π. Στεφάνου Ἀναγνωστόπουλου. Δέν χωρίζει, λέγει ὁ Ἀββᾶς Φιλήμων, ὁ ἄνθρωπος ἀπό τόν Θεόν ἤ ἀκριβέστερα ὁ νοῦς ἀπό τήν μνήμη τοῦ Θεοῦ, μόνον ἐξ αἰτίας τῶν πυρακρωμένων παθῶν, ἀλλά καί ἀπό κάθε ἀργό λόγο».
(Εἶναι πράγματι πολύἐπικίνδυνος ὁ ἀργός λόγοςκαί κατακριτέος, ἀφοῦ γίνεται ἡ ἀφορμή γιά νά προκληθοῦν καί ἄλλεςἁμαρτωλές προσβολές.
Γι᾿ αὐτό καί ἐπιμένουν οἱ δαίμονες στήν σπορά τουμέσα στόν νοῦ, πείθοντας καί αὐτές τίς πέντε αἰσθήσεις. Διότι, ὅπου δένὑπάρχει ἀκριβής προσοχή πάνω στίς αἰσθήσεις, ἀσφαλῶς ἐκεῖ δέν δύναται νάτηρηθοῦν καί ἡ φύλαξις τοῦ νοῦ, γιά νά παραμείνη καθαρός, ὁπότε νά ἔχητήν εὐκολία της ἡ ἐργασία τῆς Εὐχῆς. Εἶναι σκληρός ὁ πνευματικός ἀγῶναςγιά τήν διατήρησι τῆς καθαρότητος καί ἀκεραιότητος τῶν ψυχῶν μας!
Ἀλήθεια, πόση πίστι καί ταπείνωσι, πόση μετάνοια καί πένθος, πόση προσευχή καί δάκρυα ἀπαιτοῦνται γι᾿ αὐτόν τόν ἀγῶνα!!!)
Πρέπει λοιπόν, λέγει στήνσυνέχεια ὁ Ἀββᾶς Φιλήμων, νά χωρισθῆ ὁ χριστιανός γιά πάντα ἀπό τήνδέσμευσι τῶν πραγμάτων τούτου τοῦ κόσμου καί ἀπό τήν ἐπίμονη συμπάθειαπρός τό σῶμα του τελείως νά ἀποσπασθῆ καί ἔπειτα ὁλοκληρωτικά νάἀφοσιωθῆ στόν Θεό καί νά γίνη ἀφιλάργυρος καί ἀκτήμων, ἀπράγμων καίἀμέριμνος, ἀσυνάλλακτος καί ἀνίδεος, ἀμαθής τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων,ταπεινός, ἀνύστακτος φίλος τῆς μονολογίστου Εὐχῆς, συμπαθής, ἀγαθος,πρᾶος, ἡσύχιος, μακρόθυμος, ἕτοιμος νά ὑποδεχθῆ στήν καρδιά του «τάς ἐκ τῆς θείας Γνώσεως ἐγγινομένας διατυπώσεις».
Διότι, ὅπως δέν μποροῦμε νάγράψουμε κάτι σέ λερωμένο μαυροπίνακα, ἄν δέν τόν καθαρίσουμε καλά,ἔτσι καί ὁ Θεός, δέν ἐγγράφει στήν καρδιά τοῦ χριστιανοῦ οὐδέν οὐράνιον, ἄνπροηγουμένως μέ τήν ἀκριβῆ τήρησι ὅλων τῶν ἐντολῶν καί τήν ἀπόκτησι τῶνἀρετῶν δέν ἀφανισθοῦν τελείως ἐξ αὐτῆς τά πάθη.2
Μόνο μέ τίς πιό πάνω προϋποθέσεις ἀνοίγει ὁ δρόμος τῆς Καρδιακῆς ἡσυχίαςκαί τῆς νοερᾶς ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐντός τῆς καρδιᾶς τοῦεὐχομένου.
- Εὐχή, ναί, ἀλλά καί ἀνάγκη Πνευματικοῦ ὁδηγοῦ.
- Εὐχή, ἀλλά καί ἀγῶνας γιά ἐγκράτεια καί νηστεία.
- Εὐχή, ἀλλά καί χαλινάρι στίς σαρκικές ἐπιθυμίες καί ὀρέξεις, μέχριἀφανισμοῦ αὐτῶν.
- Εὐχή, νοερά ἤ προφορική, ναί, ἀλλά συγχρόνως καί καλλιέργεια τοῦπένθους καί τῆς συντριβῆς.
- Εὐχή, ἀλλά καί δάκρυα μετανοίας, διότι δέν συμβιβάζονται προσευχή καίἀκατάνυκτος καρδία.
- Εὐχή, καί προσοχή ἐπάνω στίς πέντε αἰσθήσεις, οἱ ὁποῖεςχαρακτηρίζονται ὡς “θυρίδες”, διά μέσου τῶν ὁποῖων ἀνέρχεται ὁθάνατος: «ἀνέβη θάνατος διά τῶν θυρίδων ὑμῶν.
- Εὐχή, καί νῆψις πάνω στά σχήματα καί στίς φαντασιώσεις τῶνλογισμῶν.
- Εὐχή, καί ἀξία συμμετοχή στά πανάχραντα Μυστήρια.
- Εὐχή, «μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης», μετά μακροθυμίας,ὑπομονῆς καί πραότητος.
- Εὐχή, μέ ταπεινόν φρόνημα, διότι ἐκεῖ, στήν καρδιά, θά κατέλθη ὁΚύριος.
Ἐπίσης, ἡ Εὐχούλα ὀφείλει νά εἶναι ὁ συνδετικός κρίκος μεταξύ πράξεως καίθεωρίας, ἀφοῦ διά τῆς πράξεως τῶν ἐντολῶν ἀνερχόμεθα στήν θεωρίαν τοῦθείου Φωτός καί τῆς Δόξης Αὐτοῦ. Καί τό ἦθος καί τό δόγμα καί οἱ πράξειςπρέπει ν᾿ ἀρωματίζονται ἀπό τήν εὐωδία τῆς Νοερᾶς προσευχῆς, γιά ν᾿ἀποδίδουν καρπούς καί εἰδικώτερα νά προκαλέσουν τήν ἀμετεώριστον Εὐχή.
Ἡ ἀμετεώριστος Εὐχή θά φέρη χαρά, εἰρήνη, ἀγάπη, ἡσυχία. Ἐπιπλέον δέδάκρυα χαρᾶς, ἀνάμικτα μέ τά δάκρυα τῆς μετανοίας καί συντριβῆς. Ἔτσι ἡψυχή μας θά πληρωθῆ καί θά γεμίση μέ χορμολύπη. Καί στήν συνέχεια θάπροκληθῆ διαύγεια νοός, καθαρότης καί φωτισμός τοῦ νοῦ.
Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ νοῦς θά γίνη δεκτικός θεωριῶν καί τῆς θείας ἐλλάμψεωςγιά νά ἀκολουθήση ἡ ἀπόλυτος καί τελεία καρδιακή ἡσυχία. Δηλαδή ἡ ψυχή,ἡ καρδιά, ὁ νοῦς, ὅλος ὁ ἄνθρωπος, ἐκστατικός, εἰς «τόν ὑπερβάλλοντα πλοῦτον τῆς χάριτος αὐτοῦ» κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο: «εἴτε ἐν σώματι εἴτε ἐκτός τοῦ σώματος» οὐκ οἶδεν ὁ εὐχόμενος, «ὁ Θεός οἶδεν».
Στά τέλη τοῦ 6ου μέ ἀρχές τοῦ 7ου μ.Χ. Αἰῶνα, ἔζησε καί ἁγίασε στήνἸρλανδία ἕνας ἐρημίτης, ὁ ὅσιος Κέβιν, πού καλλιεργοῦσε πολύ τήν Εὐχή.
Εἶναι ἅγιος τῆς Μιᾶς, Ὀρθοδόξου, Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, διότι ἔζησε πολύ πρίν συμβῆ τό Σχίσμα τοῦ 1054 μ.Χ. ἀνάμεσα στούς χριστιανούς τῆς Δύσης καί τῆς Ἀνατολῆς.
Πρίν ἀποτραβηχθῆ στά βουνά τῆς Ἰρλανδίας γιά ἄσκησι καί ἡσυχία, ὁ ἅγιος Κέβιν εἶχε χρηματίσει ἡγούμενος τῆς Μονῆς τοῦ Γκλένταλωφ. Ἐκοιμήθη ὁσιακῶς τό 618 μ.Χ. καί ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τήν μνήμη του στίς 3 Ἰουνίου, ὅπως εἶναι καταγεγραμμένο στόν Συναξαριστή.
Κάποτε, ἐνῶ ὁ ὅσιος προσηύχετο στήν ὕπαιθρο νοερά καί μέ τεντωμένα τά χέρια του σέ σχῆμα σταυροῦ, ἁρπάχθηκε ὁ νοῦς του στά ἀπόρρητα μυστήρια τῆς Βασιλείας τοῦ Ἁγίου Θεοῦ, ὅπου ἐγεύετο καί ἀπελάμβανε ἀκόρεστα τό οὐράνιο μέλι τῆς θείας εὐφροσύνης μαζί μέ τίς ἀποκαλύψεις, πού θά ἐδέχετο ὁπωσδήποτε ἀπό τό Πανάγιο Πνεῦμα. Ἡ νοερά καί λογική Λατρεία αὐτοῦ τοῦ προσευχομένου ἁπλανῶς ἁγίου ἐτέθη ἐκτός χρόνου καί ὁρίων, γιατί κράτησε αὐτή ἡ στάσις τῆς προσευχῆς του γιά μέρες πολλές.
- Καί πῶς ἔγινε αὐτό ἤ πῶς γίνεται!!! ἴσως ρωτήσετε. Γιά τόν καθένα ἀπόμᾶς θνητό χριστιανό, πού ἡ πίστις μας εἶναι χλιαρή ἕως καί μηδενική,πού τά μετρᾶμε ὅλα μέ τό μυαλό μας, φαίνεται κάτι τέτοιο ἀδύνατο,ἀλλά «τά ἀδύνατα παρά ἀνθρώποις δυνατά παρά τῷ Θεῷ ἐστιν».
Ἡ ἀκινησία τοῦ προσευχομένου ἁγίου Κέβιν ἦτο τόσο εἰρηνική, τόσο ἀπόλυτηκαί τόσο εὐλογημένη, ὥστε ἕνα πουλί ἦλθε καί κάθισε στήν ἀνοικτή παλάμητου καί γέννησε τό αὐγό του! Κι ὄχι μόνον τό γέννησε, ἀλλά δέν δίστασε καίνά κλωσσήση, γιά μέρες ὁλόκληρες, μέχρις ὅτου ἀπό τό μικρό αὐτό αὐγόβγῆκε ἕνα πουλάκι, ἕνας νεοσσός!…
Συνεχίζεται…