Τα θαύματα, οι διδαχές του , ίδια η ζωή του τον ανάδειξαν σε έναν από τους σημαντικότερους σύγχρονους αγίους. Η φήμη του Αγίου Σεραφείμ έφρασε σε όλο τον Ορθόδοξο κόσμο και σήμερα τιμάται με ξεχωριστή ευλάβεια.
ο Σεραφείμ γεννήθηκε στο Κούρσκ της Ρωσίας το 1759 και έφερε το όνομα Πρόχορος Μοσνίν. Ο πατέρας του πέθανε όταν ήταν μόλις 4 ετών.
Σύμφωνα με την παράδοση σε ηλικία 10 ετών αρρώστησε αλλά παρενέβη η Παναγία και του είπε οτι θα τον θεραπεύσει.Εγινε λιτάνευση της εικόνας έξω από το σπίτι του την προσκύνησε και έγινε καλά. Από τότε στράφηκε στην Εκκλησία.
Οταν αποφάσισε να γίνει μοναχό ο άγιος Δοσίθεος του πρότεινε στο μοναστήρι Σαρώφ σε ένα μικρό χωριό Ντιβέγιεβο. Εκεί έφτασε το 1778. Στη συνέχεια ακολούθησε σκληρή μοναχική ζωή στην έρημο του Σαρώφ μακριά τη μονή.
Στις 13 Αυγούστου του 1786 έγινε η μοναχική του κουρά και πήρε το όνομα Σεραφείμ . Τον Οκτώβριο του ιδίου χρόνου χειροτονείται διάκονος. Όταν το 1793 συμπλήρωσε τα 34 χρόνια της ζωής του και χειροτονήθηκε ιερέας, στις 2 Σεπτεμβρίου του 1793, αποσύρθηκε μονίμως στην έρημο. Το ερημητήριό του μάλιστα έγινε με θαυμαστό τρόπο, άβατο, δηλαδή απροσπέλαστο σε γυναίκες και κατόπιν για όλους.
Τον Μάιο του 1810 επιστρέφει, μετά από 15 χρόνια στην έρημο, στο Μοναστήρι. Ενα βράδυ μετέφερε μία μεγάλη πέτρα και την τοποθέτησε κοντά στο Ιερό του ναού της Κοιμήσεως. Σ’ αυτό το σημείο ακριβώς τοποθετήθηκαν τα άγια λείψανά του, μετά τον θανατό του.
Ο Όσιος κοιμήθηκε με στις 2 Ιανουαρίου 1833 μ.Χ. Οι μοναχοί τον είδαν, σύμφωνα με την παράδοση, με το λευκό ζωστικό, γονατιστό σε στάση προσευχής μπροστά στην εικόνα της Θεοτόκου, ασκεπή, με το χάλκινο σταυρό στο λαιμό και με τα χέρια στο στήθος σε σχήμα σταυρού. Νόμιζαν ότι τον είχε πάρει ο ύπνος.
Τα ιερά λείψανά του εξαφανίστηκαν κατά την περίοδο της Οκτωβριανής επαναστάσεως και ξαναβρέθηκαν το 1990 μ.Χ., στην Αγία Πετρούπολη. Το 1991 μ.Χ. επέστρεψαν στην μονή Ντιβέγιεβο.
ο Όσιος και η αρκούδα και η τοπική παράδοση
Κάποια μέρα έφθασε στο μακρινό ερημητήριο του Αγίου Σεραφείμ μία αδελφή από το Μοναστήρι του Ντιβέγιεβο. Περνούσε μία περίοδο αγωνίας και απογοητεύσεως και ήθελε να φύγη από το Μοναστήρι, γιατί το διακόνημα της μαγείρισσας της προκαλούσε απέχθεια. Ο Άγιος Σεραφείμ είχε δώσει ευλογία να τον επισκεφθή.
Πλησιάζοντας στο ασκητήριό του, αντίκρυσε τον ερημίτη καθιστό έξω από το κελλί του, με μία πελώρια αρκούδα μπροστά στα πόδια του!
-Βοήθεια, Πάτερ! Φώναξε η φτωχή μοναχή. Ήρθε το τέλος μου!
Εκείνος έδιωξε την αρκούδα και της είπε γελώντας:
-Όχι, μητερούλα, δεν ήρθε ακόμα το τέλος σου. Το τέλος σου είναι μακριά. Η αρκούδα δεν θα σε πειράξη. Αντίθετα, θα σε διασκεδάση!
Και, αφού την καθησύχασε με τα λόγια αυτά, την κάλεσε να καθήση πλάι του επάνω σ’ έναν κορμό δέντρου. Η αρκούδα όμως πήγε και πάλι να ξαπλώση μπροστά στα πόδια του.
Η αδελφή έτρεμε σύγκορμη. Ο Γέροντας ωστόσο έβγαζε κομματάκια ψωμιού από το σακκούλι του και τάϊζε την αρκούδα, τόσο ήρεμα, σαν να τάϊζε κάποιο κατοικίδιο. Η μοναχή πήρε ξανά κουράγιο και, όταν αισθάνθηκε τελείως ασφαλής, ο Άγιος Σεραφείμ της έδωσε το υπόλοιπο ψωμί και την προέτρεψε να το δώση η ίδια στην αρκούδα.
-Όχι, Πάτερ, θα φάη και το χέρι μου μαζί, απάντησε εκείνη.
-Πίστεψέ με, μητερούλα, δεν θα φάη το χέρι σου, είπε ο Άγιος χαμογελώντας. Η μοναχή πήρε το ψωμί και το έδωσε στο ζώο. Ήταν μάλιστα τόση η ευχαρίστησι που αισθανόταν, ώστε στενοχωρήθηκε πολύ, όταν τελείωσε το ψωμί.
Διδαχές αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ
Αχ! Αν ήξερες μόνο τι χαρά, τι γλυκύτητα περιμένει τη δίκαια ψυχή στον ουρανό, θα αποφάσιζες να υπομένεις με ευγνωμοσύνη σε αυτή την πρόσκαιρη ζωή κάθε είδους λύπη, διωγμό και συκοφαντία.
Δεν πρέπει, χωρίς ανάγκη να ανοίγεις στον άλλον την καρδιά σου. Μέσα σε χιλιάδες ίσως βρεις μόνο ένα, που θα μπορέσει να κρατήσει το μυστικό σου. Όταν εμείς οι ίδιοι δεν το κρατάμε μέσα μας, πως μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα το κρατήσουν οι άλλοι;
Το να διδάσκεις τους άλλους είναι τόσο εύκολο, όσο το να ρίχνεις πέτρες από ένα καμπαναριό. Το να εφαρμόζεις όμως όσα διδάσκεις, αυτό είναι σαν να ανεβάζεις τις πέτρες εκεί πάνω. Τόσο διαφέρει η διδασκαλία από την εφαρμογή.
Όταν φτάσει ο άνθρωπος στην ηλικία των τριάντα πέντε ετών, δηλαδή στο ήμισυ περίπου της επιγείου ζωής, χρειάζεται μεγάλος αγώνας για να κρατηθεί στο σωστό δρόμο. Πολλοί στην ηλικία αυτή ξεφεύγουν και επιστρέφουν στις αμαρτωλές επιθυμίες τους. Πολλοί συγκέντρωσαν πολλά στη νεότητα τους, μαρτυρεί ο Μέγας Βασίλειος. Στο μέσον όμως της ζωής τους δεν υπέμειναν την τρικυμία που ξεσήκωσαν εναντίον τους τα πνεύματα της πονηρίας, και τα έχασαν όλα.
