Η Σοφία Μ., μητέρα του βοσκού Σπυρίδωνα Μ. που κατείχε τη στάνη στην οποία εγκαταστάθηκε η Αδελφότητα του Αγίου, τα χρόνια που ζούσε ήταν και αυτή βοσκός προβάτων. Έζησε περίπου τα 100 χρόνια και ήταν φωτισμένη. Έλεγε λοιπόν η αείμνηστη Σοφία Μ. για το σημερινό τόπο του Αγίου Ραφαήλ «Εδώ θα γίνει Μοναστήρι» και μετά από χρόνια τα λόγια της έγιναν πραγματικότητα.

Πολλοί Χριστιανοί, όταν περνούσαν από το δρόμο του Νεκροταφείου του Αγίου Δημητρίου Άνω Σουλίου και κοιτούσαν προς το μέρος όπου τώρα ευρίσκεται η Αδελφότητα του Αγίου Ραφαήλ, έβλεπαν ένα φως το οποίο έφευγε από το απέναντι βουνό και κατέληγε εις το σημείο που βρίσκεται σήμερα η Ιερά Μονή.
Κάτοικος από το Μαραθώνα, η κυρία Μαρία Γ., ανέφερε στους αδελφούς ότι πριν από λίγα χρόνια, όταν περνούσε το δρόμο του Νεκροταφείου, έβλεπε το φως που έφευγε από το απέναντι βουνό και κατέληγε ακριβώς εις το σημείο που σήμερα βρίσκεται το εκκλησάκι του Αγίου Ραφαήλ. Την ίδια περιγραφή έκανε στους αδελφούς και ο κάτοικος Γραμματικού κ. Κώστας Μ., ο οποίος ανέφερε: «Όταν κατεβαίναμε στον Μαραθώνα, οι γονείς μου έβλεπαν ένα φως από το απέναντι βουνό να καταλήγει εις το σημερινό σημείο του Αγίου και το φως αυτό το έβλεπαν όλο το εικοσιτετράωρο, είτε ήταν ημέρα είτε ήταν νύχτα.»

Η θαυματουργική Ίαση από Νεανικό Γλαύκωμα

Η κ. Κική Μ. απέστειλε στην Αδελφότητα επιστολή, σε σχέση με την κόρη της Σταυρούλα Μ. ετών 25, φοιτήτρια της Κτηνιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Στην εν λόγω επιστολή έγραψε τα εξής:
«Σύμφωνα με την Σταυρούλα, τον χειμώνα του έτους 1998, πονούσαν τα μάτια της και δεν έβλεπε καλά, ώστε να μπορεί να διαβάζει άνετα τα μαθήματά της. Τον Ιούνιο του έτους 1998, με το πέρας του ακαδημαϊκού έτους, επέστρεψε στο πατρικό της σπίτι στο Χαλάνδρι Αττικής και επισκέφθηκε τον οφθαλμίατρό της κ. Γ. Σ. Εκείνος της συνέστησε την χρήση ενός φαρμάκου και της είπε ότι θα την εξέταζε, πάλι, εις το τέλος Αυγούστου. Κατά το χρονικό διάστημα το οποίον μεσολάβησε από τότε, μέχρι την επόμενη επίσκεψη στον οφθαλμίατρο και παρά την χρήση του φαρμάκου, η κατάσταση των οφθαλμών επιδεινωνόταν. Μετά το τέλος του Αυγούστου, επισκέφθηκε τον Γιατρό, ο οποίος την εξέτασε με μεγαλύτερη προσοχή και διαπίστωσε ότι έπασχε από “Νεανικό Γλαύκωμα”. Τότε της είπε να προβεί σε εξέταση οπτικών πεδίων. Η εν λόγω εξέταση απέδειξε ότι ο αριστερός οφθαλμός μόνο εις το κέντρο του ήταν καθαρός, ενώ η υπόλοιπη περιοχή καλυπτόταν από σκέπη, ενώ ο δεξιός οφθαλμός ήταν καλυμμένος σχεδόν κατά το ήμισυ. Τον Σεπτέμβριο, στις 2 του μηνός, εορτή της Αδελφότητας του Αγίου Ραφαήλ, όλη η οικογένεια επισκεφθήκαμε το σημείο εμφανίσεως του Αγίου Ραφαήλ, για να προσκυνήσουμε και να τον παρακαλέσουμε εκ βάθους ψυχής να βοηθήσει. Ο αδελφός Ραφαήλ μου έδωσε βαμβάκι εμποτισμένο στο λαδάκι από το κανδήλι του Αγίου και είπε να σταυρώνω με αυτό τους οφθαλμούς της Σταυρούλας καθημερινώς.
Αναχωρήσαμε και έκτοτε η Σταυρούλα έβαζε ανελλιπώς λαδάκι στα μάτια της. Η χάρις του Αγ. Ραφαήλ την οδήγησε στο Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών, όπου εργαζόταν ο ειδικός για τα γλαυκώματα Ιατρός κ. Γ. Γ. Μετά από λίγες μέρες τον επισκεφτήκαμε και εξέτασε πολύ προσεκτικά τους οφθαλμούς της Σταυρούλας. Διαπίστωσε ότι δεν μπορούσε να αντιληφθεί πώς είχαν παρουσιασθεί σε προηγούμενες εξετάσεις οι σκιές στο οπτικό πεδίον, δεδομένου ότι τα οπτικά νεύρα κανένα απολύτως πρόβλημα δεν είχαν. Ο Γιατρός συνέστησε την επανάληψιν της εξέτασης των οπτικών πεδίων. Πράγματι, το απόγευμα της ίδιας μέρας προέβη εις την εκ νέου εξέτασιν των οφθαλμών και ιδού το ανέλπιστο. Ο δεξιός οφθαλμός είχε καθαρίσει ολοσχερώς, ενώ στον αριστερό οι σκιές είχαν ελαττωθεί κατά το ήμισυ. Δεν πιστεύαμε σε ό,τι ακούγαμε και ζούσαμε. Ο Αγ. Ραφαήλ είχε κάνει το θαύμα του. Την επομένη, όλη η οικογένεια μεταβήκαμε στον Άγιο, για να προσκυνήσουμε και να δοξάσουμε την Χάρη Του. Μαζί με τους αδελφούς, που και αυτοί χάρηκαν όπως κι εμείς, όλοι μαζί ευχαριστήσαμε και προσκυνήσαμε τον Άγιο.
Περί τα τέλη Σεπτεμβρίου, η Σταυρούλα επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη για τις σπουδές της. Μία ημέρα, ευρισκόμενη στον προαύλιο χώρο του Πανεπιστημίου, μεταξύ συμφοιτητριών και συμφοιτητών, διηγείτο τα περί ιάσεώς της και περί του Αγ. Ραφαήλ. Μία, όμως εκ των συμφοιτητριών αμφέβαλε για την αλήθεια των γεγονότων και έλεγε ότι όλα οφείλονταν σε συμπτώσεις και φαντασιώσεις. Εντούτοις, την ίδια νύκτα της εμφανίσθηκε στον ύπνο της ο Άγ. Ραφαήλ και την ρώτησε «Γιατί αμφιβάλλεις; Ιδού εγώ ενώπιόν σου. Τώρα πιστεύεις την ύπαρξή μου;». Το πρωί της επομένης, η εν λόγω φοιτήτρια ήρθε να συναντήσει τη Σταυρούλα κλαίγοντας γοερά. Της εξέθεσε εκείνο που της συνέβη και έλεγε, επαναλαμβάνοντας συνεχώς, «Πιστεύω, Πιστεύω»
Μετά από ένα έτος, η Σταυρούλα επανέλαβε την εξέταση οπτικών πεδίων, οπότε διαπιστώθηκε ότι η κατάσταση των οφθαλμών παρέμενε απολύτως σταθερή.
Κατόπιν όλων αυτών, όλη η οικογένεια ευχαριστεί και δοξάζει καθημερινώς τον Αγ. Ραφαήλ και τους συν Αυτώ Νικόλαο και Παρθενομάρτυρα Ειρήνη.»

«… Εγώ έγραψα για τον Άγιο Ραφαήλ, αλλά δεν με πίστεψαν …»

Με επιστολή του προς την Αδελφότητα, ο μαθητής Κυπριανός Ι. αναφέρει τα κάτωθι:
«Σεβαστέ μου Γέροντα, κατάγομαι από την πόλη Λόβετς της Βουλγαρίας και ήλθα στην Ελλάδα. Είμαι 12 ετών, κατοικώ στην πλατεία Κολιάτσου στην Αθήνα και πηγαίνω στην Α’ τάξη του Γυμνασίου. Βαπτίστηκα Χριστιανός Ορθόδοξος και μου δόθηκε το όνομα Κυπριανός έναντι του αρχικού μου σλαβικού ονόματος Κρασιμίρ.
Από καιρό είχα σοβαρό πρόβλημα εις το δεξιό μου μάτι από το οποίο δεν έβλεπα καθόλου καλά. Μια ημέρα, μαζί με την μητέρα και την Νονά μου επισκεφθήκαμε το Μοναστήρι του Αγ. Ραφαήλ στο Άνω Σούλι Μαραθώνα. Εκεί η μαμά μου ανέφερε το πρόβλημα του ματιού μου στον Γέροντα της Αδελφότητος. Εκείνος μου έδωσε ένα βαμβακάκι ποτισμένο με λάδι από το κανδήλι του Αγίου και μου συνέστησε να προσεύχομαι με βαθειά πίστη και να σταυρώνω καθημερινώς το μισότυφλο μάτι μου.
Έκτοτε έκανα ό,τι μου συνέστησε ο Γέροντας και μετά από 15 ημέρες, περίπου, διαπίστωσα ξαφνικά ότι μπορούσα να βλέπω καθαρά ακόμη και τα γράμματα στις ταινίες της τηλεόρασης. Το είπα στην μαμά μου και δάκρυσε από την χαρά της κι’ αμέσως πήγε στον Άγ. Ραφαήλ να τον ευχαριστήσει. Εγώ δεν μπόρεσα ακόμη να πάω στο Άνω Σούλι να τον ευχαριστήσω διότι πηγαίνω σχολείο, ενώ οι γονείς μου εργάζονται και τις Κυριακές ακόμη.
Πριν λίγες ημέρες, στο σχολείο μας έβαλαν να γράψουμε έκθεση με θέμα τι σκεπτόμαστε για την θρησκεία. Εγώ έγραψα για την βοήθεια που μου έδωσε ο Αγ. Ραφαήλ, αλλά οι καθηγητές και ο Γυμνασιάρχης δεν με πίστεψαν. Κάλεσαν την μαμά μου και την ρώτησαν μήπως λέω ψέματα ή μήπως είναι φαντασίες μου. Αγανακτισμένη, όμως, η μαμά μου τους βεβαίωσε ότι το θαύμα του Αγίου σ’ εμένα είναι αληθινή πραγματικότητα.»

Προσευχόταν με συντριβή και κατάνυξη

Ένα απόγευμα, έσπευσαν στην Αδελφότητα ο κ. Α.Κ., συνοδευόμενος από την κόρη του, από το γειτονικό χωριό Γραμματικό Αττικής, προκειμένου να προσκυνήσει τον Άγιο. Ήθελε να Τον ευχαριστήσει για την αιφνίδια ίαση που παρείχε στη σύζυγό του από σοβαρότατη ασθένεια των οστών από την οποία έπασχε. Η εν λόγω ασθενής νοσηλευόταν στο Νοσοκομείο Κ.Α.Τ. Κηφισιάς και επρόκειτο να χειρουργηθεί. Την παραμονή, λοιπόν, της εγχείρησης, προσευχόταν με συντριβή και κατάνυξη, ικετεύοντας την Παναγία να τη βοηθήσει. Ξαφνικά, ενώ τα μάτια της είχαν θαμπώσει από τα δάκρυα, ανακαλύπτει δίπλα στο προσκέφαλό της μια εικονίτσα των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης. Απελπισμένη, απευθύνει ένθερμες ικεσίες προς τον Άγιο Ραφαήλ για να μεσιτεύσει και Εκείνος προς βοήθειά της. Το επόμενο πρωί, οι χειρουργοί διαπίστωσαν προς γενική κατάπληξή τους, την ίαση της ασθενούς και έτσι αντί της εγχείρησης, της χορήγησαν εξιτήριο. Εξηγήσεις για την αιφνίδια αυτή ίαση δεν μπόρεσαν να παράσχουν. Η πρώην ασθενής, όμως, γνωρίζει πολύ καλά ότι οφείλει την υγεία της στον Άγιο Ραφαήλ και Τον ευχαριστεί μέσα από την καρδιά της.

Δρασκέλισε τα σκαλοπάτια ως νεαρά έφηβος

Μια καθημερινή, επισκέπτεται την Αδελφότητα η κ. Θ. Ζ. για να προσκυνήσει τον Άγιο. Λόγω της προχωρημένης ηλικίας και της παθήσεως των ποδιών της, αντιμετωπίζει σοβαρότατη δυσχέρεια βαδίσματος, ενώ της είναι τελείως αδύνατο να ανέλθει δύο χαμηλά σκαλοπάτια, για να εισέλθει στον χώρο προσευχής. Τότε, ο σύζυγός της, για να την ενθαρρύνει της λέει να προσπαθήσει να τα ανέλθει, γιατί θα την βοηθήσει ο Άγιος Ραφαήλ. Εκείνη, παίρνοντας θάρρος και δοκιμάζοντας να προχωρήσει, ξαφνικά πήρε δύναμη! Δρασκέλισε τα σκαλοπάτια ως νεαρά έφηβος, προσκύνησε, προσευχήθηκε και αποχωρώντας κατέβαινε από το εκκλησάκι του Αγίου σαν να μην την εμπόδιζε τίποτα. Ο Άγιος είχε κάνει πάλι το θαύμα του!!

«Εμένα Άγιέ μου με ξέχασες;»

Η κ. Μάγδα Τ. έστειλε επιστολή προς την αδελφότητα, στην οποίαν ανέφερε ότι, όταν είχε επισκεφθεί το Μοναστήρι, αισθάνθηκε δέος και συνάμα αγαλλίαση, ευρισκομένη ενώπιον του προσκυνήματος του Αγίου Ραφαήλ. Σε μια στιγμή, είπε με δυνατή φωνή «Εμένα, Άγιέ μου, με ξέχασες». Φυσικά, εννοούσε τις δυσχέρειές τις οποίες αντιμετώπιζε στην εργασία της. Αργότερα διαπίστωσε ότι ο Άγιος της παρέσχε την ευλογία του σε σχέση όχι προς το επάγγελμά της, αλλά για κάτι σπουδαιότερο, την ίαση από μία πάθηση ενός, κατά δικήν της ομολογία, δικού της προσώπου, το οποίο αγαπά περισσότερο και από τη ζωή της. Όπως η ίδια διηγήθηκε: «Ένας από τους αδελφούς μου έδωσε βαμβάκι εμποτισμένο στο λαδάκι από το ακοίμητο καντήλι του Αγίου Ραφαήλ. Το αγαπημένο μου πρόσωπο είχε μέσα στο ρουθούνι της μύτης του ένα μικρό όγκο και ο Γιατρός του είπε ότι χρειάζεται επέμβαση. Αμέσως μετά την προσκύνηση στον Άγιο Ραφαήλ, του έβαλα από το ευλογημένο λαδάκι του Αγίου. Την άλλην ημέρα το πρωί, άρχισε να φταρνίζεται και η χάρις του Αγίου έβγαλε τον όγκο από το ρουθούνι της μύτης του. Εξετάζοντάς τον, ο Γιατρός του έμεινε άφωνος, διότι στο σημείο το οποίο είχε το πρόβλημα διαπίστωσε ότι δεν υπήρχε ούτε ίχνος από τον όγκο.»

Θεραπεία κακοήθους όγκου

Σε μια επίσκεψή του, ο κ. Ε. Μ. φέρνει για προσκύνημα στον Άγιο Ραφαήλ την κ. Αικατερίνη Π., διότι έπασχε από κακό όγκο και σε λίγες ημέρες θα έκανε χειρουργείο. Οι αδελφοί, αφού έκαναν Παράκληση στον Άγιο Ραφαήλ, της έδωσαν λαδάκι από την ακοίμητη κανδήλα του Αγίου. Μετά από λίγες ημέρες ξαναήλθε η κ. Αικατερίνη και πληροφόρησε τους αδελφούς ότι από την ημέρα που της έδωσαν το λαδάκι, καθημερινά το τοποθετούσε πάνω στο σημείο που θα γινότανε η εγχείρηση. Τις ημέρες που ήταν να γίνει η επέμβαση οι ιατροί διέγνωσαν ότι ο όγκος είχε εξαφανισθεί. Από τότε η κ. Αικατερίνη είναι πιστή προσκυνήτρια του Αγίου Ραφαήλ.

«… Μεγάλη η Χάρις Σου Άγιέ μου…»

Ο κ. Γεώργιος Α. αναφέρει με επιστολή του προς την Αδελφότητα ότι μετά από μία επίσκεψή του εις την Ι. Μονή, ενώ βρισκόταν στο λουτρό, παρατήρησε στη δεξιά πλευρά του στήθους του μία κρεατοελιά. Με την πάροδο των ημερών πρόσεξε ότι η κρεατοελιά μεγάλωνε. Αυτό του προκάλεσε έντονη ανησυχία. Επισκέφθηκε τον Γιατρό του, ο οποίος του συνέστησε να την αφαιρέσει το ταχύτερο, διότι τέτοιου είδους περιπτώσεις θεωρούνται ύποπτες. Έλαβε την απόφαση να ακολουθήσει την σύσταση του Ιατρού, αλλά προηγουμένως επιθυμούσε να προσευχηθεί στον Άγιο Ραφαήλ. Όταν μετέβη εις την Ι. Μονή, αφού προσκύνησε και προσευχήθηκε, έλαβε την ευλογία του Γέροντα, ο οποίος του προσέφερε λίγο βαμβάκι εμποτισμένο με λάδι από το ακοίμητο κανδήλι του Αγίου. Άλειφε καθημερινώς εις το σημείο του στήθους όπου ήταν η κρεατοελιά, εν αναμονή της χειρουργικής επεμβάσεως. Ένα απόγευμα, ενώ λουζόταν, η κρεατοελιά έπεσε μόνη της, χωρίς να την αγγίξει και χωρίς να αφήσει τυχόν σημάδι στο δέρμα. Κατέληγε δε στην επιστολή του ότι το γεγονός τούτο απέδειξε τη δύναμη της Χάριτος του Αγίου Ραφαήλ, τον οποίον επισκέπτεται και προσκυνά συχνά, και συνιστά ένθερμα φίλους και γνωστούς να τον μιμούνται.

«Είδα την Αγία Ειρήνη όπως ακριβώς είναι αγιογραφημένη…»

Με επιστολή της προς την Αδελφότητα, η Μαριάνθη Π. ανέφερε την κατωτέρω μαρτυρία.
«Το βράδυ της Μ. Τετάρτης, μου εκδηλώθηκε υψηλός πυρετός με ρίγη. Τούτο συνεχίσθηκε την Μ. Πέμπτη και την Μ. Παρασκευή με επιδείνωση. Την νύκτα της Μ. Παρασκευής κατά τις 23.45 περίπου, επειδή δεν μπορούσα να κοιμηθώ, πήρα το εικόνισμα του Αγ. Ραφαήλ και των συν Αυτώ και απευθυνόμενη προς την Αγ. Ειρήνη έλεγα “Έλα Αγ. Ειρηνούλα μου να με επισκεφθής”. Παρακαλούσα συνεχώς. Μετά από αρκετή ώρα με πήρε ο ύπνος και είδα την Αγ. Ειρηνούλα όπως ακριβώς είναι Αγιογραφημένη, με καστανόξανθα μαλλιά, στο ύψος μου, φορώντας το λευκό μακρύ της φόρεμα. Με προσκάλεσε να πάμε ένα περίπατο. Οραματίσθηκα ότι βρεθήκαμε σε ένα μέρος παρόμοιο μ’ εκείνο στο οποίο ευρίσκεται το Μοναστήρι του Αγ. Ραφαήλ στο Άνω Σούλι Μαραθώνα. Την ρώτησα πώς αισθανόταν κατά το μαρτύριο. Εκείνη, μου απάντησε ότι δεν φοβήθηκε καθόλου, διότι είχε προστάτη της τον Θεό.
Τότε, μετά από αυτό ξύπνησα. Αισθανόμουν μέσα μου μεγάλη χαρά και γαλήνη. Αμέσως, διηγήθηκα το γεγονός στους γονείς μου και, αργότερα, με την πρώτη ευκαιρία, στον πνευματικό μου. Μετά το γεγονός τούτο, η ασθένεια άρχισε να υποχωρεί σταδιακώς, μέχρις ότου έγινα εντελώς καλά.
Φυσικά, ευχαρίστησα μέσα από την ψυχή μου την Αγ. Ειρηνούλα που εισάκουσε και ικανοποίησε την παράκλησή μου να την γνωρίσω από κοντά και επισκέφθηκα το Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στο Άνω Σούλι για να προσκυνήσω.»

Η θαυματουργική Ίαση από παράλυση χειρός

Η κ. Έφη Π. απέστειλε επιστολή προς την Αδελφότητα, το περιεχόμενο της οποίας έχει ως εξής:
«Θα ήθελα να σας αναφέρω και εγώ κατωτέρω ένα γεγονός το οποίο μου συνέβη. Επισκέφτηκα το Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στο Άνω Σούλι Μαραθώνα, για να προσκυνήσω την Χάρη Του και να Τον παρακαλέσω να μεσιτεύσει στον Κύριο υπέρ υγείας μου. Δοθέντος ότι είμαι Γλύπτρια και Κεραμίστρια, το δεξί μου χέρι υποβάλλεται σε υπερβολική κόπωση. Ως συνέπεια της κοπώσεως αυτής, υπέφερα από φοβερούς πόνους και σιγά – σιγά, το χέρι μου αχρηστεύθηκε τελείως, μούδιασε και ήταν αναίσθητο. Το τύλιξα, λοιπόν με ένα επίδεσμο και το κρέμασα με νάρθηκα από τον αυχένα. Οι ιατροί στους οποίους κατέφυγα, με απέλπισαν λέγοντας ότι δεν υπάρχει θεραπεία και, συνεπώς, θα έπρεπε να συνηθίσω να ζω με το αριστερό χέρι μόνο. Με βαθειά πίστη και δάκρυα παρακάλεσα τον Αγ. Ραφαήλ να μεσιτεύσει εις τον Κύριο προς βοήθειά μου. Συγκινημένη, αναχώρησα από την Αδελφότητα για το σπίτι μου. Ήταν πλέον απόγευμα και υπομένοντας τους φρικτούς πόνους μου, περίμενα να περάσουν οι δύσκολες ώρες μέχρι ότου ξημερώσει. Με το χάραμα της αυγής αντιλήφθηκα τελείως ξαφνικά ότι το χέρι μου δεν παρουσίαζε πρόβλημα και ήταν καλά. Έκτοτε το χέρι δεν παρουσίασε κάποια ενόχληση. Την ίαση αυτή θεωρώ ότι την οφείλω στην μεσιτεία του Αγ. Ραφαήλ τον οποίον θα ευλαβούμαι εσαεί.»

«… Εγώ είμαι πάντοτε εδώ…»

Η κ. Βάγια Π. εξιστόρησε σε μέλη της Αδελφότητας τα εξής «… είδα στον ύπνο μου, ότι ευρισκόμουν στο Άνω Σούλι, μέσα στον περίβολο του Μοναστηριού του Αγίου Ραφαήλ, κοντά στην πύλη της εισόδου, περπατώντας στον τσιμεντένιο διάδρομο προς τα σκαλάκια που καταλήγουν στο εκκλησάκι του Αγίου Ραφαήλ. Ξαφνικά, εμπρός μου, σε μικρή απόσταση είδα ένα κοριτσάκι με γλυκύτατο προσωπάκι που έλαμπε. Της είπα “γεια σου κοπέλα μου, ήλθα να προσκυνήσω τον Αγ. Ραφαήλ. Εσύ ποια είσαι;” Το κοριτσάκι μου απήντησε, “εγώ είμαι η Ειρήνη”. Την ρώτησα με απορία. “Η Ειρήνη; Ποια Ειρήνη; Η Αγία Ειρήνη; Που μένεις;” Το κορίτσι, δείχνοντάς μου το εκκλησάκι, μου είπε “Να, εκεί”. Τη ρώτησα πότε μπορούσα να έλθω να την ξαναδώ και να προσκυνήσω. Το κορίτσι μου απάντησε “Εγώ είμαι πάντοτε εδώ” και μόλις τελείωσε τη φράση της εξαφανίσθηκε. Όταν ξύπνησα και συνήλθα από την κατάπληξη κατάλαβα ότι το κοριτσάκι ήταν η Αγία Παρθενομάρτυς Ειρήνη που μου φανερώθηκε σε όνειρο.»

«… διάβαζα συνεχώς το Απολυτίκιο του Αγ. Ραφαήλ…»

Η κ. Βαλσάμω Φ., απέστειλε προς την Αδελφότητα του Αγ. Ραφαήλ την κατωτέρω επιστολή:
«Επειδή επιθυμώ να παραμείνει γνωστή ανά τους αιώνες η μαρτυρία μου για την ευλογία που μου χάρισε ο Κύριος με την μεσιτεία του Αγ. Ραφαήλ, με την παρούσα επιστολή καταθέτω τα όσα μεγάλα και θαυμαστά μου συνέβησαν. Περί τα μέσα Δεκεμβρίου, άρχισα να μην αισθάνομαι καλά στην υγεία μου, οπότε επισκέφθηκα ένα γιατρό. Εκείνος μου συνέστησε να κάνω μία σειρά εξετάσεων για να μπορέσει να διαγνώσει τι μου συνέβαινε. Αμέσως, έσπευσα να υποβληθώ στις ιατρικές εξετάσεις, ώστε να κερδίσω χρόνο εν όψει των εορτών των Χριστουγέννων και του Νέου Έτους οπότε οι γιατροί θα απουσίαζαν. Από τις αιματολογικές μου εξετάσεις διαπιστώθηκε ότι ο αιματοκρίτης μου παρουσίαζε επικινδύνως κάθετη πτώση. Παράλλήλα, από τις αρχές Ιανουαρίου, άρχισα να υποφέρω από δυνατούς πόνους στο δεξιό στήθος που παρουσίαζε ένα ταχύτατα αυξανόμενο οίδημα. Ο γιατρός που με παρακολουθούσε, συνέχιζε τις επιστημονικές του έρευνες μέχρι να κάνει τη διάγνωσή του. Εν τω μεταξύ, οι πόνοι και το οίδημα δυνάμωναν. Ήμουν πολύ τρομαγμένη από την κατάσταση αυτή.
Μόνη μου ελπίδα και καταφυγή ήταν η προσευχή και οι παρακλήσεις μου προς τη θεία Χάρη να με βοηθήσει. Για να παίρνω δύναμη, ώστε να υποφέρω τους πόνους, διάβαζα σχεδόν συνεχώς το Απολυτίκιο του Αγ. Ραφαήλ και τον παρακαλούσα μέσα από την ψυχή μου να μεσιτεύσει προς τον Κύριό μας για την ίασή μου. Ταυτοχρόνως, ένας από τους αδελφούς του Μοναστηριού του Αγ. Ραφαήλ στο Άνω Σούλι Μαραθώνα, μου έδωσε ένα βαμβάκι ποτισμένο με λαδάκι από το ακοίμητο κανδήλι του Αγίου. Με αυτό σχημάτιζα καθημερινά το σημείο του Σταυρού στο πονεμένο στήθος μου. Και πράγματι, η θαυματουργή Χάρις του Κυρίου και του Αγ. Ραφαήλ έκανε το θαύμα Της: Την Τρίτη φορά που σταύρωσα το στήθος, ο πόνος έπαυσε να με βασανίζει. Πήρα θάρρος και συνέχισα εντονότερα τις προσευχές και τις παρακλήσεις μου, ενώ δεν έπαυσα να σταυρώνω το άρρωστο στήθος μου με το βαμβακάκι με το λάδι. Σιγά – σιγά, οι πόνοι εξαφανίσθηκαν, το οίδημα χάθηκε, οι γιατροί συνέχιζαν τις εξετάσεις τους, αλλά εγώ αισθάνομαι άριστα πλέον στην υγεία μου, από τα μέσα Μαρτίου, εις δόξαν Θεού και Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και των Αγίων Αυτού Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης και προς κατάπληξη των επιστημόνων για το ανεξήγητο της ιάσεώς μου χωρίς τη βοήθεια της επιστήμης.

«Είμαι ο Ραφαήλ!!!! »

Ο κ. Κ. Γ. επισκέφθηκε την Ιερά Μονή και ανέφερε στους αδελφούς το παρακάτω περιστατικό:
«Έχω μια καφετέρια στην Πεντέλη και κάποιο βράδυ είδα έναν ψηλό καλόγερο να εισέρχεται στην καφετέριά μου και να έρχεται προς τον πάγκο που βρισκόμουν εγώ, και μου ζήτησε ένα ποτήρι νερό. Αφού του έδωσα μου είπε το εξής: «Είμαι ο Ραφαήλ. Θα ’ρθείς εις το σπίτι μου που βρίσκεται στο Άνω Σούλι να με προσκυνήσεις και θα γίνεις καλά». Το είπα στην γυναίκα μου, και μαζί ξεκινήσαμε να ψάχνουμε που μπορεί να είναι το Άνω Σούλι και ποιο είναι το σπίτι του Αγίου. Για αρκετό καιρό ψάχναμε. Ρωτώντας, κάποια στιγμή φτάσαμε σε σας και μόλις αντίκρυσα τον Άγιο στην Εικόνα που βρίσκεται στο εκκλησάκι σας, ήταν ο ίδιος που μου είχε εμφανισθεί στο μαγαζί μου.»
Αφού προσκύνησε και διηγήθηκε στους αδελφούς τα ανωτέρω έφυγε. Μετά από λίγες ημέρες επικοινώνησε με τους αδελφούς και επιβεβαίωσε ότι πράγματι ο Άγιος Ραφαήλ τον έκανε καλά κι’ αυτόν και το γιό του από τον καρκίνο που έπασχαν.

«… Εγώ θα σε κάνω καλά…»

Η κυρία Μ. Ζ. η οποία διαμένει στο Καπανδρίτι, έπασχε από καρκίνο. Όταν επισκέφθηκε το Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ διηγήθηκε στους αδελφούς ότι την ώρα που ήταν στο χειρουργείο είδε τον Άγιο Ραφαήλ σε ένα βραχώδες μέρος και από εκεί την ευλογούσε και της είπε «Εγώ θα σε κάνω καλά. Να ’ρθείς να με επισκεφθείς». Και η κ. Μ. Ζ. συνέχισε λέγοντας «Από τότε έψαχνα να βρω αυτό το βραχώδες μέρος που μου παρουσιάστηκε ο Άγιος. Μόλις αντίκρυσα τον Άγιο Ραφαήλ επάνω στον βράχο, όπως ευρίσκεται εδώ στο Άνω Σούλι, αμέσως συνειδητοποίησα ότι αυτό είναι το μέρος απ’ όπου με ευλόγησε ο Άγιος Ραφαήλ και έγινα καλά.»

Θαυματουργική Ίαση από καρκίνο του προστάτη

Η κ. Μαρία επισκέφθηκε το Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ και ζήτησε λαδάκι από το ακοίμητο κανδήλι του Αγίου, γιατί ο άνδρας της έπασχε από καρκίνο του προστάτη, είχε κάνει εγχείρηση και δεν πήγαινε καλά. Πράγματι οι αδελφοί της έδωσαν και από τότε που ο ασθενής έβαλε το λαδάκι βρήκε τη θεραπεία του.

«… Σας παρακαλώ θέλω να το γράψετε αυτό…»

Την Τετάρτη του Πάσχα, την επομένη της Εορτής του Αγίου Ραφαήλ επισκέφθηκε το Μοναστήρι μια οικογένεια, θέλοντας να προσκυνήσει τον Άγιο. Αφού προσκύνησαν, η μητέρα, η κυρία Ευαγγελία, ανέφερε στους αδελφούς ότι προηγουμένως είχε πρόβλημα, είχε κοπεί η φωνή της και δεν μπορούσε να μιλήσει καθόλου. Και πρόσθεσε ότι «Σας παρακαλώ πάρα πολύ, θέλω να το γράψετε αυτό που θα σας πω, διότι είναι μεγάλο θαύμα το οποίο μου έκανε ο Άγιος Ραφαήλ». Και εξήγησε στους αδελφούς ότι για δύο χρόνια γύριζε στα νοσοκομεία και ένα βράδυ που κοιμόταν στο νοσοκομείο, απελπισμένη λόγω του προβλήματός της, είδε στον ύπνο της ότι πάλευε με τον πονηρό, αλλά δεν φοβόταν και αισθάνθηκε την παρουσία του Αγίου στην άκρη του κρεβατιού της, ο οποίος στη συνέχεια την έπιασε με τα δύο δάχτυλα στο λαιμό, της τράβηξε και της έβγαλε κάτι από το λαιμό, λέγοντάς της «Φώναξε!» και εκείνη φώναξε και ήρθε η φωνή της. Τη διήγηση του θαύματος άκουγε εμφανώς συγκινημένη και η κόρη της κ. Ευαγγελίας. Το πιο σπουδαίο όμως είναι ότι και ο άντρας της, ο οποίος μας δήλωσε ότι δεν πολυπιστεύει, το προηγούμενο βράδυ είδε στον ύπνο του έναν καλόγερο οποίος ήταν ο Άγιος Ραφαήλ και του είπε «Να ’ρθεις να με προσκυνήσεις!». Είχαν μάθει δε για τον Άγιο Ραφαήλ στο Άνω Σούλι Μαραθώνος από ένα βιβλιαράκι των εκδόσεων της Αδελφότητος, το οποίο είχε βρει εκ θείας προνοίας η κ. Ευαγγελία, δίπλα στο κρεβάτι της μια μέρα που νοσηλευόταν στο νοσοκομείο. Το βιβλιαράκι λοιπόν αυτό είχε και χάρτη για το πως μπορεί να έρθει κανείς στην τοποθεσία του Μοναστηριού από την Εθνική Οδό. Έτσι, μετά την προτροπή του Αγίου στο σύζυγο της κ. Ευαγγελίας, ξεκινήσανε και ήρθαν από το χωριό τους κοντά στη Θήβα και είπαν αυτό το μεγάλο θαύμα το οποίο τους έκανε ο Άγιος Ραφαήλ, δοξάζοντας και ευχαριστώντας τον Άγιο για τη μεγάλη ευεργεσία που τους παρέσχε.

«… Ο Άγιος Ραφαήλ σας ακούει…»

Ένα απόγευμα επισκέπτεται το Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ ο Διευθυντής του Δημοτικού Σχολείου κ. Σ.Β. με ένα φίλο του. Αφού προσκύνησαν τον Άγιο Ραφαήλ και ήταν έτοιμοι να φύγουν, ο Γέροντας τους συνόδευσε μέχρι την πύλη. Ο φίλος του Διευθυντή λέει: «Γέροντα, σας παρακαλώ προσευχηθείτε στον Άγιο, διότι είμαι δύο χρόνια άνεργος». Η απάντηση του Γέροντα: «Ο Άγιος Ραφαήλ σας ακούει». Την άλλη μέρα επικοινώνησε ο Διευθυντής με τον Γέροντα και του ανακοίνωσε ότι ο φίλος του μόλις επέστρεψε στο σπίτι του είχε ένα τηλεφώνημα με το οποίο τον καλούσαν για εργασία εις την Χαλκίδα.

«… μου έκανε εντύπωση η ηρεμία και η μεγαλοπρέπειά Του»

Εδώ και λίγο καιρό, επισκέφθηκε το Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ ένας νέος, ο Σ. Γ., για να προσκυνήσει τον Άγιο Ραφαήλ. Θλιμμένος και απογοητευμένος εξήγησε στους αδελφούς την άσχημη κατάσταση στην οποία είχε αναπάντεχα βρεθεί. Του προέκυψε ξαφνικά πρόβλημα υγείας, ενώ ταυτόχρονα έχασε την δουλειά του και αντιμετώπισε σοβαρό οικονομικό πρόβλημα. Το ηθικό του ήταν τόσο κλονισμένο που παραδέχθηκε ότι πέρασαν από το μυαλό του ακόμα και σκέψεις αυτοκτονίας. Οι αδελφοί τον ενθάρρυναν, προτρέποντάς τον να ζητήσει τη βοήθεια του Θεού και του Αγίου Ραφαήλ οι οποίοι γιατρεύουν ψυχές και σώματα και οδηγούν τις ζωές μας σε γαλήνια και φωτεινά μονοπάτια. Αυτό και έπραξε, ερχόμενος επανειλημμένα να προσευχηθεί και να προσκυνήσει τον Άγιο, συνεχίζοντας παράλληλα τον προσωπικό του αγώνα, καθώς και προσφερόμενος να βοηθήσει τους αδελφούς όταν και όπου μπορούσε. Και, πράγματι, ο Θεός, δια μέσω του Αγίου Ραφαήλ, ανταποκρίθηκε στις ικεσίες του και η χάρις Του τον βοήθησε.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της συμπαράστασης του Αγίου είναι και το εξής περιστατικό: το ότι, ενώ οι νοσοκομειακές εξετάσεις του Σ. Γ. έγιναν κανονικά, όταν εκείνος πήρε τηλέφωνο για την πληρωμή, τον ρώτησαν πως γίνεται να μην έχει ήδη πληρώσει, αφού δεν βρίσκουν κάποιο φάκελό του με εκκρεμότητα πληρωμής και ότι ακόμα και να χάθηκε ο φάκελος, στην προκειμένη περίπτωση δεν θα πληρώσει.
Το πιο θαυμαστό δε είναι το πως ο Άγιος Ραφαήλ μερίμνησε για το μέλλον του Σ. Γ. : Μία κοπέλα, η οποία γνώριζε τον Σ. Γ., ήρθε και είπε σε έναν αδελφό τα εξής: «Είδα στον ύπνο μου ότι βρισκόμουν σε ένα μικρό δωμάτιο γεμάτο εικόνες και σταυρούς και ότι καθόμουν σε ένα καρεκλάκι μπροστά σε ένα τραπέζι στο κέντρο του δωματίου. Απέναντί μου ήταν ο Άγιος Ραφαήλ, ντυμένος με την αμφίεση του μοναχού, με καλογερικό σκουφάκι και κομποσκοίνι και συζητούσαμε. Μου έκανε εντύπωση η ηρεμία και η μεγαλοπρέπειά Του, καθώς μου έδινε συμβουλές σχετικά με την αποκατάστασή μου, κάνοντας λόγο για τον Σ. Γ. Σε μία στιγμή βγάζει ένα κουτάκι που είχε μέσα δυο βέρες. Μου έδωσε τη μία βέρα, αλλά εμένα μου φάνηκε πολύ μεγάλη και νόμισα ότι δε θα μου έκανε. Παρόλα αυτά όμως ο Άγιος επέμενε, λέγοντάς μου «Φόρεσέ τη και θα δεις» και γω την φόρεσα στο χέρι μου και αμέσως θαύμασα που ταίριαξε ακριβώς (και δεν έβγαινε πια). Την άλλη βέρα μου είπε να την δώσω στον Σ. Γ. Έκανα λόγο για το όνειρό μου στον Σ. Γ. και έτσι, αποφασίσαμε να ενώσουμε τις ζωές μας με το ευλογημένο μυστήριο του γάμου.»

Ο Άγιος Ραφαήλ σώζει αγέννητο παιδί

Ο Δαυίδ Φ., μηχανικός υπολογιστών, Ρουμάνος στην καταγωγή, επισκέφθηκε με τη γυναίκα του το Μοναστήρι και διηγήθηκαν στους αδελφούς το θαύμα που τους συνέβη. Και αφού εξήγησαν ότι η γυναίκα ήταν έγκυος, διηγήθηκαν ότι όταν έκανε εξετάσεις, αυτές έδειχναν ότι το παιδί που κυοφορούσε είχε μαύρα στίγματα στην κοιλιά και στον εγκέφαλο. Αποφάσισαν, λοιπόν, να αφιερώσουν το παιδί στον Άγιο Ραφαήλ και στην επόμενη εξέταση διαπιστώθηκε ότι είχαν εξαφανιστεί τα μαύρα στίγματα και στον εγκέφαλο και στην κοιλιά. Μόλις είδαν αυτό το θαύμα εδραιώθηκαν ακόμα περισσότερο στην πίστη τους και πήραν την απόφαση να ονομάσουν το παιδί Ραφαήλ, μόλις γεννηθεί. Περνώντας λοιπόν «τυχαία», από την περιοχή του Άνω Σουλίου Μαραθώνος και βλέποντας τις πινακίδες «Προς Άγιο Ραφαήλ» και δεδομένης της ευλάβειας και αγάπης τους προς τον Άγιο, παρέκλιναν από τον δρόμο τους, προκειμένου να κάνουν μια επίσκεψη στον τόπο του Αγίου και αποφάσισαν να βαπτίσουν το παιδί στο Μοναστήρι του Αγίου όπου και εμφανίστηκε. Μετά από λίγο καιρό ξαναήλθαν μαζί με το παιδάκι τους, το οποίο γεννήθηκε υγιέστατο, προκειμένου να ευχαριστήσουν τον Άγιο και να πάρουν την ευλογία και τη χάρη Του.

Ο Άγιος ευλογεί την εργασία

Όταν κατασκευαζόταν η Φιάλη οι αδελφοί ήρθαν σε επαφή με έναν τορναδόρο, δίνοντάς του τα σχέδια, για να κατασκευάσει έναν μεγάλο μεταλλικό σταυρό που επρόκειτο να τοποθετηθεί στην κορυφή της σκεπής. Ενώ λοιπόν ο τορναδόρος αυτός δεν είχε καθόλου δουλειές με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα, από τότε που κατασκεύασε τον σταυρό για τον Άγιο Ραφαήλ οι δουλειές του άρχισαν ξαφνικά να πηγαίνουν πάρα πολύ καλά. Ήλθε, λοιπόν, μετά από καιρό χαρούμενος στο Μοναστήρι να μας ανακοινώσει τα καλά νέα και να προσκυνήσει με ευλάβεια τον Άγιο.

«… μου δίνετε κι’ εμένα αυτό που δώσατε στο αφεντικό μου; »

Κάποτε οι αδελφοί απευθύνθηκαν σε ένανπωλητή αυτοκινήτων της περιοχής, για να αγοράσουν ένα αυτοκίνητο, το οποίο είχε γίνει απαραίτητο για τις εργασίες και τις μετακινήσεις τους. Έγινε λοιπόν η αγορά και ο γέροντας έδωσε και ένα μικρό εικονάκι του Αγίου Ραφαήλ στον πωλητή. Μετά από μερικούς μήνες, ήλθε στην Αδελφότητα ένας νεαρός αλβανός ο οποίος δούλευε στον παραπάνω πωλητή, λέγοντας: «Μπορείτε να μου δώσετε κι’ εμένα αυτό που δώσατε στο αφεντικό μου;». «Τι του δώσαμε;» ρωτάει ο αδελφός που συνομιλούσε μαζί του. «Ένα εικονάκι του Αγίου Ραφαήλ» συνεχίζει εκείνος. «Γιατί από τότε που του το δώσατε έχει πολύ δουλειά η επιχείρηση.» Είχε ακούσει δηλαδή το αφεντικό του να σχολιάζει συχνά ότι από τότε που πήρε το εικονάκι του Αγίου οι δουλειές του πηγαίνουν πάρα πολύ καλά και έτσι αποφάσισε να ζητήσει κι αυτός ένα.

«… θεέ μου, θα το θυμάμαι αυτό; »

Μια ημέρα επισκέφθηκε το Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ ο Ευάγγελος Σ. με τη σύζυγό του Έφη Π., και διηγήθηκε στους αδελφούς την εμπειρία που είχε με τον Άγιο Ραφαήλ, για να την καταγράψουν. Διηγήθηκε λοιπόν τα εξής:
«Ήταν τις ημέρες που είχε πεθάνει ο θείος μου. Επειδή τον αγαπούσα πάρα πολύ, άναβα καντήλι γι’ αυτόν καθημερινά. Κάθε βράδυ άναβα το καντήλι. Έβαζα λαδάκι, άλλαζα φυτιλάκι και λοιπά. Επίσης, εκείνη την περίοδο μου έπεσαν στα χέρια μου τρία τέσσερα βιβλιαράκια από το Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ. Καθόμουν το βράδυ πριν κοιμηθώ και διάβαζα. Ένα βράδυ λοιπόν, αφού άναψα το καντήλι, διαβάζω λιγάκι και κοιμάμαι. Ξαφνικά λοιπόν, μετά από κάποιες ώρες – δεν ξέρω τι ώρα ήταν, ακούω ένα θόρυβο στο ψυγείο και μετά ακούω το τρίξιμο στο καντήλι που κάνει όταν πάει να σβήσει. Εκείνη τη στιγμή με αυτούς τους θορύβους με έπιασε ένας φόβος και ανοίγω τα μάτια μου. Την ίδια στιγμή νιώθω ένα πάγωμα, θαρρείς και μπήκε αέρας μέσα στο δωμάτιο και μετά νιώθω στο κρεβάτι μου να βουλιάζει το στρώμα, σαν να κάθεται κάποιος. Αμέσως, γυρίζω να κοιτάξω καλύτερα και τότε βλέπω κάποιον να είναι ντυμένος όπως ένας παπάς και να είναι καθισμένος στο κρεβάτι μου. Ήταν καλοντυμένος, με το πετραχείλι του και την υπόλοιπη αμφίεση ενός ιερέως. Τα μαλλιά του ήταν μαζεμένα πίσω κοτσίδα, σπαστά και γκριζωπά. Είχε πράσινα ή γαλανά μάτια, πανέμορφο πρόσωπο και μυτερό γένι. Εν τω μεταξύ, ναι μεν τον είχα δίπλα μου, αλλά είχα και τον φόβο. Και σταυροκοπιέμαι μέσα μου και κάνω την προσευχή μου και ξαφνικά κάνω μια κίνηση το χέρι μου και του αγγίζω το πρόσωπο. Και με το που το κάνω αυτό αποκοιμήθηκα. Και λέω μέσα μου «Θεέ μου, θα το θυμάμαι αυτό;» Που εγώ δεν θυμάμαι όνειρα. Ε, το επόμενο πρωί θυμόμουν τα πάντα.
Στα βιβλία που διάβαζα έχει εικόνα του Αγίου και μου ήλθε στο μυαλό, λέω αυτός είναι, τελείωσε, δεν υπάρχει περίπτωση. Άρχισα, λοιπόν, να ψάχνω την εικόνα του Αγίου Ραφαήλ, για να την έχω στο σπίτι μου, αλλά περνούσε ο καιρός και δεν την έβρισκα. Κάποια μέρα όμως εντέλει τη βρίσκω. Από τότε Του έκανα τάμα και Του λέω «Θέλω να έρθω να Σε δω». Δεν μπορούσα όμως να πάω να Τον δω. Τύχαιναν όλο αναποδιές, όλο έτσι, όλο αλλιώς και δεν μπόρεσα να πάω στο νησί, που του είχα τάξει μια λαμπάδα. Πρόσφατα, μου λέει η σύζυγός μου μια ημέρα «Ξέρεις, αύριο είναι του Αγίου Ραφαήλ». Πανικόβλητος, λοιπόν, αρχίζω να ψάχνω για Εκκλησίες του Αγίου Ραφαήλ. Δεν έβρισκα καμία… Μετά από λίγο καιρό μιλάει η σύζυγός μου με μια φίλη της και της λέει «Ψάχνουμε να βρούμε έναν Άγιο Ραφαήλ και δεν βρίσκουμε» και της απαντάει η φίλη της «Τι λέτε ρε παιδιά, υπάρχει στο Άνω Σούλι, στο Μαραθώνα …» Και μας εξήγησε πώς θα πάμε.
Έτσι, ήρθαμε εδώ στο Μοναστήρι σας και αποφάσισα να υλοποιήσω το Τάμα μου εδώ, που είναι τόπος του Αγίου και θέλω να μου ανάψετε μια μεγάλη λαμπάδα…»
Από κείνη την ημέρα, ο Ευάγγελος με τη σύζυγό του Έφη ξαναήρθαν αρκετές φορές στο Μοναστήρι. Μία από αυτές πρόσθεσε μεταξύ των άλλων και τα εξής:
«… Εν τω μεταξύ παρατηρώ ότι ο Άγιος κάνει συχνά αισθητή την παρουσία Του. Μερικές φορές, όταν κοιτάω την εικόνα Του, μου έρχεται ένα ευχάριστο συναίσθημα και η τάση να χαμογελάω. Κάποια φορά, όταν άναψα το καντηλάκι που έχω στην εικόνα Του και αφού το σταθεροποίησα, αυτό άρχισε να κουνιέται μόνο του για δέκα λεπτά περίπου, ενώ δεν είχε καθόλου αέρα στο δωμάτιο. Εγώ σταυροκοπήθηκα και φώναξα και τη γυναίκα μου και το είδε κι’ αυτή. Μια άλλη φορά, συζητούσαμε για τον Άγιο και ξαφνικά άρχισε και μύριζε έντονα σαν θυμίαμα. Πήγαινα στο ένα μέρος μύριζε θυμίαμα, πήγαινα στο άλλο, κι εκεί το ίδιο. Για κάμποση ώρα, όπου και να πήγαινα μύριζε θυμίαμα…»

«Χρειαζόμασταν τόσο πολύ μια ανάσα…»

Πριν από λίγο καιρό, ο Βαγγέλης Σ., απέστειλε στην Αδελφότητα του Αγίου Ραφαήλ στο Άνω Σούλι Μαραθώνος την παρακάτω επιστολή:
“Σας εκμυστηρεύομαι ότι τον τελευταίο καιρό είχα αρχίσει να προσεύχομαι στον Άγ. Ραφαήλ για τη δουλειά μου. Κάθε μέρα τον παρακαλούσα: «Να ισιώσει λίγο η δουλειά, να πάρουμε μια ανάσα, γιατί έχουνε πέσει τα πράγματα, η αγορά δεν κινείται καθόλου και δεν βλέπω διέξοδο». Εν τω μεταξύ, και η γυναίκα μου Έφη στη δουλειά της, στο κατάστημα που δούλευε, πήγαιναν ακόμα χειρότερα. Αποφασίσαμε, λοιπόν, μια Κυριακή να προσευχηθούμε στον ιερό χώρο των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης στο Άνω Σούλι και φέραμε και μια πίτα στον Άγιο Ραφαήλ να μας τη διαβάσει ο πάτερ Ραφαήλ για τις δουλειές μας. Ε λοιπόν, από τότε άρχισαν τα θαύματα:
Από την ημέρα που φέραμε την πίτα, το αφεντικό της γυναίκας μου έχει πάθει σοκ. Κάθε μέρα του έρχονται παραγγελίες. Αφού τελικά μας λέει κι’ αυτός ότι «Μια Κυριακή θα ’ρθω και ’γω στον Άγιο Ραφαήλ να ανάψω ένα κεράκι». Και του το ’χε πει η γυναίκα μου: «Θα δεις! Οι Άγιοι κάνουν θαύματα!»
Όσον αφορά δε στη δική μου δουλειά, ακούστε να δείτε τι έγινε: Εγώ κάνω εισαγωγή ανταλλακτικών. Τα φέρνω από το εξωτερικό και τα δίνω σε μαγαζιά εντός Ελλάδος. Τον τελευταίο καιρό αντιμετώπιζα μεγάλο πρόβλημα, καθώς επειδή είχε στερέψει η αγορά, τα μαγαζιά τα οποία προμήθευα δεν έκαναν καινούριες παραγγελίες. Υπάρχει, μια μεγάλη ομάδα από μαγαζιά τα οποία χρόνια τώρα δεν προμηθεύονταν τίποτα από μένα, καθώς όσες φορές τους έπαιρνα τηλέφωνο μου έλεγαν «Ευχαριστούμε, αλλά εμείς είμαστε με την τάδε μάρκα και παίρνουμε από τον επίσημο αντιπρόσωπό της στην Ελλάδα. Δεν μπορούμε να πάρουμε από άλλον». Χρόνια τώρα κρατούσε αυτό. Και ενώ, λοιπόν, εμείς προσευχόμασταν για τις δουλειές μας, μαθαίνω ότι χάλασε το μακροχρόνιο συμβόλαιο του αποκλειστικού αντιπροσώπου με την «μαμά εταιρία» στο εξωτερικό. Χρόνια τώρα είχαν τη συνεργασία και έτσι ξαφνικά χάλασε η συμφωνία τους. Και, έτσι έμειναν ξεκρέμαστα όλα τα μαγαζιά που προμηθεύονταν ανταλλακτικά από εκείνον τον αποκλειστικό αντιπρόσωπο.… Και λέω, ας κάνω μια κίνηση να κάνω τηλέφωνα σε μαγαζιά. Και έτσι άρχισε. Με το που τους παίρνω τηλέφωνο, ενδιαφερθήκαν όλοι και αρχίσαν οι παραγγελίες. Και ενώ αρχίζουν οι παραγγελίες που μου είπαν εντάξει να πάρουμε και από σας, ρωτάω: Τόσο καιρό που σας είχα κάνει επαφή γιατί μου λέγατε όχι; «Γιατί τώρα χάλασε η μακροχρόνια συμφωνία του αποκλειστικού αντιπροσώπου που είχαμε με την «μαμά» εταιρία του εξωτερικού και η «μαμά» εταιρία μας είπε: Πάρτε απ’ όπου θέλετε.»
Το πιο περίεργο, και εντυπωσιακό θα έλεγα, είναι ότι από την ίδια την εταιρία που ήταν ο πρώην αποκλειστικός αντιπρόσωπος της «μαμάς εταιρίας» του εξωτερικού πρότειναν εμένα στα μαγαζιά, για να προμηθευτούν ανταλλακτικά. Και έτσι, τα περισσότερα μαγαζιά αποφάσισαν να συνεργαστούν με μένα. Η χαρά μου ήταν πολύ μεγάλη.
Κάποια στιγμή μαθαίνω ότι ξαναγίνεται η συμφωνία με τη μαμά εταιρία και κατά συνέπεια όλα όσα είχαν γίνει θα τελείωναν και θα ξαναγύριζαν τα πράγματα στην προηγούμενη αδιέξοδη κατάσταση. Αμέσως, με έπιασε ένα πράγμα μέσα μου, δεν μπορείτε να φανταστείτε. Καταστεναχωρημένος, λοιπόν, και απογοητευμένος παίρνω τηλέφωνο στην Αδελφότητα του Αγίου Ραφαήλ, όπου μιλώντας με τον πατέρα Ραφαήλ, τον παρακαλάω να κάνει μια προσευχή στον Άγιο Ραφαήλ, για να βοηθήσει, γιατί ξανά δεν πάνε καλά τα πράγματα. Εκείνος, αμέσως με εμψύχωσε. Θαρρείς και μου έκανε ένεση ζωής! «Μη φοβάσαι!», μου λέει, «Προχώρα, μη στεναχωριέσαι, είναι ακόμα αρχή! Αφήνω τώρα τις ασχολίες μου και πάω στο Εκκλησάκι του Αγίου να σου ανάψω ένα κερί!». Ε λοιπόν, δεν πέρασαν τρία λεπτά που έκλεισα το τηλέφωνο και με παίρνουν από ένα μαγαζί να κάνουν παραγγελία και μου λένε: «Σας προτείνουν, από σύμπτωση ή όχι δεν ξέρω, από την εταιρία που ήταν ο πρώην αποκλειστικός μας αντιπρόσωπος». Του λέω, «ποιο είναι το τηλέφωνό τους;» … Και έτσι παίρνω τηλέφωνο και μιλώντας με έναν υπεύθυνο της εταιρίας μου λέει: «Μην ακούτε καμία φήμη, δεν αλλάζει η κατάσταση. Μένει ως έχει και δεν αναμένεται προς το παρόν να αλλάξει»… Αμέσως λοιπόν, καταχαρούμενος, παίρνω πάλι τηλέφωνο τον π. Ραφαήλ και του λέω τα ευχάριστα και κείνος δόξασε το Θεό και τους Αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη για την άμεση ανταπόκρισή τους.
Δόξα το Θεό λοιπόν, Δόξα το Θεό και τους Άγιους Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη που μας κάνανε τόσο μεγάλο θαύμα. Χρειαζόμασταν τόσο πολύ μια ανάσα, γιατί δεν θα αντέχαμε οικονομικά και να που έγινε το θαύμα. Και έλεγα, τόσα μαγαζιά υπάρχουν και να μην έρχεται κανένα σε μένα. Και κει που δεν υπήρχε καμία διέξοδος και καμία ορατή λύση, τώρα όλα άλλαξαν και έχουμε πολύ μεγάλο φόρτο παραγγελιών και πολύ ξαλαφρώσαμε οικονομικά.
Επιπλέον, τώρα που έχουν γίνει οι συνεργασίες με τα μαγαζιά αυτά και με έχουν μάθει, ακόμα και να ξανασυναφθεί η προηγούμενη συνεργασία τους δεν θα πάψουν να συνεργάζονται και με μένα. Και το κυριότερο, η «μαμά» εταιρία του εξωτερικού πιέζει πλέον ώστε να μείνουν λιγότερα από τα μισά μαγαζιά με τα οποία επισήμως να συνεργάζεται και κατά συνέπεια τα υπόλοιπα θα συνεχίζουν να συνεργάζονται μαζί μου σε οποιαδήποτε περίπτωση.
Δοξάζουμε συνεχώς το Θεό και τους θαυματουργούς Αγίους μας και μάλιστα είπαμε ότι αν μας αξιώσει ο Θεός να κάνουμε ένα παιδί και είναι αγόρι θα το βγάλουμε Ραφαήλ, ενώ αν είναι κορίτσι θα το βγάλουμε Ειρήνη, από την Αγία Ρηνούλα που μαρτύρησε μαζί με τον Άγιο Ραφαήλ. Ας έχει δόξα το Όνομά Τους, Τους ευχαριστούμε!”

«Για τους ανθρώπους της Θλίψης, του Πόνου, της Οδύνης και της Ελπίδας»

Τον Φεβρουάριο του 2009 η κ. Νεκταρία Κ. έστειλε την παρακάτω επιστολή στην Αδελφότητα του Αγίου Ραφαήλ, στο Άνω Σούλι Μαραθώνος, με τίτλο «Για τους ανθρώπους της Θλίψης, του Πόνου, της Οδύνης και της Ελπίδας»:
Χριστέ μου, Παναγία μου Γοργοεπήκοε, Άγιοι Μεγαλομάρτυρες Ραφαήλ, Νικόλαε και Ειρήνη, Άγιε Νεκτάριε, Άγιε Εφραίμ και όλους τους Αγίους και τους Αγγέλους του Θεού, Ταξιάρχες, σας ευχαριστώ και σας δοξάζω που σκεπάζετε, ελεείτε και θεραπεύετε τον γιο μου Δημήτρη 11 χρονών.
Τον Μάρτιο του 2004 διεγνώσθη στο νοσοκομείο Παίδων «Αγλαΐα Κυριακού» Οξεία Λεμφοβλαστική Λευχαιμία στο γιο μου, τότε 5 χρονών. Υποβλήθηκε σε χημειοθεραπείες 7 μήνες, το παιδί βρισκόταν σε άσχημη κατάσταση. Άρχισε για εμάς ένας Γολγοθάς αγωνίας για τη σωτηρία του. Ο δρόμος μακρύς και άγνωστος. Χτύπησε την πόρτα η δυστυχία και μπήκε και κάθισε στην καρδιά μας. Δεν χάσαμε όμως την ελπίδα μας και την πίστη μας προς τον Θεό. Μετά από 7 μήνες θεραπείες το παιδί ήταν καλά, άρχισε να επανέρχεται στους καθημερινούς του ρυθμούς στο παιχνίδι του και στο σχολείο του. Οι δοκιμασίες όμως είναι για τους ανθρώπους και ποτέ δεν θα πρέπει να λέμε «γιατί θεέ μου;», αλλά πρέπει να έχουμε υπομονή.
Μετά από 2 χρόνια μας ξαναχτύπησε την πόρτα η δυστυχία. Το παιδί 7 χρονών πλέον υποτροπιάζει, η ζωή πλέον καταντά ένα σκληρό μαρτύριο, οι ημέρες έρχονται και φεύγουν ανυπόφορες και οι νύχτες ατελείωτες. Παρακαλούσαμε να ξυπνήσουμε ένα πρωί και να βλέπαμε ότι ήταν ένα άσχημο όνειρο που το έσβησε η αυγή. Όχι όμως, ήταν η πραγματικότητα που έπρεπε να την κοιτάξουμε και πάλι κατάματα και να παλέψουμε. Οι γιατροί την πρώτη φορά έκαναν τα πάντα για να σώσουν το παιδί, πάλευαν και αυτοί μαζί μας, ο καθένας με τον τρόπο του, αλλά όμως για όλα αποφασίζει ο Μεγαλοδύναμος με τους Αγίους και τους Αγγέλους του.
Ξεκίνησε ο 2ος κύκλος, πολλές βαριές χημειοθεραπείες και εν συνεχεία μεταμόσχευση του μυελού των οστών, έπρεπε να καθαρίσουν ξανά τη νόσο που επανήλθε ύστερα από 2 χρόνια. Νιώθουμε την καρδιά μας να στάζει αίμα από τον πολύ πόνο και τα πόδια μας δεν μας κρατούσαν. Περνούσαν ξανά οι μέρες και οι νύχτες σαν να ήταν ατέλειωτοι αιώνες, οι γιατροί επιφυλακτικοί, θα δώσουμε ξανά τον αγώνα μας, θα παλέψουμε και ό,τι έχει πει ο Θεός. Η μόνη μας ελπίδα η Παναγία η Γοργοεπήκοος, οι Άγιοι Μεγαλομάρτυρες Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη, ο Άγιος Νεκτάριος, ο Άγιος Εφραίμ και όλοι οι Άγιοι του Θεού, τους παρακαλούσαμε μέρα και νύχτα με πόνο και σπαραγμό ψυχής, με κομπιασμένη φωνή από τους λυγμούς και τα κλάματα, και με τρεμάμενα χέρια από το άγχος της επόμενης στιγμής.
Οι Άγιοι ήταν κοντά στο παιδί και αυτή τη φορά, το βοήθησαν και βγήκε και πάλι νικητής από αυτόν τον αγώνα που έδωσε ένα χρόνο περίπου καθημερινά. Όμως, ο αγώνας δεν σταμάτησε και ύστερα από 3 χρόνια περίπου ξαναέκανε την εμφάνισή της πάλι η νόσος. Τότε ξανά όλα μαύρισαν γύρω μας, η καρδιά μας σπασμένη, τα πόδια μας και τα χέρια μας δεν μας βαστούσαν πια, έπρεπε να παλέψουμε όμως ξανά. Από πού να βρούμε όμως δύναμη και κουράγιο; Πόσο να έχει ένας άνθρωπος, ύστερα από όλα όσα έχει περάσει; Ποιος άνθρωπος μπορούσε να μας σηκώσει όταν όλοι οικογενειακώς είχαμε ισοπεδωθεί κάτω στη γη… Έτσι όπως κάναμε και τις προηγούμενες φορές σηκώσαμε σιγά σιγά το κεφάλι μας και κοιτάζαμε στον Ουρανό. Προσευχηθήκαμε με πίστη στον Χριστό, στην Γλυκιά Μανούλα την Παναγία, στους Αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη, στον Άγιο Νεκτάριο, στον Άγιο Εφραίμ, σε όλους τους Αγίους του Θεού γιατί με όσα είχε περάσει το παιδί, που ήταν τόσα πολλά και με τόσους κινδύνους, πάντα ένα Άγιος και ένας Άγγελος βρίσκονταν μαζί του. Με προσευχή και πίστη ξεκινήσαμε πάλι για την τρίτη μάχη. Το παιδί κουρασμένο κι εξασθενημένο πλέον και σωματικά από τις πολλές χημειοθεραπείες και ψυχολογικά. Έπρεπε να ξεκινήσουμε όμως, άρχιζε ο αγώνας για τη ζωή του παιδιού. Οι γιατροί ξανά πάλι άρχιζαν να παλεύουν και αυτοί, αλλά όμως δεν γνωρίζουν την εξέλιξη της νόσου γιατί δεν είναι Θεοί. Μόνο ο Κύριος Ιησούς Χριστός και η Παναγία γνωρίζουν, τους παρακαλούσαμε να στείλουν τον Άγιο Ραφαήλ με την συνοδεία του, τον Άγιο Νεκτάριο και όλους τους Αγίους να σώσουν το παιδί.
Ξεκινήσαμε κάθε μέρα, όπως και όλες τις προηγούμενες φορές και όλα τα προηγούμενα χρόνια, να διαβάζουμε τα θαύματα των Αγίων, να αλείφω το παιδάκι καθημερινά με το λαδάκι τους και να πίνει Αγιασμό και να σπαράζουμε, με πίστη να ζητάμε τη βοήθειά Τους. Και οι Άγιοι μας ακούνε και κανέναν δεν αφήνουν αβοήθητο. «Τα αδύνατα παρά τοις ανθρώποις, δυνατά παρά τω Θεώ γίνονται». Στην Παναγία προσευχόμασταν γιατί αυτή καταλάβαινε καλύτερα τον αβάσταχτο πόνο μας και κανένας άνθρωπος δεν μπορούσε πια να σώσει το παιδί μας, ούτε εγώ που το γέννησα. Την παρακαλούσα λοιπόν να το πάρει από το χεράκι του και να του δώσει τη ζωή και τον Κύριο να στείλει και τους Αγίους του. Όποτε όμως δεν έκανε χημειοθεραπεία, πηγαίναμε να προσκυνήσουμε την Χάρη Τους, στην Παναγία την Γοργοεπήκοο, στους Μεγάλους Μάρτυρες Αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη στο Άνω Σούλι Μαραθώνος, όπου και καθίσαμε και οι πατέρες εκεί μας έδωσαν λαδάκι από την ακοίμητη κανδήλα των Αγίων και μας είπαν να κάνουμε υπομονή και οι Άγιοι θα βοηθήσουν. Στον Άγιο Νεκτάριο και στον Άγιο Εφραίμ, τους οποίους και ευλαβούμαστε και ασπαζόμαστε με πίστη.
Έξι μήνες μετά την συσσώρευση όλων αυτών των χρόνων των θεραπειών, την εξάντληση, τον πόνο, την απογοήτευση, την πίκρα, το παιδί είναι μια χαρά, οι γιατροί το αποκαλούν «παιδί-θαύμα». Χριστιανοί, οι Άγιοι είναι παντού και πάντα δίπλα μας, το μόνο που θέλουν είναι πίστη και προσευχή και μεγάλη υπομονή. Εδώ στο τέλος, θα αναφέρω ότι όταν αρρώστησε ο Δημήτρης ήμουν ενός μηνός έγκυος και όσο διήρκεσαν οι θεραπείες του διήρκησε και η δική μου εγκυμοσύνη. Έτσι, γεννήθηκε και η Μαρία-Εφραιμία και μετά από 2 χρόνια που ξανά υποτροπίασε η νόσος στον Δημήτρη το 2006, ήμουν ξανά έγκυος, πάλι 1 μηνός. Και πάλι από τη μία η εγκυμοσύνη και από την άλλη πλευρά ο Γολγοθάς μας με τον Δημήτρη. Έτσι, μετά από 8 μήνες των θεραπειών και της μεταμόσχευσης στον Δημήτρη γεννήθηκε και η μικρή Ραφαηλία. Το έλεος του Θεού είναι μεγάλο. Ταπεινά Τον ευχαριστούμε και Τον ευγνωμονούμε. Στις ώρες της κάθε δοκιμασίας ας κάνουμε μία αρχή από τα λόγια του Γέροντα Παΐσιου του Αγιορίτη: «Εκείνος που για να πιστέψει και να αγαπήσει το Θεό ζητά θαύματα, δεν έχει αρχοντιά. Για Τον Θεό, αυτό έχει αξία και μετρά. Το να αγαπήσει ο άνθρωπος τον Θεό, μόνο και μόνο επειδή είναι αγαθός».
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΧΙΛΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στη Μεγάλη Μάνα και στους Αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη για τη μεγάλη ευεργεσία Τους. Η ΧΑΡΗ ΟΛΩΝ ΤΟΥΣ ΝΑ ΜΑΣ ΣΥΝΟΔΕΥΕΙ.
Νεκταρία Κ.
Καρδίτσα

«ήξερα πια ότι η ψυχή μου, το πνεύμα μου
βρήκαν ένα λιμάνι…»

Η Άση Χ. απέστειλε στην Αδελφότητα την παρακάτω επιστολή:
«Αγαπητοί πατέρες, σας γράφω αυτή την επιστολή, θέλοντας να σας εξομολογηθώ τι με έφερε στο Μοναστήρι σας: Ένα όνειρο… σε μια πολύ πιεσμένη για εμένα περίοδο της ζωής μου και πάντα με τη διακριτική “παρουσία” του πατέρα μου (ο οποίος έφυγε από τη ζωή εδώ και δύο χρόνια, αλλά τον νιώθω να με βοηθά).
Είδα, λοιπόν, ότι ανέβαινα μια ανηφοριά… ένα δρόμο στενό ανάμεσα σε χαμηλή βλάστηση. Δρόμος με στροφές τον οποίο ανέβαινα πεζή και πίσω μου η μητέρα μου, Βασιλική, η κόρη μου Δανάη και κόσμος πολύς. Η αίσθηση ότι ο πατέρας μου είναι δίπλα μου έντονη, ήταν κάπου εκεί δίπλα μου χωρίς να μπορώ να τον δω, αλλά τον ένιωθα. Περίεργη αίσθηση. Στο τέλος της ανηφοριάς ένα μικρό εκκλησάκι, πέτρινο με κόκκινο τρούλο. Χωρίς κανείς να μου πει κάτι, ξέρω ότι είναι ο Άγιος Ραφαήλ. Δεν ήξερα τον τόπο που βρισκόμουν. Στην κορυφή ένα εκκλησάκι και γύρω – γύρω βλάστηση, λίγο πιο πέρα απλωνόταν η θάλασσα.
Λίγες ημέρες αργότερα, η μητέρα μου μού ζήτησε να παρακολουθήσουμε την Ακολουθία του Επιταφίου σε ένα εκκλησάκι που της είπε μια γνωστή της, η Μηλίτσα: «Άση, μου είπαν ότι στο Άνω Σούλι, υπάρχει ένα μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ. Μπορείς να πάμε εκεί για τον επιτάφιο; Πρέπει να πάμε όμως νωρίς.» «Πάμε!» της αποκρίνομαι. Για εμένα, ο Άγιος Ραφαήλ είναι ο Άγιος Προστάτης μου, αλλά αυτή ήταν μια σκέψη δική μου, που δεν φανέρωσα.
Τη Μ. Παρασκευή, πέρασα και πήρα τη μητέρα μου μαζί με την κόρη μου Δανάη. Μου είπε πως είναι προς το δρόμο που πάμε στον μπαμπά, – ο μπαμπάς “κοιμάται” στο κοιμητήριο της Παναγίας στο χωριό του Μαραθώνα. Για να μη χάνω χρόνο, μιας και δεν ήξερα το δρόμο, σας πήρα στο τηλέφωνο που μου έδωσε η μητέρα μου και με τις οδηγίες που μου δώσατε δε δυσκολεύτηκα να το βρω.
Όσο πλησίαζα, η διαδρομή ήταν η διαδρομή του ονείρου…. Ίδια. Σε κάθε βήμα. Όταν, δε, είδα ότι έπρεπε να αφήσουμε τα αυτοκίνητα στο πλάτωμα και να ανέβουμε στο εκκλησάκι με τα πόδια και όταν ακόμα περισσότερο είδα το εκκλησάκι, μικρό και απέριττο, ήξερα ότι τίποτα δεν ήταν τυχαίο. Όλα ήταν ίδια με το όνειρο. Ήξερα ότι η πίστη μου ότι ο Άγιος Ραφαήλ είναι ο Άγιος Προστάτης μου, δεν ήταν απλά μια πίστη, ήταν η πραγματικότητα! Ο πατέρας μου δε, ήταν εκεί, εκεί λίγο πιο πέρα. Ούτε αυτό ήταν τυχαίο. Παρακολουθήσαμε την ακολουθία του Επιταφίου. Φύγαμε, αλλά εγώ ήξερα πια ότι η ψυχή μου, το πνεύμα μου βρήκαν ένα λιμάνι.
Ένα ακόμη όνειρο που επιβεβαίωνε αυτή μου την ανάγκη για καταφύγιο αλλά και το δρόμο προς την κάθαρση ήταν… πάλι με τον πατέρα μου: Ήμουν, σε ένα φούρνο λέει… και υπήρχαν άρτοι πολλοί και πρόσφορα. Τότε εμφανίστηκε ο πατέρας μου και μου είπε. “Ασούλα, να, αυτόν τον άρτο θα πάρεις” και διάλεξα ένα μαζί με ένα πρόσφορο.
Δεν ήξερα ότι την Τρίτη του Πάσχα, την Λαμπροτρίτη όπως λένε, ήταν η γιορτή του Αγίου μας. Για να είμαι ειλικρινής και το όνειρο το είχα ξεχάσει… όμως η επιθυμία να είμαι εκεί στη γιορτή του Αγίου μας με έκανε να ρωτήσω αν υπήρχε αρτοκλασία. Σας πήρα πάλι στο τηλέφωνο και μου εξηγήσατε πότε και τι έπρεπε κάνω. Παρήγγειλα τον άρτο και ένα πρόσφορο. Τα έφερα την Παραμονή της γιορτής του Αγίου μας. Ανήμερα της γιορτής Του έλαβα την Αγία Κοινωνία. Δεν βγήκε μόνο το όνειρο αληθινό αλλά έζησα και το πρώτο θαύμα που μου έκανε ο Άγιος Ραφαήλ…
Οι χρόνιες ημικρανίες σταμάτησαν. Από εκείνη την ημέρα… δεν έχω ξανανιώσει πονοκέφαλο. Αυτόν τον πονοκέφαλο που με έκανε να χάνω την ομορφιά της κάθε μου μέρας. Γιατρός ο Άγιος Ραφαήλ… Της ψυχής μας, της καρδιάς μας, του νου μας αλλά και των ασθενειών που μας ταλαιπωρούν.»
Αγία η ευλογία του.
Άση Χ.

Εκκλησία Online
Γράψε το σχόλιό σουΣχόλια (-2)

Αφήστε μια απάντηση

Comment moderation is enabled. Your comment may take some time to appear.