Κυριακή του Ασώτου: Η αποστασία του ανθρώπου από το Θεό

Κυριακή του Ασώτου: Η αποστασία του ανθρώπου από το Θεό

Η παραβολή του Ασώτου είναι μια πιστή εικόνα της περιπέτειας των σχέσεων του ανθρώπου με στο Θεό, γιατί εκφράζει όλη την τραγικότητα της ζωής του, που είναι συνήθως μια αδιάκοπη αποστασία/απομάκρυνση από το Θεό.

Η «αποδημία» του Ασώτου σε μακρινή χώρα για την οποία μιλάει το Ευαγγέλιο, είναι η αμαρτία. Αμαρτία στα αρχαία Ελληνικά, σημαίνει αστοχία. Η αποδημία λοιπόν του Ασώτου, είναι η αποτυχία του να κρατήσει την ύπαρξή του ενωμένη με το Θεό-Πατέρα.

Ο άνθρωπος σε κάθε εποχή, έχοντας βγάλει το Θεό από το κέντρο της ζωής του και έχοντας τοποθετήσει τον εαυτό του, θεωρεί συνήθως την υποταγή του στο θέλημα του Θεού ως δουλεία, ενώ βλέπει την ανυπακοή του, ως ζωή ελευθερίας.

Εδώ, έγκειται όμως η τραγικότητά του. Γιατί παθαίνει το ίδιο, που παθαίνει ένα έμβρυο όταν ξαφνικά αποσπασθεί από το μητρικό σώμα.

Αποκόπτεται από την πηγή τροφοδοσίας του, νεκρώ-νεται και πεθαίνει.

Έτσι, και ο άνθρωπος όταν χωρισθεί από το Θεό πεθαίνει πνευμα-τικά και γίνεται παιχνιδάκι στα χέρια του διαβόλου.

Τραγικό αποτέλεσμα είναι, ότι όχι μόνο δεν ελευθερώνεται όπως ήλπιζε, αλλά γίνεται δούλος των πιο τυραννικών παθών.

Η στιγμιαία παράβαση όταν δεν υπάρξει μετάνοια γίνεται κατάσταση απομακρύνσεως από το Θεό.

Η κατάσταση της «αμαρτίας», δηλαδή της αστοχίας, συνιστά την αδυναμία του ανθρώπου να επιτύχει τον σκοπό της ζωής του, δηλ. το «καθ’ ομοίωσιν».