Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ναό Υπαπαντής του Χριστού Τ.Κ. Θετιδίου Φαρσάλων

Στην ομιλία του ο Αιδεσιμολογιώτατος ανέφερε:

Το Ευαγγέλιο της εορτής περιγράφει πως εισήλθε ο νεογέννητος Χριστός στον ναό και πως Τον υποδέχθηκε στην αγκαλιά του ο πρεσβύτης Συμεών. Η εορτή αυτή έρχεται να κλείσει ως επίλογος όλες τις ευαγγελικές διηγήσεις της παιδικής ηλικίας του Χριστού, όπως τις ακούσαμε τον τελευταίο καιρό μετά την εορτή της του Χριστού Γεννήσεως. Η αγία Υπαπαντή, η ιερά αυτή συνάντηση είναι ένα γεγονός, το οποίο συνενώνει κατά κάποιο τρόπο ό,τι μπορέσαμε να ατενίσουμε στη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων. Ουσιαστικά, μας παρουσιάζει τη συνάντηση δύο κόσμων του ακτίστου και του κτιστού, του Δημιουργού και του δημιουργήματος.

Όπως όλες οι εορτές της αγίας μας Εκκλησίας, έτσι και η σημερινή δεσποτικοθεομητορική εορτή της Υπαπαντής του Χριστού έχει ένα βαθύτερο θεολογικό νόημα. Είναι μια εορτή μεσσιανική. Αυτά τα οποία είχε διατάξει, παραγγείλει ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη για αφιέρωση των πρωτοτόκων αρσενικών παιδιών, ήταν όλα προετοιμασία για να έλθει ο πρωτότοκος Υιός του Θεού. Όλα αυτά, λοιπόν, έστρεφαν το νου, προσανατόλιζαν τους πιστούς ανθρώπους στην ευλογημένη εκείνη ημέρα κατά την οποία θα ερχόταν ο αληθής Πρωτότοκος, ο μόνος Πρωτότοκος, ο μονογενής Υιός και Λόγος. Και αυτός θα ήταν ο Μεσσίας.

Τον περίμεναν, λοιπόν, και τον λαχταρούσαν. Μεταξύ αυτών ήταν και ο άγιος Συμεών, ο δίκαιος εκείνος γέρων, και η ευλογημένη εκείνη γερόντισσα Άννα, οι οποίοι είχαν ζωηρά μέσα τους την επιθυμία και τον πόθο να συναντήσουν τον αναμενόμενο Κύριο και Σωτήρα. Και γι’ αυτό προετοιμάζονταν με προσευχές, με νηστείες, με λατρεία του Θεού και έμεναν εκεί στο ναό του Σολομώντος, αναμένοντας.

Είχαν πληροφορηθεί από το Άγιο Πνεύμα ότι θα αξιωθούν να δουν τον Μεσσία και Τον περίμεναν και ετοιμάζονταν γι’ αυτό. Και πράγματι, όταν ήλθε η Κυρία Θεοτόκος βαστάζοντας στην αγκαλιά της τον τεσσαρακονθήμερο Κύριο, αυτοί Τον ανεγνώρισαν. Ήταν ιδιαιτέρα εύνοια του Θεού γι’ αυτούς. Η χάρη του Παναγίου Πνεύματος διήνοιξε τους οφθαλμούς τους και είδαν αυτά που πολλοί δεν μπορούσαν να δουν και να καταλάβουν. Και τους εδόθη η χάρη του Αγίου Πνεύματος, διότι ήταν αγωνιστές. Χρόνια στο ναό προσκαρτερούντες στην προσευχή και τις δεήσεις.

Ασφαλώς θα είχαν πειρασμούς. Ο αντίδικος θα τους πολεμούσε με λογισμούς και με άλλους τρόπους για να τους απομακρύνει από το ναό, για να τους αναγκάσει να φύγουν στον κόσμο και να γίνουν πάλι κόσμος, να κάνουν ό,τι κάνουν και οι άλλοι άνθρωποι. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και σήμερα σε όποιον αποφασίζει να ακολουθήσει την κατά Χριστόν ζωή. Αλλά αυτοί εκεί, με υπομονή και επιμονή, διακονούντες, προσευχόμενοι, αγιαζόμενοι, ελπίζοντες. Και περνούσαν τα χρόνια και δεν έβλεπαν αυτό που ποθούσαν να δουν. Αλλά η ελπίδα, αυτή η οποία στις ημέρες μας λείπει, δεν έφευγε από μέσα τους. Είχαν πληροφορία ότι ο καρπός της υπομονής δεν θα αργήσει να φανεί, θα δοθεί σ’ αυτούς η Χάρη. Και όντως, υπέργηροι και οι δύο αξιώθηκαν να δουν Αυτόν, για τον Οποίο αγωνίζονταν σε όλη τους τη ζωή και για τον Οποίο υπέμειναν σε όλη τους τη ζωή. Επομένως, δεν ήταν μόνο δώρο του Θεού να δουν τον Χριστὸν Κυρίου και να Τον εναγκαλισθούν. Ήταν και καρπός της δικής τους υπομονής, ασκήσεως, αγώνος, καθημερινής εναγωνίου προσευχής και ακλονήτου πίστεως και ελπίδος.

Οι περισσότεροι άνθρωποι της εποχής εκείνης δεν κατάλαβαν τίποτα ή αδιαφόρησαν. Αυτό ακριβώς επαναλαμβάνεται και στις ημέρες μας. Δεν μπορούσαν να δουν τίποτα πέρα από ένα συνηθισμένο γεγονός. Όμως, εκεί που οι άλλοι δεν έβλεπαν τίποτα, ο άγιος Συμεών και η αγία Άννα είδαν, ήλθαν σε συνάντηση με τον Θεό, τον Μεσσία. Γι’ αυτό και έτρεξε ο δίκαιος να Τον πάρει στην αγκαλιά του και να δοξάσει τον Θεό και να πει και τον περίφημο επινίκιο ύμνο, το· νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλον σου, Δέσποτα και να παρακαλέσει τον Θεό να τον απολύσει εκ της προσκαίρου αυτής ζωής, διότι ο λόγος για τον οποίο ζούσε πλέον είχε εκπληρωθεί. Ήθελε να δει τον Μεσσία, ήθελε να ενωθεί με τον Μεσσία. Τον προφήτευσε, Τον είδε, Τον προσκύνησε, Τον πήρε την αγκαλιά του, Τον τοποθέτησε μόνιμο κάτοικο στην καρδιά του. Πλέον δεν είχε άλλο σκοπό για να ζει.

Έτσι, λοιπόν, έφυγε ο δίκαιος Συμεών, εκ των τελευταίων ανδρών της Παλαιάς Διαθήκης και εκ των πρώτων της Καινής Διαθήκης, και άφησε σε εμάς μια παρακαταθήκη ότι πρώτα πρέπει να λαχταρούμε τον Χριστό. Όχι απλώς να έχουμε μια πίστη εξωτερική, αλλά ένα πόθο προσωπικής συναντήσεως με τον Χριστό, ο οποίος πρέπει να μας κατέχει. Και όπως εκείνος είχε τον πόθο, πότε θα δω τον Χριστό, κι εμείς να έχουμε αυτόν τον πόθο, πότε θα ενωθώ με τον Χριστό, πότε θα είμαι με τον Χριστό, πότε ο Χριστός θα κατοικήσει μόνιμα στην καρδιά μου, πότε θα είμαι όλος του Χριστού και όλος ο Χριστός θα είναι μαζί μου, με δύο λέξεις πότε θα καταστώ θεοφόρος και χριστοφόρος. Αυτή πρέπει να είναι η αγωνία όλων μας. Τί θα κάνουμε και πώς θα το πράξουμε για να χαριτωθούμε.

Αλλά για να γίνει αυτό, χρειάζεται διαρκής επα-γρύπνηση, προσευχή, εγκράτεια και αναζήτηση του ζώντος Θεού. Ο Ιησούς θα μας δοθεί οπωσδήποτε, εάν κι εμείς κάνουμε τον αγώνα, την υπομονή αυτή, την οποία έκαναν οι δύο Άγιοι γέροντες. Γι’ αυτό, ας μη τα χάνουμε, ας μη δειλιάζουμε, ας μην ανυπομονούμε. Να θυμόμαστε πάντοτε ότι πέρασαν ολόκληρο τη ζωή τους στο ναό του Σολομώντος και στη δύση της επιγείου ζωής τους είδαν τον Μεσσία. Όταν ο Θεός μας κρίνει ότι είμαστε ώριμοι και ότι η υπομονή μας μας έδωσε μια βαθειά ταπείνωση, μια αληθινή αρετή, τότε ο Θεός θα δώσει την χάρη και της πληροφορίας και της χαράς μιας καρδιακής ενώσεως με τον Χριστό, η οποία θα μας φέρει μία χαρά αναφαίρετο και μία ειρήνη μόνιμο. Τί άλλο να επιθυμεί ο χριστιανός, τί περισσότερο να επιθυμεί από το να ενωθεί με τον Χριστό δια της μετανοίας, δια της ασκήσεως, δια της προσευχής και δια της λατρείας του Θεού, κυρίως με την βρώση του αχράντου σώματος και την πόση του τιμίου αίματος του αναστημένου Χριστού.

Μέσα απ’ την υποδοχή που επεφύλαξε ο Συμεών στον Χριστό διαβλέπουμε πως Τον υποδέχθηκε το αμέτρητο πλήθος των Αγίων, εκείνων που προέκυψαν από τον Ισραήλ και εκείνων που προήλθαν από τους εθνικούς, εκείνων που θα Τον αποδεχθούν στο πέρασμα του χρόνου και θα Του επιτρέψουν να βασιλεύσει εντός τους. Χωρίς επιφυλάξεις πρέπει να Τον υποδεχόμαστε στην καρδιά μας. Ωστόσο, για να αποδεχθούν οι άνθρωποι τον Χριστό με όλη την αγάπη τους, πρέπει να είναι ελεύθε-ροι, όπως ελεύθεροι μπορούν και να Τον αρνηθούν.

Αδιάκοπα ο Χριστός χτυπά την πόρτα των καρδιών μας, αδιάκοπα θέλει να έρθει να επισκεφθεί τον ναό αυτό του σώματος και της καρδιάς του καθενός μας, και να αναπαυθεί εκεί, και κάθε στιγμή μας ζητείται να συναινέσουμε ή να αρνηθούμε.

Ο Χριστός έρχεται προς εμάς με ποικίλους τρόπους μέσω των συνανθρώπων μας. Αυτόν υποδεχόμαστε, κάθε φορά που υποδεχόμαστε τον διπλανό μας, που του δείχνουμε αγάπη και ευσπλαχνία. Αυτόν αρνούμαστε, κάθε φορά που κλείνουμε την καρδιά μας ως προς τον πλησίον μας. Ο Χριστός μας επισκέπτεται ακόμη και με τις δοκιμασίες, τους κόπους, τις ασθένειες. Και κάθε φορά που ορθώνουμε το ανάστημά μας ή αντιδρούμε αρνητικά προς αυτές, τον Χριστό αρνούμαστε. Αντιθέτως, αν δεχόμαστε με υπομονή και ευγνωμοσύνη όλες τις δοκι-μασίες, που επιτρέπει ο Θεός, Αυτόν υποδεχόμαστε στην καρδιά μας.

Εύχομαι κι εσείς να το ευχηθείτε σε μένα η εορτή της αγίας Υπαπαντής να μας προσφέρει τη χάρη να υποδεχόμαστε πάντοτε με πιστότητα τον Χριστό, όχι απλώς να Τον κρατούμε στα χέρια μας, αλλά να Τον δεχόμαστε ως φως στις καρδιές μας, καρδιές ορθάνοιχτες, απόλυτα δοσμένες, τελείως αποσπασμένες από το εγώ μας, για να μπορούν να Τον αγαπούν πάνω απ’ όλα και για να βρίσκουν σ’ Αυτόν τη χαρά, αφού πια δεν θα ζούμε εμείς, αλλά ο Χριστός μέσα μας.