Γενέθλιο Θεοτόκου: Λαμπρή Εορτή στη Μονή Θεοτόκου Καλλίπετρας

Την παραμονή της εορτής ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον πανηγυρικό Εσπερινό και κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Ναό Γεννεσίου της Θεοτόκου Καλοχωρίου.

Στο τέλος του εσπερινού ακολούθησε Ιερά Λιτανεία.
Ανήμερα της εορτής το πρωί ο Σεβασμιώτατος λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στην πανηγυρίζουσα Ιερά Μονή Παναγίας Καλλίπετρας.

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου στην Θεία Λειτουργία :

«Ἀλλότριον τῶν μητέρων ἡ παρ­θενία καί ξένον ταῖς παρθένοις ἡ παιδοποιΐα· ἐπί σοί γάρ, Παρθένε, ἀμφότερα ᾠκονομήθη».
Πανηγυρικά ψάλλει σήμερα ἡ Ἐκ­κλησία μας ἐπί τῇ ἑορτῇ τοῦ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου, τοῦ πρώ­του μεγάλου καί χαρμοσύνου γε­γονότος στήν ἱστορία τῆς ἀνθρω­πό­τητος μετά τήν πτώση τῶν πρω­­τοπλάστων, τῆς πρώτης ἀκτί­δος θείου φωτός πού διαπερνᾶ τό σκότος τῆς ἀπογνώσεως καί τῆς ἀπελ­πι­σίας πού εἶχε σκορπίσει ἡ ἁμαρτία καί ἡ ἀπομάκρυνση τῶν ἀνθρώπων ἀπό τόν Θεό.

Ἀλλά ἡ γέννηση τῆς Θεοτόκου δέν εἶναι ἁπλῶς ἕνα χαρμόσυνο γε­γονός πού προμηνύει τά εὐαγ­γέ­λια τῆς χαρᾶς πού θά ἀκουόταν στόν κόσμο, ὅταν ὁ ἀρχάγγελος Γα­­βριήλ θά ἐπισκεπτόταν τήν τα­πεινή καί πάναγνη Κόρη τῆς Να­ζαρέτ γιά νά τῆς μεταφέρει τό οὐ­ράνιο μήνυμα πού θά τήν καλοῦσε νά γίνει συνεργός τοῦ Θεοῦ στήν ἀνάπλαση τῆς φθαρείσης ἀπό τήν ἁμαρτία ἀνθρωπίνης φύ­σεως.

Εἶναι ἕνα κοσμοϊστορικό γεγονός πού ὑπερβαίνει τούς ὅρους καί τούς νόμους τῆς φύσεως. Γιατί ἡ Παναγία Παρθένος γεννᾶται ἀπό ὑπερήλικες γονεῖς, τούς εὐσεβεῖς Ἰωακείμ καί Ἄννα, οἱ ὁποῖοι ἐπί χρόνια ὑπέμεναν καρτερικά καί προσευχόμενοι στόν Θεό τόν ὀνει­δισμόν τῆς ἀτεκνίας.

Γεννᾶται ὅμως καί Ἐκείνη ἡ ὁ­ποία ἐπρόκειτο καί ἡ ἴδια μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ νά νικήσει τούς ὅ­ρους τῆς φύσεως καί νά συν­δυάσει στό πρόσωπό της δύο ἀντί­θε­τες καί ἀσύμβατες ἰδιότητες, τήν παρ­θενία καί τήν μητρότητα.

Νά, γιατί ὁ ἱερός ὑμνογράφος το­νίζει μέ τόσο πανηγυρικό τρόπο τόν ἀκατανόητο αὐτό συνδυασμό πού βλέπουμε στήν Ὑπεραγία Θεο­τόκο. Νά, γιατί διακηρύσσει θρι­αμβευτικά τό μέγα θαῦμα πού συντελεῖται στό ἱερό πρόσωπό της.

«Ἀλλότριον τῶν μητέρων ἡ παρ­θενία καί ξένον ταῖς παρθένοις ἡ παιδοποιΐα». Ξένο εἶναι γιά τίς μη­τέρες, γιά ἐκεῖνες πού ἀπέκτη­σαν παιδιά, ἡ παρθενία, ἀλλά ἀδια­νό­ητο εἶναι καί γιά ἐκεῖνες πού δια­τήρησαν τήν παρθενία τους νά ἀποκτήσουν παιδιά. Καί ὅμως αὐ­τό τό ἀσύλληπτο καί ἀκατανόη­το γιά τήν ἀνθρώπινη λογική μυ­στή­ριο καί θαῦμα γίνεται πραγ­ματι­κό­τητα στήν περίπτωση τῆς Πανα­γίας μας, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόξου. Εἶναι παρθένος καί γίνεται Μητέρα τοῦ Θεοῦ. Γίνεται Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἀλλά καί παραμένει παρθένος.

Μέγα καί δυσερμήνευτο θαῦμα καί ὅμως τό κάνει ὁ Θεός γιά νά δείξει πόσο ξεχωριστή εἶναι αὐτή πού πρόκειται νά γίνει Μητέρα τοῦ Υἱοῦ του. Τό κάνει γιά νά μήν μᾶς ἀφήσει καμία ἀμφιβολία ὅτι ὁ Χριστός πού θά γεννηθεῖ ἐξ αὐτῆς ὡς ὁ σωτήρας καί λυτρωτής τῶν ἀν­θρώπων εἶναι τό δεύτερο πρό­σω­­πο τῆς Παναγίας Τριάδος πού γεννᾶται ἐν χρόνῳ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου διά τῆς ἀειπαρθένου Μα­ρί­ας. Τό κάνει γιά νά μᾶς δείξει ὁ Θε­ός τήν παντοδυναμία του, ἡ ὁποία κρύπτεται πίσω ἀπό τήν ἀπέραντη ἀγάπη του γιά τό πλά­σμα του καί εἶναι αὐτή ἡ ὁποία ἐπι­­τελεῖ χάριν τοῦ ἀνθρώπου «θαυ­­μάσια, μεγάλα μόνον» καί οἰ­κονομεῖ τή σωτηρία καί τή θέω­σή του.

«Ἀλλότριον τῶν μητέρων ἡ παρ­θενία καί ξένον ταῖς παρθέ­νοις ἡ παιδοποιΐας· ἐπί σοί γάρ ἀμφότερα ᾠκονομήθη …».

Ἡ θεία αὐτή οἰκονομία πού πραγματοποιεῖται στό πρόσωπο τῆς Παναγίας Παρθένου εἶναι ἡ ἀπαρχή τῆς θείας οἰκονομίας πού θά ἐκφρασθεῖ στό πρόσωπο τοῦ δι᾽ἡμᾶς ἐνανθρωπήσαντος Χρι­στοῦ, ἀλλά καί ἡ ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ ὅτι μπορεῖ καί θά κάνει τά πάντα γιά νά ὁλοκληρώσει τό σχέ­διο τῆς σωτηρίας μας ὑπό μία βε­βαίως προϋπόθεση.

Καί ἡ προϋ­πόθεση αὐτή δέν εἶναι ἄλ­λη ἀπό τήν πίστη, ἀδελφοί μου. Γιατί καρπός τῆς πί­στεως τῶν ἁγίων Ἰωακείμ καί Ἄν­νης εἶναι ἡ γέννηση τῆς Ὑπε­ρα­γίας Θεοτ­ό­κου. Καρπός τῆς πί­στε­ως τῆς Θεο­τόκου εἶναι ἡ συμ­με­το­χή της στό μυστήριο τῆς θείας οἰκονομίας. Καρπός τῆς πίστεως εἶναι ὅμως καί ἡ δική μας σω­τη­ρία, διότι «ὁ πι­στεύσας σωθήσε­ται».

Καί ἡ πίστη πού ἀπαιτεῖται δέν εἶ­ναι μία πίστη τυπική καί ἐπι­φα­νειακή. Εἶναι μία πίστη πού συν­δυάζεται μέ τή βεβαιότητα ὅτι ὁ Θεός μπορεῖ νά κάνει τά πάντα, καί τίποτε δέν εἶναι ἀδύνατο γι᾽ αὐτόν, παρά μόνο ὅ,τι ἀντιτίθεται στήν ἀγάπη του.

Αὐτή τήν πίστη ζητᾶ καί ἀπό ἐ­μᾶς ὁ Θεός. Ὄχι γιά Ἐκεῖνον, γιατί ὁ Θεός εἶναι ἀνενδεής, γιατί ὁ Θεός δέν ἔχει ἀνάγκη τήν πίστη κανενός ἀνθρώπου, ἀλλά γιά ἐμᾶς τούς ἴδιους. Διότι μόνο μέ τήν πί­στη μπορεῖ κανείς νά ζήσει τό μυ­στήριο τῆς σωτηρίας του. Μόνο μέ τήν πίστη μπορεῖ νά ζήσει τό μυ­στή­ριο τῆς θεώσεως, πού ὑπερ­βαί­νει τά ἀνθρώπινα μέτρα τῆς λο­γι­κῆς καί τῆς κατανοήσεως.

Αὐτή τήν πίστη ἄς προσπαθή­σου­με καί ἐμεῖς νά ἀποκτήσουμε, ἀδελφοί μου, διά τῶν πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἀλλά καί πάντων τῶν ἐν πίστει καί ἀσκήσει διαλαμψάντων πατέρων τῆς Ἱερᾶς καί πανηγυριζούσης σήμερα Μονῆς τῆς Παναγίας τῆς Καλλίπετρας, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε τῆς σωτηρίας, τήν ὁποία ἔφερε στόν κόσμο διά τοῦ Υἱοῦ της ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος.

Εἶναι μία περίοδος αὐτή κατά τήν ὁποία ἰδιαιτέρως τιμοῦμε τούς ἐνασκήσαντες ἐδῶ ἀλλά καί μαρτυρήσαντες πατέρες στή Σκήτη αὐτή, στήν Ἱερά Μονή τῆς Καλλίπετρας.

Ἤδη συμπληρώθηκαν 150 χρόνια ἀπό τή θυσία τῶν πατέρων, οἱ ὁποῖοι ἀσκήτευσαν στήν Ἱερά Μονή ἐν ὁσιότητι καί δικαιοσύνῃ. Ἀλλά εἶναι καί μία ἄλλη ἐπέτειος. Δεκαπέντε χρόνια συμπληρώθηκαν ἀπό τότε πού ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ διά τοῦ Ἐπισκόπου ἔστειλε ἐδῶ τόν π. Παλαμᾶ γιά νά ἀναστήσει αὐτόν τόν τόπο, ἔχοντας τήν πίστη ὅτι πράγματι θά γίνει αὐτό τό θαῦμα.

Καί πράγματι πρόκειται περί θαύματος, διότι, ὅταν μέ ἀξίωσε ὁ Θεός καί ἦρθα ἐδῶ, ἦταν μία νεκρά Μονή. Δέν εἶχε τίποτε πέρα ἀπό μερικά τειχία καί ἕνα-δύο δωματιάκια.

Καί σήμερα μέ τήν πίστη πού διέθετε καί ὁ π. Παλαμᾶς, ἀλλά καί ἐγώ τό πίστευα, ἀξιωνόμεθα νά θαυμάζουμε αὐτό τό σπίτι τῆς Κυρίας Θεοτόκου, τῆς Παναγίας μας, πού εἶναι ἀνοικτό γιά ὅλους τούς πιστούς, γιά ὅλους τούς προσκυνητές, γιά ὅλους ἐκείνους πού ἔρχονται ἐν πίστει καί μετανοίᾳ νά προσπέσουν στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο καί νά ἐκζητήσουν τή δύναμη, τήν χάρη καί τήν προστασία της.

Ἄς εὐχηθοῦμε αὐτή ἡ χάρη νά εὐλογεῖ καί τόν π. Παλαμᾶ ἀλλά καί τούς ἐδῶ διακονοῦντες καί συνασκητές καί νά αὐξήσει αὐτή τήν Ἀδελφότητα μέ τή χάρη τῆς Κυρίας Θεοτόκου. Ἀμήν.