Την Κυριακή της Τυρινής, γνωστή ως «Τρανή Αποκριά», κορυφώνονται οι γιορταστικές εκδηλώσεις, η ευθυμία, οι οικογενειακές και συλλογικές διασκεδάσεις. Σε πολλές περιοχές όταν νυχτώσει ανάβουν φωτιές (φανοί, κλαδαριές, μπουμπούνες, καψαλιές). Συγκεντρώνονται το βράδυ στο σπίτι του γηραιότερου της οικογένειας για να γλεντήσουν και να συγχωρεθούν, γιατί αρχίζει η Μεγάλη Τεσσαρακοστή (Σαρακοστή), μακρά περίοδος νηστείας και προετοιμασίας για το Πάσχα. Τρώνε πίτες και τυροκομικά είδη, καθώς και χειροποίητα μακαρόνια. Παίζουν όλοι μαζί το «χάσκα» με αβγό ή χαλβά.
Η μητέρα παίρνει ένα αβγό βρασμένο σφιχτό, το καθαρίζει και το δένει με ένα νήμα. Το νήμα αυτό το στερεώνει στην άκρη ενός ξύλου μήκους ενός μέτρου περίπου, συνήθως τον πλάστη με τον οποίο έκαναν τα φύλλα για τις πίτες. Μόλις τελειώσει το τραπέζι της Τυρινής παίρνει το ξύλο με το αιωρούμενο αβγό και το περιφέρει μπροστά στο στόμα όλων ως εκκρεμές και όποιος το πιάσει είναι ο νικητής. Εύχονται «με αβγό το κλείνω, με αβγό να το ανοίξω», εννοείται το Πάσχα με το κόκκινο αβγό. Αλλού, αντί για αβγό χρησιμοποιούν χαλβά.
Στην Αιτωλοακαρνανία και συγκεκριμένα στην Ποταμούλα, το έθιμο αναβιώνει μέχρι τις μέρες μας. Την Κυριακή της Τυρινής οι οικογένειες μαζεύονται γύρω από το τζάκι όπου γίνεται το ψήσιμο των αυγών.
Σύμφωνα με το έθιμο, με τα αυγά τελείωναν οι Αποκριές και με αυγά άρχιζε το Πάσχα, οπότε οι οικογένειες με τα αυγά στη χόβολη την Κυριακή της Τυρινής θέλουν να καλωσορίσουν την Σαρακοστή και τον ερχομό του Πάσχα.
Έτσι, κάθε χρόνο, οι οικογένειες μαζεύονται γύρω από το τζάκι και τοποθετούν στη χόβολη ένα αυγό για κάθε μέλος της οικογένειας. Τραβούσαν με τη μάσια αρκετή στάχτη ανακατεμένη με λίγα κάρβουνα κι έβαζαν ένα-ένα τ΄αυγά στη σειρά για όλα τα μέλη της οικογένειας για να ψηθούν και περιµένουν να δουν ποιανού το αυγό θα «ιδρώσει» πρώτο. Όποιου το αυγό «ίδρωνε» λέγανε ότι είναι «δουλευταράς» ενώ εκείνου που «έσκαγε» σήμαινε ότι «σκάσανε οι εχθροί του από το κακό τους».
Το αυγό είχε το συμβολισμό του. Ήταν το τελευταίο αρτύσιμο έδεσμα που σφράγιζε τη νηστεία, την οποία θα αποσφράγιζε το κόκκινο αυγό της Λαμπρής.
Το ίδιο έθιμο θυμούνται οι κάτοικοι και στην Βάχλια Γορτυνίας και στα χωριά των Καλαβρύτων.
