Παναγια μου Μηλεσιωτισσα ἐσύ εἶσαι ἡ τιμή ὅσων σέ τιμοῦν καί βραβεῖο τῶν βραβείων καί κορυφή τῶν κορυφῶν, ἡ μόνη θεία δροσιά τοῦ ἐσωτερικοῦ μου καύσωνος, ἡ θεοστάλακτη δροσιά τῆς ξεραμένης μου καρδιᾶς, τῆς μαύρης μου ψυχῆς ἡ φωτεινότατη λαμπάδα.
Ο ὁδηγός τῆς πορείας μου,
ἡ δύναμις τῆς ἀσθενείας μου,
τό ντύσιμο τῆς γυμνότητός μου,
ὁ πλοῦτος τῆς πτωχείας μου,
ἡ θεραπεία τῶν ἀγιάτρευτων πληγῶν,
τό σκούπισμα τῶν δακρύων,
τό σταμάτημα τῶν στεναγμῶν,
ἡ μεταστροφή τῶν συμφορῶν,
ἡ ἐλάφρυνσις τῶν πόνων,
τό λύσιμο τῶν δεσμῶν,
ἡ μόνη ἐλπίδα κατά τῆς πικρίας.
Εἰσάκουσε τίς προσευχές μου,
συμπόνεσε τούς στεναγμούς μου,
ἐλέησέ με μαλακώνοντας ἀπό τά δάκρυά μου,
λυπήσου με ὡς μητέρα τοῦ φιλανθρώπου Θεοῦ,
ρίξε τό βλέμμα σου πάνω μου καί ἠρέμησε τήν τρικυμία μου.
Ἱκανοποίησέ μου τή μεγάλη ἐπιθυμία καί κατάταξέ με μαζί μέ τή σύζυγό μου καί δική σου δούλη, στήν γῆ τῶν πράων,
στίς σκηνές τῶν δικαίων, στό χορό τῶν ἁγίων.
Καί ἀξίωσέ με, ἐσύ πού εἶσαι ἡ προστασία ὅλων,
ἡ χαρά καί ἡ λαμπρή εὐθυμία ὅλων,
νά χαιρόμαστε μέσα σέ αὐτή,
σέ παρακαλῶ,
τή χαρά, τήν πραγματικά ἀνέκφραστη πού προέρχεται ἀπό τό Θεό καί βασιλέα τόν γεννημένο ἀπό σένα,
καί στόν ἄφθαρτό σου νυμφῶνα καί στήν ἀτελείωτη καί ἀπέραντη βασιλεία σου.
Πράγματι,
Δέσποινα, καί δική μου καταφυγή,
ἡ ζωή καί ἡ βοήθειά μου,
τό ὅπλο καί τό καμάρι μου,
ἡ ἐλπίδα καί ἡ δύναμίς μου,
δῶσε μαζί μέ αὐτήν νά ἀπολαύσω τίς ἀνεκδιήγητες καί ἀκατάληπτες δωρεές στήν ἐπουράνιο διαμονή.
Διότι ἔχεις μαζί μέ τήν θέλησι καί τόν τρόπο,
ὡς μητέρα τοῦ Ὑψίστου, καί γι᾽ αὐτό τολμῶ νά τό ζητήσω.
Μή λοιπόν γίνει νά στερηθῶ, πανάχραντε καί κυρία Δέσποινα, αὐτό πού περιμένω,
ἀλλά νά τό πετύχω αὐτό, Θεόνυμφε, πού εἶσαι ὁλονῶν προσδοκία καί ἀναμονή,
ἐσύ πού, μέ τρόπο πού ξεπερνάει τή λογική,
γέννησες τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό,
τόν ἀληθινό Θεό καί Δεσπότη,
στόν ὁποῖο ταιριάζει κάθε δόξα,
τιμή καί προσκύνημα,
μαζί μέ τόν χωρίς ἀρχή Πατέρα του καί τό ζωοποιό Πνεῦμα,
τώρα καί πάντα, καί στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.