Ένα οδοιπορικό στις δοκιμαζόμενες ελληνικές παροικίες της Οδησσού και της Μαριούπολης, μέσα από πλούσιο φωτογραφικό υλικό, ιστορικά στοιχεία και άγνωστα ντοκουμέντα.
Οι Έλληνες της Οδησσού και της Μαριούπολης αποτελούν από τα πιο σημαντικά και ενδιαφέροντα κομμάτια της διασποράς, του μέχρι σήμερα ζωντανού, παρευξείνιου ελληνικού κόσμου. Η ελληνική διασπορά στις βόρειες παρευξείνιες περιοχές της σημερινής Ουκρανίας έχει τις ρίζες της στους δύο Ρωσοτουρκικούς Πολέμους και στη συμμετοχή των Ελλήνων σε αυτούς. Στον Πρώτο Πόλεμο (1768 – 1774), μέρος του οποίου ήταν τα, λεγόμενα, «Ορλωφικά», και με τη Συνθήκη του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή, οι Ρώσοι πέτυχαν νίκη επεκτείνοντας την επικράτεια τους προς το νότο στα παράλια του Εύξεινου Πόντου (Ασοφική, Κριμαία, Βεσαρραβία – μεγάλο μέρος της σημερινής Μολδαβίας).
Με τον νικηφόρο Δεύτερο Ρωσοτουρκικό Πόλεμο (1787 – 1792) και με τη Συνθήκη του Ιασίου, η Ρωσία πέτυχε, έναντι των Ευρωπαίων ανταγωνιστών της, την ενίσχυση της στον στρατιωτικό τομέα, αλλά και στον οικονομικό καθώς το σιτάρι και το εμπόριο αγροτικών πρώτων υλών κατέστη πηγή πλούτου που ανέδειξε μεγάλες εμπορικές επιχειρήσεις της περιοχής.
Με τους δύο Ρωσοτουρκικούς Πολέμους σημειώθηκε μεγάλη μετακίνηση πληθυσμών από την Ήπειρο, την Πελοπόννησο και τα νησιά του Αιγαίου προς τα νέα εδάφη που προσαρτήθηκαν από την Ρωσία. Ειδικότερα, μετά τα «Ορλωφικά» μεγάλα προσφυγικά κύματα έφτασαν στις ανατολικές ακτές της Κριμαίας, αλλά και στο βορειότερο σημείο της κλειστής Αζοφικής Θάλασσας, στο Ταϊγάνιο. Οι νεοαποκτηθείσες περιοχές αποικίστηκαν, κυρίως, από ορθόδοξο χριστιανικό πληθυσμό ώστε αφενός να ενισχυθεί η, τότε, νότια Ρωσία έναντι των Τούρκων και, αφετέρου, για τον σχηματισμό δυναμικών κοινοτήτων που θα εκμεταλλεύονταν και θα αξιοποιούσαν τον αγροτικό τομέα, Πράγματι, αυτό το πέτυχαν με τον καλύτερο τρόπο οι πολυπληθείς ελληνικοί πληθυσμοί, οι οποίοι συγκροτώντας συμπαγείς παροικίες τις νεοαποκτηθείσες περιοχές αποδείχθηκαν σε πολύτιμο δυναμικό για τη Ρωσία, αλλά και για την Ελλάδα, αφού ήκμασαν οικονομικά στους τομείς του εμπορίου, των επιχειρήσεων, της ναυτιλίας, αλλά και της παιδείας και του πολιτισμού.
Προσθήκη σχολίου