Η Μεγαλόχαρη πάντοτε και παντού προφταίνει. Τη χάρη Της προσφέρει σε όλους, όσοι με πίστη Την εκζητούν και όχι μόνο σε Χριστιανούς αλλά και σε αλλόθρησκους, που με δάκρυα συντριβής και πόνου επικαλέστηκαν τη βοήθειά Της.
Αυτό μαρτυρείται από τις εκατοντάδες επιστολών, που παίρνει η Διοικούσα Επιτροπή του Ιερού Ιδρύματος Ευαγγελιστρίας. Είναι τα μηνύματα εκείνων, που προσέφυγαν στη βοήθειά Της και βρήκαν ικανοποίηση σε κάθε αίτημά τους.
Αλλά τα θαύματα αυτά της Παναγίας, τα οποία τόσο πολύ συγκινούν και συγκλονίζουν, εμπνέουν και διδάσκουν, φρονηματίζουν και καθοδηγούν την ανθρώπινη ψυχή, πρέπει να επιβάλλεται να γίνονται σε όλους γνωστά. Γιατί και μ’ αυτό τον τρόπο τιμούμε και δοξάζομε τη Μεγαλόχαρη, τα δε θαυμάσια έργα Της τονώνουν το ορθόδοξο βίωμα και τη ζώσα πίστη προς το Θεό των πατέρων μας, αλλά παράλληλα καταλήγουν στη δόξα του Πανάγαθου Θεού.
Στο φυσικό περιβάλλον
Η ανάβλυση νερού απ’ το ξερό πηγάδι, κατά τη θεμελίωση του κάτω Ναού, (της Ευρέσεως), ο οποίος και για το λόγο αυτό επονομάσθηκε Ναός της Ζωοδόχου Πηγής.
Στον Εύξεινο Πόντο βρέθηκε σε απελπιστική τρικυμία άλλο πλοίο με κυβερνήτη το Δ.Γ. Σκλαβούνο. Τρεις μέρες πάλευε με τα κύματα. Επί πλέον δε, ήταν αδύνατον ν’ ανοιχθεί η αποθήκη κι όλοι έμεναν νηστικοί. Τότε ο πλοίαρχος παρακάλεσε θερμά την Παναγία της Τήνου, να παρέμβει στοργικά. Η θάλασσα γαλήνεψε και σώθηκαν. Από ευγνωμοσύνη επιστρέφοντας απ’ τη Ρωσία έφεραν πλούσια δώρα – αφιερώματα στη Μεγαλόχαρη.
Η σκούνα «Δεληγιώργη» πρόσκρουσε σε ύφαλο και κόπηκε στα δύο. Μέσα σ’ εκείνη τη θύελλα των ανέμων και του υγρού στοιχείου «Παναγία, βοήθησέ μας» είπαν πλοίαρχος και πλήρωμα και έριξαν αστραπιαίως μια βάρκα στη θάλασσα. Πώς κατόρθωσαν και μπήκαν όλοι μέσα σ’ αυτή; Πώς δεν ανατράπηκε στην ορμή των μανιασμένων κυμάτων; Πώς διαφυλάχθηκαν όλοι ακέραιοι μπροστά στο βέβαιο θάνατο; Χωρίς αμφιβολία η Μεγαλόχαρη έκαμε το θαύμα της. Γι’ αυτό και έσπευσαν από ευγνωμοσύνη και αφιέρωσαν το ανάλογο ομοίωμα στη Σωτήρα τους Παναγία, στις 25 Μαρτίου 1888.
Σε περιπτώσεις δυστυχημάτων
Της Ευφροσύνης, που η γιατρός κυρία της την έριξε στον ποταμό για να πνιγεί.
Η νέα μπροστά στον κίνδυνο κατατρόμαξε και κραύγασε. «Παναγία μου, σώσε με». Και πράγματι. Αμέσως παρουσιάστηκε η Μεγαλόχαρη και την έσωσε. Την επομένη όμως τιμώρησε την ασυνείδητο γιατρό. Πυρκαϊά εξερράγη στο σπίτι της και απετέφρωσε τα πάντα, η ίδια δε μόλις και μετά βίας διασώθηκε. Όταν έμαθε τα σχετικά με την εμφάνιση της Μεγαλόχαρης στην Ευφροσύνη και τη διάσωσή της, μετάνιωσε πικρά. Και προσήλθε στο Ναό της, στην Τήνο, παρακαλώντας με δάκρυα να τη συγχωρήσει.
Της Μ. Μήχα, χήρας απ’ το Λεωνίδιο, η οποία ενώ κατέβαινε απ’ το ατμόπλοιο στη βάρκα για ν’ αποβιβαστεί στη Σύρο, γλίστρησε και έπεσε στη θάλασσα. «Παναγία μου» πρόφθασε φώναξε, ενώ βυθιζόταν. «Μη φοβάσαι» άκουσε αόρατη φωνή να της λέει, και να την ενθαρρύνει να κολυμπά – ενώ δεν ήξερε κολύμπι – και παρέμεινε δυο ώρες στη θάλασσα, μέχρις ότου βρέθηκε και περισυνελλέγη. Γι’ αυτό και έσπευσε κατόπιν στο Ι. Προσκύνημα της Τήνου προσκομίζοντας δώρα ευλάβειας και ευγνωμοσύνης για τη σωτηρία της.
