Υπό Ἀρχιμ. Χριστοφόρου Νταμάτη, Ἀρχιερατικοῦ Ἐπιτρόπου Καλαμάτας.
Τοῦτες τίς ἡμέρες πού ὅλοι οἱ Καλαματιανοί καί γενικῶς οἱ Μεσσήνιοι ἀναμένουμε μετά χαρᾶς καί ἐλπίδος τήν ἑορτή τῆς Παναγίας Ὑπαπαντῆς, τῆς Πολιούχου καί Προστάτιδος τῆς Καλαμάτας, ἡ σκέψη μου ταξιδεύει στό παρελθόν πρίν ἀπό δέκα πέντε χρόνια.
Ἦταν Φεβρουάριος τοῦ 2007, ὅταν ὁ δεύτερος μήνας τῆς νέας τότε χρονιᾶς ἄρχισε χαρμόσυνα μέ τήν πανήγυρη τῆς Μεγαλόχαρης, τελείωσε, ὅμως, πένθιμα μέ τήν θλιβερή εἴδηση τῆς ἐκδημίας τοῦ ἐπί 42 χρόνια Μητροπολίτου Μεσσηνίας Χρυσοστόμου Θέμελη (1965-2007).
Μέ πολύ πόνο ζήσαμε πάνδημη τήν κηδεία τοῦ ἀειμνήστου πνευματικοῦ πατρός μας, πού ἡ σορός του περιῆλθε τούς κεντρικούς δρόμους τῆς πόλεως καί μάλιστα ἐπάνω σέ κιλλίβαντα πυροβόλου ὅπλου, ἐπειδή ὁ πολύκλαυστος Ἀρχιερεύς, ὡς Ἀντιπρόεδρος τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, χρημάτισε Τοποτηρητής τοῦ Ἀρχιεπισκοπικοῦ θρόνου τῶν Ἀθηνῶν μετά τήν κοίμηση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Σεραφείμ (1998).
Ἀμέσως μετά ἦλθε ἡ προσμονή γιά τόν διάδοχο, τόν νέο Ἐπίσκοπο καί Μητροπολίτη Μεσσηνίας, τῆς ἱστορικῆς, πρώτης τῆς ἐλευθερίας, πόλεως τοῦ Μοριᾶ καί τῶν πάλαι ποτέ διαλαμψῶν ὀνομαστῶν Ἐπισκοπῶν της.
Εὐτυχῶς δέν ζήσαμε πολύ τήν ἀγωνία γιατί ἐντός τοῦ Μαρτίου ἀποκτήσαμε νέον Ποιμενάρχη μέ τό προσφιλές καί φημισμένο, στή Μητρόπολη Μεσσηνίας ἀπό τό 1945, ὄνομα τοῦ Χρυσορρήμονος Ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας μας ἀλλά καί τή δυναμική καί πολύπλευρη προσωπικότητα τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου Σαββάτου, Ἱεροκήρυκος τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν καί Καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ λειτουργοῦντος στήν ἴδια περιώνυμη καί ἐξακουστή πόλη, Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου.
Ἡ γενιά μου καί οἱ νεώτερες γενιές δέν εἴχαμε δεῖ Ἐνθρόνιση Ἀρχιερέως στήν Καλαμάτα.
Τό Ἀναστάσιμο Σάββατο τοῦ Λαζάρου τοῦ 2007 σηματοδότησε τήν περπατησιά τοῦ νέου Ἀρχιερέως, τήν ἄνοδό του στόν Ἐπισκοπικό Θρόνο τῆς Ὑπαπαντῆς καί τόν Ἐπιβατήριό του λόγο, πού ἐξύφανε τό ὄραμα καί τήν εὐθύνη τῆς εὐέλπιστης ποιμαντορίας του.
Ἔτσι ἄρχισε ἡ ἐπαφή καί γνωριμία μέ τόν Ποιμενάρχη μας, πού γιά μέν τούς Κληρικούς του στάθηκε στά 15 χρόνια πού κύλησαν ὁ πολύτιμος ἀδελφός καί γνήσιος συμπαραστάτης τους, γιά δέ τόν λαό τῆς ἐπαρχίας του ὁ συνετός καί δίκαιος πατέρας του.
Στό ἡμερολόγιο τῆς προσωπικῆς του καταγραφῆς, μέ ἐπιβεβαίωση τήν μαρτυρία τοῦ ἐμπιστευθέντος ὑπό τοῦ Κυρίου ποιμνίου του, θησαυρίζονται:
Ἡ ἐπίμονη προτροπή καί ἀνύστακτη ἐποπτεία του γιά τήν διοικητική καί πνευματική ὀργάνωση τῶν Ἐνοριῶν τῆς Μητροπόλεώς του μέ διαυγῆ οἰκονομική διαχείρηση καί διαρκῆ στήριξη καί ἀνακούφιση τῶν ἐνδεῶν καί ἐμπεριστάτων συνανθρώπων μας μέσω τοῦ ἀνασυσταθέντος Γενικοῦ Φιλοπτώχου καί τῶν Ἐνοριακῶν Φιλοπτώχων Ταμείων τῆς Ἱ.Μητροπόλεώς μας.
Τό ἀμείωτο ἐνδιαφέρον του γιά τά Ἱερά Μοναστήρια τῆς δικαιοδοσίας του μέ ἐνδεικτικά τά μεγάλα ἀνακαινιστικά ἔργα πού πραγματοποιήθηκαν στό παλαίφατο Βουλκάνο καί τήν ἱστορική Βελανιδιά καί ἐν μέρει στό μοναστήρι τῆς Δήμιοβας.
Ἡ ἀγωνιώδης ἀνησυχία του γιά τήν ἀπρόσκοπτη λειτουργία τῶν Φιλανθρωπικῶν Ἱδρυμάτων τῆς Ἱ. Μητροπόλεώς του μέ τρανή ἀπόδειξη τήν μετεγκατάσταση τῶν τροφίμων τοῦ τότε Ψυχιατρείου στό κτιριακό συγκρότημα τοῦ Ἀσύλου ἀνιάτων καί τήν ἀνέγερση νέας πτέρυγος μέ σύγχρονες προδιαγραφές.
Οἱ ζωηροί κτύποι τῆς «σφριγώδους καρδίας» του γιά τό εὐοίωνο μέλλον τῶν νέων ἀνθρώπων, μέ τήν ἵδρυση τοῦ Ταμείου ἀρωγῆς ἀπόρων Μεσσηνίων φοιτητῶν, πού χρηματοδοτεῖ κάθε χρόνο τήν εἴσοδο στά ἀνώτατα ἐκπαιδευτικά ἱδρύματα ἐπιτυχόντων σπουδαστῶν πού ἔχουν οἰκονομικές δυσχέρειες στίς οἰκογένειές τους ἀλλά καί τήν οἰκονομική στήριξη στά χρόνια τῶν σπουδῶν τους.
Ἐπίσης, τήν ριζική οἰκοδομική καί ἐξοπλιστική ἀνακαίνιση τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Κατασκηνώσεως «ἡ Ἁγία Αἰκατερίνη» στήν Σκουρόλακα Ταϋγέτου.
Ἡ εἰλικρινής προσήλωσή του στήν Μητέρα Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως μέ τήν ἐπίσημη πρόσκληση, τήν λαοφίλητη ὑποδοχή καί φιλοξενία τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριάρχου Κυρίου Βαρθολομαίου, τόν Φεβρουάριο τοῦ 2010 στήν Καλαμάτα ἀλλά καί τήν προάσπιση τῶν δικαίων τῆς «’Εκκλησίας τῶν πενήτων» μέ ἄρθρα του καί δημοσιεύσεις.
Ἐπίσης, ἡ πιστή ὑπακοή του στόν Συνοδικό θεσμό πού συγκροτεῖ τήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί ἡ συνδρομή του ὡς τακτικόν μέλος Συνοδικῶν Ἐπιροπῶν, κυρίως δέ τῶν Διορθοδόξων καί Διαχριστιανικῶν Σχέσεων.
Ἡ λιπαρά θεολογική του παιδεία μέ τήν ἐκ παραλλήλου, μέ τά Ἀρχιερατικά του καθήκοντα, Πανεπιστημιακή διδασκαλία του στόν τομέα Πατερικῶν Σπουδῶν, Ἱστορίας Δογμάτων καί Συμβολικῆς, τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν, χρηματίσαντος δέ καί Προέδρου τοῦ τμήματος Θεολογίας (2013-2015).
Ἐπίσης ἡ συγγραφή ἐπιστημονικῶν ἐργασιῶν καί ἄρθρων στά ἀντικείμενα τῆς ἕδρας του.
Ὁ ἀτέρμονος ἀφογκρασμός του σέ θέματα καί προβλήματα τῆς τοπικῆς κοινωνίας, τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Ὀρθοδοξίας γενικώτερα, μέ δημόσιες παρεμβάσεις του χωρίς στρουθοκαμηλισμό καί ὑποκρισία, πού συνθέτουν εὔστοχο καί ἐποικοδομητικό ἐνίοτε δέ καί καυστικό λόγο, πάντοτε, ὅμως, μέ τή σοβαρότητα καί ὑπευθυνότητα πού τόν διέπουν ὡς Ἱεράρχη καί Δάσκαλο.
Ἡ ἰδιαίτερη εὐαισθησία του στόν καιρό τῆς πανδημίας πού δυστυχῶς ἀκόμη κρατεῖ, μέ πρωταγωνιστικό ρόλο στά μέτρα καί μεθόδους προφυλάξεως καί ἀντιμετωπίσως τοῦ φονικοῦ ἰοῦ παρά τίς ἀντίθετες διαμαρτυρίες τοῦ πείσματος καί τῆς ἀνευθυνότητος.
Μπορῶ πολλά ἀκόμη νά γράψω γιά τόν Δεσπότη μας· θεωρώντας, ὅμως, τά ἀνωτέρω ὡς τά κυριώτερα τοῦ ἀμητοῦ τῶν πεπραγμένων του, ἐπιθυμῶ νά σφραγίσω τίς σκέψεις μου αὐτές, μέ τό ἑξῆς γεγονός, ὅπως τό κατέγραψα στήν νοῦ καί τήν καρδιά μου.
Ὅταν τόν Ὀκτώβριο τοῦ 2017 μετά τήν ἐκλογή ὡς Μητροπολίτου Σταγῶν καί Μετεώρων τοῦ πρώτου Πρωτοσυγκέλλου του, τοῦ ὁποίου τήν διακονία διετήρησε ἀπό τόν Προκάτοχό του, Ἀρχιμ. Θεοκλήτου Λαμπρινάκου, ἐξερχόμενος τῆς αἰθούσης τῆς Ἱεραρχίας, μέ δάκρυα στά μάτια ἐδέχθη στήν ἀγκαλιά του τόν ἄξιο πνευματικό υἱό του γιά τοῦ ὁποίου τήν προαγωγή μέ σθένος καί γενναιοψυχία ἀγωνίσθηκε.
Αὐτά τά ρέοντα δάκρυα ἀποκρυπτογράφησαν τήν ἀστείρευτη ἀγάπη του γιά τήν πρόοδο τῶν πνευματικῶν του παιδιῶν, τῆς λογικῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ «Ποιμένα ἀληθινόν ἀποδείξει ἀγάπη, δι’ ἀγάπην γάρ ὁ Ποιμήν ὁ Μέγας ἐσταυρώθη» (Κλῖμαξ, λα΄).
Γι’ αὐτό κι ἐμεῖς στρεφόμενοι στήν Παναγία μας Ὑπαπαντή, τήν ἱκετεύουμε: «Θεοτόκε ἡ ἐλπίς πάντων τῶν Χριστιανῶν, σκέπε, φρούρει, φύλαττε» τόν σεπτό Ποιμενάρχη μας καί ὁ Υἱός καί Θεός σου, μέ τήν ἀδιάλειπτη πρεσβεία σου, νά τόν χαρίζει «σῶον, ὑγιᾶ καί μακροημερεύοντα» στήν Ἁγία Ἐκκλησία Του!
