Μίκι Ρουρκ: Ο Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας μου έδωσε την ευχή του

Σε αυτή την ταινία, λοιπόν, ο Μίκι σαν φουνταριστός του πόλο να καρφώνει το γκολ, εμφανίζεται στα 3-5 λεπτά πριν το φινάλε. Τη στιγμή που ο Αγιος Νεκτάριος, στο διπλανό κρεβάτι, αφήνει την τελευταία του πνοή, ο Μίκι, πάσχων από ολική και αθεράπευτη αναπηρία, βρίσκει την υγειά του και ως άλλος Λάζαρος σηκώνεται από την κλίνη του ουρλιάζοντας από τη χαρά του.

Δύο ονόματα συγκροτούν τα θεμέλια του «Ανθρώπου του Θεού». Το πρώτο του «γέροντα Εφραίμ». Το δεύτερο της Γελένα Πόποβιτς. Οι γνωριμίες το καλύτερο πασπαρτού που ανοίγει πόρτες παντού. Ακόμα και στο Λος Αντζελες. Ισως και στο «απαγορευμένο» Πεκίνο. Ποιος ξέρει. Η Πόποβιτς, χαριτωμένη, νόστιμη, καλοδιατηρημένη ύπαρξη από Σερβία αλλά κάτοικος L.A. Η Ορθοδοξία στο Planet Hollywood. Γιατί όχι! Μέχρι στιγμής, λοιπόν, οι κινηματογραφικές επιδόσεις της αποτελούνται από τρεις φορές στην παραγωγή ισάριθμων ταινιών, ανάμεσά τους και «Ο Ανθρωπος του Θεού». Δύο στη σκηνοθεσία. Ανάμεσά τους πάλι «Ο Ανθρωπος του Θεού». Και τρεις φορές ως πέρασμα σε ισάριθμες ταινίες. Δηλαδή σαν να λέμε «ε, και;».

Απόσπασμα από συνέντευξή της στο «Marie Claire» διευκρινίζει πολλά: «Τυχαία έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο για τον Αγιο Νεκτάριο το 2012. Μέχρι τότε δεν γνώριζα τίποτα για τη ζωή και το έργο του. Το βιβλίο ήταν στα σέρβικα και το διάβασα στην πτήση προς το Λος Αντζελες. Η ιστορία του με συγκλόνισε. Ενιωσα μια προσωπική σύνδεση, με άγγιξε πολύ βαθιά μέσα μου. Κι έτσι γεννήθηκε η ιδέα της ταινίας. Μου φάνηκε ότι θα είχε να μεταφέρει ένα πολύτιμο μήνυμα στους ανθρώπους σήμερα. Πήγα πρώτη φορά στην Αίγινα την επόμενη χρονιά, το 2013, και ξανά το 2014. Οταν είπα την ιδέα μου στον γέροντα Εφραίμ στο ορθόδοξο μοναστήρι της Αριζόνας, του φάνηκε θαυμάσια και μου έδωσε την ευχή του».