ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ: Η μνήμη του Προφήτου Ηλία και συγκεκριμένα η μνήμη της εις ουρανούς πυρφόρου αναβάσεώς του εορτάζεται από την Εκκλησία μας στις 20 Ιουλίου.

Παρακάτω ακολουθούν δύο Παρακλητικοί Κανόνες εις τον Άγιο Προφήτη Ηλία τον Θεσβίτην

Παρακλητικός Κανών τον Άγιο Προφήτη Ηλία τον Θεσβίτην
Ποίημα του Κυρίου Ιωσήφ, διορθωθείς υπό Αργυρουπόλεως Σεραφείμ

Εΰλογήσαντος τού ίερέως άρχόμεθα άναγινώσκοντες τον ΡΜΒ (142) Ψαλμόν.
Κύριε, είσάκουσον της προσευχής μου, ένώτισαι την δέησίν μου έν τη άληθεία σου, είσάκουσον μου έν τη δικαιοσύνη σου. Και μή είσέλθης είς κρίσιν μετά τοϋ δούλου σου, δτι ού δικαιωθήσεται ενώπιον σου πας ζών. Ότι κατεδίωξεν ό εχθρός την ψυχήν μου έταπείνωσεν είς γήν τήν ζωήν μου. Έκάθισέ με έν σκοτεινοΐς, ώς νεκρούς αίώνος, και ήκηδίασεν έπ εμέ τό πνεύμα μου, έν έμοι έταράχθη ή καρδία μου. Έμνήσθην ήμερων άρχαίων, έμελέτησα έν πάσι τοις έργοις σου, έν ποιήμασι των χειρών σου έμελέτων. Διεπέτασα πρός σε τάς χείράς μου ή ψυχή μου ώς γη άνυδρός σοι. Ταχύ είσάκουσόν μου, Κύριε, έξέλιπε τό πνεΰμά μου. Μή άποστρέψης τό πρόσωπόν σου άπ έμοΰ, και όμοιωθήσομαι τοΐς καταβαίνουσιν είς λάκκον. Άκουστόν ποίησόν μοι τό πρωΐ τό έλεός σου, ότι έπΐ σοι ήλπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, όδόν εν ή πορεύσομαι, ότι πρός σέ ήρα την ψυχήν μου. Έξελοΰ με έκ των εχθρών μου Κύριε, πρός σέ κατέφυγον δίδαξόν με τοΰ ποιεΐν τό θέλημά σου, ότι σύ εί ό Θεός μου. Τό Πνεΰμά σου τό άγαθόν οδηγήσει με έν γή ευθεία ενεκεν τοΰ ονόματος σου, Κύριε, ζήσεις με. Έν τή δικαιοσύνη σου, έξάξεις έκ θλίψεως την ψυχήν μου. Καί έν τω έλέει σου έξολοθρεύσεις τούς έχθρούς μου. Και άπολεΐς πάντας τούς θλίβοντας την ψυχήν μου, ότι έγώ δοΰλός σού εΐμι.

Θεός Κύριος, καί επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχος α. Εξομολογείσθε τώ Κυρίω, καί επικαλείσθε τό ονομα τό άγιον αυτού.
Θεός Κύριος, καί επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχος β. Πάντα τά έθνη εκύκλωσάν με, καί τώ ονόματι Κυρίου ημυνάμην αυτούς.
Θεός Κύριος, καί επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχος γ. Παρά Κυρίου εγένετο αύτη, καί έστι θαυμαστή εν οφθαλμοίς ημών.
Θεός Κύριος, καί επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.

και τά Τροπάρια

Ήχος δ΄ Τή Θεοτόκο εκτενώς.
Τόν τών αρρήτων μυστηρίων επόπτην, καί ζηλωτήν Θεού τού ζώντος προφήτην, ανευφημούντες κράξωμεν εκ βάθους ψυχής, Ηλία μεγαλώνυμε, ταίς πρεσβείαις σου ρύσαι, εκ τών αναγκών ημάς, καί παντοίων κινδύνων, μή πάσης άλλης βλάβης καί φθοράς, τούς προσφυγόντας, θεόπτα, τή σκέπη σου.

Δόξα. Καί νύν. Θεοτοκίον.
Ου σιωπήσομεν πότε Θεοτόκε, τάς δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι, ει μή γάρ σύ προΐστατο πρεσβεύουσα, τίς ημάς ερρύσατο εκ τοσούτων κινδύνων; τίς δέ διεφύλαξεν έως νύν ελευθέρους; ουκ αποστώμεν Δέσποινα έκ σού, σούς γάρ δούλους σώζεις αεί εκ παντοίων δεινών.

Ό Ν (50) Ψαλμος.
Ελέησόν με, ο Θεός, κατά τό μέγα έλεός Σου καί κατά τό πλήθος τών οικτιρμών Σου, εξάλειψον τό ανόμημά μου. Επί πλείον πλύνόν με από τής ανομίας μου καί από τής αμαρτίας μου καθάρισόν με. Ότι τήν ανομίαν μου εγώ γινώσκω καί η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστι διά παντός. Σοί μόνω ήμαρτον καί τό πονηρόν ενώπιόν Σου εποίησα, όπως άν δικαιωθής εν τοίς λόγοις Σου καί νικήσης εν τώ κρίνεσθαί Σε. Ιδού γάρ εν ανομίαις συνελήφθην καί εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου. Ιδού γάρ αλήθειαν ηγάπησας, τά άδηλα καί τά κρύφια τής σοφίας Σου εδήλωσάς μοι. Ραντιείς με υσσώπω καί καθαρισθήσομαι, πλυνείς με καί υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ακουτιείς μοι αγαλλίασιν καί ευφροσύνην, αγαλλιάσονται οστέα τεταπεινωμένα. Απόστρεψον τό πρόσωπόν Σου από τών αμαρτιών μου καί πάσας τάς ανομίας μου εξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός καί πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοίς εγκάτοις μου. Μή απορρίψης με από τού προσώπου Σου καί τό Πνεύμα Σου τό Άγιον μή αντανέλης απ εμού. Απόδος μοι τήν αγαλλίασιν τού σωτηρίου Σου καί πνεύματι ηγεμονικώ στήριξόν με. Διδάξω ανόμους τάς οδούς Σου καί ασεβείς επί σέ επιστρέψουσιν. Ρύσαι με εξ αιμάτων ο Θεός, ο Θεός τής σωτηρίας μου, αγαλλιάσεται η γλώσσα μου τήν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τά χείλη μου ανοίξεις καί τό στόμα μου αναγγελεί τήν αίνεσίν Σου. Ότι, ει ηθέλησας θυσίαν, έδωκα άν, ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσεις. Θυσία τώ Θεώ πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει. Αγάθυνον, Κύριε, εν τή ευδοκία Σου τήν Σιών καί οικοδομηθήτω τά τείχη Ιερουσαλήμ. Τότε ευδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, αναφοράν καί ολοκαυτώματα. Τότε ανοίσουσιν επί τό θυσιαστήριόν Σου μόσχους.

Καί ο Κανών τού Κυρίου Ιωσήφ, διορθωθείς υπό Αργυρουπόλεως Σεραφείμ

ού η ακροστιχίς.
Νέμοις μάκαρ μοί θείαν Ηλιού χάριν. Ιωσήφ.

Ωδή ά΄. Ήχος πλ. δ΄. Αρματηλάτην Φαραώ.
Νενεκρωμένην τήν ψυχήν μου ζώωσον, ως τόν τήν χήρας υιόν, καί αρεταίς θείαις, μάκαρ καταλάμπρυνον, καί πρός ζωήν οδήγησον, καί τής αιωνιζούσης, τρυφής αναδείξον μέτοχον, σού κατατρυφάν εφιέμενον.

Εν τώ σέ τίκτεσθαι ο σός μεμύηται, γεννήτωρ μέγιστον, ως αληθώς θαύμα, πύρ γάρ σιτιζόμενο, φλογί τέ σπαργανούμενον, σέ τεθέαται μάκαρ, διό ταίς σαίς παρακλήσεσι, ρύσαι μέ πυρός αιωνίζοντος.

Μεγαλυνθείς ταίς πρός Θεόν σου νεύσεσι, ζηλών εζήλωσας, ως αληθώς μάκαρ, τώ Κυρίω πάντοτε, διό μέ ενδυνάμωσον, ζήλου θείου πλησθέντα, τό ένθεον πράττειν βούλημα, ίνα σέ γεραίρω σωζόμενος.

Θεοτοκίον.
Ο υπερούσιος Θεός, Πανάμωμε, έκ σού σεσάρκωται, καί δί ημάς ώφθη, καθ ημάς ως άνθρωπος, όν εκτενώς ικέτευε, υπέρ πάντας ανθρώπους, ημαρτηκότα μέ, Παναγνέ, σώσαι καί κολάσεως ρύσασθαι.

Ωδή γ. Ουρανίας αψίδος.
Ιερείς τής αισχύνης, ως δυσμενείς έκτεινας, ένδοξε προφήτα ζήλω, Θεού πυρπολούμενος, όθεν κραυγάζω σοί, τών τής αισχύνης μέ έργων, καί διαιωνίζοντος πυρός εξάρπασον.

Σέ προβάλλομαι πρέσβυν, πρός τόν Θεόν μέγιστον, σώζειν μέ δυνάμενον, πάσης, μάκαρ, κακώσεως, προσεπικάμφθητι, τή ταπεινή μου δεήσει, καί μή υπερίδης μέ παρακαλούντα σέ.

Μεγαλύνει Θεός σέ, ο παντουργός ένδοξε, πάλαι, Ηλιού, δί ορνέου, τρέφων προφήτα σέ, όν εκδυσώπησον, τής αιωνίου τρυφής μέ, καί φωτός τού μέλλοντος ποιήσαι μέτοχον.

Θεοτοκίον.
Αδιόδευτε πύλη, η πρός Θεόν φέρουσα, πύλας μετανοίας μοί, Κόρη, ανοιξον δέομαι, αποκαθαίρουσα, αμαρτιών μου τόν ρύπον, όμβροις τού ελέους σου, Θεοχαρίτωτε.

Ωδή δ΄. Σύ μου ισχύς, Κύριε.
Κάμπτει τόν σόν, ζήλον Θεός πυρακτούμενον, καί πρός χήραν, πέμπει διατρέφεσθαι, τόν γυναικός, πάλαι απειλή, Ηλιού, φυγάδα γεγενημένον, θεσπέσιε, διό σέ ικετεύω, τήν ψυχήν μου πεινώσαν, διαθρέψαι ενθέοις χαρίσμασιν.

Αμαρτιών, νέφη δεινά συγκαλύπτει μέ, τρικυμίαι, βίου μέ χειμάζουσι, καί επιπνέουσι χαλεπώς, κατά τής ψυχής μου, τής πονηρίας τά πνεύματα. Προφήτα θεηγόρε, κυβερνήτης γενού μοί, σωτηρίας πρός όρμον ιθύνων μέ.

Ρώσιν ψυχής, ρώσιν παρασχου μοί σώματος, τόν τάς νόσους, πάντων αφαιρούμενον, εκδυσωπών, μάκαρ Ηλιού, Κύριόν της δόξης, καί αβλαβώς διατρέχειν μέ, τά σκάνδαλα τού βίου, κατευόδωσον σέ γάρ, αγαθόν μου προστάτην προβάλλομαι.

Θεοτοκίον.
Μετά πασών, τών ουρανίων Δυνάμεων, μετά πάντων, Δέσποινα πανάμωμε, τών προφητών καί τών αθλητών καί τών αποστόλων, καί τών οσίων ικέτευε, τυχείν μέ σωτηρίας, τόν πολλά αμαρτώντα, καί ρυσθήναι μελλούσης κολάσεως.

Ωδή ε΄. Ίνα τί μέ απώσω.
Ομβροτόκους νεφέλας, είργεις πυρακτούμενος ζήλω τής πίστεως, αλλά δέομαί σου, Ηλιού, ιεραίς μεσιτείαις σου, τήν φλογμώ τακείσαν, τών ηδονών ψυχήν μου, θείαις επομβρίαις, άρδευσαι καί σώσαι μέ.

Ιερεύς δεδειγμένος, τέθυκας αθώοις σου χερσί, πανόλβιε, τών προσοχθισμάτων, ιερείς ενεργούντας τά άτοπα, αλλά δέομαί σου, πάσης ατόπου αμαρτίας, αβλαβή μέ, προφήτα, συντήρησον.

Θαυμαστούσαι, προφήτα, θείαις επικλήσεσι φλέγων τά θύματα, εκτελέσας πίστει, διά τούτο απαύστως σου δέομαι, τή εμή καρδία, τόν ιερόν ανάψαι πόθον, τά υλώδη μου πάθη συμφλέγοντα.

Θεοτοκίον.
Επί σέ ώσπερ όμβρος, Λόγος καταβέβηκεν ο υπερούσιος, όν δυσώπει, Κόρη, επομβρίσαι μοί νύν κατανύξεων, καθαράς σταγόνας, αποπλυνούσας πάντα ρύπον, τών αμέτρων κακών μου, πανάμωμε.

Ωδή στ΄. Ιλάσθητι μοί.
Ιλάσθητι μοί, Σωτήρ, πολλά σοί αφρόνως πταίσαντι, καί τής μενούσης εκεί, κολάσεως λύτρωσαι, έχων δυσωπούντα σέ, Ηλιού τόν μέγαν, καί τήν άχραντον Μητέρα σου.

Αγνείας ως φυτουργός, αγνόν ψυχή μέ συντήρησον, ως ζηλωτής, Ηλιού, ζήλου θείου πλήρωσον, τήν εμήν διάνοιαν, όπως τής κακίας, τάς εφόδους αποκρούσωμαι.

Νηστεύεις βρώσει μία, οδόν τεσσαρακονθήμερον, ανύων θεία ροπή, διό ικετεύω σέ, πάσης παραβάσεως, εγκρατεύεσθαι μέ, θεοφόρε, ενδυνάμωσον.

Θεοτοκίον.
Η πύλη η τού Θεού, εισόδους θείας υπάνοιξον, τή ταπεινή μου ψυχή, εν αίς εισελεύσομαι, εξομολογούμενος, καί κακών τήν λύσιν, Θεοτόκε απολήψομαι.

Κατασβεσον, προφήτα ένδοξε Ηλιού Θεσβίτα, τών παθών ημών τούς φλογώδεις άνθρακας, ισχύϊ σής πρεσβείας, θεοφρον.

Επιβλεψον, εν ευμενεία, πανύμνητε Θεοτόκε, επί τήν εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν, καί ίασαι τής ψυχής μου τό άλγος.

Αίτησις καί τό Κοντάκιον. Ήχος β΄.
Προφήτα Θεού Ηλιού μεγαλώνυμε, τούς ποθώ σέ αεί ανυμνούντας καί γεραίροντας, κινδύνων τών εν βίω πολυειδών, νόσων παντοδαπών, καί πάσης της εξ εχθρών, προερχομένης θλίψεως, ρύσαι ταίς ενθέρμοις πρεσβείαις σου, καί ταίς θείαις μαρμαρυγαίς, τάς ψυχάς ημών καταύγασον.

Καί ευθύς τό Προκείμενον. Ήχος δ΄.
Σύ ιερεύς εις τόν αιώνα κατά τήν τάξιν Μελχισεδέκ.
Στίχος. Είπεν ο Κύριος τώ Κυρίω μου. Κάθου εκ δεξιών μου, έως άν θώ τούς εχθρούς σου υποπόδιον τών ποδών σου.

Ευαγγέλιον. Εκ τού κατά Λουκάν (δ΄ 22-30)
Τώ καιρώ εκείνω εθαύμαζον οι όχλοι επί τοίς λόγοις τής χάριτος, τοίς εκπορευομένοις εκ τού στόματος τού Ιησού, καί έλεγον. Ούχ αυτός εστιν ο υιός Ιωσήφ; Καί είπε πρός αυτούς, Πάντως ερείτε μοί τήν παραβολήν ταύτην Ιατρέ, θεράπευσον σεαυτόν, όσα ηκούσαμεν γενόμενα εν τή Καπερναούμ, ποίησον καί ώδε εν τή πατρίδι σου. Είπε δέ, Αμήν λέγω υμίν, ότε ουδείς προφήτης δεκτός εστιν εν τή πατρίδι αυτού. Επ αληθείας δέ λέγω υμίν. Πολλαί χήραι ήσαν εν ταίς ημέραις Ηλιού εν τώ Ισραήλ, ότε εκλείσθη ο ουρανός επί έτη τρία καί μήνας εξ, ως εγένετο λιμός μέγας επί πάσαν τήν γήν, καί πρός ουδεμίαν αυτών επέμφθη Ηλίας, ειμή εις Σάρεπτα τής Σιδώνος πρός γυναίκα χήραν. Καί πολλοί λεπροί ήσαν επί Ελισαίου τού προφήτου εν τώ Ισραήλ, καί ουδείς αυτών εκαθαρίσθη, ειμή Νεεμάν ο Σύρος. Καί επλήσθησαν πάντες θυμού εν τή συναγωγή,
ακούοντες ταύτα. Καί αναστάντες εξέβαλον αυτόν έξω της πόλεως, καί ήγαγον αυτόν έως τής οφρύος τού όρους, έφ ού η πόλις αυτών ωκοδόμητο, εις τό κατακρημνίσαι αυτόν. Αυτός δέ, διελθών διά μέσου αυτών, επορεύετο.

Δόξα Πατρί καί Υιώ καί Αγίω Πνεύματι.
Ταίς τού σου προφήτου, πρεσβείαις Ελεήμον, εξάλειψον τά πλήθη τών εμών εγκλημάτων.

Καί νύν καί αεί καί εις τούς αιώνας τών αιώνων. Αμήν.
Τάίς της Θεοτόκου, πρεσβείαις Ελεήμον, εξάλειψον τά πλήθη τών εμών εγκλημάτων.

Ελεήμον, ελέησον μέ, ο Θεός, κατά τό μέγα έλεός σου, καί κατά τό πλήθος τών οικτιρμών σου, εξάλειψον τό ανόμημά μου.

Προσόμοιον.
Ήχος πλ. β΄. Όλην αποθέμενοι.
Προφήτα θεοσοφέ, ο τών παθών αυτοκράτωρ, επίγειε άγγελε, καί βροτέ ουράνιε, σού δεόμεθα. Ζηλωτά προφθασον, καί ρύσαι σκανδάλων, καί κινδύνων τήν ζωήν ημών, καί πάσης θλίψεως, εχθρών ανομούντων πρεσβείας σου, καί πάσαν νόσον δίωξον, καί πταισμάτων άφεσιν αίτησαι, Ηλιού θεόπτα, προστάτα τών πιστών καί ιατρέ, καί τής τού άδου διασωσον, δεινής κατακρίσεων.

Τό, Σώσον ο Θεός τόν λαόν σου
Κύριε, έλέησον (12κις).

Ωδή ζ΄. Θεού συγκατάβασιν.
Λαόν απολλύμενον, κατοικτειρήσας, ζήλω τής πίστεως, επικλήσεσι θείοις, πύρ κατηγάγου φλογίζον, ένδοξε, όσιον θύμα, διό ικετεύω σέ, τής αιωνίου φλογός, ρύσαι καί σώσον μέ.

Ιδείν κατηξίωσαι, Θαβώρ εν όρει, Θεού τό πρόσωπον, όν δυσώπει, προφήτα, τού παραβλέψαι τάς αμαρτίας μου, καί εν ημέρα τής δίκης, θεάσασθαι, ακαταγνώστω ψυχή, αυτού τό πρόσωπον.

Οδόν πορευόμενος, τού βίου πλάνας, πολλάς υφίσταμαι, αγαθέ μου προστάτα, κυβέρνησον μέ τή προστασία σου, επιστηρίζων γνώμη, σαλευόμενον, καί πρός σαρκός ηδονάς, Ηλιού νεύοντα.

Θεοτοκίον.
Υμνώ σέ Πανύμνητε καί μεγαλύνω Θεοχαρίτωτε, τήν αγνήν σου λοχείαν, βοήθησον μοί βίου τοίς κύμασι, χειμαζομένω, καί δίδου κατάνυξιν, τή ταπεινή μου ψυχή, καθαρτικήν μολυσμών.

Ωδή η΄. Επταπλασίως κάμινον.
Χωρητικόν δοχείον σέ, θείου Πνεύματος έγνωμεν, άγγελον εν γή, πύρ ζήλου θείου πνέοντα, δυσσέβειαν τρέποντα, καί βασιλείς ελέγχοντα, χρίοντα προφήτας Ηλιού, καί αισχύνης συγκόπτοντα μαχαίρα, ιερεί, διά τούτο βοώμεν σοί, μελλούσης ημάς αισχύνης ρύσαι.

Άρμα πυρός σέ έλαβεν, από γής πυρακτούμενον, ζήλω, Ηλιού, τώ θεϊκώ, θεόπνευστε, διό ικετεύω σέ, τών εν τή γή απάντων κακών, τών σών αρετών, απικουφίζειν τόν νούν μου, τεθρίππω, καί πρός νύσσαν, ουρανίαν μέ φθάσει, τόν πάντων εκδυσώπει, Θεόν καί Βασιλέα.

Ρήματι ζώντι έκλεισας ουρανόν υετίζοντα, ρήματί σου νύν, πνευματικώ διανοιξον, τάς πύλας μοί δέομαι, τής μετανοίας, άγιε, πέμπων τή ψυχή μου κατανύξεως όμβρους, καί σώσον μέ βοώντα, Ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Ισοσθενή ομότιμον, ομοούσιον συνθρόνον, σέβοντες Τριάδα, εν μία θεοτητι, Πατέρα δοξάζομεν, Υιόν καί Πνεύμα Άγιον, άδυτον αυγήν ομοβασίλειον κράτος, καί μέλπομεν συμφώνως, Ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον.
Νομοθετών ευσέβειαν, καί διδάσκων μετάνοιαν, ο Εμμανουήλ, έκ σού τεχθείς επέφανενο νύν εκδυσώπησον, υπεραγία Δέσποινα, τής δικαιοσύνης υπανοίξαι μοί πύλας, καί σώσαι μέ βοώντα, Ιερεΐς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Ωδή θ΄. Εξέστη επί τούτω.
Ιδείν εν λεπτοτάτη αύρα Θεόν, ιδείν δυνατόν κατηξίωσαι, ασκητικαίς, πρότερον τό σώμα διαγωγαίς, καταλεπτύνας, ένδοξε, όθεν δυσωπώ σέ σαίς προσευχαίς, τό πάχος τού νοός μου, λεπτύνας μετανοίας, μαρμαρυγαίς θείαις καταύγασον.

Ως πάλαι Ιορδάνην τή μηλωτή, διαρρήξας διέβης, πανόλβιε, ούτω καμού, τών αμαρτημάτων τών χαλεπών, τάς διεκχύσεις ξήρανον, όμβρους επιπέμπων μου τή ψυχή, δακρύων καθ εκάστην, προφήτα θεηγόρε, τρυφής χειμάρρουν προξενούντας μοί.

Σκανδάλων τών εν βίω πολυειδών, ανομούντων εχθρών πάσης θλίψεως, σωματικής, νόσου ψυχικής τέ παρεκτροπής, ταίς προσευχαίς σου ρύσαι μέ, ένδοξε προφήτα ως αγαθός, προστάτης μου βοώ σοί, καί τής εν τή γεένη, αιωνιζούσης κατακρίσεως.

Ηρπάγης πρός τό ύψος, Ελισαιέ, δισσουμένην τήν χάριν τού Πνεύματος, καταλιπών, ένδοξε αιτήσαντι Ηλιού, μεθ ού απαύστως αίτησαι, νίκην ουρανόθεν κατά παθών, τοίς σέ ανευφημούσι, καί πόθω τήν σήν μνήμην, περιχαρώς πανηγυρίζουσι.

Θεοτοκίον.
Φωνάς τών οικετών σου ως αγαθή, μή παρίδης, πανάμωμε Δέσποινα, αλλ εκτενώς, αίτησαι τόν πάντων Δημιουργόν, τοίς ευσεβέσιν άφεσιν, καί τήν ευρωστίαν τήν ψυχικήν, δωρήσασθαι Παρθένε, καί θείας βασιλείας, τήν μετουσίαν καί λαμπρότητα.

Αξιόν έστιν ώς αληθώς, μακαρίζειν σε τήν Θεοτόκον, τήν άειμακάριστον καί παναμώμητον, καί μητέρα τοΰ Θεοΰ ήμών. Τήν τιμιωτέραν τών Χερουβείμ, καί ένδοξοτέραν, άσυγκρίτως τών Σεραφείμ, την άδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοΰσαν, τήν όντως Θεοτόκον, σε μεγαλύνομεν.

Καί τά παρόντα Μεγαλυνάρια.
Δεύτε τόν πυρίπνουν καί ζηλωτήν, τόν διά τεθρίππου αρπαγέντα από τής γής, τής Χριστού δευτέρας Πρόδρομον παρουσίας, Ηλίαν τόν Θεσβίτην ύμνοις τιμήσωμεν.

Χάριν ιαμάτων παρά Θεού, ειληφώς Ηλία, θεραπεύεις πάθη δεινά, διό τοίς εν πίστει σέ επικαλουμένοις, θεράπευσον τά πάθη ψυχής καί σώματος.

Πάσαι τών Αγγέλων αί στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς, οι Αγίοι πάντες, μετά τής Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εις τό σωθήναι ημάς.

Τό Τρισάγιον
Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καί Υιώ, καί αγίω Πνεύματι,
καί νύν, καί αεί, καί εις τούς αιώνας τών αιώνων. Αμήν.

Παναγία Τριάς, ελέησον ημάς Κύριε, ιλάσθητι ταίς αμαρτίαις ημών. Δέσποτα, συγχώρησον τάς ανομίας ημίν Άγιε, επίσκεψαι καί ίασαι τάς ασθενείας ημών, ένεκεν τού ονόματός σου.

Κύριε, ελέησον Κύριε, ελέησον Κύριε, ελέησον.
Δόξα Πατρί

Πάτερ ημών ο εν τοίς ουρανοίς, αγιασθήτω τό όνομά σου ελθέτω η βασιλεία σου γενηθήτω τό θέλημά σου, ως εν ουρανώ, καί επί τής γής. Τόν άρτον ημών τόν επιούσιον δός ημίν σήμερον καί άφες ημίν τά οφειλήματα ημών, ως καί ημείς αφίεμεν τοίς οφειλέταις ημών καί μή εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από τού πονηρού.

Ότι σού εστιν η βασιλεία καί η δύναμις καί η δόξα τού Πατρός καί τού Υιού καί
τού Αγίου Πνεύματος, νύν καί αεί καί εις τούς αιώνας τών αιώνων.

καί τά Τροπάρια ταύτα. Ήχος πλ. β΄.
Ελέησον ημάς, Κύριε, ελέησον ημάς, πάσης γάρ απολογίας απορούντες, ταύτην Σοι τήν ικεσίαν, ως Δεσπότη, οι αμαρτωλοί προσφέρομεν, ελέησον ημάς.

Δόξα.
Κύριε ελέησον ημάς, επί Σοί γάρ πεποίθαμεν. Μή οργισθής ημίν σφόδρα, μηδέ μνησθής τών ανομιών ημών. Αλλ επίβλεψον καί νύν ως εύσπλαχνος καί λύτρωσαι ημάς εκ τών εχθρών ημών. Σύ γάρ εί Θεός ημών καί ημείς λαός Σου, πάντες έργα χειρών Σου καί τό όνομά Σου επικεκλήμεθα.

Καί νύν.
Τής ευσπλαχνίας τήν πύλην άνοιξον ημίν, ευλογημένη Θεοτόκε, ελπίζοντες εις Σέ μή αστοχήσομεν, ρυσθείημεν διά Σού τών περιστάσεων Σύ γάρ η σωτηρία τού γένους τών Χριστιανών.

Καί τό Απολυτίκιον.
Ήχος δ΄. Ταχύ προκατάλαβε.
Ο ένσαρκος άγγελος, τών προφητών η κρηπίς, ο δεύτερος Πρόδρομος τής παρουσίας Χριστού, Ηλίας ο ένδοξος, άνωθεν καταπέμψας, Ελισαίω τήν χάριν, νόσους αποδιώκει καί λεπρούς καθαρίζει διό καί τοίς τιμώσιν αυτόν βρύει ιάματα.

Εκτενής καί Απόλυσις, μεθ ήν ψάλλομεν τό εξής.

Ήχος β΄. Ότε εκ τού ξύλου σέ νεκρόν.
Δεύτε Ορθοδόξων η πληθύς, μέλος εναρμόνιον όντως, ψαλμικώς άσωμεν, καί τόν χριστοκήρυκα ανευφημήσωμεν, τόν ουράνιον άνθρωπον, Ηλίαν τόν θείον, καί αναβοήσωμεν, πρός αυτόν λέγοντες πάντας τούς πιστώς σου τελούντας, μνήμην τήν αγίαν λιταίς σου, ρύσαι εκ παντοίων περιστάσεων.

Δέσποινα, πρόσδεξαι, τάς δεήσεις τών δούλων Σου, καί λύτρωσαι ημάς, από πάσης ανάγκης καί θλίψεως.

Τήν πάσαν ελπίδα μου, εις Σέ ανατίθημι, Μήτερ τού Θεού, φύλαξόν με υπό τήν σκέπην Σου.

Δι ευχών τών Αγίων Πατέρων ημών.
Κύριε Ίησού Χριστέ ό Θεός ημών έλέησον ημάς.
Αμήν.

Χαιρετισμοί εις τον Ένδοξον Προφήτην Ηλία τον Θεσβίτην

Παρακλητικός Κανών εις τον Ένδοξον Προφήτην Ηλία τον Θεσβίτην
Ποίημα Δρos Χαραλάμπους Μ. Μπούσια Μ. Υμνογράφου της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας

Εΰλογήσαντος τού ίερέως άρχόμεθα άναγινώσκοντες τον ΡΜΒ (142) Ψαλμόν.
Κύριε εισάκουσον τής προσευχής μου, ενώτισαι τήν δέησίν μου εν τή αληθεία Σου, εισάκουσον μου εν τή δικαιοσύνη Σου καί μή εισέλθης εις κρίσιν μετά τού δούλου Σου, ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιόν Σου, πάς ζών. Ότι κατεδίωξεν ο εχθρός τήν ψυχήν μου, εταπείνωσεν εις γήν τήν ζωήν μου. Εκάθισέ με εν σκοτεινοίς, ως νεκρούς αιώνος καί ηκηδίασεν επ εμέ τό πνεύμα μου, εν εμοί εταράχθη η καρδία μου. Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοίς έργοις Σου, εν ποιήμασι τών χειρών Σου εμελέτων. Διεπέτασα πρός Σέ τάς χείρας μου, η ψυχή μου ως γή άνυδρός Σοι. Ταχύ εισάκουσόν μου, Κύριε, εξέλιπε τό πνεύμα μου. Μή αποστρέψης τό πρόσωπόν Σου απ εμού καί ομοιωθήσομαι τοίς καταβαίνουσιν εις λάκκον. Ακουστόν ποίησόν μου τό πρωΐ τό έλεός Σου, ότι επί Σοί ήλπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, οδόν εν ή πορεύσομαι, ότι πρός Σέ ήρα τήν ψυχήν μου. Εξελού με εκ τών εχθρών μου, Κύριε, πρός Σέ κατέφυγον, δίδαξόν με τού ποιείν τό θέλημά Σου, ότι Σύ εί ο Θεός μου. Τό Πνεύμα Σου τό αγαθόν οδηγήσει με εν γή ευθεία, ένεκεν τού ονόματός Σου, Κύριε, ζήσεις με. Εν τή δικαιοσύνη Σου εξάξεις εκ θλίψεως τήν ψυχήν μου καί εν τώ ελέει Σου εξολοθρεύσεις τούς εχθρούς μου. Καί απολείς πάντας τούς θλίβοντας τήν ψυχήν μου, ότι εγώ δούλος Σου ειμί.

Θεός Κύριος, καί επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχος α. Εξομολογείσθε τώ Κυρίω, καί επικαλείσθε τό ονομα τό άγιον αυτού.
Θεός Κύριος, καί επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχος β. Πάντα τά έθνη εκύκλωσάν με, καί τώ ονόματι Κυρίου ημυνάμην αυτούς.
Θεός Κύριος, καί επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχος γ. Παρά Κυρίου εγένετο αύτη, καί έστι θαυμαστή εν οφθαλμοίς ημών.
Θεός Κύριος, καί επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.

Είτα τά παρόντα Τροπάρια

Ήχος δ΄. Ο υψωθείς εν τώ Σταυρώ.
Τόν υψιπέτην τού Κυρίου προφήτην, τόν ζηλωτήν καί διφρηλάτην πυρφόρον, τιμήσωμεν εν άσμασι, πιστοί, Ηλιού, κράζοντες ανάδειξον προσευχής υποδήτας δι ευχής συντόνου σου, ο κιρνών ομβροτόκους νεφέλας, πάντας, τούς πανευλαβώς σοί προσιόντας, ισάγγελε άνθρωπε.

Δόξα. Τό αυτό. Καί νύν. Θεοτοκίον.
Ου σιωπήσομέν ποτε, Θεοτόκε, τας δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι. Ει μή γάρ σύ
προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ημάς ερρύσατο εκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δέ διεφύλαξεν έως νύν ελευθέρους; Ουκ αποστώμεν, Δέσποινα, εκ σού σούς γάρ δούλους σώζεις αεί εκ παντοίων δεινών.

Είτα ο Ν (50) Ψαλμός
Ελέησόν με, ο Θεός, κατά τό μέγα έλεός Σου καί κατά τό πλήθος τών οικτιρμών Σου, εξάλειψον τό ανόμημά μου. Επί πλείον πλύνόν με από τής ανομίας μου καί από τής αμαρτίας μου καθάρισόν με. Ότι τήν ανομίαν μου εγώ γινώσκω καί η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστι διά παντός. Σοί μόνω ήμαρτον καί τό πονηρόν ενώπιόν Σου εποίησα, όπως άν δικαιωθής εν τοίς λόγοις Σου καί νικήσης εν τώ κρίνεσθαί Σε. Ιδού γάρ εν ανομίαις συνελήφθην καί εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου. Ιδού γάρ αλήθειαν ηγάπησας, τά άδηλα καί τά κρύφια τής σοφίας Σου εδήλωσάς μοι. Ραντιείς με υσσώπω καί καθαρισθήσομαι, πλυνείς με καί υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ακουτιείς μοι αγαλλίασιν καί ευφροσύνην, αγαλλιάσονται οστέα τεταπεινωμένα. Απόστρεψον τό πρόσωπόν Σου από τών αμαρτιών μου καί πάσας τάς ανομίας μου εξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός καί πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοίς εγκάτοις μου. Μή απορρίψης με από τού προσώπου Σου καί τό Πνεύμα Σου τό Άγιον μή αντανέλης απ εμού. Απόδος μοι τήν αγαλλίασιν τού σωτηρίου Σου καί πνεύματι ηγεμονικώ στήριξόν με. Διδάξω ανόμους τάς οδούς Σου καί ασεβείς επί σέ επιστρέψουσιν. Ρύσαι με εξ αιμάτων ο Θεός, ο Θεός τής σωτηρίας μου, αγαλλιάσεται η γλώσσα μου τήν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τά χείλη μου ανοίξεις καί τό στόμα μου αναγγελεί τήν αίνεσίν Σου. Ότι, ει ηθέλησας θυσίαν, έδωκα άν, ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσεις. Θυσία τώ Θεώ πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει. Αγάθυνον, Κύριε, εν τή ευδοκία Σου τήν Σιών καί οικοδομηθήτω τά τείχη Ιερουσαλήμ. Τότε ευδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, αναφοράν καί ολοκαυτώματα. Τότε ανοίσουσιν επί τό θυσιαστήριόν Σου μόσχους.

καί ο Κανών, ού η ακροστιχίς:
ΔΙΔΑΞΟΝ ΜΕ ΠΡΟΣΕΎΧΕΣΘΑΙ, ΗΛΙΟΥ ΘΕΣΒΙΤΑ. Χ.

Ωδή α΄. Ήχος πλ. δ΄. Υγράν διοδεύσας.
Δοχείον απύθμενον προσευχής, ισάγγελε μέροψ, δείξον σκεύος με, Ήλιού ευχής ασιγήτου τόν εν ύμνοις καί μελωδήμασι θείοις σε μέλποντα.

Ιδείν κατηξίωσαι, Ηλιού, εν τώ Θαβωρίω τήν λαμπρότητα τού Χριστού, ήν πάντας θεάσασθαι εν πόλω τούς σέ τιμώντας απαύστως αξίωσον.

Δισσούς ως κατέφλεξας, Ήλιού, πεντήκοντα άνδρας Οχοζίου τού μιαρού κατάφλεξον πάσας αμαρτίας τού σοί προσφεύγοντος τάχιστα, δέομαι.

Αισχύνης, προφήτα, τούς ιερείς κινούμενος ζήλω ως απέκτεινας, Ηλιού, αγίω τών έργων με αίσχύνης καί τού πυρός τού ασβέστου εξάρποσον.

Θεοτοκίον
Ζενίσασα, Πάναγνε, τόν Θεόν εν τή σή νηδύϊ υπέρ έννοιαν ρυπτικήν κατέχεις πρός τούτον παρρησίαν υπέρ ημών μεσιτεύειν εκάστοτε.

Ωδή γ΄. Ουρανίας αψίδος.
Ομβροτόκους νεφέλας ενιαυτούς έκλεισας τρείς καί μήνας έξ τού μή βρέξαι καί πάλιν ήνοιξας αυτάς, σεπτέ Ηλιού, διά συντόνων ευχών σου, ως ξηρά νύν άρουρα άσπερ εκδέχομαι.

Νηστευτής θεοφόρος αναδειχείς κόρακα έσχες εστιάτορα θείον, ένσαρκε άγγελε διό βοώ Ηλιού, τροφήν μοι πέμψον θεόθεν ψυχικήν κατάλληλον, ίνα μή πένωμαι.

Μαθητής ών δικαίου, ώ Ηλιού, έδωκας ένδικον μισθαποδοσίαν Βάαλ λατρεύουσι τοίς ιερεύσι διό δικαιοσύνης αλήκτου καί χαράς με μέτοχον δείξον, κραυγάζω σοι.

Θεοτοκίον
Έξ αγνών σου αιμάτων ο Λυτρωτής, Δέσποινα, γένει τών βροτών ωμοιώθη τέλειος άνθρωπος δειχθείς ο πάντων Θεός εκ τών ταμείων τού Άδου ο ανακαλούμενος κόσμον πρός θέωσιν.

Διάσωσον εκ τών παγίδων τού πλάνου, δεινών καί βλάβης τούς τιμώντας σε, Ηλιού, προφήτα πανένδοξε, καί σπεύδοντας πάντοτε σαίς πρεσβείαις.

Επίβλεψον ε εν ευμενεία, πανύμνητε Θεοτόκε, επί τήν εμήν χαλεπήν τού σώματος κάκωσιν καί ίασαι τής ψυχής μον τό άλγος.

Αίτησις καί τό Κάθισμα.
Ήχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Φωστήρ παμφαής καί άγγελος εν σώματι, λαμπρέ Ηλιού, επώφθης, προφητόφθογγε, διό σοι κραυγάζομεν ως υιόν τής χήρας εζώωσας τήν νεκρωθείσαν πάθεσι πολλοίς ψυχήν τού ικέτου σου ανάστησον.

Ωδή δ΄. Εισακήκοα, Κύριε.
Προφητών ακροθίνιον, Ηλιού, μή παύση ωσεί φιλάνθρωπος μνημονεύειν τών τιμώντων σε καί εκδεχομένων τήν σήν εύνοιαν.

Ριζοτόμε κακότητος, Ηλιού, καί πάσης εννόμου πράξεως φυτοκόμε, τής καρδίας μου σύγκοψον ζιζάνια καί σώσόν με.

Ο Κυρίω ευάρεστος καί ειδωλολάτραις στυγνοίς δυσάρεστος, Ηλιού προφήτα, μάθον με μόνον προσκυνείν Θεόν εν πνεύματι.

Θεοτοκίον
Σωτηρίας σε πρόξενον, Πάναγνε, γιγνώσκοντες μεγαλύνομεν τήν πληθύν τών θαυμασίων σον καί τήν θείαν σκέπην σου αιτούμεθα.

Ωδή ε΄. Φώτισον ημάς.
Έγνως εν Χωρήβ, Ηλιού, τόν Παντοκράτορα, ώσπερ αύραν λεπτοτάτην όνπερ νύν ικετεύεις υπέρ πάντων τών τιμώντων σε.

Ύψωσον τόν νούν τών υμνούντων σε προς Κύριον, ο υψώσας τό σόν όμμα πρός Θεόν καί μεθύσας υετώ τής γής τούς αύλακας.

Χήρας τόν υιόν τεθνεώτα ως ανέστησας, Ηλιού, εν Σαρεφθά καί τήν ψυχήν νεκρωθείσάν μου τοίς έργοις σκότους ζώωσον.

Θεοτοκίον
Έλεος ημίν, Μαριάμ, επιδαψίλευσον ουρανόθεν τού Υιού σου καί Θεού καί τά έργα τών υμνούντων σε ευλόγησον.

Ωδή στ΄. Τήν δέησιν.
Συλλέγουσαν ξύλα εις τής πόλεως Σαρεφθά πυλώνα, θείε προφήτα, νεύσει Θεού ηκολούθησας χήραν καί υπ’ αυτής διετράφης εν έτεσι λιμού, ξενίας αληθούς τής διδούσης μαθήματα άπασι.

Θεώμενος Ισραήλ, μακάριε, εκπορνεύοντα και ζήλω αγίω υποκινούμενος τάς ουρανίους νεφέλας, πάτερ, συνέστειλας άρουραν ξηραίνων πάσαν καί ισχύν τής ευχής σον δεικνύων τοίς πέρασιν.

Αιθέριε διφρηλάτα, ήνυσας, Ηλιού, ουρανοδρόμον πορείαν, ίνα ημίν υποδείξης τόν δρόμον εις ουρανών βασιλείαν τήν άγουσαν καί καταλίπης μηλωτήν πρεσβειών σου τοίς σε μακαρίζουσι.

Θεοτοκίον
Ικάνωσον τόν αχρείον δούλόν σου εξυφαίνειν τώ Υιώ καί Θεώ σου υμνωδιών ιεράς συμφωνίας καί εις αιώνας φαιδρώς, μεγαλύνειν σε, ως αναιρέτιν τής αράς τής αρχαίας και κόσμου διάσωσμα.

Διάσωσον εκ τών παγίδων τού πλάνου, δεινών καί βλάβης τούς τιμώντας σε, Ηλιού, προφήτα πανένδοξε καί σπεύδοντας πάντοτε σαίς πρεσβείαις.

Άχραντε, η διά λόγου τόν Λόγον ανερμηνεύτως επ εσχάτων τών ημερών τεκούσα δυσώπησον ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν.

Αίτησις καί τό Κοντάκιον.
Ήχος β΄. Τοίς τών αιμάτων σου ρείθροις.
Τόν θαυμαστώς εποχούμενον άρματι τεθρίπτω καί ουρανόν διϊππεύοντα φαιδρώς, Ηλιού, μελωδήσωμεν επιζητούντες αυτού την αντίληψιν πιστών γάρ υπάρχει κραταίωμα.

Προκείμενον.
Σύ Ιερεύς εις τόν αιώνα κατά τήν τάξιν Μελχισεδέκ.
Στίχ. Είπεν ο Κύριος τώ Κυρίω μον κάθου εκ δεξιών μου, έως άν θώ τούς εχθρούς σου υποπόδιον τών ποδών σου.

Ευαγγέλιον. εκ τού κατά Λουκά (Κέφ. δ΄ 22 30).
Καί εδίδασκε ο Ιησούς εν τή δυνάμει τού Πνεύματος Καί πάντες εμαρτύρουν αυτώ καί εθαύμαζον επί τοίς λόγοις τής χάριτος τοίς εκπορευομένοις εκ τού στόματος αυτού καί έλεγον ουχ ούτός εστιν ο υιός Ιωσήφ; Καί είπε πρός αυτούς πάντως ερείτέ μοι τήν παραβολήν ταύτην ιατρέ, θεράπευσον σεαυτόν όσα ηκούσαμεν γενόμενα εν τή Καπερναούμ, ποίησον καί ώδε εν τή πατρίδι σου. Είπε δέ αμήν λέγω υμίν ότι ουδείς προφήτης δεκτός εστιν εν τή πατρίδι αυτού. Επ αληθείας δέ λέγω υμίν, πολλαί χήραι ήσαν εν ταίς ημέραις Ηλιού εν τώ Ισραήλ, ότε εκλείσθη ο ουρανός επί έτη τρία καί μήνας έξ, ως εγένετο λιμός μέγας επί πάσαν τήν γήν, καί πρός ουδεμίαν αυτών επέμφθη Ηλίας ει μή εις Σάρεπτα τής Σιδωνίας πρός γυναίκα χήραν. Καί πολλοί λεπροί ήσαν επί Ελισαίου τού προφήτου εν τώ Ισραήλ, καί ουδείς αυτών εκαθαρίσθη ει μή Νεεμάν ο Σύρος. Καί επλήσθησαν πάντες θυμού εν τή συναγωγή ακούοντες ταύτα, καί αναστάντες εξέβαλον αυτόν έξω τής πόλεως καί ήγαγον αυτόν έως οφρύος τού όρους, εφ ού η πόλις αυτών ωκοδόμητο, εις τό κατακρημνίσαι αυτόν. Αυτός δέ διελθών διά μέσου αυτών επορεύετο.

Δόξα.
Ταίς τού σού Προφήτου πρεσβείαις, Ελεήμον, εξάλειψον τά πλήθη τών εμών εγκλημάτων.

Καί νύν.
Ταίς τής Θεοτόκου πρεσβείαις, Ελεήμον, εξάλειψον τά πλήθη τών εμών εγκλημάτων.

Στίχος. Ελεήμον, ελέησόν με, ο Θεός
Προσόμοιον.
Ήχος πλ. β΄. Όλην αποθέμενοι.
Όργανον θεόπνευστον τής τού Θεού ευσπλαγχνίας, Ηλιού θεσπέσιε, Ιεζάβελ άνασσαν ανομήσασαν καί αυτής σύνευνον Αχαάβ ελέγξας σκευωρίαν απεκάλυψας αυτών παμμίαρον, ότι Ναβουθαί ούτοι έκτειναν Έλισσαιέ συνέστιε καί τών προφητών ακροθίνιον, μή ούν επιτρέψης ελθείν ως εις εκείνους η οργή Θεού καμοί, τώ ικέτη σου, τώ παρανομήσαντι.

Σώσον, ο Θεός, τόν λαόν Σου..

Ωδή ζ΄. Οι εκ τής Ιουδαίας.
Ηλιού, Ιορδάνου, μηλωτή σου τή θεία τον ρούν διέσχισας δεικνύων τήν σήν χάριν, ήν νύν καί εξαιτούμαι ο πολύτλας ικέτης σου, ίνα τήν βίβλον πολλών ανομιών μου σχίσω.

Λεπτοτάτη εν αύρα τόν Θεόν ηξιώθης ιδείν, πανόλρβιε διό σε ικετεύω τό πάχος τού νοός μου σαίς ευχαίς καταλέπτυνον, όπως εν πόλω καγώ θεάσωμαι τόν Κτίστην.

Ιορδάνεια ρείθρα διαρρήξας ως πάλαι Μωσής τήν θάλασσαν τήν Ερυθράν, μεσίτα πανσθενουργέ πρός Κτίστην τού λαού, χάριν είληφας διαρρηγνύειν δεσμούς ημών τής αμαρτίας.

Θεοτοκίον.
Ουρανίου λειμώνος ολομύριστον κρίνον, Κυρία Δέσποινα, ψυχήν μου τήν δυσώδη οσμαίς τών σών χαρίτων τών πολλών ευωδίασον ηδυτερπείς αρετών δεικνύουσά μοι τρίβους.

Ωδή η. Τόν Βασιλέα.
Ύψόθεν δείξον ημίν οδούς μετανοίας, Ηλιού, ουρανόφρον προφήτα, βίου αμαρτίας αχλύν διασκεδάζων.

Θεόν δυσώπει παραπτωμάτων μοι λύσιν, Ήλιού, δούναι σέ τώ υμνούντι ώσπερ τών αρρήτων επόπτην μυστηρίων.

Έλαβεν άρμα πυρός πρός ύψος, Θεσβίτα πνευματέμφορε, σέ, ίνα πάντας πρός Θεόν επαίρης τούς σέ ανευφημούντας.

Θεοτοκίον
Σκανδάλων πάντων τών εν τώ βίω με ρύσαι ως προστάτις θερμός σών προσφύγων, Μήτερ τού Υψίστου, υπέρδεδοξασμένη.

Ωδή θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Βοώμέν σοι, προφήτα, αισχύνης τής μελλούσης ρύσαι ημάς, Ηλιού θεοπρόβλητε, ο ιερείς θανατώσας αισχύνης άπαντας.

Ισχύω ταίς λιταίς σου κράτος τού Βελίαρ καταπατείν, Ήλιού όθεν κράζω σοι Χαίρε, καμψάκης ελαίου ο αδαπάνητος.

Τών προφητών ακραίμων, Ηλιού, μή παύση υπέρ ημών δυσωπείν τόν Παντάνακτα, ίνα ησύχιον βίον εν γή διάγωμεν.

Ανάκτων ανομούντων έργα διελέγξας και κατοικτίρων λαόν απολλύμενον, πρός ατραπούς ευσπλαγχνίας σύ με κατεύθυνον.

Θεοτοκίον
Χριστιανών προστάτις, Κεχαριτωμένη, τοίς σοί προστρέχουσι βίου διόρθωσιν δίδου ευχαίς σου καί έργων ανόμων άφεσιν.

Άξιόν εστιν ως αληθώς μακαρίζειν σε τήν Θεοτόκον, τήν αειμακάριστον καί παναμώμητον καί μητέρα τού Θεού ημών. Τήν τιμιωτέραν τών Χερουβίμ καί ενδοξοτέραν ασυγκρίτως τών Σεραφίμ, τήν αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν, τήν όντως Θεοτόκον σέ μεγαλύνομεν.

καί τά παρόντα Μεγαλυνάρια.
Ζήλω πυρπολούμενος θεϊκώ ήλεγξας ευτόλμως ανομήσαντας βασιλείς, Ηλιού, καί φλόγας κατήγαγες υψόθεν πυρός απανθρακώσαι τούς δυσσεβήσαντας.

Χαίροις, εργαστήριον προσευχής, Ηλιού θεσβίτα, ο συστείλας τών ουρανών τάς νεφέλας πάλαι καί γήν καταξηράνας αλλ’ αύθις όμβρους δώσας γή διά λόγων σου.

Ηύξησας τό άλευρον σοίς ευχαίς λοιδορούσης χήρας ξενιζούσης σε, Ηλιού, καί κενόν καμψάκην επλήρωσας ελαίου εν Σαρεφθά τή κώμη ταύτης σή χάριτι.

Χαίροις, πνευματέμφορε Ηλιού, πρόδρομε δευτέρας παρουσίας τού Ιησού, χαίροις, Ιορδάνου τόν ρούν ο διαρρήξας διά τής μηλωτής σου, ένθεε άνθρωπε.

Χαίροις, ευσπλαγχνίας ο θησαυρός, Ηλιού, θαυμάτων ο αστείρευτος ποταμός, χαίροις, ό τήν δόξαν εν όρει Θαβωρίω ιδών τού Ζωοδότου όμμασι θείοις σου.

Σκέπε τούς τελούντας πανευλαβώς τήν σεπτήν σού μνήμην, προφητόφθογγε Ηλιού, καί παράσχου πάσιν ημίν πρός σωτηρίαν τά πρόσφορα ευχαίς σου πρός τόν Παντάνακτα.

Πάσαι τών αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς, οι Άγιοι Πάντες, μετά τής Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εις τό σωθήναι ημάς.

Τό Τρισάγιον
Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καί Υιώ, καί αγίω Πνεύματι,
καί νύν, καί αεί, καί εις τούς αιώνας τών αιώνων. Αμήν.

Παναγία Τριάς, ελέησον ημάς Κύριε, ιλάσθητι ταίς αμαρτίαις ημών. Δέσποτα, συγχώρησον τάς ανομίας ημίν Άγιε, επίσκεψαι καί ίασαι τάς ασθενείας ημών, ένεκεν τού ονόματός σου.

Κύριε, ελέησον Κύριε, ελέησον Κύριε, ελέησον.
Δόξα Πατρί

Πάτερ ημών ο εν τοίς ουρανοίς, αγιασθήτω τό όνομά σου ελθέτω η βασιλεία σου γενηθήτω τό θέλημά σου, ως εν ουρανώ, καί επί τής γής. Τόν άρτον ημών τόν επιούσιον δός ημίν σήμερον καί άφες ημίν τά οφειλήματα ημών, ως καί ημείς αφίεμεν τοίς οφειλέταις ημών καί μή εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από τού πονηρού.

Ότι σού εστιν η βασιλεία καί η δύναμις καί η δόξα τού Πατρός καί τού Υιού καί
τού Αγίου Πνεύματος, νύν καί αεί καί εις τούς αιώνας τών αιώνων.

καί τά Τροπάρια ταύτα. Ήχος πλ. β΄.
Ελέησον ημάς, Κύριε, ελέησον ημάς, πάσης γάρ απολογίας απορούντες, ταύτην Σοι τήν ικεσίαν, ως Δεσπότη, οι αμαρτωλοί προσφέρομεν, ελέησον ημάς.

Δόξα.
Κύριε ελέησον ημάς, επί Σοί γάρ πεποίθαμεν. Μή οργισθής ημίν σφόδρα, μηδέ μνησθής τών ανομιών ημών. Αλλ επίβλεψον καί νύν ως εύσπλαχνος καί λύτρωσαι ημάς εκ τών εχθρών ημών. Σύ γάρ εί Θεός ημών καί ημείς λαός Σου, πάντες έργα χειρών Σου καί τό όνομά Σου επικεκλήμεθα.

Καί νύν.
Τής ευσπλαχνίας τήν πύλην άνοιξον ημίν, ευλογημένη Θεοτόκε, ελπίζοντες εις Σέ μή αστοχήσομεν, ρυσθείημεν διά Σού τών περιστάσεων Σύ γάρ η σωτηρία τού γένους τών Χριστιανών.

καί τό Απολυτίκιον.
Ήχος δ΄. Ταχύ προκατάλαβε.
Ο ένσαρκος άγγελος, τών προφητών η κρηπίς, ο δεύτερος Πρόδρομος τής παρουσίας Χριστού, Ηλίας ο ένδοξος, άνωθεν καταπέμψας, Ελισαίω τήν χάριν, νόσους αποδιώκει
καί λεπρούς καθαρίζει διό καί τοίς τιμώσιν αυτόν βρύει ιάματα.

Έτερον.
Ήχος πλ. α΄. Τόν συνάναρχον Λόγον.
Απολαύσας Κυρίου τό φώς τό άκτιστον εν τώ Θαβώρ, διφρηλάτα τών ουρανών, Ηλιού, προσευχής αδειαλείτττου εργαστήριον, είληφας χάριν δαψιλή ικετεύειν τόν Χριστόν διδόναι ημίν ειρήνην καί κατιδείν αξιώσαι ημάς τό κάλλος τού προσώπου Αυτού.

Έκτενής καί Απόλυσις, μεθ’ ήν ψάλλομεν τό εξής.

Ήχος β΄. Ότε εκ τού Ξύλου.
Πάντας τούς προστρέχοντας θερμώς, μάκαρ Ηλιού, διφρηλάτα, ταίς σαίς αόκνοις λιταίς καί αεί τήν μνήμην σου εν ύμνοις μέλπουσιν αδικίας απάλλαξον εκ πάσης καί νόσων λοιμικών διάσωσον σή θεία χάριτι έχεις γάρ πολλήν πορρησίαν πρός Θεόν, ως εν Θαβωρίω δόξαν κατιδών Αυτού τήν έκπαγλον.

Δέσποινα πρόσδεξαι τάς δεήσεις τών δούλων Σου, καί λύτρωσαι ημάς, από πάσης ανάγκης καί θλίψεως.

Τήν πάσαν ελπίδα μου, εις Σέ ανατίθημι, Μήτερ τού Θεού, φύλαξόν με υπό τήν σκέπην Σου.

Δι ευχών τών Αγίων Πατέρων ημών.
Κύριε Ιησού Χριστέ ό Θεός ημών έλέησον ημάς.
Αμήν.

Δίστιχον
Προσευχής ασιγήτου δείξον ταμείον, Ηλιού,
Χαραλάμπη, τόν πρόσφυγά σου.

Χαιρετισμοί εις τον Ένδοξον Προφήτην Ηλία τον Θεσβίτην

Εκκλησία Online
Γράψε το σχόλιό σου

Αφήστε μια απάντηση

Comment moderation is enabled. Your comment may take some time to appear.