Της Αναστασίας Πάνου. «Να μπορούσα να βλέπω αυτό το πρόσωπο κάθε μέρα χαρούμενο. Θα γινόμουν ακόμα χαρούμενος και από σένα τον ίδιο. Να βλέπα στα μάτια σου συνεχώς αυτό το φως το αστραφτερό που έπλασα, που πίστεψα.. να είχε κάθε αστέρι τη δική σου όψη. Να μην υπήρχε στιγμή που ο πόνος σου θα γινόταν πια συνήθεια. Και η στεναχώρια σου τίποτα άλλο παρά κάτι αναμενόμενο. Δε σε εκπλήσσει αλλά τη περιμένεις.
Γκρινιάζεις για όλες αυτές τις δυσκολίες που έρχονται και μεταξύ μας δίκιο έχεις. Τι φταίς; Δε φταις.
Και τώρα ξέρω τι θα με ρωτήσεις. Αυτό το περιβόητο γιατί. Γιατί στα φέρνω αυτά; Γιατί σε δοκιμάζω; Γιατί σού στέλνω δυσκολίες; Γιατί ενώ σε αγαπάω περισσότερο από κάθε άλλο στην γη σου προσφέρω όλα αυτά για να με μισήσεις; Γιατί ενώ θέλω το καλό σού σου ανταποδίδω μόνο το κακό; Γιατί δε με αφήνεις να ζήσω έτσι όπως με έπλασες ελεύθερο;
Και τώρα ξέρω περιμένεις την απάντηση. Θα σου πω γιατί.
Γιατί τη στιγμή που εσύ ψάχνεις να βρεις τον ορισμό της αγάπης εγώ τον έχω έτοιμο. Η αγάπη είσαι εσύ. Ναι εσύ. Αυτό που ονειρεύτηκα. Αυτό που ήθελα να πλάσω. Και έπλασα. Αυτό για το οποίο θα σταυρώνουν και θα ξανά σταυρωνόμουν όσες φορές και αν χρειαζόταν. Και θα θυσιαζόμουν. και θα έκανα ότι χρειαστεί. Όχι γιατί περιμένω αντάλλαγμα. Εγώ σε αγαπάω χωρίς να περιμένω να με αγαπήσεις εσύ. Αυτό που θέλω απλά να με σκέφτεσαι. Να έχω μια θέση στη ζωή σου. Έστω και τη τελευταία. Αυτό θα με κάνει χαρούμενο. Αν θες φυσικά.
Θες να βρείς αυτή την περιβόητη την ευτυχία. Πού όλοι συζητάνε αναλύουν και εσύ την ψάχνεις σε ψυχολόγους σε βιβλία, στο Internet αλλά δεν θα τη βρεις εκεί και ξέρεις γιατί; γιατί εσύ τη δημιουργείς. Γιατί δεν υπάρχει κάτι που να μη προνόησα για μη τη δημιουργήσεις. Φτάνει να δεις γύρω σου. Αυτό που σε εμποδίζει διώξε το. Αυτό που βλέπεις κακό κάντο φίλο σου συμπορεύσου μαζί του ή έστω αποδέξου του. κάνε το καλό της ζωής σου. Υπενθύμιση για κάθε φορά που θα το συναντάς να μη το φέρνεις στη ζωή σου. Η ευτυχία ανήκει σε σένα. φτάνει να πάρεις όλα τα υλικά που υπάρχουν και να τη φτιάξεις. Γιατί δεν υπάρχει κάτι που να μη στο έχω δώσει.
Και το πιο σημαντικό δε στο είπα.
Χαλάρωσε. Φαντάσου αυτή τη ζωή που έχεις τώρα που ζεις χωρίς δυσκολίες. Χωρίς πόνο. Ομαλή όμορφη ισορροπημένη. Συνηθισμένη. Θα ξυπνάς θα πηγαίνεις στη δουλειά θα γυρίζεις σπίτι θα βγαίνεις βόλτες κλπ. χωρίς να αντιμετωπίζεις δυσκολίες. Χωρίς να πονάς. Τώρα σκέψου. Θα ήσουν ο ίδιος άνθρωπος με αυτό που είσαι τώρα; Η δύναμη που έχεις, τη βλέπω, ξέρω την αισθάνομαι, νομίζεις ότι θα ήταν η ίδια; Θα αντιμετώπιζες μια δυσκολία με τον τρόπο που τώρα την αντιμετωπίζεις; Θα άντεχες τόσο ρουτίνα; Τόσο ηρεμία; Θα σου πω εγώ. Όχι. Γιατί οι δοκιμασίες που σου στέλνω δεν έχουν κάθε άλλο σκοπό παρά μόνο έναν. Να σε κάνουν καλύτερο. Πιο δυνατό. Να μην είσαι ο ίδιος που είσαι πριν ένα λεπτό αλλά ένα τσακ πιο δυνατό. Να μπορέσεις να συνειδητοποιήσεις ότι οι δυσκολίες θα σου βγάλουν τη καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου αυτή που δεν έχεις πιστέψει αλλά τη κουβαλάς μέσα σου γιατί είμαι εδώ για να τη δεις και να την αποδεχτείς.
Όταν πονάς, όταν θες κάποιον να μιλήσεις, όταν αισθανθείς την ανάγκη μιλά σε εμένα. Έλα. Νιώσε ελευθέρα, κάθε πόνο, κάθε αγκάθι να το μοιραστείς μαζί μου. Και εγώ θα στο κάνω φως, δύναμη, αγάπη. Δε θα σε κρίνω. Άλλωστε ποιος είμαι για να σε κρίνω; Γιατί να σε κρίνω; Φίλος μου είσαι. Σε αγαπάω και δεν έχω άλλο τρόπο να στο δείξω πάρα να σε ακούω, να σε συμπονώ, να γίνει ο πόνος σου πόνος μου. Να σε απαλύνω από κάθε τι που σε βασανίζει αλλά Και δε σε κάνει να βλέπεις ξεκάθαρα αυτό το φως από το οποίο σε έπλασα. Ακόμα και αν δεν έχεις να μου πεις κάτι η σιωπή σου μου φτάνει. Φτάνει που με σκέφτεσαι. Ευελπιστώ να σου δώσω όλα αυτά που θα σε κάνουν να με ευχαριστήσεις. Να αναγνωρίσεις αυτά τα οποία εγώ στα προφέρω για σε βλέπω να γελάς.
Συγνώμη για όλα. Δε θέλω να σε βλέπω λυπημένο για τις θλίψεις που κάποιες φορές σου στέλνω. Θέλω να σε βλέπω ευτυχισμένο. Να λάμπεις. Να ακτινοβολεί το φως που έχεις. Να ξεχειλίζει η αγάπη η χαρά που έχεις παντού. Να γίνω και εγώ αυτό το μέρος της ζωής σου έστω και το πιο μικρό για να σού θυμίζω κάθε μέρα αυτή την αξία που εσύ αγνοείς ότι έχεις.
Σε αγαπώ. Αυτό να θυμάσαι»
Νομίζω ότι κάπως έτσι θα ήταν τα λόγια του Χριστού προς αν ήθελε να μας μιλήσει ή τουλάχιστον έτσι σκέφτομαι εγώ πως θα ήταν. Λόγια γεμάτα αγάπη τρυφερότητα και παρηγοριάς. Λόγια που θα πρέπει να σκεφτόμαστε και να γίνουν οι πυξίδες της ζωής μας. όταν πονάμε, όταν νιώθουμε μόνοι, ή και όταν απλά έχουμε απλά ανάγκη να σκεφτόμασταν ο καθένας με τα δικά μας λόγια με τις δικές μας σκέψεις τι θα έλεγε ο Χριστός αν μπορούσε να μας μιλήσει με λόγια γιατί κάθε μέρα μας μιλάει απλά όχι με λέξεις αλλά με τον δικό του τρόπο φτάνει να το προσέξεις. Δε χρησιμοποιεί μεγάλες πράξεις αλλά μικρές, για να μπορέσει να χωρέσει τη μεγάλη Του αγάπη για μας.
Αναστασία Πάνου
Απόφοιτος του τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας
