Εάν η υλική τροφή, και μάλιστα σε όλη της την σημερινή ποικιλία, είναι απαραίτητη και αναγκαία για τη συντήρηση, και μάλλον την ευδαιμονία, του ανθρωπίνου σώματος, κατ’ ανάλογο τρόπο το Σώμα και το Αίμα του Χριστού μας είναι η αναγκαία τροφή όχι μόνο για την υγεία αλλά κυρίως για την ζωή και την ηρεμία της ψυχής μας.
Χωρίς το Σώμα και το Αίμα του Χριστού δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνία με τον Θεό, θεία Κοινωνία.
Ζωή της ψυχής είναι ο Χριστός εάν δεν κοινωνούμε το Σώμα και το Αίμα Του, πώς θα φέρομε τον Χριστό μέσα μας;
Ο Κύριός μας το τόνισε ξεκάθαρα:
Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το Αίμα εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ.
Το ζητούμενο είναι, ποια είναι σχέση μας με το Χριστό, την Παναγία, τους Αγίους, την Εκκλησία στην καθημερινή μας βιοτή, πώς κατανοούμε και πώς βιώνουμε μια ζωή μακριά από Εκείνον που είναι η όντως Ζωή, κάθε πότε νοιώθουμε την ανάγκη να γευτούμε και να τραφούμε πνευματικά από το Σώμα και το Αίμα Του, που μας προσφέρεται σε κάθε θεία Λειτουργία;
Ποιος είναι ο σκοπός της τελέσεως αυτής της θείας Λειτουργίας, αν δεν είναι η συμμετοχή μας στον Ποτήριο της Ζωής, στη θεία Κοινωνία.
Πώς αλλιώς θα πάρουμε το Χριστό μέσα μας, πώς θα γίνουμε «σύσσωμοι και σύναιμοι» με Αυτόν;
Ο Ρόλος του Ιερέα – Πνευματικού μας
Γίνεται, νομίζουμε, κατανοητό από αυτά πόσο αναγκαία είναι η μετοχή μας στον Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, άρα και πόσο συχνή πρέπει να είναι, αλλά και ότι δεν πρέπει να γίνεται εθιμοτυπικά ή τυχαία από μια παρόρμηση της στιγμής.
Απαραίτητη είναι η κατάλληλη προετοιμασία του πιστού με την προσέλευσή του στον άλλο μεγάλο Μυστήριο, της Εξομολογήσεως, στο Ιερέα – Πνευματικό, ο οποίος είναι και ο μόνος αρμόδιος για να μας επιτρέψει ή όχι να κοινωνήσουμε.
Ο Πνευματικός πατέρας είναι επίσης εκείνος πού θα μάς συμβουλεύσει και πόσο συχνά μπορούμε να κοινωνούμε.
Εάν η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού -πράγμα πού ισχύει-, τότε, μεταλαμβάνοντας το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας Ιησού στη θεία Λειτουργία, ενωνόμαστε πνευματικά και με το Σώμα αυτό του Χριστού, την Εκκλησία, με τούς αδελφούς μας δηλαδή εν Χριστώ είτε αυτοί ζουν είτε έχουν πεθάνει, αλλά και με ολόκληρη την κτίση και τη φύση, και αποτελούμε μαζί τους μια άρρηκτη ενότητα.
Υπ’ αυτήν την έννοια πρέπει να συνδέσουμε τη «συνήθεια» του λαού μας να προσέρχεται στον Μυστήριο της θείας Κοινωνίας κατά την τέλεση μνημόσυνων προσφιλών προσώπων κυρίως.
Επαναλαμβάνουμε όμως ξεκάθαρα, ότι η μετοχή μας στη θεία Κοινωνία πρέπει να γίνεται με πλήρη επίγνωση της πράξεως μας αυτής αλλά και με την κατάλληλη προετοιμασία που αναφέραμε.
