Κυριακή των Μυροφόρων: Η συνάντηση με τον Χριστό

Κυριακή των Μυροφόρων: Η συνάντηση με τον Χριστό

«Τολμήσας εἰσῆλθε πρός Πιλᾶτον καί ᾐτήσατο τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ» (Μαρκ. 15.43).

Άνθρωποι τόσο διαφο­ρε­τικοί και όμως οι πράξεις τους συνδέονται με ένα κοινό χα­ρακτηριστικό γνώρισμα, την τόλμη. Τολ­μα ο Ιωσήφ και ζητά από τον Πιλάτο το σώμα του Ιησού. Τολμά ο Ιωσήφ, και μα­­ζι με τον Νικόδημο ενταφιάζουν ευλα­βι­κα τον νε­κρο διδάσκαλο. Τολμούν οι μυ­ροφόρες γυναίκες και μόνες αυτές βα­δι­ζουν εκεί­νο το ξημέρωμα «επί το μνη­μείο», στον τάφο του Ιησού, για να αλεί­ψουν το πανακήρατο σώμα του όχι μόνο με αρώματα αλλά κυρίως με τα μύρα της ευσεβείας τους.

Ποιος θα μπορούσε να μη θαυμάσει αυ­τους τους ανθρώπους, διερωτάται ο άγιος Θεόληπτος Φιλαδελφείας; Ποιος θα μπο­ρού­σε να μη θαυμάσει αυτούς των οποίων η ευ­σέβεια και η αγάπη στον Θεό τους έδωσε τη δύναμη να ξεπεράσουν κάθε αν­θρώπινο φόβο, τους έδωσε τη δύναμη να ξεπεράσουν όλα τα εμπόδια που η ανθρώ­πινη φύση τους μπο­­ρούσε να προβάλλει. Και ακριβώς επειδή δεν ήταν δέσμιοι της αγάπης του εαυτού τους, δεν ήταν δέσμιοι της αγάπης της δόξης, του πλούτου, της γνώμης των ανθρώπων, γι’ αυτό και αξι­ω­θηκαν να αποκτήσουν αυτό που ζητού­σαν· διότι, όπως μας διαβεβαιώνει και ο ίδι­ος ο Χριστός, «πας ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει».

Ζήτησε, αδελφοί μου, ο Ιωσήφ το σώμα του Ιησού και το έλαβε· έλαβε ο,τι πολυ­τι­­μο­­τε­ρο υπήρξε ποτέ επάνω στη γη, το θεανθρώπινο σώμα του Κυρίου. Και δεν το έλαβε μόνο αλλά και το αγκάλιασε, το κατέβασε από τον Σταυρό και μαζί με τον Νικό­δημο το τύλιξαν στα οθόνια και το ενεταφίασαν με σεβασμό. Ζήτησαν οι δύο μαθητές το σώμα του Ιησού όχι για να ικανοποιήσουν κάποια δική τους φιλοδο­ξία ή ματαιοδοξία, αλλά για να του προσ­φε­ρουν τις νεκρικές τιμές. Και αυτή η ανι­διοτελής τους αγάπη και τόλμη ήταν που τους χάρισαν τη μεγάλη, την ύψιστη ευ­λο­γία, να κρατήσουν στα χέρια τους και να διακονήσουν τον Ιησού.

Ζήτησαν οι μυροφόρες γυναίκες να δια­κονήσουν τον νεκρό τους διδάσκαλο, προσ­φε­ροντάς του τα βαρύτιμα αρώματα και δεν υπολόγισαν ούτε την ώρα, ούτε τους κινδύνους, ούτε τις δυσκολίες του εγ­χειρήματός τους. Ζήτησαν τον Χριστό, γιατί αισθανόταν ότι οι ψυχές τους δεν μπορούσαν να ζήσουν χωρίς την παρου­σία του. Και επειδή τον ζήτησαν και αυτές κι­νούμενες από αγάπη, γι’ αυτό και αξι­ω­θηκαν να τον βρούν τόσο ανέλπιστα και τόσο απροσδόκητα, να τον συναντή­σουν ανα­στημένο και να γίνουν αυτές οι πρω­τοι κήρυκες της αναστάσεώς του.

«Τολμήσας εἰσῆλθε πρός Πιλᾶτον καί ᾐτήσατο».

Μαθητές του Χριστού και εμείς, αδελ­φοί μου, ως μέλη της Εκκλησίας, επιδει­κνυ­ουμε αλήθεια στη ζωή μας και στη σχε­ση μας με τον Χριστό την τόλμη που επέδειξαν ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος, την τόλμη που επέδειξαν οι μυροφόρες γυναί­κες; Ή επιλέ­γου­με την εύκολη πίστη, που υποχωρεί, όταν χρειάζεται να την ομολο­γήσουμε, και την άκο­πη χριστιανική ζωή που δεν προϋποθέτει καμιά θυσία, που δεν προϋποθέ­τει αγώ­­να, μετάνοια, απελευθέ­ρω­ση από πάθη και επιθυμίες κοσμικές; Και ακόμη, αδελφοί μου, ζητούμε από τον Θεό ή ζητούμε τον Θεό; Μήπως ζητούμε από τον Θεό ο,τι νομί­ζουμε ότι χρειαζό­μα­στε για μας ή για τους οικείους μας, αλλά ξε­χνούμε ότι όλα αυτά είναι πρόσκαιρα και δευτερεύοντα και ότι το πρώτιστο και ση­μαντικότερο είναι ο ίδιος ο Θεός, η πα­ρουσία του στη ζωή μας, η αιώνια ζωή και σω­τηρία μας· «ζη­τείτε πρώτον την βασι­λεί­αν του Θεού και την δικαιοσύνην αυ­του και ταύτα πάντα προστε­θήσεται υ­μιν», είχε διδάξει ο Χριστός τους μαθητές του.