Σάββατο της Τυρινής: Τι γιορτάζουμε των εν Ασκήσει Λαμψάντων Οσίων Πατέρων

Αυτήν την εβδομάδα, από την Τετάρτη με τα τροπάρια, και την Παρασκευή αλλά ήδη από τη Δευτέρα ακόμη, ομιλούν για το πλησίασμα της Σαρακοστής. Δηλαδή πλησιάζει η νηστεία, πλησιάζει ο αγώνας αυτός ο πνευματικός.

Σάββατο της Τυρινής

Το Σάββατο της Τυρινής η Εκκλησία το έχει αφιερώσει στους ασκητές. «Μνείαν ποιούμεθα πάντων των εν ασκήσει λαμψάντων ανδρών τε και γυναικών». Τελούμε τη μνήμη όλων, και των ανδρών και των γυναικών, οι οποίοι ασκήθηκαν και διέλαμψαν εν τη ασκήσει, αγιάσθηκαν και τους έχουμε αγίους.

Η Εκκλησία όρισε αυτό το Σάββατο, μία ημέρα πριν μπούμε στην Μεγάλη Τεσσαρακοστή, να ενθυμούμαστε τους αγίους ασκητές, να τους τιμούμε, να τους γιορτάζουμε για δύο λόγους:

Από το ένα μέρος για να τους έχουμε βοηθούς. Να τους παρακαλέσουμε να μας βοηθήσουν, γιατί αυτοί ξέρουν. Ξέρουν αυτοί τι θα πει αγώνας, τι θα πει άσκηση, τι θα πει νηστεία, προσευχή, κατάνυξη, μετάνοια, σωτηρία. Ξέρουν αυτοί. Πέρασαν από όλα αυτά. Να τους παρακαλέσουμε, καθώς μπαίνουμε κι εμείς στο στάδιο.

Στην προς Εβραίους επιστολή λέει ο απόστολος Παύλος:

Τοσούτον έχοντες περικείμενον ημίν νέφος μαρτύρων, όγκον αποθεμένοι πάντα και την ευπερίστατον αμαρτίαν…

Δηλαδή όπως σ’ ένα στάδιο που πηγαίνουν οι αθλητές ν’ αγωνισθούν, γύρω στις κερκίδες κάθονται οι φίλαθλοι, αυτοί που τους συμπαθούν, που θέλουν πολύ να νικήσουν, και τους ενθαρρύνουν, έτσι και οι άγιοι. Αυτό το βλέπουμε μέσα στους ναούς. Γι’ αυτό όχι μόνο υπάρχουν στους ναούς εικόνες φορητές, αλλά αγιογραφούνται και οι τοίχοι.

Έτσι μέσα στον ναό με τις αγιογραφίες, αισθανόμαστε γύρω μας τους αγίους, που μας ενθαρρύνουν, που μας ενισχύουν και μας βοηθούν ν’ αγωνισθούμε κι εμείς στο ίδιο στάδιο όπως εκείνοι και να φθάσουμε κι εμείς στο τέρμα, όπως έφθασαν εκείνοι, για να σωθεί η ψυχή μας.

Η Εκκλησία λοιπόν όρισε να ποιούμε τη μνήμη των αγίων ασκητών από το ένα μέρος, για να τους παρακαλέσουμε να μας βοηθήσουν τώρα, καθώς μπαίνουμε στο στάδιο των αρετών.

Από το άλλο μέρος, για να μιμηθούμε τους άγιους. Κάνει μεγάλο λάθος ο χριστιανός εκείνος ο οποίος δεν έμαθε να έχει ως μέτρο της ζωής του τους αγίους και έχει μέτρο κάτι άλλο, κάποιον άλλο ή έχει μέτρο τον εαυτό του, το μυαλό του, την κρίση του.

Εμείς δεν ξέρουμε. Εμείς πέφτουμε έξω. Εμείς χαριζόμαστε στον εαυτό μας. Εμείς ξεγελιόμαστε από αδυναμίες και τέτοια και εάν μείνουμε απλώς στο τι λέει η δική μας η σκέψη, θα πέσουμε έξω, δεν θα κάνουμε τίποτε. Και λίγο αγώνα που θα κάνουμε, μπορεί κι αυτός να είναι στην πλάνη. Το μέτρο είναι οι άγιοι. Τους αγίους πάντοτε και ειδικά αυτήν την περίοδο να έχουμε υπόψιν μας. Κυρίως τους ασκητές αγίους.

Μέτρο μας οι άγιοι

Επειδή ακριβώς μπαίνουμε στην περίοδο της ασκήσεως, το μέτρο μας να είναι οι άγιοι και σ’ αυτούς πάντοτε να προσβλέπουμε, αυτούς να έχουμε υπόψιν μας, αυτούς να μιμούμαστε και απ’ αυτούς να διδασκόμαστε και μ’ αυτούς να συγκρίνουμε τη ζωή μας. Με τη δική τους ζωή να μετρούμε τη δική μας ζωή.

Αλλιώς, θα κάνει κανείς καμιά προσευχή και θα υπερηφανευθεί και θα νομίσει, ποιος ξέρει τι έκανε! Θα πάει μερικές φορές στην εκκλησία ή θα κάνει καμιά άλλη καλή πράξη και θα νομίσει, ποιος ξέρει τι! Έτσι φουσκώνει ο άνθρωπος, υπερηφανεύεται, και πάει χαμένη η λίγη αρετή που μπόρεσε και έκανε.

Γνωρίζετε γιατί μελετάμε τους Βίους των Αγίων;

Ενώ όταν έχουμε υπόψιν μας τους αγίους, το τι έκαναν οι άγιοι, το τι είναι οι άγιοι, πώς είναι η ζωή των αγίων, αυτά τα οποία κάνουμε εμείς είναι τόσο λίγα, τόσο ελάχιστα μπροστά στα δικά τους, μπροστά στη δική τους ζωή, που καθόλου δεν θα μας έλθει η σκέψη να υπερηφανευθούμε, να φουσκώσουμε και τελικά δηλαδή αντί να ωφεληθούμε από την άσκησή μας, από την προσπάθειά μας, να πάθουμε ζημιά.

Έχουμε την τάση οι άνθρωποι, προπαντός στα χρόνια μας, στις ημέρες μας, να τα ζυγίζουμε τα πράγματα και να τα κανονίζουμε με τη δική μας κρίση. Είναι αυτή η τάση που προέρχεται από τη δύση. Τώρα εμείς γίναμε δυτικόπληκτοι. Όχι μόνο σ’ άλλα πράγματα, αλλά και χριστιανικά ακόμη ήμασταν δυτικόπληκτοι και είμαστε και δεν συμμαζεύεται. Εκεί στη Δύση η τάση είναι να ταιριάξουν το Ευαγγέλιο με τη ζωή του ανθρώπου.

Δηλαδή να κόψουν τρόπον τινά το Ευαγγέλιο στα μέτρα του ανθρώπου. Τώρα παρουσιάζονται ορισμένοι κι εδώ στην Ελλάδα οι οποίοι λένε να βγουν μερικές λέξεις από το Ευαγγέλιο. «Αυτές τις λέξεις να τις βγάλουμε. Τι είναι αυτά; «Αμαρτία» να βγει από το Ευαγγέλιο. «Δούλος» «Απολύτρωση»; Τέτοιες λέξεις να βγουν από το Ευαγγέλιο. Δεν χρειάζονται». Να μείνουν τάχα τα καλά, ας πούμε, μόνο περί αγάπης.

Εν πάση περιπτώσει, δεν μπορούμε να πούμε ότι κόβουν το Ευαγγέλιο, αλλά ο τρόπος με τον οποίο ερμηνεύουν το Ευαγγέλιο, για να το ταιριάξουν με το πώς αρέσει στον άνθρωπο, με το πώς βολεύεται ο άνθρωπος, ο σημερινός άνθρωπος, ο οποίος είναι παραδομένος στην ευχαρίστηση και στον ευδαιμονισμό, ο τρόπος λοιπόν που το ερμηνεύουν το Ευαγγέλιο, είναι τέτοιος σαν να το κόβουν στα μέτρα τους. Δεν το ερμηνεύουν δηλαδή σωστά.

Γνωρίζετε γιατί Ορθόδοξοι και Καθολικοί γιορτάζουμε ξεχωριστά το Πάσχα;

Ενώ το Ευαγγέλιο δεν είναι για να το φτιάξουμε στα δικά μας τα μέτρα, για να το κάνουμε έτσι που μας βολεύει.

Η ζωή μας να γίνει ευαγγελική ζωή

Όπως κι αν έχει το πράγμα, ό,τι και να συμβαίνει, εμείς πρέπει να γίνουμε αυτό που λέει το Ευαγγέλιο, εμείς πρέπει να πάμε προς το Ευαγγέλιο και να πιστεύουμε ότι, αφού το είπε ο Θεός το Ευαγγέλιο, πρέπει να γίνει αυτό που λέει το Ευαγγέλιο, αλλά και μπορεί να γίνει. Είναι αδύνατο να μην μπορεί.

Διότι το Ευαγγέλιο το είπε ο Θεός, δεν το είπαμε εμείς. Το Ευαγγέλιο το έκανε Θεός. Όλα εκεί είναι λόγια του Θεού.

Και να έχουμε το κουράγιο να στεκόμαστε ενώπιον του Θεού και να λέμε:

Βλέπεις, Θεέ μου, δεν μπορώ αυτό. Κάνε με να μπορέσω.

Και θα με κάνει να μπορέσω. Είναι αδύνατο δηλαδή ο Θεός να δίνει εντολή, να λέει εντολές, να λέει όλα αυτά τα άγια και ιερά λόγια που είναι μέσα στο Ευαγγέλιο και να μη γίνονται, δεν μπορεί. Όμως πρέπει να αλλάξει ο άνθρωπος. Η δική μας η ζωή πρέπει να γίνει ευαγγελική ζωή, να γίνει δηλαδή ζωή του Ευαγγελίου, επηρεασμένη από το Ευαγγέλιο, να γίνει κατά τα μέτρα του Ευαγγελίου. Αυτό είναι που έζησαν οι άγιοι.

Γνωρίζετε γιατί μελετάμε την Αγία Γραφή;

Όπως ξέρετε, όλοι οι πρώτοι χριστιανοί λέγονταν άγιοι. Άγιοι, διότι όλοι μπήκαν σ’ αυτόν τον δρόμο της αγιότητος και έγιναν άγιοι, και γέμισε η Εκκλησία άγιους και έχουμε τόσους -χιλιάδες και εκατομμύρια- άγιους. Γι’ αυτό είπαμε ότι οι άγιοι είναι το μέτρο. Σ’ αυτούς θα προσβλέπουμε και θα συμμορφώνουμε τη ζωή μας με βάση τη δική τους ζωή.

Βλέπετε, τώρα εμείς έχουμε και αυτό το προνόμιο, ας πω έτσι, ότι δεν είναι μόνο ότι έχουμε το Ευαγγέλιο και πρέπει να προσέξουμε το Ευαγγέλιο και να πιστεύουμε ότι αυτά που λέει γίνονται και πρέπει να γίνουν και θα γίνουν, αλλά έχουμε και τους αγίους, οι οποίοι το εφάρμοσαν το Ευαγγέλιο. Δηλαδή έχουμε παραδείγματα.

Δεν έχουμε απλώς μια θεωρία. «Όσο καλή κι αν είναι η χριστιανική θεωρία, όσο καλό κι αν είναι το Ευαγγέλιο, ε, είναι λόγια», θα έλεγε κανείς. «Πού να δούμε; Να τα δούμε στην πράξη! Να, δεν γίνονται στην πράξη!» Όχι. Γίνονται. Όλοι οι άγιοι έζησαν σύμφωνα με το Ευαγγέλιο.

Δεν είπαν δηλαδή αυτό που λέει ο σημερινός άνθρωπος, «στάσου να το κόψουμε το Ευαγγέλιο στα δικά μας τα μέτρα και να βολευτούμε», αλλά όλοι προσπάθησαν να ζήσουν σύμφωνα με το Ευαγγέλιο και έτσι αγίασαν.

Επειδή λοιπόν μπαίνουμε σ’ αυτήν την περίοδο, που θέλει λίγο άσκηση, θέλει λίγο αγώνα, η Εκκλησία έβαλε τους αγίους ασκητές να τους γιορτάζουμε το Σάββατο της Τυροφάγου, της Τυρινής.

Μας καλεί λοιπόν η Εκκλησία όλα αυτά κάπως να τα ζήσουμε και έτσι καθαροί, συγχωρημένοι, αποφασισμένοι να στερηθούμε ορισμένα πράγματα -όλα αυτά με χαρά όλα αυτά με διάθεση καλή- να μπούμε μέσα στο στάδιο αυτό των αρετών, στο στάδιο που είναι η Μεγάλη Τεσσαρακοστή και να κάνουμε τον αγώνα μας.

Να βοηθηθούμε και να μας αξιώσει ο Θεός όλους να μπούμε φέτος στην Τεσσαρακοστή και να κάνουμε ο καθένας μας με το παραπάνω ό,τι μπορούμε, για να μας ελεήσει ο Θεός, να μας δώσει την Χάρι του, να συγχωρήσει τις αμαρτίες μας και να μας αξιώσει να γιορτάσουμε το Πάσχα αληθινά.

Να μας αξιώσει να γιορτάσουμε, αρχίζοντας από δω, από τη γη, το αιώνιο Πάσχα, που είναι στην άλλη ζωή.

Καλή Σαρακοστή.