Η Ευλογία και το Θαύμα στους Αγίους Ισιδώρους

Γιατί μπορεί για παράδειγμα να ζητάω κάτι που λέω ότι το βλέπω ως θαύμα και στην πραγματικότητα να είναι κάτι απατηλό. Σαν να λέω, ας πούμε, ότι θέλω να βγω πρωταθλητής στην άρση βαρών ενώ είμαι εντελώς αγύμναστος. Ωστόσο το θαύμα που ζητώ μπορεί να συμβαίνει την ίδια στιγμή –και ακριβώς με τον καλύτερο τρόπο που μπορεί να μην αντιλαμβάνομαι– οδηγώντας με ακριβώς σε ό,τι είναι πραγματικά ωφέλιμο για μένα μακριά από αποπροσανατολισμούς στιγμιαίων εντυπώσεων.

Και μπορεί αυτό το θαύμα να αλλάξει ακόμα και ολόκληρο (από ό,τι νόμιζα ως) το είναι μου δίνοντάς μου επί της ουσίας απείρως περισσότερα από ό,τι (νόμισα πως ήθελα και) ζητούσα στην αρχή. Γιατί το θέμα δεν είναι η αρχή, αλλά η συνέχεια. Ή μάλλον η αρχή είναι το θέμα ως σημείο αφετηρίας και εφαλτήριο εκκίνησης για τον δρόμο που αναλογεί στο μερτικό μας. Και κάθε θαύμα μπορεί να συμβεί κάθε ώρα και στιγμή σε κάθε σημείο. Όπως, ας πούμε, μπορεί να είναι κάπου ένας Ιερός Ναός προς τιμήν ενός Αγίου και αυτός ο Άγιος να έχει κάνει περισσότερο αισθητή την παρουσία του κάπου αλλού, όπως για παράδειγμα σε ένα μικρό εικονοστάσι που είναι γεμάτο τάματα ως έκφραση ευγνωμοσύνης προς τη βοήθεια του Αγίου.

Ιερός Ναός Αγίων Ισιδώρων Λυκαβηττού
Ο Ιερός Προσκυνηματικός Ναός των Αγίων Ισιδώρων στον Λυκαβηττό φέρει το όνομά του από τη Χάρη της παρουσίας του Αγίου Ισιδώρου του Χιοπολίτου και του Αγίου Ισιδώρου του Πηλουσιώτου. Στον περίβολο του Ιερού Ναού ανθεί και το μαστιχόδεντρο, γεγονός που δεν συμβαίνει παρά μόνο στη Χίο αφού ο Άγιος Ισίδωρος που ήταν αξιωματικός του ρωμαϊκού στόλου ονομάστηκε Χιοπολίτης ως πρωτομάρτυρας της Χίου. Το Ιερό Βήμα του Ναού μέσα στον βράχο του Λυκαβηττού από τον οποίο βγαίνει και το Αγίασμα, είναι επίσης το σημείο που προσεύχονταν ο Γρηγόριος ο Θεολόγος και ο Μέγας Βασίλειος. Εκεί τους οδήγησε η Θεία Φώτιση όταν κατά τη διάρκεια των σπουδών τους στην Αθήνα (με την αυξανόμενη προσέλευση των πιστών) ζήτησαν να τους φανερωθεί κατεύθυνση για την απερίσπαστη συγκέντρωσή τους. Στη συνέχεια πέρασε από εκεί και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, όπως επίσης και ο Άγιος Γεράσιμος, η Αγία Φιλοθέη, ο Άγιος Φιλόθεος Ζερβάκος και ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης. Σε αυτόν τον Ιερό Τόπο βρίσκεται και το σπήλαιο του Αγίου Αριστείδη. Επίσης όταν λειτουργούσε στον Ιερό Ναό ο Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς, έψελνε και ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης.

Πριν από λίγους μήνες, ένας χαρισματικός φίλος μου είπε πως όταν έβλεπε Λαρισαίους στους Αγίους Ισιδώρους στις επισκέψεις που διοργανώνει η εξαίρετη κυρία Βασιλική, κάποια στιγμή είχε προαίσθηση πως κάτι θα γίνει στη γενέτειρά μου τη Λάρισα από το οποίο θα την προφυλάξει η Θεία Πρόνοια και το θυμήθηκε μετά τον μεγάλο σεισμό τον περασμένο Μάρτιο. Παρεμπιπτόντως ένα από τα σημεία που με οδήγησαν στον Ιερό Τόπο αυτής της απερίγραπτης έκφρασης Ευλογίας ήταν σε Ιερό Μνημόσυνο δύο μεγάλων Αγίων Γερόντων, του (Κτήτορα της Μονής του Αγίου Παντελεήμονος Πεντέλης) Ιερομονάχου Σίμωνος Αρβανίτη και του υποτακτικού του, Μοναχού Ζωσιμά, όταν σε «ανύποπτη» στιγμή στο αρχονταρίκι ήδη συγκινημένος γύρισα και είδα στον τοίχο εικόνα των Αγίων Ισιδώρων.

Άγιος Πατέρας Δημήτριος Λουπασάκης
Όταν λειτουργούσε στους Αγίους Ισιδώρους όντας διευθυντής στη Ριζάρειο Σχολή, ο Άγιος Νεκτάριος προφήτευσε για τον Πατέρα Δημήτριο Λουπασάκη μιλώντας για έναν νέο Άγιο Ιερέα που ως Εφημέριος του Ναού θα τον αναδείκνυε στο μεγαλύτερο Προσκύνημα παγκοσμίως, γεγονός που αξιωθήκαμε να αρχίσουμε να βιώνουμε. Με την πάροδο των ετών η Ευλογία του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, Του Τιμίου Σταυρού, της Υπεραγίας Θεοτόκου, των Αγίων Ισιδώρων, της Αγίας Μυρόπης (ή Μερόπης), της Αγίας Άννας, της Αγίας Παρασκευής, του Αγίου Δημητρίου, της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας, του Αγίου Παντελεήμονος, του Αγίου Εφραίμ μαζί και με όλων των Αγίων και των Επουρανίων Δυνάμεων σε αυτόν τον Ιερό Τόπο γινόταν ολοένα και πιο εμφανής. Όπως Ευλογεί η Θεία Χάρη, ο Πάτερ Δημήτριος Λουπασάκης με τη διάκριση της μεγάλης του Αγιότητας ως φιλόστοργος Πατέρας αγαπά απεριόριστα τους ανθρώπους προσφέροντας στον καθένα ό,τι χρειάζεται για τον δρόμο του.

Εξυπακούεται πως αν μη τι άλλο για την αγάπη και την ευγνωμοσύνη μου προς εκείνον, τα λόγια μου θα είναι πάντα τα πιο φτωχά από όσα μπορούν τα χείλια μου να πουν για να εκφράσουν τα όσα νιώθω. Τα απειράριθμα θαύματα που συντελούνται ανά πάσα στιγμή με τη Χάρη Του Τιμίου Σταυρού, περισσότερο ή λιγότερο «εμφανή», είναι κυριολεκτικά συγκλονιστικά και από κάθε άποψη για όλον τον κόσμο, όπως πολλά στις περιόδους της καραντίνας σε κάθε σημείο του πλανήτη μέσω και τηλεοπτικής επικοινωνίας από την ιστοσελίδα www.agioi-isidoroi.gr. Ο Τίμιος Σταυρός με τον οποίο Ευλογεί ο Άγιος Πατέρας Δημήτριος Λουπασάκης είναι ξύλινος μέσα σε θήκη σε σχήμα σταυρού. Προέρχεται από τη μεγάλη Αγία Γερόντισσα Ειρήνη την Προσκυνήτρια (που είχε ζήσει κοντά στη Γερόντισσα Φιλοθέη) και περιήλθε σε αυτήν με θαυμαστό τρόπο. Δεν είναι το Τίμιο Ξύλο, όμως επιστήμονες που τον ερεύνησαν είπαν ότι αποτελείται από τρία είδη ξύλου: πεύκο, κυπαρίσσι και κέδρο, που είναι αδιαχώριστα ενωμένα (όπως και το Τίμιο Ξύλο).

Από ό,τι απερίγραπτα πολύτιμο βιώνω και εγώ, ο ελάχιστος ανάξιος, μνημονεύω καταρχάς ένα Σημείο Θαύματος τόσο συνταρακτικό όσο όντως δεν γίνεται να επιγραφεί όταν είδα στο τέμπλο να κινείται το Βλέφαρο του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού σε έναν Εσπερινό που όλοι είχαμε βιώσει κάτι ξεχωριστό γεμίζοντας την ψυχή μας με δάκρυα ευγνωμοσύνης ως φώτα πορείας για τη ζωή μας.

Αύγουστος 2020
Επίσης ενδεικτικά σημειώνω και ένα άλλο «μικρό»–μεγάλο θαύμα από τα άπειρα της Ευλογίας που προσφέρονται (ακόμα και «ανεπαίσθητα») ανά πάσα στιγμή όταν πέρυσι κατά τις Παρακλήσεις προς την Υπεραγία Θεοτόκο πριν από τον Δεκαπενταύγουστο προχωρούσα από Λεωφόρο Αλεξάνδρας προς την οδό Ασκληπιού. Κάποια στιγμή σκέφτηκα μία φίλη που χρησιμοποιεί αναπηρικό αμαξίδιο και ανεβαίνει στους Αγίους Ισιδώρους με αυτοκίνητο και ότι δεν σκέφτηκα π.χ. να της τηλεφωνήσω μήπως πηγαίναμε μαζί. Εκείνη τη στιγμή χτυπά το κινητό μου και ήταν εκείνη. «Πού είσαι;» με ρωτά. «Πηγαίνω στους Αγίους Ισιδώρους» της λέω και τη ρωτάω πού είναι. «Στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας» μου λέει, «σε λίγο φτάνω κι εγώ». «Σε ποιο σημείο της Αλεξάνδρας είσαι;» τη ρωτάω. «Στρίψαμε από Αλεξάνδρας και ανεβαίνω την οδό Φαναριωτών. Εσύ πού είσαι;». Κοιτάζω τη διεύθυνση στη γωνία που μόλις είχα φτάσει και της απαντώ ότι «είμαι στη διασταύρωση Ασκληπιού με Φαναριωτών». Στο επόμενο λεπτό είχα συναντηθεί με τη φίλη μου και προχωρούσαμε μαζί προς τους Αγίους Ισιδώρους με το αυτοκίνητο.

Κάποιο βράδυ από εκείνες τις ημέρες των Παρακλήσεων, ήμασταν με αυτήν τη φίλη μου μαζί με ένα πλήθος χιλιάδων ανθρώπων που είχε έρθει από διάφορα μέρη του κόσμου καθώς ο Άγιος Πατέρας Δημήτριος Λουπασάκης ευλογούσε και με Τον Τίμιο Σταυρό προσφέροντας ανεξάντλητα όπως πάντα ίαση και βοήθεια. Καθόμασταν από τη μεριά του πεζοδρομίου απέναντι από την είσοδο του Ιερού Ναού και παραδίπλα μας στον δρόμο ήταν και άνθρωποι σε αναπηρικά αμαξίδια, συγκεντρωμένοι ο ένας δίπλα στον άλλον σε ένα σημείο για τον καταμερισμό της κίνησης του κόσμου. Μεταξύ αυτών ήταν και μία ευγενέστατη κυρία που, απ’ ό,τι μου είπαν, είχε έρθει από πόλη εκτός Αττικής. Πίσω από τους χρήστες των αμαξιδίων ήταν ένας κύριος και μία κυρία που είχαν από ένα μικρό ανάπηρο παιδί, το καθένα στα καρότσια τους. Απ’ ό,τι επίσης μου είπαν, όταν αυτοί οι δύο άνθρωποι ρώτησαν κάποια στιγμή αν θα μπορούσαν να προχωρήσουν λίγο με τα παιδιά τους, η κυρία που προανέφερα τους απάντησε: «Ευχαρίστως να σας άφηνα, αλλά δεν μπορώ να σηκωθώ». Η φίλη μου προ καιρού (νομίζω κάποια από τις σχετικά πρώτες φορές που είχα πάει στους Αγίους Ισιδώρους) μου είχε αναφέρει και πως όταν ο Άγιος Πατέρας Δημήτριος Λουπασάκης ευλογεί με Τον Τίμιο Σταυρό, φορά και ένα συγκεκριμένο πετραχήλι. Εκείνο το βράδυ, κάποια στιγμή τον βλέπουμε να έρχεται προς το μέρος μας χωρίς το πετραχήλι και χωρίς τον Τίμιο Σταυρό. Από ό,τι μου είπε ένας φίλος που διακονούσε, όταν κατέβηκε από τον Ιερό Ναό για να βγει στον δρόμο που ήμασταν, τον πλησίασε και του είπε: «Έχω Εντολή από Τον Τίμιο Σταυρό». Στη συνέχεια πλησίασε την κυρία που λέμε, την ακούμπησε με το χέρι του και της είπε να σηκωθεί. Η γυναίκα σηκώθηκε και την επόμενη στιγμή περπατούσε μπροστά μας κλαίγοντας και δοξολογώντας τον Θεό.

Η Ευλογία του Θαύματος
Με τεράστια ευγνωμοσύνη και προς τον μέγιστο Άγιο Ιούδα Θαδδαίο που κατοικεί σε αυτήν την αγκαλιά Ουρανού και Γης, ομολογώ ότι τουλάχιστον αδυνατώ να εκφράσω με λόγια ό,τι βιώνω σε σχέση με το απέραντο δώρο της Ευλογίας στους Αγίους Ισιδώρους και τον μεγάλο Άγιο Πατέρα Δημήτριο Λουπασάκη. Επίσης εξυπακούεται ότι αυτός ο Άγιος Τόπος φωτίζεται και περαιτέρω στην πληρότητά του και με τη χάρη όλων των Αγίων Πατέρων και Αδελφών που μας αγκαλιάζουν με τη γλυκύτητά τους, οι οποίοι μαζί και με όλους τους θαυμάσιους ανθρώπους που εργάζονται στον Ιερό Ναό (αμισθί όλοι) μας καλωσορίζουν πάντα στη θαλπωρή μίας μεγάλης οικογένειας. Μεταξύ άλλων, αναφέρω ενδεικτικά και ένα άλλο «απειροελάχιστο» σημείο όταν ένα βράδυ είδα σε όνειρο ότι βρέθηκα ξανά στο διαμέρισμα που μεγάλωσα στη Λάρισα από έξι έως δεκαοκτώ ετών. Στο σπίτι είχε μία γιορτή με πρόσωπα που είτε γνώριζα είτε όχι και σε ένα τραπέζι υπήρχαν πολλά τηγανητά αυγά. Δεν είχα ξαναδεί ποτέ κάτι τέτοιο σε όνειρο και η αλήθεια είναι ότι μου έκανε κάποια εντύπωση. Νομίζω πως πρέπει να σκέφτηκα τουλάχιστον πως πεινούσα και είχα πιθυμήσει να φάω τηγανητά αυγά! Επίσης δεν θυμάμαι εάν σκέφτηκα ίσως και πως μπορεί το όνειρο να είχε και κάποια άλλη σημαδιακή έννοια. Όπως και να έχει, την επομένη, αυτά τα αυγά μας περίμεναν μετά τη Θεία Λειτουργία στους Αγίους Ισιδώρους. Όπως το συζητούσα με φίλους, είπαμε ότι αν μη τι άλλο ο Ιερός Τόπος των Αγίων Ισιδώρων είναι το σπίτι όλων μας που μας δίνει ό,τι χρειαζόμαστε σε κάθε περίπτωση.

Συχνά θυμάμαι και αυτό που είπε ο Ιερός Χρυσόστομος ότι από όσους παρίστανται στη Θεία Λειτουργία είναι ζήτημα εάν τρεις με τέσσερις αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει κατά τη διάρκειά της. Έτσι κι εγώ σκέφτομαι (με την όποια ελάχιστη αντίληψη μπορεί να διαθέτω) ότι εάν δεν μπορώ να είμαι «Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω», ας προσπαθώ τουλάχιστον τόσο απλά και μόνο να αφήνω τον εαυτό μου όσο μπορώ μήπως και καταφέρω να αφουγκράζομαι έστω σε κάποιες στιγμές κάτι από την ευγνωμοσύνη της ψυχής μου προς αυτό το απερίγραπτο δώρο της απέραντης Ευλογίας για να ανάβω ένα κερί και να λέω «ευχαριστώ» από καρδιάς με όλη μου την ψυχή πάντα και για πάντα.

Μιχάλης Ταμπούκας
Ηθοποιός, Σκηνοθέτης, Αρθρογράφος- ΜΕ ΑΛΛΑ ΜΑΤΙΑ