Π ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΚΟΠΑΝΑΚΗΣ.
Τι εννοείς;
– Ε να, εμείς σε ξέρουμε, σε αγαπάμε, αυτό φτάνει.
– Ωωω, είναι πολύ όμορφο αυτό που λες. Κι εγώ σάς αγαπώ και το ξέρετε. Γιατί όμως φτάνει αυτό;
– Δεν έχεις ανάγκη προβολής.
– Έχω ανάγκη έκφρασης.
– Να εκφράζεσαι εδώ σε εμάς, και όχι δημόσια να σε βρίζουν κάποιοι.
– Μου αρέσει που πάλι μιλάς φροντιστικά για μένα. Αυτό δείχνει τρυφερή και ευαίσθητη καρδιά. Ωστόσο η όποια δράση, είναι αναμενόμενο να φέρει και κάποια αντίδραση.
– Σύμφωνοι, αλλά εσύ δεν το έχεις ανάγκη.
– Όχι, το έχω ανάγκη. Έχω ανάγκη να ζω, να δρώ, να αφήνω καθαρό το ίχνος της σκέψης μου, όπως διαμορφώνεται μέσα στο χρόνο.
– Εγώ δεν θα το έκανα πάντως.
– Ναι, δεν είναι ανάγκη όλοι να κάνουμε τα ίδια.
– Να προσέχεις.
– Το μόνο που μπορώ να προσέχω, είναι η ακεραιότητα, η εντιμότητα και η αφοσίωση στο στόχο της προσωπικής εξέλιξης. Όλοι οι άνθρωποι κατά κάποιο τρόπο, είμαστε καλλιτέχνες. Σμιλεύουμε το εσωτερικό μας υλικό και του δίνουμε σχήμα. Καμιά τέχνη δεν γίνεται για να μπαίνει στο ντουλάπι. Η ζωή είναι η ύψιστη των τεχνών. Τα τεχνουργήματα πρέπει να φαίνονται όπως είναι, με τις ατέλειες και τις αδυναμίες τους, με τις όμορφες και τις τραχιές πλευρες τους.
Έπειτα, καμιά τέχνη δεν τυγχάνει μόνο αποδοχής, αλλά και απόρριψης ή αποδοκιμασίας, και αυτό είναι οκ.
