Δεύτερη Κυριακή μετά την Κυριακή της λαμπροφόρου Αναστάσεως του Κυρίου και η εορτή των αγίων μυροφόρων γυναικων και των ευσχημόνων βουλευτών Ιωσηφ και Νικοδήμου, την οποία όρισε η Εκκλησία μας να εορτάζεται αυτή την Κυριακή, μας ξαναφέρνει στη μνήμη τις συγκλονιστικες στιγμές εκείνης της ημέρας, «της μιάς των σαββάτων». Και μαζί με αυτές μας φέρνει στη μνήμη τις συγκλονιστικές πραξεις εκείνων των ανθρώπων, γυναικων και ανδρών, που περιέβαλλαν με υπέρτατο σεβασμό και ανυπόκριτη αγάπη τον διδάσκαλό τους.
Κυριακή των Μυροφόρων: Η συνάντηση με τον Χριστό
«Τολμήσας εἰσῆλθε πρός Πιλᾶτον καί ᾐτήσατο τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ» (Μαρκ. 15.43).
Άνθρωποι τόσο διαφορετικοί και όμως οι πράξεις τους συνδέονται με ένα κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα, την τόλμη. Τολμα ο Ιωσήφ και ζητά από τον Πιλάτο το σώμα του Ιησού. Τολμά ο Ιωσήφ, και μαζι με τον Νικόδημο ενταφιάζουν ευλαβικα τον νεκρο διδάσκαλο. Τολμούν οι μυροφόρες γυναίκες και μόνες αυτές βαδιζουν εκείνο το ξημέρωμα «επί το μνημείο», στον τάφο του Ιησού, για να αλείψουν το πανακήρατο σώμα του όχι μόνο με αρώματα αλλά κυρίως με τα μύρα της ευσεβείας τους.
Ποιος θα μπορούσε να μη θαυμάσει αυτους τους ανθρώπους, διερωτάται ο άγιος Θεόληπτος Φιλαδελφείας; Ποιος θα μπορούσε να μη θαυμάσει αυτούς των οποίων η ευσέβεια και η αγάπη στον Θεό τους έδωσε τη δύναμη να ξεπεράσουν κάθε ανθρώπινο φόβο, τους έδωσε τη δύναμη να ξεπεράσουν όλα τα εμπόδια που η ανθρώπινη φύση τους μπορούσε να προβάλλει. Και ακριβώς επειδή δεν ήταν δέσμιοι της αγάπης του εαυτού τους, δεν ήταν δέσμιοι της αγάπης της δόξης, του πλούτου, της γνώμης των ανθρώπων, γι’ αυτό και αξιωθηκαν να αποκτήσουν αυτό που ζητούσαν· διότι, όπως μας διαβεβαιώνει και ο ίδιος ο Χριστός, «πας ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει».
Ζήτησε, αδελφοί μου, ο Ιωσήφ το σώμα του Ιησού και το έλαβε· έλαβε ο,τι πολυτιμοτερο υπήρξε ποτέ επάνω στη γη, το θεανθρώπινο σώμα του Κυρίου. Και δεν το έλαβε μόνο αλλά και το αγκάλιασε, το κατέβασε από τον Σταυρό και μαζί με τον Νικόδημο το τύλιξαν στα οθόνια και το ενεταφίασαν με σεβασμό. Ζήτησαν οι δύο μαθητές το σώμα του Ιησού όχι για να ικανοποιήσουν κάποια δική τους φιλοδοξία ή ματαιοδοξία, αλλά για να του προσφερουν τις νεκρικές τιμές. Και αυτή η ανιδιοτελής τους αγάπη και τόλμη ήταν που τους χάρισαν τη μεγάλη, την ύψιστη ευλογία, να κρατήσουν στα χέρια τους και να διακονήσουν τον Ιησού.
Ζήτησαν οι μυροφόρες γυναίκες να διακονήσουν τον νεκρό τους διδάσκαλο, προσφεροντάς του τα βαρύτιμα αρώματα και δεν υπολόγισαν ούτε την ώρα, ούτε τους κινδύνους, ούτε τις δυσκολίες του εγχειρήματός τους. Ζήτησαν τον Χριστό, γιατί αισθανόταν ότι οι ψυχές τους δεν μπορούσαν να ζήσουν χωρίς την παρουσία του. Και επειδή τον ζήτησαν και αυτές κινούμενες από αγάπη, γι’ αυτό και αξιωθηκαν να τον βρούν τόσο ανέλπιστα και τόσο απροσδόκητα, να τον συναντήσουν αναστημένο και να γίνουν αυτές οι πρωτοι κήρυκες της αναστάσεώς του.
«Τολμήσας εἰσῆλθε πρός Πιλᾶτον καί ᾐτήσατο».
Μαθητές του Χριστού και εμείς, αδελφοί μου, ως μέλη της Εκκλησίας, επιδεικνυουμε αλήθεια στη ζωή μας και στη σχεση μας με τον Χριστό την τόλμη που επέδειξαν ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος, την τόλμη που επέδειξαν οι μυροφόρες γυναίκες; Ή επιλέγουμε την εύκολη πίστη, που υποχωρεί, όταν χρειάζεται να την ομολογήσουμε, και την άκοπη χριστιανική ζωή που δεν προϋποθέτει καμιά θυσία, που δεν προϋποθέτει αγώνα, μετάνοια, απελευθέρωση από πάθη και επιθυμίες κοσμικές; Και ακόμη, αδελφοί μου, ζητούμε από τον Θεό ή ζητούμε τον Θεό; Μήπως ζητούμε από τον Θεό ο,τι νομίζουμε ότι χρειαζόμαστε για μας ή για τους οικείους μας, αλλά ξεχνούμε ότι όλα αυτά είναι πρόσκαιρα και δευτερεύοντα και ότι το πρώτιστο και σημαντικότερο είναι ο ίδιος ο Θεός, η παρουσία του στη ζωή μας, η αιώνια ζωή και σωτηρία μας· «ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτου και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμιν», είχε διδάξει ο Χριστός τους μαθητές του.
Προσθήκη σχολίου