«Το Άνθρωπε Αγάπα είναι μια οικογένεια, μια αγκαλιά που δεν υπάρχει εκεί έξω»

Ο πατέρας Παρθένιος Βεζυρέας είναι ένας άνθρωπος που πάλεψε με τον εσωτερικό του κόσμο, πριν βρει ότι η πίστη, η ελπίδα και πάνω από όλα η αγάπη, ήταν εκείνα τα θεμέλια της γαλήνης και της ύπαρξης του. Ως Βασίλης, από την Μεσσηνιακή Μάνη και ωραίος νέος, κάποτε, περπάτησε σε πασαρέλες σημαντικών Ελλήνων σχεδιαστών μόδας, εμφανίστηκε σε νυχτερινές πίστες, πρωταγωνίστησε σε θέματα gossip εκπομπών. Είχε ήδη, υπάρξει μαθητής στην Ριζάρειο Ιερατική Σχολή και ήταν διάκονος, όταν επέλεξε να βγει στον κόσμο και να ξεκινήσει να μαθαίνει μαγειρική, όταν βρέθηκε στο δρόμο το μόντελινγκ. Πλήθος τότε τα δημοσιεύματα και τα αφιερώματα. Πολύ η δημοσιότητα. Όμως, εκείνος, αποφάσισε, το 2008, να φορέσει το ράσο του μονάχου και να έχει σήμερα τον τίτλο του αρχιεπίσκοπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος της Εκκλησίας των παλαιοεορτολογιτών αλλά κυρίως και αυτό είναι το πιο σημαντικό όλων, να είναι ο «παπάς των πεινασμένων», όπως τον αποκαλούν, άστεγοι και άνθρωποι που έχουν ανάγκη, από φαγητό, ζεστασιά και μια καλή κουβέντα. Παλιό ή όχι ημερολόγιο, ο πατέρας Παρθένιος δουλεύει και αφιερώνει τη ζωή τους στον άνθρωπο του περιθωρίου, που βυθίζεται στην οδύνη της επιβίωσης του. Κάποτε έγραψε ένα βιβλίο με συνταγές των μοναστηριών του Αγίου Όρους, που κυκλοφόρησε απ τις εκδόσεις Περίπλους. Πως πήγε αλήθεια αυτή του η προσπάθεια;

-«Τα έσοδα του βιβλίου βοήθησαν στα γεύματα αγάπης. Εκεί, που δεν ζητούσαμε χρήματα από τον κόσμο, αλλά την πρώτη ύλη για την παρασκευή των συσσιτίων. Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά βρισκόμαστε στους δρόμους, στην πλατεία Κουμουνδούρου, με τους άστεγους, πάντα, όλον αυτόν τον καιρό».

-Και η κίνηση “ΑΝΘΡΩΠΕ ΑΓΑΠΑ” τι ακριβώς κάνει τώρα;

«Δεν είναι «ακριβώς τώρα», μιας και το «Άνθρωπε αγάπα», μετρά, ήδη, 15 χρόνια δράσης. Πρόκειται για ένα σιωπηλό έργο αγάπης που παρέλαβα από τον προκάτοχο μου Γέροντα, τον «παππού της αγάπης», όπως τον αποκαλούσαμε όλοι. Το έργο της αγάπης μέχρι πρότινος περιλάμβανε συσσίτια τα οποία διανέμαμε στους αστέγους και τοξικομανείς στο κέντρο της Αθήνας. Το ιδιαίτερο σε όλο αυτό που έμαθα δεν είναι τόσο η διανομή του φαγητού αλλά ολόκληρη η διαδικασία την οποία και θεωρώ μεγάλη ευλογία στη ζωή μου».

-Γνωρίζω πως έχετε αφιερωθεί σε εκείνους που υποφέρουν, έχετε βοήθεια σε όλη αυτή τη δράση;

«Είμαστε κληρικοί που υπηρετούμε στο Πάτριο Ορθόδοξο Ημερολόγιο άμισθοι και ναι, κοντά μας είναι άνθρωποι, που πίστεψαν και εμπιστεύθηκαν τον αγώνα μας. Χωρίς καμία κρατική επιχορήγηση, χωρίς καμία ιδιαίτερη μεγάλη δωρεά αλλά πόρτα πόρτα και χέρι χέρι φτάσαμε στο σημείο να διαθέτουμε πάνω από 6000 μερίδες φαγητό το χρόνο. Στηρίξαμε παραπάνω από 300 οικογένειες με φάρμακα, τρόφιμα και ρουχισμό. Έχουμε γίνει αρωγοί σε ένα παιδικό σταθμό για παιδιά μονογονεϊκών οικογενειών και τοξικομανών».

-Και συνεχίζετε όμως -και πρεπει να το τονίσουμε αυτό, γιατί είστε στην αρχή και στην υπερπροσπάθεια- με τη δημιουργία ενός χώρου;

«Ναι, τώρα πλέον φτιάχνουμε έναν χώρο με τον οποίο προσδοκούμε οι εμπερίστατοι συνάνθρωποι μας να βρουν την οικογένεια και την αγκαλιά που δεν υπάρχει εκεί έξω. Στόχος μας είναι το πρόβλημα τους να γίνει δικό μας και να είναι κοντά μας χωρίς να αισθάνονται ότι είναι άνθρωποι δεύτερης διαλογής. Ναι, το φαγητό που είναι βασικό, η ζεστασιά, αλλά πόσο σημαντική είναι η αίσθηση πως υπάρχει για όλους ένα σπίτι, δικοί τους άνθρωποι, που νοιάζονται, μια οικογένεια, που τους περιμένει, τους αγαπά, τους αποδέχεται όπως είναι και δεν ρωτά, δεν κατηγορεί, δεν ζητά εξηγήσεις».

Με μεγάλη ευγένεια, με αξιοπρέπεια αλλά σαφώς μια την βεβαιότητα πως αυτός ο χώρος θα ολοκληρωθεί πάση θυσία, ο πατέρας Παρθένιος, αφιερώνει όλο τον χρόνο του, την σκέψη του, τις ενέργειες του σε αυτόν. Μου τονίζει πως υπάρχουν φωτογραφίες, διευθύνσεις και τηλέφωνα. Δεν χρειάζεται τίποτα, άλλο για μένα. Η αφοσίωση του, αρκεί. Άνθρωπε Αγάπα, ναι, για την οικογένεια, την αποδοχή, το σπιτικό, την αγκαλιά που δεν υπάρχει έξω…