Μάθαμε ένα Θεό που καθορίζει την τύχη των ανθρώπων, που αποφασίζει ερήμην μας για το τι θα μας συμβεί, που αποκαλύπτεται ως κυρίαρχος του σύμπαντος κόσμου. Μπροστά σε τέτοιο Θεό ποιος μπορεί να σταθεί αμφισβητώντας Τον ή αρνούμενός Τον, χωρίς φόβο για συνέπειες; Αλλά και ένα τέτοιο Θεό ή τον αποδέχεσαι και υποτάσσεσαι ή τον απορρίπτεις. Αυτός είναι ο Θεός όλων των θρησκειών.
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Η καθ’ ημάς Ανατολή, όμως, που βασίζεται στην Ορθόδοξη διδασκαλία και παράδοση, μας μιλά για ένα Θεό Τριαδικό, γι’ αυτό και Αγάπη. Η αληθινή αγάπη είναι ταυτόσημη με την ελευθερία. Επειδή η δική μας αγάπη συνήθως περικλείεται στα όρια του οίκτου ή του υπερβολικού ενδιαφέροντος για το αγαπώμενο πρόσωπο, δυσκολευόμαστε να οριοθετήσουμε την ελευθερία με την αγάπη, γι’ αυτό και επεμβαίνουμε στον τρόπο ζωής του άλλου «από αγάπη, για το καλό του». Ή ταυτίζουμε την ελευθερία με την αδιαφορία.
Ο Θεός που είναι Αγάπη (Α΄Ιω. 4,8) σέβεται τέλεια την ελευθερία μας, ακόμα κι αν αυτή εκφραστεί αρνητικά για την ίδια την ύπαρξή μας. Η επέμβασή Του κατά την παράβαση της εντολής από τους πρωτοπλάστους, θα σήμαινε την κατάργηση του «κατ’ εικόνα» που τους χάρισε κι άρα «δημιουργία οποιουδήποτε άλλου α-λόγου όντος και όχι πάντως, ανθρώπου»[1]. Το ίδιο, ασφαλώς, συνεχίζεται και με μας ως πρόσωπα – άνθρωποι και όχι ζώα. Η επέμβασή Του σε κάθε απόφασή μας να ενεργήσουμε κατά πώς θέλουμε κι όχι κατά πώς Εκείνος θέλει για μας – που σίγουρα, ως Αγάπη, θα είναι υπέρ μας – καταργεί το αυτεξούσιό μας, το μεγάλο και όντως φοβερό δώρο που μας προίκισε. «Ο Θεός τίποτε δεν επιβάλλει στον άνθρωπο δια της βίας – παρόλο που είναι κτίσμα Του – ούτε την αγάπη προς Αυτόν, ως προς Πατέρα. Αποκαλύπτεται στον άνθρωπο ‘καθώς εστιν’, επιτρέποντας σε αυτόν να αντιδράσει ελεύθερα»[2]. Η τελική απόφαση να ζήσει αγαπητικά μαζί του ή όχι, αιώνια, είναι του ανθρώπου, αφού ο Θεός αγαπά το ίδιο όλους κι άρα θέλει όλοι να σωθούν. Άλλωστε, η αναγκαστική βίωση του Παραδείσου – που είναι κοινωνία αγάπης εν ελευθερία – θα σήμαινε κόλαση.
Προσθήκη σχολίου