Υπερβαίνοντας τις διαφορές μας… Του Νικόλαου Λεβέντη. Το «γιατί τσακωνόμαστε μεταξύ μας οι Χριστιανοί» είναι μία ερώτηση που ηχεί στο νου μου, τουλάχιστον, μία δεκαετία τώρα. Ιδίως στον χώρο της Θεολογίας, δεν είναι σπάνιο φαινόμενο να διεξάγονται δογματικού χαρακτήρα κόντρες, με σκοπό την ανάδειξη της ανώτερης χριστιανικότητας μίας ομολογίας έναντι της άλλης.
Ωστόσο, ως Χριστιανοί, ανεξαρτήτως ομολογίας, δεχόμαστε την στοχευμένη επίθεση ανθρώπων που μισούν την Εκκλησία του Χριστού, και, φυσικά, Εκείνον.
Άνθρωποι δίχως φόβο Θεού χρησιμοποιούν την εκπαίδευση -και όχι μόνο∙ την πολιτική, τα μέσα ενημέρωσης κ.λπ.- ως μέσα για να επιτεθούν στην Εκκλησία. Αποδομούν τη χριστιανική διδασκαλία, διδάσκουν τη θεωρία της προτίμησής τους (υπέρ της καύσης των νεκρών, υπέρ της σεξουαλικής απελευθέρωσης και της αμφισβήτησης της ταυτότητας φύλου, υπέρ του εμπαθούς, παγανιστικού και ειδωλολατρικού παρελθόντος, υπέρ της κάθε είδους ανωμαλίας ως κανονικότητας), αμφισβητούν την έμφυλη ισότητα εντός του Χριστιανισμού, επιχειρούν με μανία να αποδείξουν ότι Εκείνος και η Εκκλησία Του είναι ένα λάθος, ένας ψέμα, ένα αντιεπιστημονικό γεγονός, μία γραφική κοινότητα ανθρώπων, ένα πρόβλημα.
Υπάρχουν αήθεις δάσκαλοι, κάθε βαθμίδας, που επιχειρούν να εμφυσήσουν τις αντίχριστες ιδέες τους στους μαθητές και τις μαθήτριές τους, προσπαθούν να ετοιμάσουν τις επόμενες γενιές πολεμίων του Χριστού και του χριστιανικού πληρώματος, «στρατολογούν» γενιές απίστων και δήθεν ενημερωμένων πολιτών με «κριτική σκέψη» διαδίδοντας ψεύδη, διδάσκοντας πεπερασμένες ιδεολογίες ή, μάλλον ιδεοληψίες, αλλοιώνοντας διά των ερμηνειών τους την κατανόηση του παρελθόντος και του παρόντος.
Και εμείς τι κάνουμε; Μαλώνουμε μεταξύ μας, αντί όλες οι χριστιανικές ομολογίες να συστρατευτούμε απέναντι στον κοινό εχθρό. Γιατί οποιοσδήποτε επιτίθεται στην χριστιανική διδασκαλία είναι κοινός εχθρός όλων των Χριστιανών. Και πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα και δυναμικά, όπως οι Πατέρες της Εκκλησίας ισοπέδωναν διά του λόγου, διά της σταθερής κατά Χριστόν βιοτής και διά της προσευχής τους τους αιρετικούς και τους βλάσφημους.
Οι Χριστιανοί Θεολόγοι πρέπει να οικοδομήσουμε μεταξύ μας γέφυρες επικοινωνίας. Ο Χριστός είναι ο ίδιος για όλους μας και ο κοινός σωτήρας μας. Έχουμε υποχρέωση οι Θεολόγοι να αγωνιστούμε υπέρ της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας οικοδομώντας σχέσεις αλληλεγγύης, ισότητας, αγάπης, ελευθερίας, διαλόγου.
Ένα μεγάλο πεδίο συνεργασίας μας μπορεί να είναι το σχολικό μάθημα των Θρησκευτικών, αλλά και η συνεργασία μας σε άτυπα εκπαιδευτικά περιβάλλοντα. Πρέπει από κοινού όλοι οι Χριστιανοί Θεολόγοι να αγωνιστούμε να φυτέψουμε σπόρους αγαθότητας και χριστότητας στο νου και την καρδιά των μαθητών και των μαθητριών -κάθε βαθμίδας, τόσο διά των λόγων όσο και διά των πράξεων μας.
Το παρόν κείμενο δεν επιθυμεί τίποτα άλλο παρά να αποτελέσει ένα ακόμα κάλεσμα, από τα πολλά που στο παρελθόν έχουν γραφεί και δημοσιευθεί, όλοι οι Θεολόγοι, ανεξαρτήτως ομολογίας, να ενωθούμε, να θυμηθούμε την κοινή συνισταμένη μας, να αγωνιστούμε κατά των κοινών πολεμίων μας. Να κηρύξουμε τον Χριστό, όπως είναι, όχι όπως τον πλάθουμε για να χωράει στη ζωή μας ή για να είναι αρεστός. Να δούμε κατάματα όσα λέει η Γραφή, όχι όσα ερμηνεύουμε ότι λέει ή όσα αποσπασματικά επιλέγουμε να τονίσουμε, ώστε είτε να καταλήγουμε να φορτωνόμαστε μια αβάσταχτη, γεμάτη περιορισμούς ζωή ή να βιώνουμε μία ανεξέλεγκτη, δικαιωματιστική, ελευθεριάζουσα χριστιανοσύνη.
Αξίζει να έχουμε στο νου μας παραδείγματα ανθρώπων που αγωνιστήκαν για όσα πίστευαν για να τροφοδοτούμαστε και εμείς στον αγώνα. Από τον προφήτη Ηλία και τον Ιούδα Μακκαβαίο έως τον Γερμανό θεολόγο μάρτυρα Ντίτριχ Μπονχέφερ και τον άγιο Νικόλαο Βελιμίροβιτς, από τη Σαμαρείτιδα αγία Φωτεινή και τον άγιο Τούνομ έως τον άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης και τον άγιο Ανδρόνικο τον Ιερομάρτυρα, από τον μάρτυρα Φραντς Γέγκερστετερ έως τους διά Χριστόν σαλούς αγίους μπορούμε να εμπνευστούμε για το πώς πρέπει να αγωνιστούμε, πώς να ζήσουμε.
Καταληκτικά, έχω την ανάγκη να σημειώσω ότι ονειρεύομαι τη δημιουργία μίας ένωσης όλων των Χριστιανών Θεολόγων -ορθοδόξων, ρωμαιοκαθολικών και προτεσταντών- που εγκαταβιούν στην Ελλάδα -που δεν θα αποτελέσει ένα ακόμα χώρο δράσης πανεπιστημιακών καθηγητών, θεολόγων ή/και κληρικών σταρ, Μητροπολιτών και «χριστιανικών» αδελφοτήτων-, η οποία μέσω συνελεύσεων μελών, στρατευμένων επιστολών και μεστών -χωρίς πολλά λόγια και θεολογικές φιοριτούρες, επιστημονικά στιβαρών, δημοσίων τοποθετήσεων, αλλά και διά μίας ευρύτερης δημόσιας παρουσίας θα αγωνίζεται να καταστήσει σαφή την Χριστιανική Αλήθεια αναιρώντας τις όποιες ιδεολογικο-πολιτικές διαστρεβλώσεις και ιστορικές παραχαράξεις της, δίνοντας μαρτυρία. Μία ένωση ανεξάρτητων θεολόγων∙ θεολόγων που πονούν την επιστήμη τους και πιστεύουν στην αναμορφωτική της δύναμη σε ανθρωπολογικό και κοινωνικό επίπεδο.
Χρειαζόμαστε ενωμένους, αδελφοποιημένους, κατηρτισμένους, θαρραλέους Θεολόγους, έτοιμους να δώσουν τον καλόν αγώνα παντού και πάντα. Και πιστεύω, χωρίς ίχνος αμφιβολίας, πως είναι καιρός πιά να στοχαστούμε το πώς μπορούμε να το επιτύχουμε, εις δόξαν Θεού. Γνωρίζω καλά ότι πρόκειται για ένα δύσκολο εγχείρημα, που εύκολα μπορεί να δεχτεί την κατηγορία περί οικουμενισμού και προδοσίας της Ορθόδοξης πίστεως, από όσους έχουν επιλέξει να ταυτίζουν τον Χριστό μόνο με την Ορθοδοξία.
Εν τέλει, όμως, ο Κύριος θα κρίνει αν αξίζει να καταταγούμε μετά των δικαίων Του που τελειοποιήθηκαν στη πίστη, και όχι ανάλογα με την ομολογία στην οποία έτυχε να ανήκουμε. Ένας είναι ο Χριστός και κοινή η χριστιανική πίστη μας σ’ Αυτόν.
Νικόλαος Λεβέντης, θεολόγος
Προσθήκη σχολίου