«Ποτήριον σωτηρίου λήψομαι και το όνομα Κυρίου επικαλέσομαι». Τα λόγια πού ψάλλει ο Ιερέας είναι ο 4 στίχος από τον 115ο Ψαλμό.
Εκεί ο Ψαλμωδός δηλώνει πώς για όλα τα αγαθά, για την προστασία και τη σωτηρία πού του χάρισε ο Κύριος «δεν του απομένει τίποτε άλλο παρά να προσφέρει σ᾿ αυτόν θυσία για όλα αυτά, να λάβει το ποτήριον της ευχαριστίας και γεμάτος ευγνωμοσύνη να επικαλεσθεί το όνομα του Κυρίου».
Στην Καινή Διαθήκη όμως το «ποτήριον σωτηρίου» έχει άλλη διάσταση είναι αυτή η ίδια η σταυρική θυσία του Κυρίου, από την οποία πηγάζει η δική μας λύτρωση και σωτηρία.
Ειδικότερα, στην περίπτωση των νεονύμφων η μετάληψη από το κοινό ποτήρι αποτελεί και έκφραση ευχαριστίας βέβαια για το ευχάριστο γεγονός του γάμου, αλλά και εφόδιο για τον έγγαμο βίο, για ανεπίληπτη πορεία, για καλλιέργεια πνεύματος κατανόησης, ανοχής, αγάπης και θυσίας εφόδιο για τις δυσκολίες πού θα αντιμετωπίσει η συμβίωση του ανδρόγυνου εφόδιο για τον αγώνα των νεονύμφων προς τήρηση των εντολών του Θεού, προς άσκηση της αρετής με στόχο την τελειότητα.
Επειδή το πρώτο θαύμα του Χριστού στην Κανά της Γαλιλαίας ήταν η μεταστοιχείωση του νερού σε κρασί, ο Ιερέας κατά τη διάρκεια της τελετής του γάμου προσκομίζει και προσφέρει στους νεονύμφους «προς πόσιν» ποτήρι γεμάτο κρασί.
Αυτό εμείς το λέμε «κοινόν ποτήριον», διότι υποτυπώνει την κοινότητα του βίου των νεονύμφων.
Η σημασία όμως του κοινού ποτηρίου δεν είναι μόνο μεταφορική, αλλά και λειτουργική.
Στην παλαιοχριστιανική εποχή οι νεόνυμφοι κοινωνούσαν κανονικά «των αχράντων Μυστηρίων», τελώντας τούς γάμους τους μέσα στη θεία Λειτουργία. Κατά την ύστερη Βυζαντινή Εποχή (ιβ΄ αι.), τελούνταν και Ακολουθίες Γάμου πού δεν εμπεριείχαν τη θεία Μετάληψη, αλλά απλά το αυτό κοινό ποτήριο οίνου.
Στην μετεξέλιξη αυτή συνέβαλαν πολλοί λόγοι (έκρυθμες εθνικοθρησκευτικές περιστάσεις, ιερολογία του γάμου σε οικίες, κ.ά.).
Το κοινό ποτήριο στα πλαίσια της ιερολογίας του γάμου προσθέτει την ουσιαστική συμβολή του στο ευλογημένο Μυστήριο του γάμου.
