π. Σπυρίδων Σκουτής: Στην παραβολή του Ασώτου, με συγκλονίζουν δύο στοιχεία.
π. Σπυρίδων Σκουτής: Στην παραβολή του Ασώτου, με συγκλονίζουν δύο στοιχεία.
Η ««παράλογη»» για το ηθικοπλαστικό μυαλουδάκι μας αγάπη του Πατέρα. Μια αγάπη που δεν μπορούμε να την καταλάβουμε και δεν ξέρω αν θα την καταλάβουμε ποτέ τελικά. Μια αγκαλιά απροϋπόθετη που χωράει τους πάντες και τα πάντα.
Όχι για να δικαιώσει κάποιον, αλλά για να τον μεταμορφώσει, διότι ξέρει ο Πατέρας ότι ο γιος του δεν είναι η αμαρτία του. Η μετάνοια είναι ένα χάρισμα, ένα μυστήριο, ένα συγκλονιστικό ερωτικό γεγονός.
Φυσικά την καλλιεργούμε, αλλά είναι κάτι παραπάνω από επιφανειακές ηθικές τοποθετήσεις ευσέβειας ή κάποιες εξωτερικές αλλαγές σε συμπεριφορές και συναισθήματα. Μια εσωτερική αλλαγή της πυξίδας, που κάνει η χάρις του Θεού με τη δική μας συνέργεια. Στην Εκκλησία το να δεις τα πράγματα αλλιώς δεν είναι απλό πράγμα.
Από την άλλη έχουμε την τραγωδία του έτερου γιου. Να είσαι μέσα στην αγκαλιά του πατέρα και να μην έχεις καταλάβει τίποτα. Να είσαι στο τραπέζι μαζί του καθημερινά και τελικά να νιώθεις ξένο σώμα. Γιατί έτσι;
Διότι είχε τοποθετήσει τον εαυτό του υπαρξιακά σε άλλη κατάσταση. Σε κατάσταση συναλλαγής και δικαίωσης. Στη φράση: « Ἡ ἀγάπη οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς» ο έτερος υιός αφαίρεσε το «ου». Κατέβασε την αγάπη στο υπόγειο των συναλλαγών γι΄ αυτό και η επίθεση στον μετανοούντα αδερφό, διότι τον είδε σύμφωνα με τα δικά του δεδομένα της συναλλαγματικής αγάπης.
Μια μορφή Φαρισαίου και Ιούδα στο «μίξερ». Αυτό συμβαίνει όταν γενικά βλέπεις την αγάπη με κουτάκια, αριθμούς, νόμους και τυπικότητες. Όταν βάλεις την αγάπη στον νομικισμό, στην ουσία μετατρέπεις έναν άγγελο σε δαίμονα.
Μην νομίζουμε λοιπόν ότι είμαστε κάποιοι επειδή κοινωνάμε , εξομολογούμαστε και νηστεύουμε. Το θέμα είναι η αίσθηση της αμαρτωλότητας και της αναξιότητάς μας στην αγκαλιά του ελέους του Θεού. Όλο αυτό θέλει δουλειά, καρδιά, αυτογνωσία και αγώνα.
Ας φτιάξουμε μια εικόνα στο σήμερα: Ο πατέρας είναι ο εξομολόγος της ενορίας και έρχεται ένα νέο παιδί διαλυμένο από την άστατη ζωή του να βρει λύτρωση στην αγκαλιά του Χριστού και της Εκκλησίας. Ο Ιερέας-εξομολόγος αγκαλιάζει πνευματικά το παιδί και του λέει να κοινωνήσει ενώ «ο άνθρωπος της Εκκλησίας» κατηγορεί τον παπά για καταπάτηση των Ιερών κανόνων ως φιλελεύθερο και προοδευτικό.
Τα συμπεράσματα δικά σας….
Ας προσπαθούμε να επιστρέψουμε ως άσωτοι υιοί στην αγκαλιά του πατέρα και να μην καταντήσουμε σαν τον έτερο υιό…
Άντε και επέστρεψες, να δούμε πως θα παραμείνεις . . .
Θέλει δουλειά και αγώνα
