Οικονόμησε ο Κύριος και τρεις άνθρωποι αναστήθηκαν, ενώ είχαν πεθάνει και έναν απ’ αυτόν, που έκλαιγε απαρηγόρητα, τον πλησίασα και τον ρώτησα, τον λόγο που οδυρόταν.
Αν και αρχικά μου αρνήθηκε να απαντήσει, τελικά επειδή τον όρκισα στο όνομα του Θεού, για την ωφέλεια των παρισταμένων, μου είπε τα εξής:
Εάν συγκρίνεις όλες τις θλίψεις και όλες τις τιμωρίες, που μπορεί να πάθει κάποιος σε τούτο τον κόσμο, με το μικρότερο και πιο ανώδυνο μαρτύριο της κόλασης, θα σου φανούν αυτά ηδονές και παραμύθια.
Πίστεψέ με, ότι δεν υπάρχει κανείς, που θα δοκίμαζε την δριμύτητα εκείνων των κολάσεων και δεν θα θεωρούσε καλύτερο, να τιμωρείται ισοβίως στην επίγεια ζωή του, παρά να κάνει μια μέρα στην κόλαση.
Μην απορείς λοιπόν που κλαίω, αλλά μάλλον να φρίττεις και να απορείς, γιατί ενώ οι άνθρωποι ξέρουν πως τους περιμένουν τέτοιες κολάσεις, δεν φροντίζουν καθόλου γι’ αυτό, ούτε μεριμνούν να εξαλείψουν τις αμαρτίες τους.
