Μητρόπολη Βεροίας: Λαμπρή Πανήγυρις στον Ιερό Ναό Αγίων Αθανασίου και Ιωάννου των Κουλακιωτών

Κατά το διήμερο 6 και 7 Σεπτεμβρίου πανηγύρισε ο νεόδμητος Iερός Nαός των Aγίων Nεομαρτύρων Αθανασίου και Ιωάννου των Κουλακιωτών στη Χαλάστρα Θεσσαλονίκης επί τη εορτή του Αγίου Αθανασίου του Κουλακιώτου.

Ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων το εσπέρας της εορτής μετέφερε τεμάχιο ιερού λειψάνου του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού.

Πραγματοποιήθηκε υποδοχή κλήρου και λαού και ακολούθησε λιτανευτική πομπή προς τον ναό όπου τελέστηκε ο πανηγυρικός εσπερινός της εορτής χοροστατούντος του σεβασμιωτάτου ο οποίος κήρυξε και το θείο λόγο.

Μετά το πέρας του εσπερινού στο υπό ανέγερση πνευματικό κέντρο του ναού πραγματοποιήθηκε εκδήλωση. Στην αρχή έγινε ομιλία για τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό από τον Καθηγητή Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας κ.Μιχαήλ Τρίτο. Εν συνεχεία οι χορωδίες του Ναού και το χορευτικό τμήμα του Δήμου Δέλτα παρουσίασαν διάφορους χορούς και τραγούδια.

Την επομένη ημέρα το πρωί ο σεβασμιώτατος τέλεσε αρχιερατική θεία λειτουργία και κήρυξε το θείο λόγο.

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου στον Εσπερινό :

Ἑορτάζουμε καί πανηγυρίζουμε, ἀδελφοί μου, σήμερα τή μνήμη ἑνός ἀπό τά πιό ἐκλεκτά τέκνα τῆς Χαλάστρας, ἑορτάζουμε τή μνήμη τοῦ ἁγίου Νεομάρτυρος Ἀθανα­σίου τοῦ Κουλακιώτου, ὁ ὁποῖος πρίν ἀπό διακόσια πενήντα περί­που χρόνια, μαρτύρησε γιά τήν πί­στη του στόν Χριστό καί ἀξιώθηκε νά γίνει πολίτης τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς αἰωνίου βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Πῶς τό ἐπέτυχε ὅμως αὐτό, ἀ­δελ­φοί μου; Τό ἐπέτυχε μέ τήν ὁμο­λο­γία τῆς πίστεώς του.

Ζοῦσε σέ μία ἐποχή δύσκολη, ὑπόδουλος σέ ἕναν ἀλλόθρησκο δυνάστη, πού ἐπεδίωκε μέ κάθε τρόπο νά ἀνα­γκά­σει τούς χριστια­νούς νά ἀρνη­θοῦν τήν πίστη τους στόν Χριστό καί νά πιστεύσουν στόν προφήτη τους.

Αὐτό προσπάθησαν νά ἐπιτύχουν μέ δόλο οἱ Τοῦρκοι τῆς Κουλακιᾶς καί στήν περίπτωση τοῦ ἁγίου Ἀθα­­­νασίου. Ἰσχυριζόταν ὅτι ὁμο­λό­­γησε τή μουσουλμανική θρη­σκεία καί ἔτσι ἔπρεπε νά ἀρνηθεῖ ὁριστικά τόν χριστιανισμό καί νά τήν ἀκολουθήσει.

Ὅμως ὁ νεαρός Ἀθανάσιος δέν ὑπέκυψε στόν πειρασμό αὐτό, δέν ὑπέκυψε στήν πρόκληση, δέν ὑπέ­­κυψε οὔτε στίς ἀπειλές γιά τή ζωή του. Πιστός στόν Χριστό, πιστός στίς διδαχές πού ἔλαβε στήν Ἀθω­­νιάδα Ἐκκλησιαστική Σχολή, ὅπου σπούδασε καί στό Ἅ­­γιο Ὄρος ὅπου ἔζησε ὡς μαθητής, προτίμησε τήν ὁμολογία τῆς πί­­στε­­­ως καί τῆς ἀγάπης του στόν Χρι­­στό ἀπό τήν ἄρνηση, προτίμη­­σε τό μαρτύριο ἀπό μία πρόσκαιρη ζωή μέ ἐπίγεια ἀγαθά χωρίς ὅμως τόν Χριστό.

Ἦταν νέος, εἶχε ὅλη τή ζωή μπρο­­­­στά του καί θά μποροῦσε νά τήν χαρεῖ μέ ὅλες τίς ἡδονές καί τίς ἀπολαύσεις της, ὅπως πολλοί συνομίληκοί του. Ὅμως ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος πίστευε ἀκράδαντα μα­ζί μέ τόν πρωτοκορυφαῖο ἀπό­στο­λο Παῦλο ὅτι ὅλα τά ἀγαθά καί ὅλες οἱ χαρές τῆς παρούσης ζωῆς εἶναι σκύβαλα, εἶναι σκουπίδια, εἶ­ναι ἀνάξια λόγου, σέ σύγκριση μέ ἐκεῖνα πού ἔχει ἑτοιμάσει ὁ Χρι­­στός γι᾽αὐτούς πού θά μείνουν πιστοί στήν ἀγάπη του.

Καί ἀκόμη πίστευε ἀκράδαντα ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος στήν ὑπόσχεση τοῦ Χριστοῦ ὅτι θά ὁμολογήσει ἐνώ­πιον τοῦ Πατρός του τοῦ ἐν οὐρανοῖς ὅλους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι θά τόν ὁμολογήσουν ἐνώπιον τῶν ἀν­θρώπων. Καί μπορεῖ νά γνώριζε ὅτι ἡ ὁμολογία τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁμολογία ὅτι εἶναι χρι­στιανός, ἐνώπιον τοῦ Τούρκου δι­κα­στοῦ, θά τόν ὁδηγοῦσε στήν ἀγ­χόνη καί στόν θάνατο, γνώριζε ὅμως ὅτι ἡ ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ γι᾽ αὐτόν στόν οὐρανό ὅτι εἶναι μα­­θητής του, θά τοῦ ἐξασφάλιζε τή μακαριότητα τῆς αἰωνίου ζωῆς κοντά στόν Χριστό.

Γι᾽αὐτό καί παρέμεινε σταθερός στήν πίστη του. Γι᾽ αὐτό δέν ὑπέ­κυψε στίς ἀπειλές καί τούς ἐκβια­σμούς τοῦ δικαστοῦ, ἀλλά ὑπέμει­νε μέ καρτερία καί γενναιότητα τά βασανιστήρια καί τήν ἀγχόνη, δο­ξάζοντας τόν Χριστό πού τόν ἀξί­ω­­­σε νά τόν ὁμολογήσει καί νά θυ­σιά­σει τή ζωή του γιά τήν πίστη του.

Ἔτσι, ἀδελφοί μου, κέρδισε ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος τόν στέφανο τοῦ μαρ­τυρίου καί συγκαταριθμήθηκε μεταξύ τῶν ἐκλεκτῶν τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά τιμᾶται καί στή γῆ καί στόν οὐρανό, καί νά τιμᾶ στούς αἰ­ῶ­νες καί τό ὄνομα τῆς ἐπιγείου πα­τρίδος του, τῆς Κουλακιᾶς, τῆς Χαλάστρας, καί ὅλους ἐσᾶς τούς συμπολίτες του πού τόν τιμᾶτε καί προστρέχετε μέ εὐλάβεια στή χάρη του.

Ὅμως, ἀδελφοί μου, ἡ τιμή τῶν ἁγίων, ὅπως ὅλοι γνωρίζετε, δέν περιορίζεται μόνο στήν τιμή μέ τά λόγια ἤ ἔστω καί μέ τήν παρουσία μας στόν ναό τους κατά τήν ἡμέρα τῆς μνήμης τους καί μέ τό ἀνάψουμε ἕνα κερί. Ἡ τιμή τῶν μαρ­τύρων, ὅπως λέγει καί ὁ ἅγιος Ἰω­άννης ὁ Χρυσόστομος, εἶναι ἡ μί­μη­σή του.

Αὐτήν περιμένει καί ἀπό μᾶς ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος. Περιμένει νά τόν μιμηθοῦμε, ὄχι βεβαίως στό μαρτύριο τοῦ αἵματος, ἀλλά στήν ὁμολογία τῆς πίστεως. Διότι μπο­ρεῖ νά μήν ζοῦμε σήμερα ὑπό τόν ζυγό ἑνός ἀλλοθρήσκου κατα­κτη­τοῦ, ἀλλά ζοῦμε σέ ἕνα κόσμο πού πολλοί εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ὄχι μόνο εἶναι ἀδιάφοροι πρός τή χρι­στιανική πίστη ἀλλά καί τήν πο­λε­μοῦν καί τήν ἀντιμάχονται καί θέλουν νά τήν ἀποσυν­δέ­σουν ἀπό τή ζωή τοῦ ἔθνους μας, νά τήν θέ­σουν στό περιθώριο.

Καί τό ἐπιχειροῦν μέ διάφορους τρό­πους καί μεθόδους, ἀμφισβη­τώ­ντας ἀρχές καί ἀξίες, παραχα­ράσ­σοντας τήν ἱστορία, συκοφα­ντώ­ντας πρόσωπα πού ἐκπροσω­ποῦν τήν Ἐκκλησία, ἀπορ­ρίπτο­ντας τόν Χριστό, τήν Παναγία καί τούς ἁ­γί­­ους, ἐκδιώκοντας ἱερά σύμ­βο­λα καί εἰκόνες, εἰρωνευό­μενοι ὅσους πιστεύουν.

Καί σέ ὅλη αὐτή τήν προσπάθειά τους ἐπιχειροῦν συχνά νά ἐκμε­ταλλευ­θοῦν τή δική μας ἀδράνεια καί τή δική μας δειλία νά ὁμολο­γή­σου­με τόν Χριστό.

Εἶναι ὅμως ἀνάγκη, ἀδελφοί μου, νά συνειδητοποιή­σουμε ὅτι ἡ ὁμο­λογία τῆς πίστεώς μας εἶναι ἀπα­ραίτητη, διότι δέν ἀρκεῖ νά εἴ­μαστε χριστιανοί ἀλλά χρειάζεται καί νά τό δείχνουμε μέ τίς πράξεις μας καί μέ τήν ὁμο­λογία μας. Πρέπει νά εἴμαστε ἕτοι­μοι νά ὑπε­ρασπισθοῦμε τήν πίστη μας, ὅπως ἔκανε καί ὁ ἅγιος Ἀθα­νάσιος, για­τί ἡ νωθρότητα καί ἡ ἀδιαφορία δέν δικαιολογεῖται. Ὁ Χριστός εἶ­ναι σαφής καί κατηγο­ρηματικός: «ὁ μή ὤν μετ᾽ ἐμοῦ κατ᾽ἐμοῦ ἔστι». Αὐτός πού δέν εἶναι μαζί μου, εἶ­ναι ἐναντίον μου, λέγει.

Γι᾽ αὐτό ἄς ἐξετά­σουμε τόν ἑαυτό μας καί ἄς ἀνα­λογισθοῦμε τήν εὐ­θύνη μας. Ἄς ὁμολογοῦμε τήν πί­στη μας στόν Χριστό, ὥστε νά μήν βρεθοῦμε ἀνα­πολόγητοι ἐνώπιόν του καί ἀκού­σουμε καί ἐμεῖς τό «οὐκ οἶδα ὑ­μᾶς», δέν σᾶς γνωρίζω, ἀλλά γιά νά ἀξιω­­θοῦμε καί ἐ­μεῖς διά τῶν πρεσβειῶν τοῦ ἁ­γίου Ἀθανασίου τῆς αἰωνίου ζωῆς, τήν ὁποία καί ἐκεῖνος ἀπολαμ­βά­νει, μιμούμενοι στό μέτρο τῶν δυ­νατοτήτων μας τήν ὁμολο­γία του.

Σήμερα εἴχαμε τήν εὐλογία νά ἔχουμε καί νά συμπανηγυρίζουμε μαζί μέ τόν ἅγιο Ἀθανάσιο καί τόν ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό, νά ἔχουμε ἕνα τμῆμα τοῦ χαριτοβρύτου λειψάνου του πού εὐωδιάζει στό κέντρο τοῦ ναοῦ, μέ ἕνα μικρό τμῆμα τοῦ λειψάνου τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου.

Καί οἱ δύο ἅγιοι ἀγωνίσθηκαν γι᾽ αὐτή τήν ὁμολογία, καί ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος καί ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, πού καί οἱ δύο ἔζησαν στό Ἅγιο Ὄρος, σπούδασαν στήν Ἀθωνιάδα, στήν ὁποία εἶχα τήν τιμή καί τήν εὐλογία κι ἐγώ νά σπουδάσω, καί ἐξῆλθαν στόν κόσμο καί, ἰδίως ὁ ἅγιος Κοσμᾶς, περιῆλθε ὅλη τήν Ἑλλάδα γιά νά τονίσει στούς Ἕλληνες τρία πράγματα. Νά κρατήσουν τήν πίστη τους, νά κρατήσουν τήν οἰκογένειά τους, καί νά κρατήσουν τήν πατρίδα τους, νά ἀγωνισθοῦν γιά νά τήν κάνουν ἐλεύθερη. Κι ἐμεῖς δυστυχῶς σήμερα ἀκοῦμε ἀπό ἐπίσημα στόματα ὅτι δέν εἶναι ἡ Ἑλλάδα ὀρθόδοξο κράτος. Καί τί εἶναι; Ποῦ πῆγαν τά αἵματα ὅλων αὐτῶν τῶν ἀνδρείων ἁγίων, πού ἀγωνίσθηκαν γι᾽ αὐτόν τόν τόπο νά εἶναι ἐλεύθερος, γιά νά κρατήσουμε τήν πίστη μας, γιά νά κρατήσουμε τίς οἰκογένειές μας ἑνωμένες.

Καί καλούμεθα ἐμεῖς οἱ ἁπλοί ἄνθρωποι νά τούς ἀπαντήσουμε, ὅπως τούς ἀπαντᾶτε ὅλοι ἐσεῖς πού ἤρθατε ἐδῶ. Γιατί ἤρθατε; Γιά νά τιμήσετε αὐτούς πού ἀγωνίσθηκαν γιά νά κρατήσουν τήν πατρίδα, τήν πίστη καί τήν οἰκογένεια.

Γι᾽ αὐτό, ἀδελφοί μου, νά εἴμαστε ὑπερήφανοι, γιατί πρό ἡμῶν κάποιοι ἀγωνίσθηκαν γι᾽ αὐτά τά ἰδανικά, γι᾽ αὐτή τήν πίστη, γι᾽ αὐτή τήν πατρίδα. Ἄς εἶναι ὅλα αὐτά εἰς ὦτα μή ἀκουόντων. Μή τά δίνετε σημασία. Ἴσως ἔρθουν καί ἄλλα κακά. Ἐμεῖς πρέπει νά εἴμεθα ἕτοιμοι, νά εἴμεθα ὁμολογητές καί γιά τήν πίστη μας καί γιά τήν πατρίδα, καί νά εἴμεθα ξύπνιοι γιά νά τούς ἀπαντήσουμε ὅταν πρέπει καί ὅπως πρέπει.