«Η μισθοδοσία των κληρικών». Του π. Ηλία Μάκου. Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος απέστειλε στους ιερείς ένα πολύ κατατοπιστικό και πλήρως ενημερωτικό τεύχος, γραμμένο σε πέντε γλώσσες ( ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά ), με τίτλο: «Η μισθοδοσία των κληρικών, Σχόλιο στον Νόμο 4957/2022».
Σ’ αυτό περιλαμβάνεται χαρακτηριστικό και ουσιώδες απόσπασμα από την εισήγηση του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου στην Ιερά Σύνοδο, με αφορμή τη νομοθετική ρύθμιση των οργανικών θέσεων των διορισμένων κληρικών και της επικαιροποίησης του καθεστώτος της μισθοδοσίας τους.
Και τεκμηριωμένα παρουσιάζεται, με ιστορικές αποδείξεις, η υποχρέωση του κράτους να μισθοδοτεί τους κληρικούς ως εκπλήρωση της παραχώρησης της περιουσίας της σ’ αυτό, αλλά και λόγω της αποδεδειγμένης εθνικής προσφοράς του κλήρου, με εκατόμβη νεκρών ιερέων στους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες.
Παρατίθενται καίριας σημασίας στοιχεία σχετικά με το ζήτημα από την Γ΄ Εθνική Συνέλευση στην Ερμιόνη στις 4 Μαρτίου 1827, από την Δ΄ Εθνοσυνέλευση στο Άργος στις 11 Ιουλίου 1829, και από την περίοδο της βασιλείας του Όθωνα.
Σαν παράρτημα υπάρχει φωτογραφική «Μαρτυρία Αγάπης και Αλληλεγγύης». Ειδικότερα εικονίζονται μερικές από τις πολλές και ολοκληρωμένες και αξιέπαινες φιλανθρωπικές δομές και δράσεις της Εκκλησίας της Ελλάδας, που παρέχουν βοήθεια και ανακούφιση σε διάφορες κοινωνικές ομάδες (Κέντρο Γεροντολογίας και Προνοιακής Υποστηρίξεως και Κέντρο Γεροντολογίας στο Δήλεσι, συσσίτια για απόρους στην Αθήνα, Στέγη Υποστηριζόμενης Διαβίωσης στη Γλυφάδα, Καρέλλειο Πρότυπο Κέντρο στο Χαλάνδρι, Ίδρυμα Περιθάλψεως Ατόμων με Νοητική Υστέρηση στην Αθήνα, Ίδρυμα Περιθάλψεως ατόμων «Βασιλική Τζέρμπη» στην Αθήνα, Παιδικός Σταθμός στο Δήλεσι, Κατασκηνώσεις στον Αυλώνα, Ίδρυμα Χρονίως Πασχόντων στη Σπάρτη, Φοιτητικό Οικοτροφείο της Αποστολικής Διακονίοας στην Αγία Βαρβάρα κ.λπ.).
Και μέσα από αυτές τις δομές και δράσεις αποδεικνύεται ότι προσφέρει μεγάλων διαστάσεων (ποιοτικά και ποσοτικά) έργο, το οποίο μπορεί να αυξηθεί ακόμη περισσότερο, αν λυθεί και το θέμα της εκκλησιαστικής περιουσίας, από την οποία έχει διασωθεί μόνο το 4%.
Στις 85 σελίδες αυτού του τεύχους βρίσκει κανείς σημαντικά μηνύματα. Πρώτον ότι οι κληρικοί δεν είναι «βολεμένοι» δημόσιοι υπάλληλοι, σύμφωνα με την αντίληψη κάποιων, που πληρώνονται σπάταλα, αλλά αμείβονται σαν αντάλλαγμα από τη μεγάλη εκκλησιαστική περιουσία, που παραχωρήθηκε στο Έθνος και το στήριξε σε δύσκολους καιρούς.
Δεύτερον, ότι η διοικούσα Εκκλησία δεν αφήνει απροστάτευτους του κληρικούς της, αλλά συνεχώς επιδιώκει την αναβάθμισή τους σε όλα τα επίπεδα, όμως και αυτοί οφείλουν να ανταποκρίνονται με ευσυνειδησία στην αποστολή τους.
Τρίτον, και το κυριότερο, η Εκκλησία δεν απουσιάζει από τα κοινωνικά προβλήματα και δεν περιορίζεται «στις λειτουργίες», όπως κάποιοι περιφρονητικά λένε, αλλά ενεργά στέκεται δίπλα στο λαό και υπερασπίζεται τα δικαιώματά του.
Και δίνει θετικό στίγμα του ζωντανού παρόντος της στις ανησυχίες των ανθρώπων.
Στις ημέρες μας οι κληρικοί οφείλουν, κατά το παράδειγμα των πατέρων, που δεν αδιαφορούσαν για το τι συνέβαινε γύρω τους, να είναι παρόντες στα ζητήματα και όχι αποκομμένοι από αυτά. Κινητοποιημένοι και όχι ναρκωμένοι…
Κύριο χαρακτηριστικό, αλλά και στόχος μιας σύγχρονης ποιμαντικής είναι η συνειδητοποίηση των αναγκών του λαού και η στήριξή του, μέσα από τη βιωματική εμπειρία, την ανάλυση των συνθηκών και την ενεργοποίηση.
Έτσι ο ιερέας δεν μένει ατσαλάκωτος, αλλά έρχεται σε άμεση επαφή με τα προβλήματα των συνανθρώπων, αλλά και τον αντίκτυπο, που αυτά έχουν.
Δεν στέκεται αδιάφορος απέναντι σ’ αυτά, αλλά τον αγγίζουν βαθύτατα και τον οδηγούν σε μετοχή, συμμετοχή και δράση.
Αυτό δεν είναι εκκοσμίκευση του ρόλου της Εκκλησίας, αυτό είναι όρος και υποχρέωση της λεπτής και δύσκολης και ευαίσθητης και σωστικής αποστολής της.
Μέσα από την πράξη της Εκκλησίας, μέσα από τη μαχόμενη ποιμαντική, νιώθουν οι άνθρωποι το ενδιαφέρον και την προσφορά και την αξία της Εκκλησίας, που δεν είναι σε απόσταση από αυτούς, που δεν δημιουργεί χάσμα από αυτούς, αλλά είναι η Εκκλησία αυτοί οι ίδιοι.
Σκοπός της Εκκλησίας δεν μπορεί να είναι άλλος, παρά να αγκαλιάσει τους ανθρώπους και οτιδήποτε τους απασχολεί, όχι μόνο με τη φωνή της, αλλά με την παρουσία της και την… καρδιά της.
Όταν η Εκκλησία αναζητά τους ανθρώπους και προστρέχει κοντά στον κόσμο, τότε και οι άνθρωποι αναζητούν και προστρέχουν κοντά στην Εκκλησία.
