Παρακλητικός Κανών τον Άγιο Προφήτη Ηλία τον Θεσβίτην

Κύριε εισάκουσον της προσευχής μου, ενώτισαι την δέησίν μου εν τη αληθεία σου, εισάκουσον μου εν τη δικαιοσύνη σου· και μη εισέλθης εις κρίσιν μετά του δούλου σου, ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιόν σου πας ζων. Ότι κατεδίωξεν ο εχθρός την ψυχήν μου, εταπείνωσεν εις γην την ζωήν μου, εκάθισέ με εν σκοτεινοίς ως νεκρούς αιώνος· και ηκηδίασεν επ’ εμέ το πνεύμά μου, εν εμοί εταράχθη η καρδία μου. Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοις έργοις σου, εν ποιήμασι των χειρών σου εμελέτων. Διεπέτασα προς σε τας χείράς μου η ψυχή μου ως γη άνυδρός σοι. Ταχύ εισάκουσόν μου, Κύριε, εξέλιπε το πνεύμά μου· μη αποστρέψης το πρόσωπόν σου απ’ εμού, και ομοιωθήσομαι τοις καταβαίνουσιν εις λάκκον. Ακουστόν ποίησόν μου το πρωί το έλεός σου, ότι επί σοι ήλπισα· γνώρισόν μοι, Κύριε, οδόν εν η πορεύσομαι, ότι προς σε ήρα την ψυχήν μου· εξελού με εκ των εχθρών μου, Κύριε, προς σε κατέφυγον. Δίδαξόν με του ποιείν το θέλημά σου, ότι συ ει ο Θεός μου· το Πνεύμά σου το αγαθόν οδηγήσει με εν γη ευθεία. Ένεκεν του ονόματός σου, Κύριε, ζήσεις με, εν τη δικαιοσύνη σου εξάξεις εκ θλίψεως την ψυχήν μου· και εν τω ελέει σου εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μου και απολείς πάντας τους θλίβοντας την ψυχήν μου, ότι εγώ δούλός σου ειμι.

Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχος α΄. Εξομολογείσθε τω Κυρίω, ότι αγαθός, ότι εις τον αιώνα το έλεος αυτού.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχος. β΄. Πάντα τα έθνη εκύκλωσάν με και το ονόματι Κυρίου ημυνάμην αυτούς.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχος. γ΄. Παρά Κυρίου εγένετο αύτη και έστι θαυμαστή εν οφθαλμοίς ημών.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.

Και τα τροπάρια·

Ήχος δ΄. Τη Θεοτόκω εκτενώς.
Τον των αρρήτων μυστηρίων επόπτην, και ζηλωτήν Θεού του ζώντος προφήτην, ανευφημούντες κράξωμεν εκ βάθους ψυχής, Ηλία μεγαλώνυμε, ταίς πρεσβείαις σου ρύσαι, εκ των αναγκών ημάς, και παντοίων κινδύνων, μη πάσης άλλης βλάβης και φθοράς, τους προσφυγόντας, θεόπτα, τη σκέπη σου.

Δόξα. Και νυν.

Θεοτοκίον.
Ου σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε, τας δυναστείας Σου λαλείν οι ανάξιοι, ειμή γαρ Συ προίστασο πρεσβεύουσα, τις ημάς ερρύσατο εκ τοσούτων κινδύνων; Τις δε διεφύλαξεν, έως νυν ελευθέρους; Ουκ αποστώμεν Δέσποινα εκ Σου, Σούς γαρ δούλους σώζεις αεί, εκ παντοίων δεινών.

Ο Ψαλμός Ν´(50)

Ελέησόν με, ο Θεός, κατά το μέγα ελεός σου, και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου· επί πλείον πλύνόν με από της ανομίας μου και από της αμαρτίας μου καθάρισόν με. Ότι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω, και η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστι διαπαντός. Σοι μόνω ήμαρτον και το πονηρόν ενώπιόν σου εποίησα, όπως αν δικαιωθής εν τοις λόγοις σου, και νικήσης εν τω κρίνεσθαί σε. Ιδού γαρ εν ανομίαις συνελήφθην, και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου. Ιδού γαρ αλήθειαν ηγάπησας, τα άδηλα και τα κρύφια της σοφίας σου εδήλωσάς μοι. Ραντιείς με υσσώπω, και καθαρισθήσομαι· πλυνείς με, και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ακουτιείς μοι αγαλλίασιν και ευφροσύνην, αγαλλιάσονται οστέα τεταπεινωμένα. Απόστρεψον το πρόσωπόν σου από των αμαρτιών μου και πάσας τας ανομίας μου εξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, ο Θεός, και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου. Μη απορρίψης με από του προσώπου σου και το Πνεύμά σου το Άγιον μη αντανέλης απ’ εμού. Απόδος μοι την αγαλλίασιν του σωτηρίου σου και πνεύματι ηγεμονικώ στήριξόν με. Διδάξω ανόμους τας οδούς σου, και ασεβείς επί σε επιστρέψουσι. Ρύσαί με εξ αιμάτων, ο Θεός ο Θεός της σωτηρίας μου· αγαλλιάσεται η γλώσσά μου την δικαιοσύνην σου. Κύριε τα χείλη μου ανοίξεις, και το στόμα μου αναγγελεί την αίνεσίν σου. Ότι ει ηθέλησας θυσίαν, έδωκα αν· ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσεις. Θυσία τω Θεώ πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει. Αγάθυνον Κύριε, εν τη ευδοκία σου την Σιών, και οικοδομηθήτω τα τείχη Ιερουσαλήμ· τότε ευδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης αναφοράν και ολοκαυτώματα· τότε ανοίσουσιν επί το θυσιαστήριόν σου μόσχους.

Και ο Κανών ου η ακροστιχίς.
Νέμοις μάκαρ μοί θείαν Ηλιού χάριν. Ιωσήφ.

Ωδή α΄. Ήχος πλ. δ΄. Αρματηλάτην Φαραώ.

Νενεκρωμένην την ψυχήν μου ζώωσον, ως τον την χήρας υιόν, και αρεταίς θείαις, μάκαρ καταλάμπρυνον, και προς ζωήν οδήγησον, και της αιωνιζούσης, τρυφής αναδείξον μέτοχον, σου κατατρυφάν εφιέμενον.

Εν τω σε τίκτεσθαι ο σος μεμύηται, γεννήτωρ μέγιστον, ως αληθώς θαύμα, πυρ γαρ σιτιζόμενο, φλογί τε σπαργανούμενον, σε τεθέαται μάκαρ, διό ταίς σαίς παρακλήσεσι, ρύσαι με πυρός αιωνίζοντος.

Μεγαλυνθείς ταίς προς Θεόν σου νεύσεσι, ζηλών εζήλωσας, ως αληθώς μάκαρ, τω Κυρίω πάντοτε, διό με ενδυνάμωσον, ζήλου θείου πλησθέντα, το ένθεον πράττειν βούλημα, ίνα σε γεραίρω σωζόμενος.

Θεοτοκίον.
Ο υπερούσιος Θεός Πανάμωμε, εκ σου σεσάρκωται, και δι’ ημάς ώφθη, καθ’ ημάς ως άνθρωπος, ον εκτενώς ικέτευε, υπέρ πάντας ανθρώπους, ημαρτηκότα με, Πάναγνε, σώσαι και κολάσεως ρύσασθαι.

Ωδή γ΄. Ουρανίας αψίδος.
Ιερείς της αισχύνης, ως δυσμενείς έκτεινας, ένδοξε Προφήτα ζήλω, Θεού πυρπολούμενος, όθεν κραυγάζω σοι, των της αισχύνης με έργων, και διαιωνίζοντος πυρός εξάρπασον.

Σε προβάλλομαι πρέσβυν, προς τον Θεόν μέγιστον, σώζειν με δυνάμενον, πάσης, μάκαρ, κακώσεως, προσεπικάμφθητι, τη ταπεινή μου δεήσει, και μη υπερίδης με παρακαλούντά σε.

Μεγαλύνει Θεός σε, ο παντουργός ένδοξε, πάλαι, Ηλιού, δι’ ορνέου, τρέφων προφήτα σε, ον εκδυσώπησον, της αιωνίου τρυφής με, και φωτός του μέλλοντος ποιήσαι μέτοχον.

Θεοτοκίον.
Αδιόδευτε πύλη, η προς Θεόν φέρουσα, πύλας μετανοίας μοι, Κόρη, άνοιξον δέομαι, αποκαθαίρουσα, αμαρτιών μου τον ρύπον, όμβροις του ελέους σου, Θεοχαρίτωτε.

Ωδή δ΄. Συ μου ισχύς, Κύριε.
Κάμπτει τον σον, ζήλον Θεός πυρακτούμενον, και προς χήραν, πέμπει διατρέφεσθαι, τον γυναικός, πάλαι απειλή, Ηλιού, φυγάδα γεγενημένον, θεσπέσιε, διό σε ικετεύω, την ψυχήν μου πεινώσαν, διαθρέψαι ενθέοις χαρίσμασιν.

Αμαρτιών, νέφη δεινά συγκαλύπτει με, τρικυμίαι, βίου με χειμάζουσι, και επιπνέουσι χαλεπώς, κατά της ψυχής μου, της πονηρίας τα πνεύματα, Προφήτα θεηγόρε, κυβερνήτης γενού μοι, σωτηρίας προς όρμον ιθύνων με.

Ρώσιν ψυχής, ρώσιν παράσχου μοι σώματος, τον τας νόσους, πάντων αφαιρούμενον, εκδυσωπών, μάκαρ Ηλιού, Κύριον της δόξης, και αβλαβώς διατρέχειν με, τα σκάνδαλα του βίου, κατευόδωσον σε γαρ, αγαθόν μου προστάτην προβάλλομαι.

Θεοτοκίον.
Μετά πασών, των ουρανίων Δυνάμεων, μετά πάντων, Δέσποινα πανάμωμε, των προφητών και των αθλητών και των αποστόλων, και των οσίων ικέτευε, τυχείν με σωτηρίας, τον πολλά αμαρτώντα, και ρυσθήναι μελλούσης κολάσεως.

Ωδή ε΄. Ίνα τι με απώσω.
Ομβροτόκους νεφέλας, είργεις πυρακτούμενος ζήλω της πίστεως, αλλά δέομαι σου, Ηλιού, ιεραίς μεσιτείαις σου, την φλογμώ τακείσαν, των ηδονών ψυχήν μου, θείαις επομβρίαις, άρδευσαι και σώσαί με.

Ιερεύς δεδειγμένος, τέθυκας αθώοις σου χερσί, πανόλβιε, των προσοχθισμάτων, ιερείς ενεργούντας τα άτοπα, αλλά δέομαι σου, πάσης ατόπου αμαρτίας, αβλαβή με, προφήτα, συντήρησον.

Θαυμαστούσαι, προφήτα, θείαις επικλήσεσι φλέγων τα θύματα, εκτελέσας πίστει, διά τούτο απαύστως σου δέομαι, τη εμή καρδία, τον ιερόν ανάψαι πόθον, τα υλώδη μου πάθη συμφλέγοντα.

Θεοτοκίον.
Επί σε ώσπερ όμβρος, Λόγος καταβέβηκεν ο υπερούσιος, ον δυσώπει, Κόρη, επομβρίσαι μοι νυν κατανύξεων, καθαράς σταγόνας, αποπλυνούσας πάντα ρύπον, των αμέτρων κακών μου, πανάμωμε.

Ωδή στ΄. Ιλάσθητί μοι.
Ιλάσθητί μοι, Σωτήρ, πολλά σοι αφρόνως πταίσαντι, και της μενούσης εκεί, κολάσεως λύτρωσαι, έχων δυσωπούντά σε, Ηλιού τον μέγαν, και την άχραντον Μητέρα σου.

Αγνείας ως φυτουργός, αγνόν ψυχή με συντήρησον, ως ζηλωτής, Ηλιού, ζήλου θείου πλήρωσον, την εμήν διάνοιαν, όπως της κακίας, τας εφόδους αποκρούσωμαι.

Νηστεύεις βρώσει μία, οδόν τεσσαρακονθήμερον, ανύων θεία ροπή, διό ικετεύω σε, πάσης παραβάσεως, εγκρατεύεσθαί με, θεοφόρε, ενδυνάμωσον.

Θεοτοκίον.
Η πύλη η του Θεού, εισόδους θείας υπάνοιξον, τη ταπεινή μου ψυχή, εν αίς εισελεύσομαι, εξομολογούμενος, και κακών την λύσιν, Θεοτόκε απολήψομαι.

Κατάσβεσον, προφήτα ένδοξε Ηλιού Θεσβίτα, των παθών ημών τους φλογώδεις άνθρακας, ισχύι σης πρεσβείας, θεόφρον.

Επίβλεψον, εν ευμενεία, πανύμνητε Θεοτόκε, επί την εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν, και ίασαι της ψυχής μου το άλγος.

Αίτησις και το Κοντάκιον. Ήχος β΄.
Προφήτα Θεού Ηλιού μεγαλώνυμε, τους πόθω σε αεί ανυμνούντας και γεραίροντας, κινδύνων των εν βίω πολυειδών, νόσων παντοδαπών, και πάσης της εξ εχθρών, προερχομένης θλίψεως, ρύσαι ταίς ενθέρμοις πρεσβείαις σου, και ταίς θείαις μαρμαρυγαίς, τας ψυχάς ημών καταύγασον.

Προκείμενον.
Συ ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ.
Στίχος. Είπεν ο Κύριος τω Κυρίω μου· Κάθου εκ δεξιών μου, έως αν θω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου.

Ευαγγέλιον.
Εκ του κατά Λουκάν
(Κεφ. δ΄ 22-30)
Τω καιρώ εκείνω εθαύμαζον οι όχλοι επί τοις λόγοις της χάριτος, τοις εκπορευομένοις εκ του στόματος του Ιησού, και έλεγον· Ουχ αυτός εστιν ο υιός Ιωσήφ; Και είπε προς αυτούς, Πάντως ερείτε μοι την παραβολήν ταύτην Ιατρέ, θεράπευσον σεαυτόν, όσα ηκούσαμεν γενόμενα εν τη Καπερναούμ, ποίησον και ώδε εν τη πατρίδι σου. Είπε δε, Αμήν λέγω υμίν, ότε ουδείς προφήτης δεκτός εστιν εν τη πατρίδι αυτού. Επ’ αληθείας δε λέγω υμίν. Πολλαί χήραι ήσαν εν ταίς ημέραις Ηλιού εν τω Ισραήλ, ότε εκλείσθη ο ουρανός επί έτη τρία και μήνας εξ, ως εγένετο λιμός μέγας επί πάσαν την γην, και προς ουδεμίαν αυτών επέμφθη Ηλίας, ειμή εις Σάρεπτα της Σιδώνος προς γυναίκα χήραν. Και πολλοί λεπροί ήσαν επί Ελισαίου του προφήτου εν τω Ισραήλ, και ουδείς αυτών εκαθαρίσθη, ειμή Νεεμάν ο Σύρος. Και επλήσθησαν πάντες θυμού εν τη συναγωγή, ακούοντες ταύτα. Και αναστάντες εξέβαλον αυτόν έξω της πόλεως, και ήγαγον αυτόν έως της οφρύος του όρους, εφ’ ου η πόλις αυτών ωκοδόμητο, εις το κατακρημνίσαι αυτόν. Αυτός δε, διελθών διά μέσου αυτών, επορεύετο.

Δόξα.
Ταίς του Σου Προφήτου, πρεσβείαις Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.

Και νυν.
Ταίς της Θεοτόκου, πρεσβείαις Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.

Στίχος. Ελέησόν με, ο Θεός, κατά το μέγα έλεός Σου και κατά το πλήθος των οικτιρμών Σου εξάλειψον το ανόμημά μου.
Προσόμοιον.
Ήχος πλ. β΄. Όλην αποθέμενοι.
Προφήτα θεόσοφε, ο των παθών αυτοκράτωρ, επίγειε Άγγελε, και βροτέ ουράνιε, σου δεόμεθα, ζηλωτά πρόφθασον, και ρύσαι σκανδάλων, και κινδύνων την ζωήν ημών, και πάσης θλίψεως, εχθρών ανομούντων πρεσβείας σου, και πάσαν νόσον δίωξον, και πταισμάτων άφεσιν αίτησαι, Ηλιού θεόπτα, προστάτα των πιστών και ιατρέ, και της του αδου διάσωσον, δεινής κατακρίσεων.

Σώσον ο Θεός τον λαόν σου…

Ωδή ζ΄. Θεού συγκατάβασιν.
Λαόν απολλύμενον, κατοικτειρήσας, ζήλω της πίστεως, επικλήσεσι θείοις, πυρ κατηγάγου φλογίζον, ένδοξε, όσιον θύμα, διό ικετεύω σε, της αιωνίου φλογός, ρύσαι και σώσόν με.

Ιδείν κατηξίωσαι, Θαβώρ εν όρει, Θεού το πρόσωπον, ον δυσώπει, Προφήτα, του παραβλέψαι τας αμαρτίας μου, και εν ημέρα της δίκης, θεάσασθαι, ακαταγνώστω ψυχή, αυτού το πρόσωπον.

Οδόν πορευόμενος, του βίου πλάνας, πολλάς υφίσταμαι, αγαθέ μου προστάτα, κυβέρνησόν με τη προστασία σου, επιστηρίζων γνώμη, σαλευόμενον, και προς σαρκός ηδονάς, Ηλιού νεύοντα.

Θεοτοκίον.
Υμνώ σε Πανύμνητε και μεγαλύνω Θεοχαρίτωτε, την αγνήν σου λοχείαν, βοήθησόν μοι βίου τοις κύμασι, χειμαζομένω, και δίδου κατάνυξιν, τη ταπεινή μου ψυχή, καθαρτικήν μολυσμών.

Ωδή η΄. Επταπλασίως κάμινον.
Χωρητικόν δοχείόν σε, θείου Πνεύματος έγνωμεν, άγγελον εν γη, πυρ ζήλου θείου πνέοντα, δυσσέβειαν τρέποντα, και βασιλείς ελέγχοντα, χρίοντα προφήτας Ηλιού, και αισχύνης συγκόπτοντα μαχαίρα, ιερεί, διά τούτο βοώμέν σοι, μελλούσης ημάς αισχύνης ρύσαι.

Άρμα πυρός σε έλαβεν, από γης πυρακτούμενον, ζήλω, Ηλιού, τω θεικώ, θεόπνευστε, διό ικετεύω σε, των εν τη γη απάντων κακών, των σων αρετών, απικουφίζειν τον νούν μου, τεθρίππω, και προς νύσσαν, ουρανίαν με φθάσει, τον πάντων εκδυσώπει, Θεόν και Βασιλέα.

Ρήματι ζώντι έκλεισας ουρανόν υετίζοντα, ρήματι σου νυν, πνευματικώ διάνοιξον, τας πύλας μοι δέομαι, της μετανοίας, άγιε, πέμπων τη ψυχή μου κατανύξεως όμβρους, και σώσόν με βοώντα, Ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τους αιώνας.

Ισοσθενή ομότιμον, ομοούσιον σύνθρονον, σέβοντες Τριάδα, εν μία θεότητι, Πατέρα δοξάζομεν, Υιόν και Πνεύμα Άγιον, άδυτον αυγήν ομοβασίλειον κράτος, και μέλπομεν συμφώνως, Ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τους αιώνας.

Θεοτοκίον.
Νομοθετών ευσέβειαν, και διδάσκων μετάνοιαν, ο Εμμανουήλ, εκ σου τεχθείς επέφανεν νυν εκδυσώπησον, υπεραγία Δέσποινα, της δικαιοσύνης υπανοίξαί μοι πύλας, και σώσαί με βοώντα, Ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τους αιώνας.

Ωδή θ΄. Εξέστη επί τούτω.
Ιδείν εν λεπτοτάτη αύρα Θεόν, ιδείν δυνατόν κατηξίωσαι, ασκητικαίς, πρότερον το σώμα διαγωγαίς, καταλεπτύνας, ένδοξε, όθεν δυσωπώ σε σαίς προσευχαίς, το πάχος του νοός μου, λεπτύνας μετανοίας, μαρμαρυγαίς θείαις καταύγασον.

Ως πάλαι Ιορδάνην τη μηλωτή, διαρρήξας διέβης, πανόλβιε, ούτω καμού, των αμαρτημάτων των χαλεπών, τας διεκχύσεις ξήρανον, όμβρους επιπέμπων μου τη ψυχή, δακρύων καθ’ εκάστην, Προφήτα θεηγόρε, τρυφής χειμάρρουν προξενούντάς μοι.

Σκανδάλων των εν βίω πολυειδών, ανομούντων εχθρών πάσης θλίψεως, σωματικής, νόσου ψυχικής τε παρεκτροπής, ταίς προσευχαίς σου ρύσαί με, ένδοξε Προφήτα ως αγαθός, προστάτης μου βοώ σοι, και της εν τη γεένη, αιωνιζούσης κατακρίσεως.

Ηρπάγης προς το ύψος, Ελισαιέ, δισσουμένην την χάριν του Πνεύματος, καταλιπών, ένδοξε αιτήσαντι Ηλιού, μεθ’ ου απαύστως αίτησαι, νίκην ουρανόθεν κατά παθών, τοις σε ανευφημούσι, και πόθω την σην μνήμην, περιχαρώς πανηγυρίζουσι.

Θεοτοκίον.
Φωνάς των οικετών σου ως αγαθή, μη παρίδης, πανάμωμε Δέσποινα, αλλ’ εκτενώς, αίτησαι τον πάντων Δημιουργόν, τοις ευσεβέσιν άφεσιν, και την ευρωστίαν την ψυχικήν, δωρήσασθαι Παρθένε, και θείας βασιλείας, την μετουσίαν και λαμπρότητα.

Άξιόν εστιν ως αληθώς, μακαρίζειν σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και παναμώμητον και μητέρα του Θεού ημών. Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ, την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν, την όντως Θεοτόκον σε μεγαλύνομεν.

Και τα παρόντα Μεγαλυνάρια.
Δεύτε τον πυρίπνουν και ζηλωτήν, τον διά τεθρίππου αρπαγέντα από της γης, της Χριστού δευτέρας Πρόδρομον παρουσίας, Ηλίαν τον Θεσβίτην ύμνοις τιμήσωμεν.

Χάριν ιαμάτων παρά Θεού, ειληφώς Ηλία, θεραπεύεις πάθη δεινά, διό τοις εν πίστει σε επικαλουμένοις, θεράπευσον τα πάθη ψυχής και σώματος.

Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς, οι Άγιοι Πάντες, μετά της Θεοτόκου ποιήσατε πρεσβείαν εις το σωθήναι ημάς.

Το Τρισάγιον
Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς. (Τρις).
Δόξα Πατρί, και Υιώ, και αγίω Πνεύματι,
και νυν, και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Παναγία Τριάς, ελέησον ημάς· Κύριε, ιλάσθητι ταίς αμαρτίαις ημών. Δέσποτα, συγχώρησον τας ανομίας ημίν· Άγιε, επίσκεψαι και ίασαι τας ασθενείας ημών, ένεκεν του ονόματός σου.

Κύριε, ελέησον· Κύριε, ελέησον· Κύριε, ελέησον.
Δόξα Πατρί…

Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης. Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον· και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών· και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού.

Ότι σου εστιν η βασιλεία και η δύναμις και η δόξα του Πατρός και του Υιού και
του Αγίου Πνεύματος, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

και τα Τροπάρια ταύτα. Ήχος πλ. β΄.
Ελέησον ημάς, Κύριε, ελέησον ημάς, πάσης γαρ απολογίας απορούντες, ταύτην Σοι την ικεσίαν, ως Δεσπότη, οι αμαρτωλοί προσφέρομεν, ελέησον ημάς.

Δόξα.
Κύριε ελέησον ημάς, επί Σοι γαρ πεποίθαμεν. Μη οργισθής ημίν σφόδρα, μηδέ μνησθής των ανομιών ημών. Αλλ’ επίβλεψον και νυν ως εύσπλαχνος και λύτρωσαι ημάς εκ των εχθρών ημών. Συ γαρ ει Θεός ημών και ημείς λαός Σου, πάντες έργα χειρών Σου και το όνομά Σου επικεκλήμεθα.

Και νυν.
Της ευσπλαγχνίας την πύλην άνοιξον ημίν, ευλογημένη Θεοτόκε, ελπίζοντες εις Σε μη αστοχήσομεν, ρυσθείημεν διά Σου των περιστάσεων, Συ γαρ η σωτηρία του γένους των Χριστιανών.

Και το Απολυτίκιον. Ήχος δ΄. Ταχύ προκατάλαβε.
Ο ένσαρκος άγγελος, των προφητών η κρηπίς, ο δεύτερος Πρόδρομος της παρουσίας Χριστού, Ηλίας ο ένδοξος, άνωθεν καταπέμψας, Ελισαίω την χάριν, νόσους αποδιώκει και λεπρούς καθαρίζει διό και τοις τιμώσιν αυτόν βρύει ιάματα.

Εκτενής και Απόλυσις, μεθ’ ην ψάλλομεν τα εξής·

Ήχος β΄. Ότε εκ του ξύλου σε νεκρόν.
Δεύτε Ορθοδόξων η πληθύς, μέλος εναρμόνιον όντως, ψαλμικώς άσωμεν, και τον χριστοκήρυκα ανευφημήσωμεν, τον ουράνιον άνθρωπον, Ηλίαν τον θείον, και αναβοήσωμεν, προς αυτόν λέγοντες πάντας τους πιστώς σου τελούντας, μνήμην την αγίαν λιταίς σου, ρύσαι εκ παντοίων περιστάσεων.

Δέσποινα πρόσδεξαι, τας δεήσεις των δούλων σου, και λύτρωσαι ημάς, από πάσης ανάγκης και θλίψεως.

Την πάσαν ελπίδα μου, εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην σου.

Δι’ ευχών των Αγίων Πατέρων ημών,
Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς.
Αμήν.