Μητροπολίτης Βεροίας: Μην στερηθούμε το πολυτιμό­τερο αγαθό, την αιώνιο ζωή

Ο Μητροπολίτης κ. Παντελεήμων στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων:

«Μη μείνωμεν έξω του νυμφώ­νος Χριστού».

Ενώπιον της εικόνος του Νυμ­φίου της Εκκλησίας ψάλαμε από­ψε, σύμφωνα με το Τυπικό της Αγί­ας μας Εκκλησίας τον Όρθρο της Μεγάλης Τρίτης, κατά την οποία οι θεοφόροι πατέρες όρισαν να ποι­ούμεθα μνείαν «της των δέκα Παρ­θένων παραβολής». Και το όρισαν για να υπενθυμίζουν σε όλους μας τον κίνδυνο που διατρέχουμε να βρε­θούμε εκτός του νυμφώνος του Κυρίου μας, κίνδυνο που επιση­μαί­νει και ο ιερός υμνογράφος επανα­λαμβάνοντας μάλιστα δύο φορές την έκκληση προς όλους μας «μη μείνωμεν έξω του νυμφώνος Χρι­στού».

Ποιος είναι όμως ο νυμφώνας του Χριστού; Είναι η βασιλεία του, στην οποία αναφέρεται και ο ίδιος ο Κύριός μας στην παραβολή των δέκα παρθένων. Και εάν υπάρχει κάποια βεβαιότητα στη ζωή μας, αυτή είναι ότι όλοι θα βρεθούμε στη θέση των δέκα παρθένων. Θα βρεθούμε να αναμένουμε την κρι­ση του Νυμφίου, εάν θα εισέλ­θου­με στον νυμφώνα του ή όχι.

Παρότι όμως όλοι γνωρίζουμε και πιστεύουμε ότι θα υπάρξει αυτή η κρίση και η απόφαση, παρότι όλοι γνωρίζουμε και πιστεύουμε ότι η ζωή μας δεν τελειώνει στη γη, δεν τελειώνει με τον θάνατο, αλλά υπάρ­χει και συνέχεια, υπάρχει και αιωνιότητα, τις περισσότερες φο­ρες την ξεχνούμε και δεν την υπο­λογίζουμε. Και ενώ φροντίζουμε και μεριμνούμε για κάθε λεπτο­με­ρεια της ζωής μας, ενώ φροντίζου­με να εξασφαλίσουμε στον εαυτό μας ένα άνετο παρόν και μέλλον, ζούμε τη ζωή μας σαν να μην υπάρ­χει τίποτε μετά από αυτήν, σαν οι επιλογές μας να μην έχουν καμία συνέπεια και όλα να τελειώνουν εδώ στη γη.

Αλλά και όταν δεν το ξεχνούμε, πολλές φορές καθησυχάζουμε τον εαυτό μας ότι κάνουμε αρκετά και για το αιώνιο μέλλον μας, εφόσον πιστεύουμε στον Χριστό και φρο­ντίζουμε να εκπληρώνουμε τα τυ­πικά εκκλησιαστικά μας καθήκο­ντα.

Όμως δεν αρκούν αυτά, όπως μας υπενθυμίζει η παραβολή των δέκα παρθένων, από τις οποίες μόνο οι πέντε αξιώθηκαν να εισέλθουν στον νυμφώνα του Χριστού, ενώ οι άλλες πέντε έμειναν έξω. Έμειναν έξω, όχι γιατί δεν ενδιαφερόταν να μπούν, όχι γιατί δεν είχαν τηρήσει την παρ­θενία, αλλά γιατί δεν είχαν φροντίσει να κάνουν ο,τι ήταν απα­ραίτητο, για να λάβουν μία θέση στον νυμφώνα του Κυρίου. Δεν είχαν μαζί τους, μας λέει ο Χρι­στος στην παραβολή, το απαραί­τητο λάδι, για να κρατήσουν αναμ­μένες τις λαμπάδες τους, και έτσι, όταν εμφανίσθηκε ο Νυμφίος, αυ­τες βρέθηκαν με σβυστές λαμπάδες και έτρεξαν εκείνη την ώρα να προ­μηθευθούν λάδι.

Δεν ήταν όμως πλέον κατάλληλη η ώρα και όταν επέστρεψαν, βρη­καν κλειστή τη θύρα και έμειναν έξω του γάμου.

Τι έλειπε, λοιπόν, από τις πέντε παρθένους και έμειναν εκτός του νυμφώνος; Έλειπαν, ερμηνεύουν οι πατέρες, τα έργα της πίστεως και της αγάπης. Διότι δεν αρκεί η πίστη, χρειάζονται και έργα. Xρειάζονται και πράξεις που θα αποδεικνύουν ότι η πίστη μας δεν είναι νεκρή, δεν είναι θεωρητική, δεν είναι μία πίστη με την οποία δεν συμβαδίζει η ζωή μας, διότι αυτή η πίστη δεν ωφελεί τον άνθρωπο που την έχει, του είναι άχρηστη.

Έλειπε όμως και κάτι ακόμη από τις πέντε μωρές παρθένους που έμειναν εκτός του νυμφώνος. Έλειπε ο ζήλος και η διάθεση για πνευματική εργασία. Επαναπαύ­θη­­καν σε όσα είχαν και πίστευσαν ότι αρκούν. Όμως ο Χριστός δεν μας θέλει ραθύμους, δεν μας θέλει αδρανείς, διότι η ραθυμία και η αδράνεια, είναι επικίνδυνες, αφε­νος γιατί όταν ραθυμούμε και δεν βρισκόμεθα σε εγρήγορση μπορού­με να πέσουμε εύκολα στις παγίδες του πονηρού και να χάσουμε και ο,τι είχαμε τυχόν κερδίσει, και αφε­­τέρου διότι η πνευματική ζωή ει­ναι ένας διαρκής αγώνας. Δεν μπορούμε να επαναπαυόμεθα, αλ­λα πρέπει να αγωνιζόμεθα για να προχωρούμε και να προοδεύ­ου­με, πλησιάζοντας τον Θεό.

Αυτό μας υπενθυμίζει και η πα­ρα­βολή των ταλάντων, στην οποία αναφέρθηκαν απόψε οι ύμνοι της Εκκλησίας μας. Ο Θεός μας έδωσε τάλαντα, μας έδωσε χαρίσματα και περιμένει από εμάς να τα καλλιερ­γη­σουμε ανάλογα με τις δυνάμεις μας. Είναι χρέος μας να τα καλ­λιερ­γήσουμε όσο μπορούμε περισ­σότερο, για να τα προσφέρουμε στον Θεό κατά την ημέρα της κρι­σεως, και όχι να τα θάψουμε στη γη, όπως έκανε ο ένας δούλος, ή όπως έκαναν, κατά μία έννοια, και οι πέντε μωρές παρθένοι.

Γι᾽ αυτό ας ακούσουμε την εκ­κλη­ση του ιερού υμνογράφου και ας μην επαναπαυόμεθα και ας μην ρα­θυμούμε, αλλά ας έχουμε πάντοτε κατά νού ότι οφείλουμε να εργα­ζο­μεθα και να αγωνιζόμεθα, για να μην παρασυρθούμε από τη βεβαιό­τητα, την οποία πολλές φορές μας υποβάλλει και ο διάβολος, και μείνουμε τελικά «έξω του νυμ­φω­νος» και στερηθούμε το πολυτιμό­τερο αγαθό, την αιώνιο ζωή, για την οποία θυσιάσθηκε και μας χα­ρισε ο Χριστός.