Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΑΣ, ΣΗΜΑΔΙ ΑΦΟΣΙΩΣΗΣ ΚΑΙ ΕΠΙΘΥΜΙΑΣ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.
ΕΠΟΠΤΙΚΑ ΜΕΣΑ
-Ο βαφτιστικός Σταυρός.
ΛΙΓΑ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ
Αγαπηνμένε μου κατηητή
Αγαπημένη μου κατηχήτρια,
O Σταυρός είναι το θέμα και του σημερινού μαθήματος. Αν και ορισμένα σημεία του στην πραγματικότητα επαναλαμβάνονται, ας μην θεωρήσεις περιττή αυτή την επανάληψη. Η επίγνωση και η ευσέβεια, οι οποίες πρέπει να συνοδεύουν αυτή την ευλογημένη ενέργεια –να κάνω το σταυρό μου- αποτελεί μια πολύτιμη παρακαταθήκη, η οποία μπορεί και πρέπει να διαρκέσει μια ολόκληρη ζωή. Προσωπικά, δε σου κρύβω, πως πάντα βλέπω με πολύ συγκίνηση τον τρόπο, με τον οποίον κάνουν το Σταυρό τους οι ορθόδοξοι αδελφοί μας από τις Σλαβικές χώρες, και μάλιστα από την μικρή τους ηλικία. Το χέρι κινείται από τον ώμο, ενώ κίνηση τελειώνει ακριβώς πάνω στον αριστερό ώμο. Παρατηρώ μάλιστα, πως συνοδεύουν την κίνηση αυτή και από μια μικρή υπόκλιση. Η σύγκριση με τις αντίστοιχες συνήθειες των νεοελλήνων δε μας τιμά ιδιαίτερα. Μπορεί να ακούγεται λίγο αυθαίρετο, διατηρώ όμως την πεποίθηση, πως ο τρόπος που κάνουμε τον σταυρό μας αναδεικνύει τη θέση που κατέχει η πίστη μας στην καθημερινή μας πράξη.
Όπως είπαμε και από την περασμένη φορά, στο μάθημα αυτό, ας προσπαθήσουμε να επιμείνουμε λίγο περισσότερο στην σημασία του Σταυρού στην καθημερινή ζωή ενός χριστιανού. Καθώς μάλιστα, όλο και περισσότερο εισερχόμαστε σε εποχές απόλυτης σχετικότητας του σωστού και του λάθους, του ηθικού και του ανήθικου, αλλά και σε καιρούς πανσπερμίας αρχών και αξιών -πολλές φορές πλήρως αντιφατικών μεταξύ τους-, ο κάθε άνθρωπος, μέρα με την ημέρα, όλο και με περισσότερη αγωνία, θα αναζητά σταθερές για να μετρήσει και να ερμηνεύσει τα γεγονότα, τις επιλογές και τις πράξεις του. Αποχαιρετούμε την εποχή, όπου το σύνολο της κοινωνίας –τουλάχιστον της ελληνικής- είχε απορροφήσει αξίες, διαμορφωμένες από μια μακραίωνη συνύπαρξη Ελληνισμού και χριστιανισμού, έστω και αν η Ελληνορθόδοξη προέλευση τους δεν αναφερόταν, σκοπίμως ή όχι.
Πολλά πράγματα πλέον φαίνεται να ξεκινούν από την αρχή, από τη ρίζα. Και στη ρίζα των επιλογών και του ήθους του κάθε ανθρώπου, που θέλει να πορευθεί στα βήματα της γλυκύτερης ύπαρξης, που πέρασε ποτέ από τη γη μας, στα βήματα του Χριστού μας, βρίσκεται ο Σταυρός Του. Ο ίδιος Σταυρός, με τον οποίον ο ιερέας μας σφράγισε την ώρα της βαπτίσεώς μας, δεν υποδηλώνει την αποδοχή μιας διδασκαλίας, αλλά την ένταξη σε μια γενεά άλλης ματιάς και άλλου ήθους. Πρόκειται για τη γενιά της Παναγίας και των αγίων, που κρατάει εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια, τη γενιά που ανέφερε η ίδια η Υπεραγία Θεοτόκος, όταν επισκέφτηκες σε όραμα τον άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ.
Ο Σταυρός που φοράμε –και πρέπει πάντα να τον φοράμε- μας τοποθετεί στην ίδια παράταξη με τον Χριστό, σε έναν αγώνα, όχι απλώς εναντίον ορατών αντιπάλων, αλλά εναντίον των κοσμοκρατόρων δυνάμεων του κόσμου τούτου (Εφ. 6:12), δυνάμεων σκληροκαρδίας, βίας, εγωπάθειας και μίσους.
Εντασσόμαστε στα μωρά και αδύναμα για τον κόσμο (Α΄ Κορ. 1:27), τα οποία καλούνται να άρουν και να γιατρέψουν, πέρα από τα δικά τους βάρη, βάρη ξένα, όπως ο Χριστός φορτώθηκε στον Γολγοθά όλη την ανθρώπινη αποτυχία.
Συστρατευόμαστε μαζί του, στο χτίσιμο ενός οράματος, μιας βασιλείας, που την κυβερνά η αγάπη και η ζωή, που δεν γνωρίζει θάνατο.
Πόσα και πόσα ακόμη δεν έχει να συμπληρώσει κανείς!
Και καθώς τα τατουάζ έχουν γίνει της μόδας, ας αντιδιαστέλλουμε την ανάγκη που έχουν ο άνθρωποι, έστω και μ΄ αυτόν τον κακό τρόπο, να φανερώσουν την αφοσίωσή τους για ένα πρόσωπο ή μια ιδέα που τους εκπροσωπεί, με την ύπαρξη του Σταυρού, κρεμασμένου στο λαιμό μας, δείγμα αγάπης προς το πρόσωπο, τα λόγια, αλλά κυρίως προς το παράδειγμα του Χριστού μας.
