Μέχρι πότε θα έχουμε «ασυλία»;

Εμβαθύνοντας όμως έστω και λίγο στην ουσία των λεγομένων και αν αναλογιστείς ότι αυτά ειπώθηκαν προς ένα εκκλησίασμα και ένα λαό μη εχόντων πλέον ώτα ακούειν (λόγοις μεν «Ελλήνων», έργοις δε – στη συντριπτική τους πλειονότητα – αφελληνισμένων πιά, εκμαυλισμένων και ακατήχητων μαζών), δεν γίνεται να μη σε καταλαμβάνει θλίψη και οδύνη.

Προσωπικά μάλιστα μου ήρθαν στο μυαλό κάποια πολύ χαρακτηριστικά αγιογραφικά χωρία. Εν πρώτοις, θυμήθηκα την προτροπή του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου προς τους Φαρισαίους: «ποιήσατε καρπόν άξιον της μετανοίας, και μη δόξητε λέγειν εν εαυτοίς, πατέρα έχομεν τον Αβραάμ· λέγω γαρ υμίν ότι δύναται ο Θεός εκ των λίθων τούτων εγείραι τέκνα τω Αβραάμ» (Ματθ. 3, 8-9).

Όπερ μεθερμηνευόμενον θα μπορούσε και να αποδοθεί σε ελεύθερη απόδοση για εμάς σήμερα ως εξής: μην επαναπαύεστε λέγοντας ότι είστε Έλληνες, κάτοικοι δηλαδή αγιοτόκου και λαμπερής πατρίδας, απόγονοι ηρώων και αγίων, γιατί ο Θεός μπορεί και από τις πέτρες να βγάλει Έλληνες.

Έλληνες στην ουσία και όχι στο όνομα. Και να πάρει από εσάς τη χάρη Του ο Θεός και να τη δώσει σε άλλους «Έλληνες», που θα ποιούν το θέλημά Του, όπως την πήρε τότε από τον λαό του Ισραήλ.

Το ίδιο άλλωστε αναφέρεται και σε άλλο σημείο του Κατά Ματθαίον (21, 40-43): «όταν ούν έλθη ο κύριος του αμπελώνος», λέει ο Χριστός, «τι ποιήσει τοις γεωργοίς εκείνοις (σ.σ. που αρνούνταν επίμονα να μετανοήσουν και δολοφόνησαν όλους τους απεσταλμένους Του και εν τέλει και τον ίδιο τον Υιό Του); Λέγουσιν αυτώ· κακούς κακώς απολέσει αυτούς, και τον αμπελώνα εκδώσεται άλλοις γεωργοίς, οίτινες αποδώσουσιν αυτώ τους καρπούς εν τοις καιροίς αυτών».

Και τους απάντησε και πάλι ο Χριστός πως «διά τούτο λέγω υμίν ότι αρθήσεται αφ’ υμών η βασιλεία του Θεού και δοθήσεται έθνει ποιούντι τους καρπούς αυτής».

Κάτι δε παρόμοιο τονίζει και σε άλλη περίπτωση, εγκωμιάζοντας την πίστη του Ρωμαίου εκατόνταρχου στην Καπερναούμ: «ακούσας δε ο Ιησούς εθαύμασε και είπε τοις ακολουθούσιν· αμήν λέγω υμίν, ουδέ εν τω Ισραήλ τοσαύτην πίστιν εύρον. λέγω δε υμίν ότι πολλοί από ανατολών και δυσμών ήξουσι και ανακλιθήσονται μετά Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ εν τη βασιλεία των ουρανών, οι δε υιοί της βασιλείας εκβληθήσονται εις το σκότος το εξώτερον· εκεί έσται ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων» (Ματθ. 8, 10-12).

Ας αναλογιστούμε λοιπόν όλα τα παραπάνω, μαζί με την τρομερή εκείνη φράση του Κολομβιανού επισκόπου ότι «όλοι εμείς κοιτάζουμε προς την Ελλάδα, δεν ξέρω όμως προς τα που κοιτάνε οι Έλληνες». Ξέρει πολύ καλά βεβαίως, αλλά δεν το ξεστόμισε από διακριτική ευγένεια. Εμείς όμως μπορούμε να το πούμε άνευ περιστροφών το που ακριβώς κοιτάμε: προς τα βάθη της αβύσσου.

Επί αιώνες αιώνων ο Ελληνισμός είχε γίνει το όχημα της Θείας Χάριτος και το όργανο του ευαγγελισμού του κόσμου. Τώρα που βουλιάξαμε στην παρακμή, τη διαφθορά και την αποστασία, τώρα που Τον προδώσαμε και Τον σταυρώνουμε καθημερινά, μέχρι πότε θα μας κρατά το λαμπρό πνευματικό παρελθόν μας, ο ποτισμένος με αίμα και σπαρμένος με άγια λείψανα τόπος μας, η μεσιτεία και οι πρεσβείες των Αγίων μας;

Και μέχρι πότε επίσης θα μας κρατούν και κάποιες σύγχρονες αγιασμένες μορφές και οι εν ζωή αγωνιζόμενες ευλογημένες ψυχές που αναμφίβολα υπάρχουν (για να μη γινόμαστε αφοριστικοί), αλλά δείχνουν τόσο λίγες μέσα στο βρωμερό σκοτάδι του βούρκου και της διαστροφής γύρω μας; Με λίγα λόγια, μέχρι πότε θα έχουμε «ασυλία»;

Δαιμονικοί καιροί ανταριάζουν και λυσσομανούν ολόγυρά μας και εμείς – γυμνοί, ελεεινοί και πανάθλιοι – κρεμόμαστε κυριολεκτικά από μία κλωστή. Η μόνη μας ελπίδα είναι το έλεος του Θεού. Γι’ αυτό και η μετάνοια είναι ο μόνος δρόμος μπροστά μας. Και το να ποιήσουμε «καρπόν άξιον της μετανοίας» η συνέχεια του μονόδρομου. Γιατί (και πάλι θα θυμηθώ το Κατά Ματθαίον) «ήδη και η αξίνη προς την ρίζαν των δένδρων κείται· παν ούν δένδρον μη ποιούν καρπόν καλόν εκκόπτεται και εις πυρ βάλλεται».

Να δώσει ο φιλεύσπλαχνος Θεός να μην το ζήσουμε ως λαός αυτό. Τουλάχιστον όχι στην ένταση και την έκταση που αυτή τη στιγμή φαίνεται δυστυχώς ότι μας αξίζει…