Μέ τήν εὐκαιρία τῆς ἑορτῆς τοῦ μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ Μυροβλήτου, τοῦ πολιούχου τῆς Θεσσαλονίκης, ὅλοι μας δοξάζουμε καί εὐχαριστοῦμε τόν Κύριο, διότι ἕνας στρατιωτικός, ἕνας ἀξιωματικός, ὁ διοικητής τῆς φρουρᾶς τῆς Θεσσαλονίκης, στά χρόνια ἐκεῖνα πού ἡ εἰδωλολατρία κυριαρχοῦσε καί αὐτός βρισκόταν σέ ἕναν εἰδωλολατρικό στρατό, ἦταν Χριστιανός.

Ὑπηρετοῦσε τόν εἰδωλολάτρη αὐτοκράτορα, ὑπηρετοῦσε στό στράτευμά του, ἔδωσε μάχες καί πῆρε παράσημα ἀπό τόν αὐτοκράτορα καί μάλιστα προήχθη σέ ἀνώτατο στρατιωτικό διοικητή τῆς Θεσσαλονίκης.

Τήν χριστιανική του ἰδιότητα δέν τήν διεκήρυττε, δέν διαλαλοῦσε πώς εἶναι Χριστιανός. Ὅμως, ὅταν ὁ ἄνθρωπος εἶναι Χριστιανός, δέν κρύβεται. Μπορεῖς νά κρύψεις τό φῶς; Ἔστω καί μιά πυγολαμπίδα μέσα στό σκοτάδι, φαίνεται ἀπό μακριά. Ἔτσι καί ὁ γενναῖος αὐτός ἀξιωματικός ἦταν καί στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ.

Πῶς τό ἔμαθε, τώρα, ὁ αὐτοκράτορας; Τόν πρόδωσε ἡ ζωή του. Ἦταν ἁπλός. Ἦταν ἤρεμος, ἦταν γαλήνιος ἦταν εἰρηνικός, ἦταν φίλος μέ τούς στρατιῶτες, δίκαιος στίς σχέσεις του καί στήν συμπεριφορά μαζί τους. Ἔβρισκε εὐκαιρίες αὐτό πού πίστευε νά τό μεταφράζει ἀπό θεωρία σέ πράξη. Ἦταν τίμιος καί μέ τόν ἑαυτό του καί μέ τό πιστεύω του. Εἶχε μία καθαρή ζωή. Μοσχοβολοῦσε ἀπό ἁγνότητα. Τό βλέμμα του ἦταν καθαρό καί ἡ ζωή του ἔλαμπε. Δέν πήγαινε στά ἱπποδρόμια. Δέν συμμετεῖχε σέ ἁμαρτωλά γλέντια. Δέν πήγαινε σέ χώρους καί τόπους πού μποροῦσαν νά βλάψουν τήν ψυχή.

Ἡ ζωή του τόν πρόδωσε καί τόν ἀποκάλυψε πώς εἶναι Χριστιανός! Κι ὅπως ἦταν πολύ φυσικό, τό ἔμαθε ὁ αὐτοκράτορας. Κάποιοι τόν πληροφόρησαν γιά τήν διαγωγή τοῦ Δημητρίου. «Πρέπει νά εἶναι Χριστιανός», τοῦ εἶπαν. Καί ὅταν ὁ αὐτοκράτορας τόν κάλεσε γιά νά ἀπολογηθεῖ ἄν εἶναι Χριστιανός, ἐκεῖνος ὁμολόγησε τήν πίστη του. Ὁ αὐτοκράτορας τότε μέ λύσσα τόν πολέμησε, τόν βασάνισε. Τοῦ ἀφαίρεσε τά γαλόνια, τόν κακοποίησε, τόν ἔριξε στήν φυλακή. Μά, αὐτό εἶναι τό γνώρισμα τῶν Χριστιανῶν.

Σ’ ἐμᾶς δέν δόθηκε μόνον τό χάρισμα νά πιστεύουμε στόν Χριστό, ἀλλά καί νά πάσχουμε γιά τόν Χριστό. Ἐάν, ἀδελφοί μου, δέν διωκόμαστε σήμερα στήν ἐποχή μας, αὐτό σημαίνει ὅτι ὅλοι μας κάνουμε κάποιους συμβιβασμούς μέ τόν κόσμο καί μέ τίς φιλίες τοῦ κόσμου. Ἐάν θέλουμε νά εἴμαστε σωστοί Χριστιανοί, παιδιά τοῦ Θεοῦ καί στρατιῶτες τοῦ Χριστοῦ, δέν θά ἀρέσουμε στόν κόσμο. Ἐάν εἴμαστε παιδιά τοῦ Θεοῦ 100%, Χριστιανοί 24 καρατίων, τότε ὁ κόσμος θά προκαλεῖται, θά ἐλέγχεται ἀπό τήν ζωή μας. Ὁ δίκαιος εἶναι «βαρύς… καί βλεπόμενος» (Σοφ. Σολ. 2, 14).

Ἥμαρτον!

Δέν λέμε ὅτι εἴμαστε ἄγγελοι, δέν λέμε ὅτι εἴμαστε καλύτεροι ἀπό τούς ἄλλους. Κι ἐμεῖς ζοῦμε μέσα στόν κόσμο καί ἔχουμε τά δικά μας πάθη καί ἁμαρτίες. Διαφέρουμε ὅμως σέ ἕνα σημεῖο. Ποιό εἶναι αὐτό; Εἶναι ὅτι ἄλλοι ἁμαρτάνουν καί λένε: «Καί τί ἔκανα; Δέν ἔκανα καί τίποτα».

Ὁ Χριστιανός ὅμως; Ἴσως κάνει τό ἴδιο. Κι ἐμεῖς ἴσως νά ἀδικοῦμε. Κι ἐμεῖς νά κακοφερόμαστε. Ἀλλά λέμε: Ἄχ, Θεέ μου, ἔκανα μιά ἁμαρτία σήμερα. Καί τό βράδυ τό προσκέφαλό μας τό ποτίζουμε μέ δάκρυα καί λέμε: Θεέ μου, ἥμαρτον! Ἁμάρτησα, στενοχώρησα ἕναν ἄνθρωπο, ἀδίκησα ἕναν ἄνθρωπο, εἶπα ἕνα ψέμα, φέρθηκα ἄσχημα στόν ἀδελφό μου, πλήγωσα τά παιδιά μου, τόν γείτονά μου, τόν ἄνδρα μου, τόν συνάδελφό μου.

Δηλαδή, κι ἐμεῖς ἁμαρτάνουμε, ἀλλά ἔχουμε τήν συναίσθηση ὅτι κάναμε μιά ἁμαρτία καί ζητοῦμε τό ἔλεος καί τήν εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ. Αὐτή εἶναι ἡ διαφορά μας.

Προνόμιο τῶν Χριστιανῶν

Ἀλλά τό θέμα εἶναι ὅτι ὅποιος θέλει νά ζήσει μέ εὐσέβεια καί μέ συνέπεια τό πιστεύω του, θά διωχθεῖ. Ἔτσι καί ὁ ἅγιος Δημήτριος, ὁ Μεγαλομάρτυς αὐτός τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ στρατηλάτης καί μυροβλήτης, ὁμολογώντας τήν πίστη του ἔχυσε τό αἷμα του γιά τήν δόξα τοῦ Χριστοῦ. Θυσίασε καί τήν θέση του καί τά ἀξιώματά του καί τέλος τήν ἴδια του τήν ζωή, ἀποδεικνύοντας ὅτι εἶναι Χριστιανός.

Γι’ αὐτό, ἀδελφοί μου, νά μᾶς προβληματίζει ἄν ὁ διάβολος δέν μᾶς ἐνοχλεῖ, δέν μᾶς πειράζει, ἄν δέν ἔχουμε διωγμό στήν ζωή μας. Αὐτό σημαίνει ὅτι συμβιβαζόμαστε μέ τόν κόσμο, θέλουμε νά τά ἔχουμε μέ ὅλους καλά.

Τό παράδειγμα καί τό μήνυμα, πού μᾶς δίνει ὁ ἅγιος Δημήτριος, εἶναι αὐτό· νά ὁμολογοῦμε, Χριστιανοί μου, μέ θάρρος τήν πίστη μας καί, σέ ὁποιαδήποτε δύσκολη στιγμή καί ἄν βρισκόμαστε, νά μήν κάνουμε πίσω.

Κρατοῦμε τήν πίστη μας μέ ὁποιαδήποτε συνέπεια! Πιστεύουμε στόν Χριστό καί εἴμαστε ἕτοιμοι νά θυσιάσουμε ὄχι μόνον τά μικρά, ἀλλά καί τά μεγάλα. Kαί τήν ζωή μας καί τό αἷμα μας νά χύσουμε γιά τήν δόξα τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν.

ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ -ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Καραγιάννης Ανδρέας
Γράψε το σχόλιό σου

Αφήστε μια απάντηση

Comment moderation is enabled. Your comment may take some time to appear.