Ι.Μ. Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε χθες στον Εσπερινό και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του Αγίου Νεκταρίου και της Αναλήψεως του Κυρίου Βεροίας.
«Ο ἅγιος Νεκτάριος ἀξιώθηκε νά εἶναι σήμερα στόν χορό τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, διότι μέ ὑπομονή καί μέ ταπείνωση ἀντιμετώπισε ὅλες τίς ἀδικίες καί τούς πειρασμούς. Μάλιστα, ὅταν ἡ Ἐκκλησία μας ἐνέγραψε τόν ἅγιο Νεκτάριο στό Ἁγιολόγιό της, κάποιος πού τόν γνώριζε σκέφθηκε «τί ἔκανε ὁ Νεκτάριος καί ἡ Ἐκκλησία τόν κατέταξε στούς ἁγίους;» Καί τοῦ φανερώνεται ὁ Ἅγιος στόν ὕπνο του καί τοῦ λέει: «Ἀδελφέ μου, ἐσυκοφαντήθην, ὑπέμεινα καί ἐσώθην». Αὐτό ζητᾶ καί ἀπό ἐμᾶς καί ὁ ἅγιος Νεκτάριος ἀλλά καί ὁ Θεός: νά ἔχουμε ὑπομονή καί διά τῆς ὑπομονῆς θά πάρουμε ὅλα αὐτά τά χαρίσματα πού εἶχε ὁ ἅγιος Νεκτάριος, ὁ ὁποῖος εὔχομαι νά εἶναι βοήθεια πάντων ὑμῶν», είπε μεταξύ άλλων ο Σεβασμιώτατος στο κήρυγμά του.
Το κήρυγμα του Μητροπολίτη Βεροίας:
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Παντελεήμων κηρύττοντας τον θείο λόγο ανέφερε μεταξύ άλλων:
«Δός μοι τήν τῶν σῶν θρόνων πάρεδρον σοφίαν καί μή με ἀποδοκιμάσῃς ἐκ παίδων σου». Ἡ ἱκεσία αὐτή τοῦ σοφοῦ Σολομῶντος, πού ἀκούσαμε πρίν ἀπό λίγο στά ἀναγνώσματα τοῦ Ἑσπερινοῦ πρός τιμήν τοῦ προστάτου τῆς ἐνορίας σας, τοῦ ἑορταζομένου μεγάλου ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ ἁγίου Νεκταρίου, ἀρχιεπισκόπου Πενταπόλεως, τοῦ θαυματουργοῦ, θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι ἀποτελοῦσε τό διαρκές αἴτημά του ἀπό τήν παιδική του ἡλικία, ὅταν ἀκόμη βρισκόταν στήν πατρίδα του τή Σηλυμβρία καί δέν μποροῦσε νά φαντασθεῖ τί τοῦ ἐπεφύλασσε τό μέλλον. «Δῶσε μου», θά παρακαλοῦσε τόν Θεό, «τή Σοφία πού σέ συνοδεύει στόν θρόνο σου».
Ποιά εἶναι ὅμως τά χαρακτηριστικά τῆς Σοφίας τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποία ζητοῦσε ὁ ἅγιος Νεκτάριος;
Τήν ἀπάντηση μᾶς τήν δίδει ὁ ἴδιος ὁ ἱερός συγγραφέας. «Σοφίας», λέγει, «οὐ κατισχύσει ποτέ κακία».
Τό πρῶτο, λοιπόν, χαρακτηριστικό της εἶναι ὅτι δέν μπορεῖ ποτέ νά τήν νικήσει ἡ κακία τῶν ἀνθρώπων καί τοῦ κόσμου. Τό δεύτερο χαρακτηριστικό της εἶναι ὅτι βοηθᾶ αὐτόν πού τήν διαθέτει νά πλησιάσει καί νά γνωρίσει τόν Θεό· «μύστις γάρ ἐστι τῆς τοῦ Θεοῦ ἐπιστήμης». Καί τό τρίτο εἶναι ὅτι οἱ καρποί της εἶναι οἱ ἀρετές, διότι αὐτή διδάσκει τή σωφροσύνη καί τή φρόνηση, τή δικαιοσύνη καί τήν ἀνδρεία, πού εἶναι ὅ,τι χρησιμώτερο μπορεῖ νά ἔχει ὁ ἄνθρωπος στή ζωή του.
Ἄν μελετήσουμε τή ζωή τοῦ ἁγίου Νεκταρίου δέν θά δυσκολευθοῦμε νά διακρίνουμε αὐτά τά χαρακτηριστικά τῆς Σοφίας τοῦ Θεοῦ, πού περιγράφει ὁ σοφός Σολομῶν. Ὁ ἅγιος Νεκτάριος ἀπό τά νεανικά του χρόνια, ὅταν ἀναγκάσθηκε νά φύγει μακριά ἀπό τήν οἰκογένειά του, προκειμένου νά ἐργασθεῖ γιά νά σπουδάσει, ἀλλά καί μέχρι τήν κοίμησή του, ἀντιμετώπισε τήν κακία πολλῶν ἀνθρώπων, πού προσπάθησαν μέ ποικίλους τρόπους νά τόν βλάψουν συκοφαντώντας τον στόν πατριάρχη Ἀλεξανδρείας. Καί ἀκόμη νά τόν διαβάλλουν, νά τόν ἀδικήσουν, νά τοῦ στερήσουν ἀκόμη καί τά ἐλάχιστα χρήματα πού δικαιοῦτο γιά νά ζήσει ταπεινά καί φτωχικά, ὅπως ζοῦσε πάντοτε, διαβάλλοντάς τον σέ ὑπηρεσιακούς παράγοντες στήν Ἑλλάδα, ὅπου κατέφυγε μετά τήν Ἀλεξάνδρεια. Νά τοῦ φέρουν στή συνέχεια προσκόμματα καί ἐμπόδια στό ἔργο του ὡς διευθυντοῦ τῆς Ριζαρείου Σχολῆς ἀλλά καί ἀργότερα, ὅταν θέλησε νά ἱδρύσει τή Μονή τῆς Ἁγίας Τριάδος στήν Αἴγινα.
Ὅμως ἡ κακία τῶν ἀνθρώπων καί τοῦ πονηροῦ, πού καταδίωκε τόν ἅγιο Νεκτάριο, δέν μπόρεσε νά τόν νικήσει, δέν μπόρεσε νά ἀλλοιώσει τόν χαρακτήρα του, οὔτε νά μειώσει τήν ἀγάπη του πρός τόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους καί τήν ἐπιθυμία του νά διακονεῖ τήν Ἐκκλησία μέ ἀπόλυτη ἀφοσίωση. Ὁ ἅγιος τά ὑπέμενε ὅλα αὐτά μέ ταπείνωση, συγχωρώντας ὅσους τόν ἀδικοῦσαν καί τόν ἔβλαπταν.
Μέσα ἀπό αὐτές τίς δοκιμασίες καί τίς ταλαιπωρίες ὁ ἅγιος Νεκτάριος ἀπέδειξε ὄχι μόνο ὅτι ἔχει τό πρῶτο χαρακτηριστικό τῆς θείας Σοφίας ἀλλά ὅτι ἔχει καί τό δεύτερο, διότι πλησίασε μέσω αὐτῶν τόν Θεό καί ἔγινε θεατής τῶν ἀπορρήτων μυστηρίων του καί ἑνώθηκε μαζί του καρδιακά καί ἀξιώθηκε τῶν θείων χαρισμάτων του.
Καί ἐάν αὐτά τά φύλασσε ὁ ἅγιος Νεκτάριος ὡς πολύτιμο θησαυρό μέσα στήν ψυχή του, γιά νά μήν τά συλήσει ὁ πονηρός ἐξαιτίας τῆς ὑπερηφανείας, καί ἐπέτρεπε μόνο κατ᾽ ἐλάχιστον νά ἀποκαλυφθοῦν πρός ὠφέλεια καί παρηγορία τῶν ἀνθρώπων, οἱ ἀρετές, πού εἶναι τό τρίτο χαρακτηριστικό τῆς θείας Σοφίας, ἦταν ἐμφανεῖς στή ζωή του καί στήν ἀναστροφή του, σέ ὅσους τουλάχιστον ἤθελαν νά τίς διακρίνουν. Ἡ σωφροσύνη καί ἡ φρόνηση ἦταν αὐτές πού στήριζαν τήν ὑπομονή καί τήν ταπείνωση τοῦ ἁγίου Νεκταρίου, ἀλλά καί ὅλες τίς ἐπιλογές καί τίς ἀποφάσεις τῆς ζωῆς του. Ἡ δικαιοσύνη καί ἡ ἀνδρεία τόν ἔκαναν νά ἀντέχει καί νά μήν ὑποχωρεῖ στούς πειρασμούς, καί νά πορεύεται στή ζωή του μέ ἐμπιστοσύνη στόν Θεό.
Καί ὁ Θεός, κατά τήν παράκλησή του, ὄχι μόνο δέν τόν ἀπεδοκίμασε ἐκ παίδων του, ἀλλά τόν ἁγίασε καί τόν χαρίτωσε μέ τή χάρη τῶν θαυμάτων του, ὥστε νά θεραπεύει καί τίς δικές μας ἀσθένειες. Συγχρόνως ὅμως γιά νά μᾶς διδάσκει μέ τό παράδειγμα τῆς ζωῆς του πῶς νά ἀντιμετωπίζουμε τίς δυσκολίες καί τούς πειρασμούς τῆς δικῆς ζωῆς μας μέ ὑπομονή καί ταπείνωση, συγχωρώντας ὅσους μᾶς ἀδικοῦν καί μᾶς πικραίνουν, προκειμένου νά ἀναδειχθοῦμε καί ἐμεῖς ἀληθινά τέκνα τοῦ Θεοῦ καί νά ἔχουμε τή χάρη καί τό ἔλεός του.
Ἔτσι ὁ ἅγιος Νεκτάριος ἀξιώθηκε νά εἶναι σήμερα στόν χορό τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, διότι μέ ὑπομονή καί μέ ταπείνωση ἀντιμετώπισε ὅλες τίς ἀδικίες καί τούς πειρασμούς. Μάλιστα, ὅταν ἡ Ἐκκλησία μας ἐνέγραψε τόν ἅγιο Νεκτάριο στό Ἁγιολόγιό της, κάποιος πού τόν γνώριζε σκέφθηκε «τί ἔκανε ὁ Νεκτάριος καί ἡ Ἐκκλησία τόν κατέταξε στούς ἁγίους;» Καί τοῦ φανερώνεται ὁ Ἅγιος στόν ὕπνο του καί τοῦ λέει: «Ἀδελφέ μου, ἐσυκοφαντήθην, ὑπέμεινα καί ἐσώθην».
Αὐτό ζητᾶ καί ἀπό ἐμᾶς καί ὁ ἅγιος Νεκτάριος ἀλλά καί ὁ Θεός: νά ἔχουμε ὑπομονή καί διά τῆς ὑπομονῆς θά πάρουμε ὅλα αὐτά τά χαρίσματα πού εἶχε ὁ ἅγιος Νεκτάριος, ὁ ὁποῖος εὔχομαι νά εἶναι βοήθεια πάντων ὑμῶν.