Σήμερα 2 Απριλίου η Αγία μας Εκκλησία τιμά τη μνήμη του Οσίου Τίτου του θαυματουργού, των μαρτύρων Αιδεσίου και Αμφιανού, Θεοδώρας και Ευθαλίας των παρθένων καθώς επίσης και του μάρτυρος Πολυκάρπου, του Νεομάρτυρος Παναγιώτου του εν Ιεροσολύμοις, και του Οσίου Γρηγορίου του εν τω Κόλπω της Νικομηδείας ασκήσαντος.
Οι άγιοι αυτάδελφοι Αμφιανός και Αιδέσιος οδηγήθηκαν στη χριστιανική πίστη από τον άγιο μάρτυρα Πάμφιλο, του οποίου προσπάθησαν να μιμηθούν τις αρετές αλλά προ πάντων την «υπέρ Χριστόν άθλησή του». Και τούτο δεν άργησε, σύμφωνα με τον συναξαριστή.
Όταν ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός εξαπέλυσε διωγμό κατά των χριστιανών, τα δύο αδέλφια συνελήφθησαν από τον έπαρχο Ουρβανό. Πρώτος ανακρίθηκε ο Αμφιανός, ο οποίος αφού αντιστάθηκε στις προκλήσεις και δε θυσίασε στους ειδωλολατρικούς θεούς, με παρρησία ομολόγησε την πίστη και την αγάπη του στο Θεάνθρωπο Λυτρωτή Ιησού Χριστό. Ένεκα της σταθερότητάς του αυτής, βασανίστηκε σκληρά και τέλος ρίχθηκε στη θάλασσα δεμένος, όπου βρήκε μαρτυρικό θάνατο.
O δεύτερος αδελφός, ο Αιδέσιος, αφού ομολόγησε κι αυτός με θάρρος την πίστη του στον Παντοδύναμο Τριαδικό Θεό, εξορίστηκε στην Αίγυπτο όπου καταδικάστηκε σε καταναγκαστικά έργα. Με καρτερία υπέμεινε τα μαρτύρια και τους ευτελισμούς, διότι γνώριζε ότι όλα γίνονται προς δόξα του αληθινού Θεού.
Όταν όμως ο σκληρόκαρδος άρχοντας Ιεροκλής βασάνισε απάνθρωπα κάποιο Χριστιανό, ο Αιδέσιος τον χαστούκισε δημόσια. Αποτέλεσμα ήταν να βασανιστεί παραδειγματικά και τέλος να ριφθεί κι αυτός στη θάλασσα, όπως και ενωρίτερα ο αδελφός του.
Η ευχή του Οσίου Εφραίμ του Σύρου, η οποία επαναλαμβάνεται αυτές τις ημέρες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής μας προσφέρει όλο το νόημα των ημερών.
«Κύριε καὶ Δέσποτα τῆς ζωῆς μου, πνεῦμα ἀργίας, περιεργίας, φιλαρχίας, καὶ ἀργολογίας μή μοι δῷς. Πνεῦμα δὲ σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, ὑπομονῆς καὶ ἀγάπης χάρισαί μοι τῷ σῷ δούλῳ.
Ναί, Κύριε Βασιλεῦ, δώρησαί μοι τοῦ ὁρᾶν τὰ ἐμὰ πταίσματα, καὶ μὴ κατακρίνειν τὸν ἀδελφόν μου, ὅτι εὐλογητὸς εἶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Αμήν».
Του Επισκόπου Μεσαορίας Γρηγορίου