Αποκαθίσταται ερειπωμένο τμήμα της Μονής της Παναγίας της Ραϊδιώτισσας. Του π. Ηλία Μάκου. Προχωρά η αποκατάσταση της ερειπωμένης πτέρυγας της Μονής Παναγίας Ραϊδιώτισσας Βροσίνας, προϋπολογισμού 170.000 €, καθώς ορίστηκε ανάδοχος για την υλοποίηση του έργου.
Ήδη με ευρωπαϊκά κονδύλια συντηρήθηκε το καθολικό και ανακατασκευάστηκαν κελιά.
Το παλαιό μοναστήρι της Παναγίας της Ραϊδιώτισσας στη Βροσίνα Ιωαννίνων (εκκλησιαστικά ανήκει στη Μητρόπολη Παραμυθιάς), είναι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου.
Άντεξε στο χρόνο, σ’ ένα πραγματικά άγριο τοπίο και στέκει όρθιο πάνω στ’ απότομα βράχια της αριστερής μεριάς του Ζαλογγίτικου παραποτάμου του Καλαμά, σφηνωμένο στα ραϊδιά.
Χτίστηκε το 1628, ήταν σε μεγάλη ακμή επί της τουρκοκρατίας, με πολλά κελιά χτισμένα στο χείλος του απόκρημνου φαραγγιού. Είχε λείψανα αγίων, τα οποία σήμερα φυλάσσονται στην κεντρική εκκλησία του χωριού, κτίσμα και αυτή του 1607.
Η πίστη, η ιστορία, η ψυχή και η φύση, κλώθονται σε μια μαγική ενότητα.
Αφιερωμένο στην κοίμηση της Θεοτόκου, άντεξε στο χρόνο σ’ ένα πραγματικά άγριο τοπίο και στέκει όρθιο πάνω στ’ απότομα βράχια της αριστερής μεριάς του Ζαλογγίτικου παραποτάμου του Καλαμά, σφηνωμένο στα ραϊδιά.
Μέσα στην ερημιά της μονής της Παναγίας της Ραϊδιώτισσας, σεμνοί προσκυνητές, παρακαλούμε την εύσπλαχνη Παναγία να σταθεί της σωτηρίας μας το προοίμιο.
Να μας σηκώσει από την κοπριά της ψυχικής δουλείας. Να μας «περάσει» από τα δεσμά στο σκήπτρο, από την εσωτερική αιχμαλωσία στην εσωτερική ελευθερία.
Και αν οι ικεσίες μας δεν φτάνουν, ας την παρακινήσουμε με τα πικρά δάκρυα, που κυλούν από τα μάτια μας.
Οι εποχές, που διάβηκαν για τον θρησκευτικό αυτό μνημείο, δεν τις σφράγισε η λέξη “τέλος”.
Μέσα στην ερημιά της Παναγίας της Ραϊδιώτισσας, ας σταματήσουμε λίγο την πολύβουη και πολυδάπανη κίνησή μας μέσα στην αδιάκοπη φλυαρία των γεγονότων.
Και ας σταθούμε μόνοι κάτω απ’ τον ουρανό . Να τον ιδούμε χωρίς βιασύνη. Να μιλήσουμε με την ψυχή μας στη συντροφιά του. Να ακούσουμε τη σιωπηλή φωνή του. Αναζητώντας πέρα από τη γη το νόημα του αγώνα μας.
Να μας σηκώσει από την κοπριά της ψυχικής δουλείας. Να μας “περάσει” από τα δεσμά στο σκήπτρο, από την εσωτερική αιχμαλωσία στην εσωτερική ελευθερία.
Η καρδιά αναζητά την κάθαρση, γι’ αυτό το επιφώνημα της απελπισίας γίνεται και επίκληση του πόθου της ζωής. Πλέον πάνω από το μοναστήρι φτερουγίζουν καινούριοι οραματισμοί.
Και αν οι ικεσίες μας δεν φτάνουν, ας την παρακινήσουμε με τα πικρά δάκρυα, που κυλούν από τα μάτια μας.
Διαβάστε επίσης και δείτε εικόνες από την άγνωστη Παναγία η Ραϊδιώτισσα το μοναστήρι του 1628.