«Αποτελούν το νέο ελαιώνα, εκεί που το νερό ελάχιστο, οι ανάγκες πολλές και το έλεος Του τόσο αισθητό όσο απαραίτητο. Άλλωστε αυτό είναι το παράδοξο της Εκκλησίας. Πώς με ένα τρύπιο ράσο, με ένα ξεχειλωμένο κομποσκοίνι και ένα παξιμάδι γίνεσαι από άνθρωπος – Θεός και από κάτοικος μιας καλύβας- πρεσβευτής της οικουμένης».
«Όταν με ρωτούν την άποψη μου για τον όσιο Γέροντα Εφραίμ, τον Φιλοθεΐτη τε και Αριζονίτη, το πρώτο πράγμα που διαπερνά το νου μου είναι η εικόνα δύο ματιών έκθαμβων, ενός φίλου προσκυνητή της Αγίας Ερήμου της Αμερικής. Κάποτε μου περιέγραφε με ποιον θαυμαστό, όντως, τρόπο βρέθηκε νερό και μεταφέρθηκαν ελαιόδεντρα απ’ όλη την Ελλάδα προς καλλιέργεια.
Μα θα μου πείτε, απ’ όλη τη ζωή ενός αγίου γέροντα εσύ εντυπωσιάστηκες με τα χωράφια του; Ναι! Γιατί μου υπενθύμισε ότι η παράδοση ζει και συνεχίζεται. Γιατί μου έδειξε ότι το θαύμα με το Αγίασμα του Αγίου Αθανασίου στο Άγιο Όρος, όπου νερό χύθηκε για να πιστώσει ότι τα πάντα στον τόπο είναι έτοιμα να αγιάσουν όποιον ταπεινά θα ριζώσει εκεί, έγινε ξανά και ξανά σε Ελλάδα και Αμερική και απανταχού της γης. Και όπως στο Άγιον Όρος φύτρωσαν σώματα μικρά μεν το δέμας ουρανομήκη τη ψυχή, τα οποία έλουσαν με έλεος την οικουμένη έτσι και στην Αμερική, μικρές ακόμα ελιές ήδη βγάζουν έλεος, απτό προς υπενθύμιση του υπεραισθητού. Κάπως έτσι κι εμείς, που βρήκαμε ίσκιο, δροσιά πνευματική, και έλεος αμέτρητο σε τρεις Ελιές Αγιορείτικες, τον αρχοντικό όσιο Εφραίμ τον Κατουνακιώτη, τον σαφή όσιο Δανιήλ τον Κατουνακιώτη, και τον ποταμό όσιο Ιωσήφ των Ησυχαστή, είπαμε με θράσος περίσσιο να κόψουμε κλώνους και ρίζες για να τα πάρουμε μακριά. Χιλιόμετρα μακριά. Πέρα από θάλασσες, στα μέρη της Μαδαγασκάρης. Τα τρία Καλογέρια, οι τρεις Άγιοι των ημερών μας, παραδόξως πώς βρέθηκαν να διακονούν την οικουμένη».
Προσθήκη σχολίου