Γιατί βλασφημεί κάποιος και πως μπορεί να διορθωθεί; Επιπτώσεις – Αντιδράσεις

Κυρίως καλείται η προσβολή τών θείων ή με ύβρεις κατά τού Θεού ή μέ ασεβείς εκφράσεις ή μέ απόδοση θείων ιδιοτήτων σέ ανθρώπους.

Ολες οι κοινωνίες από τούς αρχαιοτάτους χρόνους θεωρούσαν τή βλασφημία πηγή κακών όχι μόνον γιά τό βλάσφημο αλλά καί γι’ αυτούς πού ζούσαν γύρω του. Κατά τήν Παλαιά Διαθήκη η τιμωρία τού βλάσφημου έπρεπε νά είναι παραδειγματική.

Σύμφωνα, λοιπόν, μέ τό Μωσαϊκό νόμο, οδηγούσαν τό βλάσφημο έξω από τήν πόλη καί τόν λιθοβολούσαν. Οι μάρτυρες έβαζαν τό χέρι τους πάνω στό κεφάλι του γιά νά βεβαιώσουν ότι ήταν ο βλάσφημος καί ήταν οι πρώτοι πού τού έριχναν τίς πέτρες.

Η πιό σημαντική βλασφημία στό νόμο αυτό ήταν η αναφορά τού ονόματος τού Θεού. Σέ πολλές χώρες η βλασφημία είναι αδίκημα γιά τό οποίο προβλέπεται τιμωρία.

Τί φανερώνει η βλασφημία

Η βλασφημία φανερώνει ότι αυτός πού τή λέγει έχει ταραγμένο ψυχικό κόσμο, διότι είναι ψυχοπαθολογική, αφύσικη, αδικαιολόγητη γιά κάθε λογικά σκεπτόμενο άνθρωπο εκδήλωση. ‘Ακόμα φανερώνει ότι ο βλάσφημος είναι ασεβής, βάναυσος, χυδαίος καί ότι στερείται λογικής καί αξιοπρέπειας.

Είναι ακόμα αχαριστία πρός ‘Εκείνον στόν Οποίον οφείλομε τή ζωή, τό λογικό κι όλες τίς ικανότητες καί τά χαρίσματά μας.

Γιατί βλασφημούν;

‘Αναμφίβολα καθένας μπορεί νά αναρωτηθεί, γιατί βλασφημούν καί μάλιστα βαπτισμένοι χριστιανοί; Ποιός ο λόγος τής καταπτώσεως αυτής; Υπάρχει δικαιολογία; Ισως είναι τό μόνο αμάρτημα, πού δέν μπορούμε νά τό δικαιολογίσουμε.

Ας δούμε τά κίνητρα πού κάνουν κάποιον νά βλασφημήσει.

‘Από μίμηση. Ορισμένοι βλασφημούν επειδή μιμούνται τούς γονείς τους, τούς φίλους τους κ.λ.π..

Νομίζουν ότι φανερώνει ωριμότητα. Δυστυχώς πολλοί, νέοι συνήθως στήν ηλικία, νομίζουν ότι άν βλασφημήσουν μεγάλωσαν, ότι ωρίμασαν, ότι έγιναν άνδρες, ολοκληρώθηκαν ψυχοσωματικά.

Οτι είναι σύγχρονοι. Αλλοι πάλι πιστεύουν ότι μέ τό νά βλασφημούν είναι μέσα στό πνεύμα τής εποχής ή ότι η βλασφημία είναι μόδα καί μεγάλο κατόρθωμα καί ότι τούς δίνει πόντους στήν κοινωνική τους καταξίωση. Η δαιμονική αυτή μόδα έχει επεκταθεί στίς ημέρες μας καί στίς πολύ μικρές ηλικίεςκαί σέ άνδρες καί σέ γυναίκες.

‘Από συνήθεια. Αλλοι διότι τούς έγινε πιά κακή συνήθεια, πάθος είναι τό πρώτο πού τούς έρχεται στή γλώσσα σάν αντίδραση σέ κάποιο ερέθισμα πού δέχτηκαν.

‘Από δαιμονική επήρεια. Μιά άλλη κατηγορία είναι οι βλάσφημοι πού κυριεύθηκαν από τά πονηρά πνεύματα καί στή ζωή τους δραστηριοποιούνται, κάνουν, λέγουν, συμπεριφέρονται, , όπως αυτοί τούς υποβάλλουν.

Πάντως, κατά τούς Πατέρας τής ‘Εκκλησίας μας, πίσω από κάθε βλασφημία βρίσκεται πονηρό πνεύμα. Ο άγιος Νεκτάριος γράφει: «ο βλάσφημος αγωνίζεται μέ τή βοήθεια τών δαιμόνων εναντίον τής βασιλείας τού Θεού».

Επιπτώσεις

Η βλασφημία είναι Θεομίσητο πάθος καί τιμωρείται αυστηρά από τό Θεό, εκτός από τήν αιώνια τιμωρία έχει κι εδώ στήν παρούσα ζωή επιπτώσεις.

Εχει βαρύτατη ευθύνη ο βλάσφημος γιά τό κακό πού προκαλεί στό περιβάλλον του μέ τό κακό του παράδειγμα. ‘Εκθέτει τή Χριστιανική πίστη. Κάμει καί άλλους νά μή σέβωνται τό Θεό.

‘Αναφέρονται μάλιστα παραδείγματα ανθρώπων αλλοθρήσκων, οι οποίοι ήθελαν νά βαπτισθούν, όμως τελικά δέν έγιναν μέλη τής εκκλησίας μας, επειδή άκουσαν Χριστιανούς νά βλασφημούν καί άλλους πάλι νά τούς ακούνε απαθέστατα καί νά μήν αντιδρούν.

Δέν είναι λίγες οι φορές πού ο Θεός επενέβει αμέσως καί τιμώρησε τό βλάσφημο. Τέτοια παραδείγματα διαβάζουμε στά κείμενα πού μάς άφησαν πολλοί Πατέρες.

Ενα απ’ αυτά είναι καί τό παρακάτω: «Ενας στρατιώτης βλάσφημος στόν πόλεμο, παρ’ όλες τίς συμβουλές τών αξιωματικών καί τών συναδέλφων του στρατιωτών, εξακολουθούσε νά βλασφημεί. Μόλις άρχισε η μάχη, μία εχθρική σφαίρα ήλθε καί σφράγισε τό στόμα του γιά πάντα.

Ο στρατιώτης έμεινε νεκρός. Η μάχη συνεχίστηκε. Οταν τέλειωσε, τόν έθαψαν. Τήν άλλη μέρα όμως μιά οβίδα από τά εχθρικά πυροβόλα έπεσε ακριβώς πάνω στόν τάφο του, άνοιξε λάκκο κι έκανε κομμάτια τό κορμί του »

Πως θα διορθωθείς

Κλάψε λοιπόν, στέναξε, δώσε ελεημοσύνη, απολογήσου στο Θεό και συμφιλιώσου μαζί Του. Κα­θάρισε τη γλώσσα σου και μην Τον εξοργίζεις. Αν κάποιος με χέρια γεμάτα κοπριά έπιανε τα πόδια σου και σε παρακαλούσε, όχι μόνο δεν θά θελες να τον ακούσεις, αλλά και θα τον κλωτσούσες. Πώς τώρα εσύ τολμάς να πλησιάζεις το Θεό με βρώμι­κη τη γλώσσα σου;

Γιατί η γλώσσα είναι το χέρι όσων προσεύχονται και μ αυτήν ακουμπούν τα γόνατα του Θεού. Μην τη μολύνεις επομένως με τις βλασφημίες, για να μην πει και σ εσένα ο Θεός:

«Αν αυξήσετε τις προσευχές σας, δεν θα σας ακούσω» (Ησ. 1:15), γιατί «από τη γλώσσα εξαρτάται η ζωή και ο θά­νατος» (Παροιμ. 18:21) και «από τα λόγια σου θα δι­καιωθείς και από τα λόγια σου θα καταδικαστείς» (Ματθ. 12:37). Φύλαγε τη γλώσσα σου περισσότε­ρο από τα μάτια σου.

Η γλώσσα είναι σαν άλογο βασιλικό. Αν της βάλεις χαλινάρι και τη μάθεις να κινείται πειθαρχημένα, θα μπορέσει να καθήσει πά­νω της ο βασιλιάς. Αν όμως την αφήσεις χωρίς χα­λινάρι να γυρίζει πέρα-δώθε και να ατακτεί, τότε γίνεται όχημα του διαβόλου και των δαιμόνων.

Σκέψου πως, όταν κοινωνάς, δέχεσαι στο στό­μα σου το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, και φύ­λαγε καθαρή τη γλώσσα από αισχρολογίες, βρι­σιές, βλασφημίες, επιορκίες κ.λπ.

Γιατί είναι ολέθριο πράγμα, τη γλώσσα που βάφτηκε με το δεσποτι­κό Αίμα κι έγινε χρυσό μαχαίρι, εσύ να τη χρησιμοποιείς σε βλασφημίες. Σεβάσου την τιμή με την ο­ποία την τίμησε ο Θεός και μην την κατεβάσεις στην ευτέλεια της αμαρτίας.

Πώς θά αντιδράσουμε;

Πώς πρέπει νά αντιδράσει ένας πιστός, όταν ακούει νά βλασφημείται τό όνομα τού Θεού; Τί πρέπει νά κάνει; ‘Ανάμεσα στούς πνευματικούς υπάρχουν δύο τάσεις. Ορισμένοι Πατέρες είναι τής γραμμής τού ιερού Χρυσοστόμου, πού λέγει: «ράπισον τού βλασφημούντος τήν όψιν, σύντριψον αυτού τό στόμα, αγίασον τήν χείρα διά τής πληγής».

Ενα παράδειγμα από τόν π. Παΐσιο: «Ηρθε ένα παιδί στό Καλύβι πού κούτσαινε, αλλά λαμποκοπούσε τό προσωπάκι του. Λέω: «Κάτι γίνεται εδώ, γιά νά λάμπει έτσι η Θεία Χάρη!».

Τό ρώτησα «τί κάνεις κ.λπ.» καί μού είπε τί συνέβει. Κάποιος, ένα θηρίο μέχρι εκεί πάνω, έβριζε τό Χριστό καί τήν Παναγία καί τό παιδί όρμησε πάνω του, γιά νά σταματήσει.

‘Εκείνος τό έβαλε κάτω, τό τσαλαπάτησε, τού σακάτεψε τά πόδια, καί μετά τό καημένο κούτσαινε. Ομολογητής! Οτι τράβηξαν οι Ομολογητές καί οι Μάρτυρες!».

Αλλοι πάλι συμβουλεύουν τά πνευματικά τους τέκνα νά μή δείνουν καμία σημασία, νά αντιπαρέρχονται τό βλάσφημο, καί μόνο νά προσεύχονται γι’ αυτόν. Ρωτούμε άν κάποιος βλασφημήσει τόν πατέρα, τή μητέρα μας, τά σύμβολα τού έθνους μας θά μείνουμε απαθείς ή τό ολιγότερο πού πρέπει νά κάνουμε είναι νά απαιτήσουμε νά «πάρει τό λόγο του πίσω»;

Αυτή η νοοτροπία καί η συμβουλή δείχνει ότι οι γονείς μας καί τά άλλα πρόσωπα έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα σ’ εμάς από τόν Κύριό μας.

Τί θά κάνουμε λοιπόν; Οπως γιά τή θεραπεία μιάς ασθένειας τά φάρμακα πού τή θεραπεύουν δέν κάνουν γιά όλους τούς ασθενείς αλλά πρέπει νά βρούμε τό κατάλληλο, έτσι πρέπει νά γίνει καί στήν προκειμένη περίπτωση.

Ο βλάσφημος πρέπει νά θελήσει ο ίδιος νά διορθωθεί, νά κόψει τήν κακή του συνήθεια. Νά αισθανθεί πού τόν οδηγεί τό πάθους του καί νά ζητήσει νά απαλλαγεί απ’ αυτό.

Νά πάρει σταθερά τήν απόφαση ότι δέν θά ξαναβλασφημήσει. Κάθε πρωί, νά φεύγει απ’ τό σπίτι του μέ τήν απόφαση ότι δέν θά βλασφημήσει. Κάθε βράδυ θά κάνει τήν αυτοκριτική του γιά νά δεί άν υποχώρισε στό πάθος κι άν βλασφήμησε νά ζητεί τό έλεος τού Θεού καί νά ανανεώνει τήν απόφαση του.

Νά αποφεύγει τίς αφορμές τής βλασφημίας καί τίς συναναστροφές μέ βλάσφημους. Νά σκέπτεται, ότι ο Θεός είναι πανταχού παρών, βλέπει καί ακούει ό,τι λέμε. Τέλος νά πάρει τό δρόμο πού οδηγεί στό εξομολογητήριο κι εκεί αφού μέ ειλικρίνεια πεί τίς πτώσεις του θά λάβει τήν άφεση τών αμαρτιών του καί τή δύναμη νά απαλλαγεί από τό πάθος τής βλασφημίας.

‘Αλλά κι όσοι δέ βλασφημούν πρέπει νά βοηθήσουν, ώστε νά εκλείψει τό κακό αυτό από τήν πατρίδα μας. Δέν πρέπει νά ακούμε μέ απάθεια τίς βλασφημίες, διότι αμαρτάνουμε κι εμείς.

Ο π. Παΐσιος συμβούλευε: «Βλέπεις νά βρίζουν τά άγια καί ο άλλος δέν λέγει τίποτε. Σ’ αυτήν τήν περίπτωση η πραότητα είναι δαιμονική» καί συμπλήρωνε μέ τό εξής γεγονός: «Πόσο είχαν απογοητευθεί οι Φαρασιώτες, τότε μέ τήν ανταλλαγή, όταν έρχονταν μέ τό καράβι στήν Ελλάδα! Δυό ναύτες μάλωναν κι έβριζαν τό Χριστό καί τήν Παναγία. Τούς φάνηκε πολύ βαρύ! Σού λέει:

«Ελληνες, Χριστιανοί, νά βρίζουν τό Χριστό καί τήν Παναγία!. Τούς άρπαξαν καί τούς πέταξαν στή θάλασσα. Ευτυχώς ήξεραν κολύμπι καί γλύτωσαν». Κι ο γέροντας κατέλειξε: «ακόμη κι όταν βρίζουν κάποιον άνθρωπο, πρέπει νά τόν υπερασπίσουμε, πόσο μάλλον τό Χριστό!».

Η βλασφημία είναι τό φοβερότερο πάθος πού σάν μαγνήτης τραβάει τήν οργή τού Θεού καί πού μπορεί, άν δέν προσέξουμε, νά κυριεύσει τόν καθένα μας. Θά πρέπει όλοι μας νά αναρωτηθούμε, μήπως οι δύσκολες ημέρες πού περνάει τό έθνος μας τήν περίοδο αυτή είναι η απάντηση τού Θεού στίς βλασφημίες πού παντού συνεχώς ακούγονται στήν πατρίδα μας;