Τα θαυματουργά και ευωδιαστά λείψανα του Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ

Ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ, ήταν σε δύσκολα χρόνια για τους Ρώσους ένα αναστάσιμο στήριγμα.

Τα λείψανά του, τοποθετημένα αρχικά σε μια θήκη από κυπαρισσόξυλο, μοσχοβολούσαν, όπως και τώρα, ενώ τα δάκρυα των πιστών έρρεαν πάνω στα αναμμένα κεριά…

Από αυτά τα λείψανα, σύμφωνα με τις ομολογίες ανθρώπων, γίνονται πολλά θαύματα, δίνοντας τη δυνατότητα σε ψυχές να μεταστοιχειωθούν και να μεταμορφωθούν.

Αυτά τα λείψανα είναι πηγή θαυμάτων, έστω και αν κατά τη διάρκεια της Οκτωβριανής Επανάστασης είχαν εξαφανιστεί. Επανήλθαν μετά την πτώση του κομμουνισμού το 1991.

Βαθιά πεποίθησή του οσίου ήταν ότι η Ανάσταση του Χριστού είναι μια μεγαλειώδης υπέρβαση και νίκη, πρώτα του Χριστού και έπειτα του πιστού στο Χριστό ανθρώπου. Δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί ότι δεκάδες άνθρωποι καθημερινά ήθελαν την ευλογία του.

Και την έπαιρναν με χαρά από όσιο Σεραφείμ, που ζούσε μέσα σ΄ ένα στενό κελλάκι, μ’ ένα αναμμένο καντήλι, μ’ ένα σκαμνάκι για κάθισμα και για τραπέζι, ένα σακί για στρώμα και στο διάδρομο ένα ξύλινο φέρετρο, που είχε ετοιμάσει ο ίδιος, για να του θυμίζει ότι το σώμα του είναι φθαρτό και προσωρινό.

Μάλιστα ο ίδιος ανέφερε, προαισθανόμενος το τέλος του ότι «το σώμα μου είναι πια νεκρό, μα η ψυχή μου είναι σαν να γεννήθηκα τώρα».

Να πούμε ότι ανεξάρτητα από το τι πιστεύει κανείς, το θαύμα και με τη στενότερη και με την ευρύτερη έννοια, είναι ένα ζητούμενο στη ζωή των ανθρώπων και μάλιστα στις ημέρες μας, όπου τα πάντα είναι πιεστικά, ψυχοφθόρα και ανασφαλή μέσα μας και γύρω μας και θέλουμε να απαλλαγούμε από την ασφυξία, που μας σιγοπνίγει…

Αν ζούμε ή αν δεν ζούμε το θαύμα, αυτό είναι βασικό κριτήριο της ποιότητας της πίστης μας και όχι αποτέλεσμα της ενέργειας «θαυματοποιών».

Και όταν μιλάμε για θαύμα, δεν εννοούμε τόσο το να γίνονται κάποιες θεραπείες αρρώστων, όσο το να αλλάξει ο τρόπος ζωής μας και η συμπεριφορά μας. Να αλλάξουμε τα κριτήρια των επιλογών μας.

Κάθε θαύμα, που έκανε ο Κύριος, και περιγράφεται στο Ευαγγέλιο, όπως και κάθε θαύμα, που κάνουν η Παναγία και οι άγιοι μέσω του Κυρίου, είναι ένα σημείο, μια φανέρωση της θείας παρουσίας μέσα στον κόσμο και έχει σωτηριώδη σκοπό, είναι ένας δείκτης πορείας και έχει ως βασικά κριτήρια την αγάπη και την πίστη.

Αν η σημερινή εποχή δεν ζει μέσα στο χώρο του θαύματος και πολλοί αμφιβάλλουν και αρνούνται το θαύμα, αλλά την ίδια στιγμή πιστεύουν σε μαγείες και δεισιδαιμονίες και γίνονται θιασώτες προλήψεων (!), είναι γιατί ουσιαστικά, δεν βρίσκουν αγνή αγάπη και αληθινή πίστη.

Η πίστη, με ευθύνη ημών των Χριστιανών, έχει καταντήσει μια γενική θρησκευτική τοποθέτηση, μάλλον συναισθηματική υπόθεση, παρά αληθινή λειτουργία ζωής. Η πίστη δεν χαρακτηρίζει τις σχέσεις μας με τους άλλους, ούτε καν τις σχέσεις μας με τον εαυτό μας!

Όσοι προσπαθούμε με βάση τη λογική να εξηγήσουμε το θαύμα, που δεν είναι ένα μαγικό τρικ, αλλά βίωμα, δεν πρόκειται ποτέ ούτε να το καταλάβουμε, ούτε να το παραδεχτούμε, ούτε να ικανοποιηθούμε.

Η βαθύτερη σημασία του θαύματος δεν είναι τόσο η υπέρβαση των νόμων της φύσης, αλλά και της νοημοσύνης μας, όσο η πεποίθηση, για τους πιστούς τουλάχιστον, ότι ο Θεός δεν τους εγκατέλειψε. Άρα το θαύμα είναι ενισχυτικό της ελπίδας τους και αφορμή παρηγοριάς.

Αλλά δεν πρέπει αυτή η ελπίδα και η παρηγοριά να προκαλείται επιτηδευμένα και να στηρίζεται σε φαντασιώσεις, αλλά να καλλιεργείται ως εσωτερική διεργασία.

Και τότε θα έρθει το θαύμα, που δεν είναι ό,τι βλέπουμε, αλλά είναι ό,τι ζούμε, με το να γίνουμε μια νέα προσωπικότητα, η οποία μαθαίνει να προσεγγίζει κάτω από ένα διαφορετικό πρίσμα τη ζωή, πρίσμα πολυδιάστατο, καθαρό, τελείως ξένο προς τα ανθρώπινα δεδομένα.

πατήρ Ηλίας Μάκος