Κύριε, ο Θεός ημών, ο υπάρχων προ των αιώνων και διαμένων εις τους αιώνας, ο τοσούτον υπερβάλλων τη ευσπλαχνία όσον και τω της δυνάμεως απεριλήπτω. Ο δια τους ανεκδιηγήτους σου οικτιρμούς κλίνας ουρανούς και καταβάς επί την γην και δια την των αμαρτωλών σωτηρίαν ενανθρωπήσας. Ο την ημετέραν αποθανατίσας ήν προσελάβου φύσιν και μετ’ αυτής ανελθών όθεν και κατήλθες, ως αν εξ’ ουρανών υπακούης, ίλεως των εν συντετριμμένη καρδία βοώντων προς Σε.
Αυτός Δέσποτα των απάντων κλίνον το ούς σου και επάκουσον ημών των αναξίων δούλων Σου, των εμφραττομένων το στόμα δια το της συνειδήσεως αυτοκατάκριτον, τολμώντων όμως την δέησιν.
Ίσμεν γαρ αναξίως πολιτευθέντες της σης υπέρ ημών μέχρις ημών απορρήτου κενώσεως και των μεγάλων έργων και λόγων και παθημάτων και της μέχρι άδου συγκαταβάσεως και της υπερδεδοξασμένης επανελεύσεως, αλλ’ οίδαμέν σου και την αήττητον φιλανθρωπίαν και την αδαπάνητον αγαθότητα. Διό και προσρίπτομεν εαυτούς εις το πέλαγος των σων οικτιρμών και ομολογούμεν την δεσποτείαν, ει και των σων αλλοτριούμεθα προσταγμάτων δια το πλήθος των πλημμελημάτων ημών και δεόμεθά σου, μη αποστρέψεις το πρόσωπο σου αφ’ ημών, μηδέ απορρίψεις ημάς από του προσώπου σου, μηδέ παραδώς ημάς τοις καθ’ ημών μαινομένοις.
Επίβλεψον εφ’ ημάς ευσπλάχνω σου όμματι. Έπιδε συμπαθώς επί την ημετέραν ταπείνωσιν και δείξον ανωτέρους των τε ορατών και αοράτων εχθρών και των επικειμένων και προσδοκωμένων δεινών. Ένθες ημίν δύναμιν εξ’ ύψους. Περιτείχισον ημάς τη ση παντοδυνάμω δεξιά, φύλαξον ημάς υπό την σκέπην των πτερύγων σου, κατοχύρωσον τη προς αλλήλους αγάπη και ειρήνην αστασίαστον δώρησαι.
Προ δε πάντων και επί πάσι τον σον φόβον και την σην αγάπην εν ημίν στήριξον, ίνα και εφ’ ημάς δοξασθεί το όνομά σου το άγιον. Ότι μόνω σοι κατελείφθημεν και προς σε μόνον βλέπομεν, και επί συ μόνω πάσας τα ελπίδας έχομεν και σοι την δόξαν αναπέμπομεν συν τω ανάρχω σου Πατρί και τω ζωοποιώ Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.
Αμήν, γενοιτο