Ποιμένας είσαι κι εσύ. Είσαι πατέρας κι εσύ είσαι μάνα. Αρα κι εσύ ποιμαίνεις. Κι εσύ είσαι δάσκαλος. Κι εσύ είσαι κατηχητής. Κι εσύ είσαι κάτι άλλο. Πάντως, οποιοσδήποτε έχει κάποια αρμοδιότητα που τον φέρνει σε επαφή με ανθρώπους, συντονίζει ανθρώπους κι είναι υπεύθυνος για κάποιους είναι ποιμένας.
Καθοδηγεί, διαποιμαίνει, βοηθάει, συντονίζει, στηρίζει.
Είδες τι είπε ο αβάς Ποιμένας στον αυστηρό μοναχό; «Εγώ λες να μην ξέρω να πω τον αυστηρό λόγο;
Λες να μην ξέρω την ακρίβεια της πνευματικής ζωής;» Ή, για να έρθουμε στο σήμερα, δεν ήξερα, φίλε μου, να του πω ότι το τσιγάρο είναι πολύ κακό για την υγεία του ή αμαρτία; Τα ‘ξερα όλα αυτά και μπορούσα να τα πω τέλεια. Ηξερα όμως ότι, αν μιλήσω έτσι, θα χάσω την επαφή με τον άνθρωπο αυτό. Και θα χάσω και την ψυχή αυτή από κοντά μου. Ναι, αλλά κι εσύ είσαι Χριστός. Κι εσύ, αν θέλεις, είσαι Χριστός.
Κι εσύ, ο γονιός, είσαι Χριστός, γιατί κοινώνησες. Ετσι δεν είναι; «Μείνατε εν εμοί, καγώ εν υμίν».
«Ο τρώγων μου την Σάρκα και πίνων μου το Αίμα εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ». Μένει μέσα σου ο Χριστός. Αφήνεις τον Χριστό να μιλήσει; Απαντάς επιπόλαια: «Πώς θα μιλήσει ο Χριστός; Ο Χριστός δεν μιλάει». Μιλάει. Αλλά για να μιλήσει Αυτός, πρέπει να σιωπήσεις πρώτα εσύ. Εσύ όμως, πριν μιλήσεις στο παιδί σου, έχεις ήδη δώσει εσωτερικά την απάντηση στο παιδί σου. Σώπα λίγο όμως. Σώπα και πες:
«Κύριε, Εσύ που χθες μπήκες μέσα μου διά της θείας κοινωνίας, δώσ’ μου τώρα λόγο, για να απαντήσω στο παιδί αυτό! Το παιδί το επαναστατημένο. Το αντιδραστικό. Το νευρικό. Το παράξενο.
Το μελαγχολικό. Το αμαρτωλό. Τι να πω στο παιδί μου που μπλέκει με ναρκωτικά, με μηχανές, με κοπέλες, με ξενύχτια, με χαρτιά, με στοιχήματα, με ό,τι βάλει ο νους σου…
Αλλά να μη μιλήσω εγώ, ο γονιός. Ειναι δυνατόν, Κύριε, να μιλήσεις Εσύ».
Αλλά, για να γίνει κάτι τέτοιο, είναι ανάγκη να ξεμάθουμε πρώτα από το γνωστό δικό μας σύστημα. Εχουμε μάθει να φερόμαστε με συγκεκριμένο τρόπο. Είμαστε τόσο πολύ ρυθμισμένοι, ώστε δουλεύουμε και λειτουργούμε προγραμματισμένα. Κι αυτό δεν γίνεται να αλλάξει εύκολα. Το έχουμε συνηθίσει για δεκαετίες.
Ακου ένα παράδειγμα: Στο σπίτι μου έβαζα το αλάτι πάντα σ’ ένα συγκεκριμένο σημείο.
Σ’ ένα ντουλάπι δεξιά. Μια μέρα το άλλαξα και το πήγα αριστερά. Ωσπου να συνηθίσει το χέρι μου να το παίρνει από το αριστερό σημείο, έκανε πολλές μέρες. Το χέρι πήγαινε στην παλιά, γνώριμη θέση. Οι συνήθειες δεν κόβονται εύκολα.
Κι εσύ έχεις συνηθίσει αυτή την πεποίθηση μέσα σου, που λέει: «Εγώ τα ξέρω όλα». Δεν κάνεις καν διάλογο.
Δεν θες ν’ ακούσεις τον άλλον. Δεν σε νοιάζει τι λέει. Δεν θες να τον καταλάβεις. Δεν προσπαθείς να τον νιώσεις. Θες απλώς να τον αποστομώσεις και να επιβληθείς. Και να τον εξουσιάσεις.
