Μιά φορά, ένας από τους Μοναχούς του Οσίου Δαυίδ, ο Χριστοφόρος, ο μετέπειτα βιογράφος του, αποδέχθηκε λογισμό που του έφερε ο διάβολος, να φύγει από το Μοναστήρι και ετοιμαζόταν, ενώ βρισκόταν σε ένα Μετόχι του Μοναστηριού, να φύγει μαζί με έναν άλλο Μοναχό, ο Όσιος Δαυίδ, με το προορατικό χάρισμα που είχε , γνώρισε τον σκοπό του Μοναχού κι έτρεξε στο Μετόχι και τον πρόφθασε.
Τον πήρε ιδιαιτέρως και του μίλησε με πολλή διάκριση κι αγάπη σαν να του εξομολογείτο.
Ο Μοναχός Χριστοφόρος με τα όσα του είπε ο Αγιος κατάλαβε αμέσως ότι γνώριζε τον σκοπό του.Επεσε στα πόδια του και του ζητούσε συγχώρηση.Ο Άγιος με συμπάθεια ψυχής τον ευλόγησε και τον ελευθέρωσε απ’ τους κακούς λογισμούς.
Ετσι ο Μοναχός Χριστοφόρος έμεινε και έζησε στη Μονή ειρηνεύοντας.
(Από το βιβλίο της Μονής Οσίου Δαυίδ για τον Οσιο Δαυίδ).