Μια μέρα κατανύχτηκε πολύ η καρδιά του. Έτσι αφου ανέβηκε σε μια αμυγδαλιά, που βρισκόταν στο δεξιό μέρος της Εκκλησίας, έμεινε πάνω σε ένα κλαδί του δένδρου, στο όποιο εκανε όπως μπόρεσε ενα μικρό κρεβάτι. Εκεί ασκήτευε καρτερικό με θαυμάσια υπομονή, βασανιζόμενος άπό τους ανέμους, τις βροχές και τα χιόνια, καταφλεγόμένος από το κάψιμο του ήλιου το καλόκαίρι, θλιβόμένος φοβερά και άπό άλλες στενοχώρίες.
Όσιος Δαβίδ από τη Θεσσαλονίκη 26 Ιουνίου: Άσκητεύει πάνω στην αμυγδαλιά
Ω της καρτερίας και της θαυμασίας πολυάθλσυ και καθημερινης ύπομονης του Μάρτυρος. Και πως υπέφερε ο αείμνηστος τόση κακοπάθεια.Οι άλλοι στυλίτες είχαν και λίγη σταθερότητα, διότι οι στύλοι ήσαν κτιστοί, και έμεναν ακίνητοι.
Και πάλι, οτάν κοίμώντουσαν η εκαναν κάποια άλλη αναγκαία εργασία, ήσαν ακίνητοι.
Αλλα αυτός ο αδαμάντινος κινούνταν πάντοτε πάνω στο κλαδί του δένδρου, χωρίς να έχει ποτέ άνεση, βασανιζόμενος άπό τις βροχές και τους άνεμους και θλιβόμένος φοβερά άπό το χιόνι.
«Δίκαιος ωσι φοίνιξ ανθήσει»
Αν και τόσα πολλά υπέφερε ο καρτερόψυχος, δεν τεμπέλιασε ούτε στο παραμικρό ολιγοψύχησε ούτε αδιαφόρησε, ουτε αλλοιώθηκέ το αγγελικό πρόσωπο του, άλλά ηταν το πρόσωπο του ωραίο σαν τριαντάφυλλο.
Πράγματι σε αυτόν τον μακάριο έκπληρώθηκε ο λόγος του προφήτου, «Δίκαιος ως φοίνιξ ανθήσει, και ώσεί κέδρος η εν τω Λιβάνω πληθυνθήσεται».
Διότι με τις πράξεις του άνθησε και αυτός οπως ο φοίνικας και απέδιδε καρπό στον Θεό οπως αρμόζει, γλυκύτερο και ωφελιμότερο άπό την αμυγδαλιά και τον φοίνικα.
Επειδή το μεν δένδρο κάνει άνθη και καρπό που φθείρονται σε ανθρώπινη τέρψη και απόλαυσι, ο δε Όσιος ευχαριστούσε κάθε στιγμή τον Αγαθό Θεό με καρπούς θεωρίας και πράξεως, υμνολογώντας και δοξάζοντας ασταμάτητα Αυτόν.
Οι μαθητές του τον παρακαλούν να κατέβει από την αμυγδαλιά
Είχε ο Οσιος και μερικους μαθητές, οι όποιοι, ήσαν εξαιρετικά ευλαβείς και φιλόχριστοι, και οι όποιοι κοπίαζαν αγωνιζόμενοι μαζί του.
Πολλές φορές τον παρακαλούσαν, να κατεβει άπό το δένδρο, να του κτίσουν κελλί, οπως του άρεσε, ήσυχο, για να τους ποιμαίνη για την σωτηρία τους.
Άλλα αυτός τους έλεγε. «Αδελφοί και τέκνα μου, εγώ είμαι αμαρτωλός και ανάξιος άνθρωπος. Άλλα ο Δεσπότης Χριστός, ο κάλος βοσκός που προσφέρει την ψυχή Του υπέρ των προβάτων (Ίωάν. 1, 11), Αυτός να σας φυλάη από τις επιθέσεις του δαίμονα, και να σας αξίωση ως Ύπεράγαθός, της αιωνίου Βασιλείας Του.
Διότί εγώ, ζει Κύριος ο Θεός μου Ιησους Χριστός, ο Υιός του Θεού, δεν κατεβαίνω άπο αυτό το δένδρο, μέχρι να περάσουν τρία χρόνια και πάλι: με την δική Του εντολή.
Διότι χωρίς να είναι θέλημα Του, δεν κατεβαίνω καθόλου από εδώ».
Οι μαθητές του οταν είδαν οτι δεν άλλαζε γνώμη, δεν τον ενόχλησαν πάλι.
Προσθήκη σχολίου