Π Χαράλαμπος Κοπανάκης: Μεγάλωσα στην επαρχία, την δεκαετία του 80

Η απάντηση πάντα ήταν “στις χαρές σου.”
Αντί ευχαριστίας δηλαδή, διατύπωναν την ευχή να μεγαλώσεις και να παντρευτείς.
Αυτές ήταν οι “χαρές” που εύχονταν.
Έτσι λειτουργούν οι κοινωνίες.
Υιοθετούν ενα αφήγημα που επέχει θέση δογματος, και το διαδίδουν άκριτα και αδιάκριτα προς πάσα κατεύθυνση.
Έπειτα, τα μέλη της κοινωνίας, μπαίνουν στον αυτόματο πιλότο της εφαρμογής των κοινωνικών επιταγών.
Αφού η κύρια και κομβικής σημασίας χαρά στη ζωή του ανθρώπου είναι ο γάμος, όποιος/α δεν τα κατάφερνε ή αποτύγχανε το εγχείρημα του/της, ήταν ο/η κακομοίρης/α.
Μοναδική περίπτωση που η κοινωνία μπορούσε να δεχτεί την αγαμία, ήταν να γινει κάποιος/α καλόγερος ή καλόγρια.
Δεν ξεχνώ την εμπειρία καλής μου φίλης, που αφού δοκίμασε και τελικά απέρριψε το σενάριο να γίνει μοναχή, η πίεση του περιβάλλοντος της και των “πνευματικών” κοινοτήτων που σχετιζόταν, ήταν αφόρητη.
Αφού δεν θα γινόταν τελικά μοναχή, έπρεπε να παντρευτεί.
Το έκανε.
Δεν γράφω τη συνέχεια..
Στις μέρες μας τωρα, διαπιστώνω σοβαρή στατιστικά μείωση της συγκεκριμένης ευχής, (στις χαρές σου.)
Ακμάζουν όμως ακόμα οι ερωτήσεις του τύπου: “Είσαι ελεύθερος/η; Πότε θα τακτοποιηθείς; Έχουν αποκατασταθεί τα παιδιά σου;”
Όλα αυτά παραπέμπουν στο ίδιο σενάριο.
Τακτοποίηση, αποκατάσταση και ανελευθερία, αποτελούν το τρίπτυχο του ιδεώδους που προκρίνεται κοινωνικά, και ακούει στο όνομα “Γάμος.”
(Πινακας, Πάμπλο Πικάσο.
Η χαρά της ζωής.)