Άγιος Παΐσιος: Ο βίος του Αγίου και ο λόγος του περί ταπεινότητας

Ο όσιος Αρσένιος κατά την ημέρα της βάπτισης εκδήλωσε προφητικά τη βούλησή του να αφήσει μοναχό διάδοχό του. Ήδη βρέφος, ο όσιος Παΐσιος ήρθε στην Ελλάδα με τους συμπατριώτες του, πρόσφυγες τής Μικρασιατικής Καταστροφής.

Μεγάλωσε στην Κόνιτσα, υπηρέτησε στον στρατό, εργάστηκε ως ξυλουργός και προσήλθε το 1953 στο Άγιον Όρος να μονάσει.

Πρώτη μονή της μετανοίας του ήταν η Ιερά ημών Μονή του Εσφιγμένου, όπου μετονομάστηκε Αβέρκιος με ρασοευχή από τον ηγούμενο Καλλίνικο.

Εντός του κτηριακού συγκροτήματος της μονής παρέμεινε μεταξύ των ετών 1953-1954 και εγγεγραμμένος μοναχός Εσφιγμενίτης έως το 1956, που ενεγράφη στη μονή Φιλοθέου.

Με τους μοναχικούς κόπους και την ολόθερμη καρδιακή προσευχή βοήθησε ποικιλοτρόπως χιλιάδες ανθρώπους και ήλξε εμφανώς τη θεία χάρη. Η θέση του ενάντια στον ζηλωτισμό-παλαιοημερολογιτισμό ήταν ξεκάθαρη, τον θεωρούσε «καρκίνωμα» για την Εκκλησία.

Κοιμήθηκε εν Κυρίω το 1994, ενώ ενεγράφη επισήμως στο αγιολόγιο το έτος 2015 από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.

Περί ταπεινότητας

Περί ταπεινότητας ο Άγιος Παϊσιος είχε αναφέρει σε πνευματικό του παιδί το παρακάτω περιστατικό.

“Μόλις είχα μπει στο κελί μου και ένα μικρό γατάκι που κάπου-κάπου ερχόταν να το ταϊζω, είχε κουλουριαστεί και έσκουζε σπαρακτικά με τρόπο που να δείχνει ότι πονάει στην κοιλιά, ότι υποφέρει. Τότε άρχισα τις προσευχές και τις παρακλήσεις για να του περάσει, να συνέλθει.

Όμως, αυτό χειροτέρευε. Στενοχωριόμουν, δεν ήξερα τι να κάνω… Έτσι, μια στιγμή, στενοχωρημένος όπως ήμουν, μονολογώ λέγοντας στον εαυτό μου ”αχ βρε Παϊσιε, τόσα χρόνια καλόγερος και δεν μπορείς να γιατρέψεις (με τις προσευχές σου) ένα γατάκι”. Αυτό και μόνο έφτανε… Το γατάκι ξαφνικά σηκώθηκε στα πόδια του και άρχισε να τρέχει σα σβούρα γύρω μου. Άρχισε να πηδάει για να με φτάσει, να με ευχαριστήσει… Η μιας στιγμής αυτοκριτική που έκανα, έτσι αυθόρμητα, ήταν ικανή να γιατρέψει το γατάκι. Ένεκα της ταπεινότητας”.