Ένα από τα πλέον σύγχρονα θαύματα του Οσίου διηγείται ο μακαριστός ηγούμενος της Μονής Οσίου Δαυίδ του Γέροντος, Ιάκωβος, όπως το βίωσε. Ο ηγούμενος, ο οποίος εκοιμήθη το 1991, κάποια στιγμή αρρώστησε και, παρά τις αντιρρήσεις του (ντρεπόταν να μην τον δουν γυμνό οι γιατροί), πείστηκε και μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο της Χαλκίδας. Μετά τις απαραίτητες εξετάσεις, οι γιατροί αποφάνθηκαν ότι χρειαζόταν άμεσα πολλαπλή χειρουργική επέμβαση.
Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος- 27 Μαΐου: «Εγώ διετάχθην να σε θεραπεύσω»
Ο ηγούμενος είχε μιλήσει για εκείνες τις στιγμές: «… Ενώ λοιπόν υπέφερα και βρισκόμουν σε βαριά κατάσταση, παρακάλεσα τον Αγιο Δαυίδ λέγοντας: “Αγιέ μου Δαυίδ, σε παρακαλώ γρήγορα, σε δέκα λεπτά, να είσαι εδώ να με βοηθήσεις. Καθώς θα έρχεσαι, πέρασε από το Προκόπι και πάρε μαζί σου και τον Αγιο Ιωάννη τον Ρώσο και ελάτε να με βοηθήσετε τώρα που κινδυνεύω”. Αυτά νοερώς προσευχήθηκα.
Δεν πέρασαν λίγα λεπτά, ανοίγει η πόρτα και βλέπω να μπαίνει μέσα ένας γέροντας ασπρογένειος, με πατερίτσα στο χέρι, συνοδευόμενος από έναν νεότερο, έως τριάντα χρόνων, με ράσο. Με πλησίασαν και με χαιρέτησαν.
“Τι κάνεις, πάτερ Ιάκωβε; Μας γνωρίζεις ποιοι είμαστε;”. “
Τι να κάνω, πατέρες μου; Υποφέρω. Δεν σας γνωρίζω ποιοι είστε”. “Εγώ είμαι ο γέρων Δαυίδ και από δω ο Ιωάννης ο Ομολογητής”, είπε δείχνοντας τον νεότερο, ο οποίος συγκατάνευσε και έκανε υπόκλιση στον Αγιο Δαυίδ. “Μη φοβάσαι”, μου είπε ο όσιος Δαυίδ. “Ηρθαμε να σε βοηθήσουμε”. Είδα το μέτωπο του Αγίου Δαυίδ ότι ήταν ιδρωμένο. Τόσο γρήγορα ήρθε ο άγιος να με βοηθήσει.
Γυρίζω τότε στον γέροντά μου, τον πατέρα Νικόδημο, που ήταν δίπλα μου, και του λέω: “Γέροντα, εδώ είναι ο Αγιος Δαυίδ και ο Αγιος Ιωάννης ο Ρώσος”.
Σκύβει ο γέροντάς μου στο αφτί και μου λέει: “Τι είναι αυτά που λες; Χάζεψες; Ποιος Αγιος Δαυίδ μου λες; Μη λες τέτοια πράγματα, να μην ακούσουν οι γύρω μας και πουν ότι ο πατήρ Ιάκωβος τα ‘χασε”.
Οταν άκουσα τον γέροντά μου να λέει αυτά, κατάλαβα ότι δεν έβλεπε τίποτε. Στη συνέχεια, καθώς με πήγαιναν στο χειρουργείο, είδα τον Αγιο Δαυίδ να ανοίγει την πόρτα του χειρουργείου με το ραβδί του και να μπαίνει μέσα, μαζί με τον Αγιο Ιωάννη τον Ρώσο.
Τους είδα να στέκονται κοντά μου στο χειρουργικό κρεβάτι. Με τη νάρκωση δεν κατάλαβα τίποτε, γιατί κοιμήθηκα. Ο χειρουργός αντιμετώπισε δύσκολη κατάσταση, γιατί χρειάστηκε να κάνει τρεις εγχειρήσεις μαζί.
Για τη σκωληκοειδίτιδα που είχε σπάσει, για βουβωνοκήλη και σε κάποια άλλα σημεία του σώματός μου, χαμηλά. Ετσι, με τη βοήθεια των αγίων και τις φιλότιμες προσπάθειες του καλού χειρουργού, σώθηκα.
Ελεγα έκτοτε συχνά: “Πολύ καλός ο χειρουργός. Με έσωσε”. Ομως, ω του θαύματος, είδα τον Αγιο Ιωάννη τον Ρώσο που μου είπε: “Σ’ ακούω να λες, πάτερ μου, όλο για το χειρουργικό, ότι είναι καλός γιατρός και καλός άνθρωπος.
Οσο καλός γιατρός και να είναι, το λεπίδι του δεν μπορούσε να σε θεραπεύσει. Εγώ, ο Οσιος Ιωάννης ο Ρώσος, διετάχθην με τον Αγιο Δαυίδ να σε θεραπεύσω. Ηταν σήμερα να φύγεις, αλλά εγώ σε άφησα για την αύριο”. Ετσι με αυτήν την παράταση ζω ακόμη».
Προσθήκη σχολίου