Κάποτε χάρισε κάποιος στο γέροντα Πορφύριο έναν ατίθασο και άγριο παπαγάλο. Ο γέροντας πολύ ευχαριστήθηκε με τούτο το απρόσμενο δώρο.
Ο παπαγάλος όμως ήταν τόσο άγριος, που δεν μπορούσες ούτε να τον πλησιάσεις. Ορμούσε με το δυνατό του ράμφος να σε τσιμπήσει. Έτσι ο γέροντας αποφάσισε να τον ημερέψει.
Πήρε ένα λεπτό βεργάκι και, ακουμπώντας τον παπαγάλο απαλά στα φτερά του, έλεγε την ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».
Δεν πέρασε πολύς καιρός και ο παπαγάλος ημέρεψε τόσο που δεχόταν και το χέρι του γέροντα να τον χαϊδεύει. Συχνά άκουγες τον παπαγάλο να φωνάζει: «Γέροντα, ευλόγησον», «Γερόντισσα, ευλογείτε».
Έβγαινε θαρρετά από το κλουβί του, όταν ο γέροντας άνοιγε την πόρτα, καθόταν στον ώμο του κι έτρωγε μαζί του. ‘Εμαθε ακόμη να λέει: «Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά Σου».
Το πιο θαυμαστό όμως ήταν που έμαθε να ψέλνει το «Κύριε, ελέησον!».
