Πρώτον. «Θυσιαστήριον πάντιμον» τον χαρακτηρίζει ο Άγιος Γερμανός.
Όπως το Ιερό Θυσιαστήριο γίνεται πρόξενος σωτηρίας για τον κάθε Χριστιανό, αφού σε αυτό θυσιάζεται ο Αμνός του Θεού, «ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου»4, προκειμένου να δοθεί στον άνθρωπο η ουράνια τροφή, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν την αιώνιον», έτσι και ο Σταυρός έγινε το όργανο της σωτηρίας μας.
«Εξόντωσε τον πικρότατο εχθρό της ανθρωπίνης φύσεως, συνέτριψε την κεφαλή του πονηρού,… ζωογόνησε και γιάτρεψε τον προαιώνιο εκείνο πονοκέφαλο του Αδάμ που προξένησε η καταστροφική εκείνη βίωση του απαγορευμένου καρπού, ανασύροντας από τα βάθη της ανθρωπίνης φύσεως εκείνη την κατάρα και εξαφανίζοντάς την.
Γιατί ξεκάθαρο είναι πως ο Σταυρός δεν είναι όργανο κατάρας αλλά ευλογίας … τόσων αγαθών αδελφοί μου υπήρξε αιτία ο Σταυρός, αλλά και σωτήριο διαβατήριο προς την αρχέγονη μακαριότητά μας»5.
Δεύτερον. «Θυσιαστήριον πάντιμον».
Γιατί πάνω σε αυτό το αποτρόπαιο τότε σύμβολο της χειρότερης τιμωρίας καρφώθηκε και πέθανε για τη σωτηρία του κόσμου ο ίδιος ο Θεός.
Έτσι το όργανο αυτό της τιμωρίας έγινε όργανο σωτηρίας.
Το αντικείμενο της αισχύνης έγινε η δόξα της Εκκλησίας.
Της κατάρας το σύμβολο έγινε «αράς της αρχαίας λύτρον».
Της οδύνης και του θανάτου το ξύλο έγινε χαράς σημείον και ζωής ταμείον.
Προσθήκη σχολίου