ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΗΠΕΙΡΟΥ: Επισκευάζεται η εκκλησία της Παναγίας μέσα στο φαράγγι του Βίκου. Του π. Ηλία Μάκου. Ένας μικρός ναός στο πανέμορφο, όλες τις εποχές του χρόνου, φαράγγι του Βίκου, σ' ένα πλάτωμα στις όχθες του Βοϊδομάτη, θα επισκευαστεί, καθώς η Περιφέρεια Ηπείρου διέθεσε 80.000 ευρώ για το σκοπό αυτό.
Πρόκειται για το ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ένα θρησκευτικό μνημείο μέσα στη φύση, που θα αναζωογονηθεί και θα ανορθωθεί από τη φθορά του χρόνου.
Όποιος βρεθεί ευλαβικός προσκυνητής σ’ αυτό το προσκύνημα, μια θεία μυσταγωγία αγγίζει τις χορδές της άρπας της καρδιάς του.
Και μια μελωδία ξεχύνεται στο εσωτερικό του.
Διάφοροι τοπικοί ιστοριογράφοι το αναφέρουν και ως Μοναστήρι, ωστόσο σήμερα σώζεται μόνο το καθολικό.
Σύμφωνα με την κτητορική επιγραφή, την οποία δεν συναντά κανείς ως συνήθως στον κυρίως ναό, αλλά στο Ιερό Βήμα (μεταξύ της Πρόθεσης και της Αγίας Τράπεζας), η ανέγερση της εκκλησίας τοποθετείται το 1738.
Και το 1773 η αγιογράφηση από το Σουδενιώτη αγιογράφο ιερέα Ιωάννη και τους γιους του, που ακολουθούν τις «λαϊκές» πτυχές ζωγραφικής, που κυριαρχούσαν την εποχή εκείνη στην Ήπειρο.
Υπάρχουν τρεις ζώνες εικονογράφησης: Στην πρώτη απεικονίζονται σκηνές από το Χριστολογικό κύκλο, στη δεύτερη ο άγιοι σε μετάλλια (όχι ολόκληρο το σώμα τους) και στην τρίτη άγιοι ολόσωμοι.
Το ξυλόγλυπτο τέμπλο, εξαιρετικής κατασκευής, δημιουργήθηκε το 1761 (υπάρχει σχετική επιγραφή).
Να σημειωθεί ότι διασώθηκε μία φορητή εικόνα του Χριστού Παντοκράτορα, εικονογραφημένη, όπως αναφέρεται στην επιγραφή το 1694.
Δεν χρειάζεται να αναρωτηθεί κανείς μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον, φυσικό και εκκλησιαστικό, ποιος είναι ο σωστότερος δρόμος της ζωής.
Η απάντηση αναπηδάει από μόνη της. Να μην χάσουμε την Αληθινή Ζωή, την Όντως Ζωή.
Η στοργική φύση τριγύρω οργιάζει… Δεν μπορεί, όμως να ξεσπάζει την πορεία προς τον ουρανό, που αποκαλύπτει το ταπεινό εκκλησάκι.
Το καθάριο φως της ημέρας , όπως χύνεται άφθονο πάνω στο ναό, χαράζει το πνεύμα μας.
Από τον ιερό χώρο έρχεται ο καθαρμός, να μας ετοιμάσει για να αντικρίσουμε τα αιώνια.
Έτσι νιώθουμε το νόημα της παρουσίας μας στον κόσμο, με τα βήματα να δρασκελίζουν στη γη και την ψυχή μας να φτερουργίζει ψηλά.
Επειδή ξέρουμε ποιος είναι ο κόσμος και ξέρουμε ποιοι είμαστε οι άνθρωποι του κόσμου και ξέρουμε πως είναι τα γήινα πράγματα, ας προσέχουμε να μη χτίζουμε τη «φωλιά» μας σε αναιμικά κλαδιά, γιατί θα φυσήξει δυνατά και θα κοπούν και τότε θα καταλάβουμε πως δεν είχαμε τίποτα.
