Υπάρχει μία αυστηρή προϋπόθεση, προκειμένου ένας άνθρωπος να μετέχει σε οποιαδήποτε εκκλησιαστική πράξη.
Να συναινεί ΕΛΕΥΘΕΡΑ και απολύτως ΑΒΙΑΣΤΑ.
Όπου και όποτε αυτή η συνθήκη παραβιάζεται, μπορούμε να μιλάμε για καίρια ΕΚΤΡΟΠΗ από την προτροπή του Ιησού “όστις θέλει..”
Δεν μπορούμε ούτε να βαπτίσουμε, ούτε να κοινωνήσουμε, ούτε να αναγκάσουμε κανέναν να μετέχει στη Λειτουργία ή όποιο άλλο εκκλησιαστικό γεγονός.
Πολλές φορές, άνθρωποι που βρίσκονται σε κωματώδη κατάσταση ή έχουν απώλεια συνείδησης, ζητούν οι συγγενείς τους να τους κοινωνήσουμε. Καλόν είναι να εξηγούμε ότι εφόσον δεν μπορούμε να έχουμε την συναίνεση και την συνεργασία του ασθενούς, καλύτερα να μην το κάνουμε.
Όπου και όποτε υπαναχωρούμε, συνίσταται παραβίαση της βούλησης του ασθενούς, και η όλη διαδικασία συμβαίνει προς χάριν των συγγενών. Είναι απαράδεκτο να ανοίγουμε δια της βίας το στόμα ανθρώπων, για να τους δώσουμε τη Θεία Κοινωνία.
Βέβαια πολλοί άνθρωποι κάνουν την αντιστοιχία με τον τρόπο που ενεργούμε για να δώσουμε σε ασθενείς τροφή, όταν αδυνατούν να σιτιστούν μόνοι τους, ή στην χορήγηση φαρμάκων και την εφαρμογή ιατρικών πράξεων.
Δεν θεωρώ ότι η αντιστοίχηση αυτή είναι επιτυχημένη στην προκειμένη περίπτωση.
Η μετοχή σε εκκλησιαστικές πράξεις προϋποθέτει την συναίνεση, ενώ η φροντίδα για την διατήρηση της ζωής, εμπίπτει στο ανθρωπιστικό σκέλος του χρέους που έχουμε ως συνάνθρωποι, να υπερασπιζόμαστε την πρόσβαση όλων σε ανακουφιστική και θεραπευτική επιμέλεια.
Στην ίδια κατηγορία εμπίπτει και η δια της βίας χορήγηση της Θείας Κοινωνίας σε μικρά παιδιά που αντιδρούν και δεν θέλουν. Η αντίδραση και η άρνηση ενός παιδιού, σημαίνει ότι φοβάται και σίγουρα δεν συναινεί σε αυτό που εμείς θέλουμε. Το στρίμωγμα και ο εξαναγκασμός τους, με θλίβει όποτε συμβαίνει.
Βέβαια πριν φτάσουμε στον παιδικό εξαναγκασμό για τη Θεία Κοινωνία, έχει προηγηθεί Βάπτισμα που συνήθως τα μικρά παιδιά κλαίνε ασταμάτητα.
Αδυνατώ να κατανοήσω με ποια λογική όλο αυτό δεν μας ενοχλεί.
Ειλικρινά το λέω, όταν τα παιδιά κλαίνε στις Βαπτίσεις, μέσα μου υποφέρω.
Αν η ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ είναι βασικό στοιχείο στις υποθέσεις της καθημερινότητας μας, στην Εκκλησία έπρεπε να είναι ένα από τα απαραβίαστα δόγματα.