Τον Οκτώβριο του 2010, όταν βγήκε για πρώτη φορά από το Νοσοκομείο Γ. Γεννηματάς, όπου νοσηλεύονταν από τις 14 Ιουνίου και τον συναντήσαμε με τον σύζυγό μου, στο κελάκι του, κάποια στιγμή, σταμάτησε την συζήτηση...
Μας κοίταξε στα μάτια, σαν να ήθελε να μας πει κάτι σημαντικό… Και είπε, με αγάπη στη φωνή του, βγαλμένη από βαθειά μέσα του:
” Τα παιδιά ( ο π. Γαβριήλ και ο π.Νεόφυτος, που τον διακονούσαν σε όλα τα Νοσοκομεία που νοσηλεύονταν) , δεν με άφησαν καθόλου, ΛΑΜΠΑΔΕΣ ΑΝΑΜΜΕΝΕΣ ήταν κοντά μου, ΔΥΟ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑ…. Δεν με άφησαν…”
ΚΑΡΔΙΑ ΑΡΧΟΝΤΙΚΗ, ΓΕΜΑΤΗ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ!
Για ό,τι εμείς θεωρούσαμε αυτονόητο, ο Γέροντας ευγνωμονούσε..
(Προσωπική μαρτυρία για τον Άγιο Γέροντά μας Κύριλλο, Ηγούμενο της Ι.Μ.Οσίου Δαυίδ, γνήσιο υποτακτικό και άξιο διάδοχο του Οσίου Ιακώβου, του εν Ευβοία.
Στις φωτό, ο Γέροντας με τον νυν Ηγούμενο της Μονής Γέροντα Γαβριήλ και τον Ιεροδιάκονο π.Νεόφυτο , κατά την νοσηλεία του στον Ευαγγελισμό).
Προσθήκη σχολίου